Ουαί υμίν, υποκριταί*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η Ελλάδα μπαίνει στην τελική ευθεία μιας διαπραγμάτευσης που θα κρίνει το... μεσοπρόθεσμο μέλλον της. Η κατάληξη δεν είναι δεδομένη και μένουν ακόμη 68 ημέρες για το τέλος μιας διαδικασίας εξαιρετικά επίπονης για την κυβέρνηση και τη χώρα. Οι δανειστές και οι εγχώριοι ολιγάρχες συγκροτούν ένα σκληρό αντικυβερνητικό μέτωπο, που διαρκώς επιτίθεται με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.

Ωστόσο:

·         Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. 

·         Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές εκβιάζουν για να γονατίσουν μια ελληνική κυβέρνηση.

·         Δεν είναι η πρώτη φορά που το Grexit γίνεται καθημερινό σενάριο των ξένων πολιτικών και ΜΜΕ.

·         Δεν είναι η πρώτη φορά που οι τράπεζες στεγνώνουν από ρευστό.

·         Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία ζει ημέρες αγωνίας για το αύριο και τη δυνατότητά της να επιβιώσει.

Το ίδιο συνέβη – υπό άλλους όρους – με τους προηγούμενους πρωθυπουργούς της μνημονιακής εποχής. Οι ίδιες πιέσεις, τα ίδια διλήμματα, οι ίδιοι εκβιασμοί. Μόνο που τότε οι πρωθυπουργοί βρέθηκαν εν τέλει στο απέναντι στρατόπεδο. Και τα ΜΜΕ των ολιγαρχών στέκονταν πάντα στο πλευρό των τότε πρωθυπουργών. 

«Αν δεν μας θέλουν (οι Ευρωπαίοι) να μας το πουν για να διαλέξουμε τον δρόμο μας» έγραφαν οι γραφίδες της διαπλοκής. Και κατακεραύνωναν το ΔΝΤ, τους Γερμανούς κ.λπ. Και η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη: η μνημονιακή τάξη ετηρείτο απαρεγκλίτως.

Τότε, όταν οι καταθέσεις έφευγαν και κρύβονταν κάτω από τα στρώματα και θάβονταν στις αυλές, κατά τους μιντιάρχες και τους γραφιάδες τους έφταιγαν «τα λαμόγια οι Έλληνες» που «υπονόμευαν την ελληνική οικονομία». Όμως τώρα, κατά τους ίδιους, φταίει μόνο η κυβέρνηση, που τρομάζει τους αθώους πολίτες με την «ασχετοσύνη» της. Δύο μέτρα και σταθμά.

Όταν κάθε μνημονιακό χρόνο καμιά τρακοσαριά χιλιάδες Έλληνες έμεναν άνεργοι ή καταστρέφονταν οικονομικά, τα ίδια αυτά ΜΜΕ και οι ίδιοι ολιγάρχες θεωρούσαν ότι «είναι αναγκαίες οι θυσίες». Τώρα που βρέθηκε, επιτέλους, μια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί – με όσα λάθη και αστοχίες δικαιούται ο καθένας να της καταλογίσει – η χώρα «βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού». Πάλι δύο μέτρα και σταθμά.

Υπάρχει όμως μια «λεπτή κόκκινη γραμμή» που συνδέει τη στάση τους τότε και τώρα. Η τήρηση της μνημονιακής τάξης. Σε αυτήν ομνύουν για να διασωθεί η εξουσία τους. Σε αυτήν επενδύουν για την αναπαραγωγή τους. Γι’ αυτό η υποκρισία – και η τρομοκρατία – τους χτυπάει κόκκινο...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1861 στις 23-04-2015