ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Γιώργου Κουτσαντώνη
Είναι γνωστό ότι οι κυβερνήσεις, εδώ και χρόνια, έχουν μετατραπεί σε γραφεία παροχής υπηρεσιών διεκπεραίωσης για λογαριασμό των πολυεθνικών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Ίδρυμα Sunlight Foundation, από το 2007 έως το 2012, 200 μόνον πολυεθνικές πρόσφεραν σχεδόν 6 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ουάσιγκτον για εκπροσώπηση συμφερόντων και εκλογικές χρηματοδοτήσεις. Σε αντάλλαγμα αυτής της προσφοράς τους, έλαβαν περισσότερα από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικές συμβάσεις και ποικίλες άλλες μορφές παρέμβασης (κυρίως απορρύθμισης προς όφελος των χρηματαγορών).
“Στις ΗΠΑ αυτό που κάποτε λεγόταν δωροδοκία, τώρα λέγεται contribution (συνεισφορά!)“
Ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί ανταποκρίνονται όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις των χρηματοδοτών τους – αγνοώντας τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των λαών – σταδιακά παγιώνεται ενώ παράλληλα η διαδικασία νομιμοποίησης αυτών των πρακτικών προχωράει με γρήγορους ρυθμούς.
Η Ευρώπη, θεωρείται λιγότερο επιρρεπής στο φαινόμενο του «σπείρε πριν τις εκλογές για να θερίσεις υπερπολλαπλάσια μετά». Η αλήθεια ασφαλώς είναι εντελώς διαφορετική. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν ανέκαθεν διεφθαρμένες ενώ στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης εισήγαγαν κυρίως από τις ΗΠΑ – και στη συνέχεια προώθησαν – αυτή την μεθοδολογία νομιμοποίησης της πολιτικής διαφθοράς
Σε ειρωνική αντιπαραβολή με τα παραπάνω, σήμερα ένα από τα βασικά σημεία στις πολιτικές ατζέντες των κυβερνήσεων της γηραιάς ηπείρου είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Το ζήτημα όμως που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιες και προς όφελος ποιων;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολυεθνικοί κολοσσοί θα σταματήσουν μια μεταρρύθμιση, όταν αυτή δεν τους ωφελεί ή απειλεί την κυριαρχία τους. Θα χρηματίσουν την πολιτική εξουσία με μεγάλα ποσά, ώστε αυτή να μην εφαρμοστεί ποτέ. Είναι επίσης μαθηματικά σίγουρο ότι εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται και θα επιβληθούν μέσω των κοινοβουλίων ως σωτήριες για τους λαούς, είναι ακριβώς εκείνες που δεν τους συμφέρουν.
Ο στόχος να ωφεληθούν περαιτέρω οι λίγοι και ισχυροί είναι πλέον ξεκάθαρος.
Αυτή ακριβώς είναι η νεοφιλελεύθερη λογική του παραλόγου όπου «τα πάντα είναι μπίζνες», «ο πιο ισχυρός θα επικρατήσει» και «ο πλανήτης αποτελεί εταιρική ιδιοκτησία».
Είναι η λογική της ζούγκλας και της βαρβαρότητας όπου μια ύαινα θεωρείται άξιο, ικανό και πολιτισμένο ον επειδή κατάφερε να διαθέτει υπεράκτιες εταιρείες και τεράστιες κρυφές καταθέσεις, να δωροδοκεί, να δημιουργεί εμφυλίους και να σκοτώνει – με την απληστία της – συστηματικά τον πλανήτη.
Αρκεί η απλή κατανόηση αυτού του άθλιου ιδεολογήματος, ώστε να πειστεί κανείς για την επιτακτική ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος.
Αλλαγή που αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε να μετασχηματιστεί το οικονομικό σύστημα και επομένως να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά τα τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας.
Στη βάση όλων αυτών των προβλημάτων βρίσκεται η ίδια η φύση της εφαρμοζόμενης δημοκρατίας. Και αυτό γιατί τα κοινοβούλια και οι γερουσίες απαρτίζονται από μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να προασπίσουν τα συμφέροντα εκατομμύριων πολιτών. Αυτές όμως οι πολιτικές σκηνές δεν είναι παρά τα ανακυκλωτήρια των ίδιων πολιτικών προσώπων (εμπροσθοφυλακής ή οπισθοφυλακής) οι οποίοι κάθε φορά που εκλέγονται συνεχίζουν να βαθαίνουν τις σχέσεις τους με τα οικονομικά συμφέροντα, να προάγουν τα προσωπικά οφέλη, να στηρίζουν ή να κλείνουν το μάτι στις διαπλοκές σε βάρος των πολλών. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να δεχτεί ότι με τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια γίνεται πραγματική ανανέωση και αλλαγή πολιτικών αντιπροσώπων. Άλλωστε η ελληνική μεταπολίτευση είναι ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων.
Αυτή είναι και η κύρια αιτία της πολιτικής διαφθοράς…γιατί καθώς η πίτα του παγκόσμιου οικονομικού συμφέροντος είναι τεράστια με ένα ελαχιστότατο κομματάκι της, για την εξαγορά πολιτικών προσώπων, προκύπτει μια εξαιρετικά αποδοτική επένδυση.
Δεν είναι όμως απλά μια επένδυση υπέρ-υψηλής απόδοσης, είναι και μια εύκολη επένδυση, χαμηλού ρίσκου, με αριθμητικά ελάχιστους εμπλεκόμενους. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί με μεγάλη ασφάλεια, αδιαφάνεια και ομερτά, τόσο για τους πολιτικούς όσο και για το κεφάλαιο που τους χρηματίζει.
Από οποιαδήποτε σκοπιά και να το δει κανείς και ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ως το σημαντικότερο ζήτημα – ανισότητα, κατώτατος μισθός, συνταξιοδοτικό, καταστροφή του περιβάλλοντος & κλιματική αλλαγή, άδικη φορολόγηση κλπ. – τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει προς όφελος των λαών και του πλανήτη (όφελος απολύτως αλληλεξαρτώμενο), όσο επιτρέπεται στα μεγάλα κεφάλαια η εξαγορά των λίγων πολιτικών αντιπροσώπων.
Επί του παρόντος μέσα στον διεφθαρμένο πολιτικό χυλό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της κομματοκρατίας, της εκφυλισμένης δικαιοσύνης, της επικοινωνιακής διακυβέρνησης και της αυταρχικής καταστολής μοιάζει να μην υπάρχει καμία ελπίδα για τους λαούς.
Κι όμως ένα πρώτο θεμελιώδες βήμα θα ήταν απλά η ορθολογική αποδοχή της αλήθειας…
“Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργήσει προς όφελος των λαών, επομένως όσο συνεχίζουμε να το αποδεχόμαστε και να το στηρίζουμε ως έχει, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε τους λίγους να καταληστεύουν τον πλανήτη, την εργασία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.
Πέρα από την όποια, ιδεολογικής απόχρωσης, τοποθέτηση πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι στρατηγικές, για την αντιμετώπιση αυτού του τεράστιου προβλήματος, θα πρέπει να βασιστούν τόσο στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας από όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών (αντικατάσταση των θεσμών αντιπροσώπευσης) όσο και στην επαναστατική δύναμη που φέρει αξιωματικά η προστασία του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Φυσικά οι γαντζωμένοι στην τρέχουσα πολιτική εξουσία θα συνεχίσουν να μιλούν για ουτοπίες – πολιτικά εφικτές και ανέφικτες λύσεις, μεταθέτοντας τις αλλαγές σε ένα αόριστο αύριο.
Για τους λαούς όμως η ώρα του αναγκαίου ριζοσπαστισμού και των προοδευτικών πολιτικών είναι τώρα. Σ ’αυτό οφείλουμε επιτέλους να συμφωνήσουμε όλοι, να βγούμε από την απομόνωση και την νωχέλεια και να πιέσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις, προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου