Ποιός φοβάται το δημοψήφισμα

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Όταν οι αντιμνημονιακοί ζητούσαν από τον Κάρολο Παπούλια να μην υπογράφει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της μνημονιακής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, οι μνημονιακοί επικαλούντο την θεσμική ουδετερότητα του προέδρου της Δημοκρατίας και την έλλειψη αρμοδιοτήτων. Ο πρόεδρος είναι διακοσμητικός, έλεγαν, και ο ρόλος του είναι τελετουργικός. Είναι υποχρεωμένος να υπογράφει ό,τι του στείλει η κυβέρνηση, που έχει εκλεγεί από τον κυρίαρχο ελληνικό λαό. Προεδρική παρέμβαση αποτελεί μοναρχικό κατάλοιπο και απορρίπτεται.

Τώρα όμως που οι μνημονιακοί βρέθηκαν στην αντιπολίτευση, αντιστρέφουν τους ρόλους και είναι αυτοί που ζητούν από τον νεοκλεγέντα πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο να μην….υπογράφει ό,τι δεν τους αρέσει.

Παράδειγμα, άρθρο του Κ. Ζούλα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 18^ης Απριλίου (σ.11), με τίτλο «Οι ευθύνες του Πρ. Παυλόπουλου», που από τον τίτλο του κιόλας  μπάζει νερά, αφού από το Σύνταγμα ο πρόεδρος είναι εξ ορισμού ανεύθυνος. Το Σύνταγμα (άρθρο 35 εδάφιο 1) ρητά ορίζει ότι «Καμμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού κλπ.»

Επίσης εντυπωσιάζει και η επιπολαιότητα και η πλήρης άγνοια των σχετικών με το δημοψήφισμα διατάξεων του Συντάγματος. Στο άρθρο καλείται ο Π.Παυλόπουλος να μην υπογράψει την προκήρυξη δημοψηφίσματος. «Βάσει του Συντάγματος», γράφει ο αρθρογράφος, «το δημοψήφισμα οφείλει να το συνυπογράψει, άρα να εγκρίνει, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που επωμίζεται έτσι τη μέγιστη ευθύνη που του έχει απομείνει.»

Στο άρθρο 44 εδάφιο 2, όμως, του Συντάγματος, που θα όφειλε να έχει διαβάσει ο συντάκτης του κειμένου πριν ασχοληθεί με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, ορίζεται ότι «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου.»

Το Σύνταγμα, στο άρθρο 35 εδάφιο 2, ορίζει επακριβώς ποιές πράξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν απαιτούν την προσυπογραφή της κυβέρνησης (όπως π.χ. ο διορισμός του προσωπικού της Προεδρίας ή η ανάθεση διερευνητικής εντολής). Σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται η προκήρυξη δημοψηφίσματος.

Επομένως, εάν η Βουλή αποφασίσει με απόλυτη πλειοψηφία την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ο πρόεδρος το προκηρύσσει χωρίς να μπορεί να το εγκρίνει ή να απορρίψει.

Πέραν αυτών, ο αρθρογράφος διερωτάται: «Το ερώτημα είναι απλό και συναφές: Θα εξακολουθήσει ο Πρ. Παυλόπουλος να παρακολουθεί άπρακτος τον ασυνάρτητο ΣΥΡΙΖΑ να απειλεί την ΕΕ ότι θα αυτοκτονήσουμε; Ή θα διαμηνύσει επιτέλους στον κ.Τσίπρα ότι θα τον βρει απέναντί του αν επιχειρήσει να διαλύσει την χώρα για να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα με τους ιδεοληπτικούς παλαιοκομμουνιστές που μπλέξαμε; Διότι περί αυτού πρόκειται.» (sic)

Και παρακάτω: «Μακάρι να συνειδητοποιήσει ο κ.Παυλόπουλος ότι ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός όπως των προκατόχων του». Μήπως άλλαξε το Σύνταγμα και δεν το πήραμε χαμπάρι; Αλλά και: «…ο κ.Παυλόπουλος έχει έναν επιπλέον λόγο να παρέμβει.» κλπ. κλπ.

Εντυπωσιάζει η ομοιότητα των εκκλήσεων του αρθρογράφου προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρέμβει, με τις αντίστοιχες εκκλήσεις των «ανησυχούντων» προς τον βασιλιά το 1965. Ο νεαρός και άπειρος  Κωνσταντίνος τελικώς παρενέβη, η δε σύγκρουσή του με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό υπήρξε μοιραία για το πολίτευμα και τον ίδιον.

Ασφαλώς ο κ.Παυλόπουλος έχει τεράστια πείρα και νομική κατάρτιση ώστε να αποφύγει τις κακοτοπιές. Όσο για το Δημοψήφισμα, το φοβούνται αυτοί που αγαπούν την Δημοκρατία μόνον όταν λειτουργεί στην κατεύθυνση που αυτοί επιθυμούν και όταν παράγει ελεγχόμενα αποτελέσματα.

* Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)