του Κώστα Στούπα
1) Δεν είμαστε θύματα, είμαστε συνεργοί...
Ένας λαός που εκλέγει κλέφτες, προδότες και απατεώνες δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους.
Ένας λαός που εκλέγει κλέφτες, προδότες και απατεώνες δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους.
Τζωρτζ Όργουελ.
Πραγματικός πατριώτης είναι αυτός που, όταν παίρνει μια κλήση από την τροχαία, χαίρεται γιατί διαπιστώνει ότι οι κρατικές υπηρεσίες κάνουν καλά τη δουλειά τους
Βόγκαν Μπ.
Βόγκαν Μπ.
Ο Καρατζαφέρης και ο Τσοχατζόπουλος αποτελούν χαρακτηριστικά υποδείγματα της ποιότητας των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και έγιναν πλούσιοι. Τσουκάτος, Μαντέλης, Παπαντωνίου, Παυλίδης, Ρίζος και δεκάδες χιλιάδες άλλοι πολιτικοί και συνδικαλιστές έπονται.
Ή μήπως η αριστερά που δεν κυβέρνησε «υιοθετώντας» έναντι ψήφων το δεξί χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου παραμένει έξω από το κάδρο;
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας από όλα τα κόμματα μπήκε στην πολιτική χωρίς δεκάρα και μόνο στο πόθεν έσχες που δημοσιεύουν στη Βουλή εμφανίζουν περιουσίες εκατομμυρίων.
Οι περισσότεροι εξ αυτών, εάν έχουν εργαστεί, είναι στο δημόσιο τομέα με ονομαστικούς μισθούς που απαιτούν εισοδήματα πάνω από 20 εργασιακών βίων για να αιτιολογήσουν τα 10-20 ακίνητα ή τις εκατοντάδες χιλιάδες σε φανερά αποταμιεύματα.
Τι κίνητρα δίνει στους πολίτες της μια χώρα όπου ο αποδοτικότερος τρόπος οικονομικής προόδου δεν είναι η εργασία στον ιδιωτικό τομέα, η επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα και η καινοτομία, αλλά η ένταξη σε ένα κόμμα και ένα συνδικάτο και μέσω αυτού η διαχείριση δημόσιου χρήματος;
Τι κίνητρα δίνει όταν ο μέσος μισθός στον αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα είναι υψηλότερος από τον ιδιωτικό;
Η κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας από τη μεταπολίτευση και ύστερα έχει εμπεδώσει στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης την εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα. Αυτό αποτελεί τη βάση της καταστροφής και φτωχοποίησης της χώρας, που έπονται.
Η εχθρότητα αυτή θα ήταν δύσκολο να κυριαρχήσει αν οι ευκαιρίες να προκόψει κάποιος οικονομικά στη ζωή του βρίσκονταν στον ιδιωτικό τομέα όπου η δημιουργία ατομικού πλούτου συνεπάγεται και τη δημιουργία κοινωνικού πλούτου κατά βιώσιμο τρόπο.
Ήταν και είναι τόσα χρόνια άγνωστα όλα αυτά που συμβαίνουν στο ευρύ κοινό; Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ανοχή απέναντι στη διαφθορά των πολιτικών που ασκούσαν δημόσια διοίκηση εξαγοραζόταν από αυτούς, με ανοχή ελεγκτικών μηχανισμών στη διάχυση της διαφθοράς σε όλη την κρατική διοικητική πυραμίδα και την υπόλοιπη κοινωνία.
Αυτοί μοίραζαν συντάξεις τυφλότητας ή πρόωρες συντάξεις σε πενηντάρηδες και οι άλλοι παρίσταναν πως δεν έβλεπαν και πως δεν έχουν ακούσει τίποτα και τους ψήφιζαν.
Ρόλο έπαιζαν και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που καλύπταν με αριστερούς ή εθνικιστικούς ιδεολογικούς μανδύες τη διαφθορά και τον παρασιτισμό στο όνομα της αποδοχής της γενίκευσης, πως ο καπιταλισμός γεννά τη διαφθορά, άρα δεν έχει νόημα η καταπολέμησή της αλλά η καταπολέμηση και αντικατάσταση του συστήματος συνολικά. Επειδή όμως ο αντικαταστάτης απέτυχε παταγωδώς, το εγχείρημα είναι μηδενικού αθροίσματος. Αποτέλεσμα, η ανοχή της διαφθοράς μέσω της παράκαμψης της καταπολέμησής της.
Όμως, ένας λαός που εκλέγει κλέφτες, προδότες και απατεώνες δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους, έλεγε ο Τζωρτζ Όργουελ.
Πόσο τυχαίο είναι που ο Γ. Καρατζαφέρης και ο Άκης Τσοχατζόπουλος πολιτεύτηκαν με ακραίο συνθηματολογικό συναισθηματικό λόγο ο οποίος επικαλούνταν σαν επαναληπτική «καραμπίνα» το συμφέρον των αδυνάτων από εθνική ή αριστερολαϊκίστικη πλευρά;
Κατά τον Μένκεν η φιλανθρωπία (σοσιαλισμός) και ο πατριωτισμός είναι τα βασικά προσόντα του ανθρώπου ο οποίος θέλει να πουλήσει...
Ο πρώτος υπήρξε αρχηγός του τρίτου κόμματος στη Βουλή και ο δεύτερος παρά λίγο πρωθυπουργός. Αμφότεροι θιασώτες της αυξημένης παρέμβασης του κράτους στην οικονομία και της αναδιανομής πλούτου, προφανώς γιατί όταν το κράτος συντηρεί στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα θέσεις εργασίας οι πολιτικοί έχουν εξουσία να επηρεάζουν τις ζωές περισσότερων ανθρώπων. Επιρροή την οποία ανταλλάσσουν μέσω των πελατειακών σχέσεων με εξουσία στη διαχείριση της αναδιανομής του πλούτου με παρασιτικά κριτήρια.
Στην ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία η δημιουργία και αναδιανομή του πλούτου γίνεται με αγοραία κριτήρια. Αυτός που εργάζεται και επινοεί αμείβεται καλύτερα από αυτόν που το κάνει με λιγότερο αποδοτικό τρόπο.
Στις κλειστές αγορές με αυξημένη ρυθμιστική δυνατότητα του κράτους είναι οι πολιτικοί που ρυθμίζουν την αμοιβή εκάστου με το αζημίωτο και κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον.
Δεν είμαστε θύματα όλων αυτών, είμαστε συνεργοί τους... Όχι, όλοι βέβαια αλλά απ’ ό,τι δείχνουν τα εκλογικά ποσοστά πολλοί...
Ή μήπως η αριστερά που δεν κυβέρνησε «υιοθετώντας» έναντι ψήφων το δεξί χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου παραμένει έξω από το κάδρο;
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας από όλα τα κόμματα μπήκε στην πολιτική χωρίς δεκάρα και μόνο στο πόθεν έσχες που δημοσιεύουν στη Βουλή εμφανίζουν περιουσίες εκατομμυρίων.
Οι περισσότεροι εξ αυτών, εάν έχουν εργαστεί, είναι στο δημόσιο τομέα με ονομαστικούς μισθούς που απαιτούν εισοδήματα πάνω από 20 εργασιακών βίων για να αιτιολογήσουν τα 10-20 ακίνητα ή τις εκατοντάδες χιλιάδες σε φανερά αποταμιεύματα.
Τι κίνητρα δίνει στους πολίτες της μια χώρα όπου ο αποδοτικότερος τρόπος οικονομικής προόδου δεν είναι η εργασία στον ιδιωτικό τομέα, η επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα και η καινοτομία, αλλά η ένταξη σε ένα κόμμα και ένα συνδικάτο και μέσω αυτού η διαχείριση δημόσιου χρήματος;
Τι κίνητρα δίνει όταν ο μέσος μισθός στον αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα είναι υψηλότερος από τον ιδιωτικό;
Η κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας από τη μεταπολίτευση και ύστερα έχει εμπεδώσει στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης την εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα. Αυτό αποτελεί τη βάση της καταστροφής και φτωχοποίησης της χώρας, που έπονται.
Η εχθρότητα αυτή θα ήταν δύσκολο να κυριαρχήσει αν οι ευκαιρίες να προκόψει κάποιος οικονομικά στη ζωή του βρίσκονταν στον ιδιωτικό τομέα όπου η δημιουργία ατομικού πλούτου συνεπάγεται και τη δημιουργία κοινωνικού πλούτου κατά βιώσιμο τρόπο.
Ήταν και είναι τόσα χρόνια άγνωστα όλα αυτά που συμβαίνουν στο ευρύ κοινό; Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ανοχή απέναντι στη διαφθορά των πολιτικών που ασκούσαν δημόσια διοίκηση εξαγοραζόταν από αυτούς, με ανοχή ελεγκτικών μηχανισμών στη διάχυση της διαφθοράς σε όλη την κρατική διοικητική πυραμίδα και την υπόλοιπη κοινωνία.
Αυτοί μοίραζαν συντάξεις τυφλότητας ή πρόωρες συντάξεις σε πενηντάρηδες και οι άλλοι παρίσταναν πως δεν έβλεπαν και πως δεν έχουν ακούσει τίποτα και τους ψήφιζαν.
Ρόλο έπαιζαν και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που καλύπταν με αριστερούς ή εθνικιστικούς ιδεολογικούς μανδύες τη διαφθορά και τον παρασιτισμό στο όνομα της αποδοχής της γενίκευσης, πως ο καπιταλισμός γεννά τη διαφθορά, άρα δεν έχει νόημα η καταπολέμησή της αλλά η καταπολέμηση και αντικατάσταση του συστήματος συνολικά. Επειδή όμως ο αντικαταστάτης απέτυχε παταγωδώς, το εγχείρημα είναι μηδενικού αθροίσματος. Αποτέλεσμα, η ανοχή της διαφθοράς μέσω της παράκαμψης της καταπολέμησής της.
Όμως, ένας λαός που εκλέγει κλέφτες, προδότες και απατεώνες δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους, έλεγε ο Τζωρτζ Όργουελ.
Πόσο τυχαίο είναι που ο Γ. Καρατζαφέρης και ο Άκης Τσοχατζόπουλος πολιτεύτηκαν με ακραίο συνθηματολογικό συναισθηματικό λόγο ο οποίος επικαλούνταν σαν επαναληπτική «καραμπίνα» το συμφέρον των αδυνάτων από εθνική ή αριστερολαϊκίστικη πλευρά;
Κατά τον Μένκεν η φιλανθρωπία (σοσιαλισμός) και ο πατριωτισμός είναι τα βασικά προσόντα του ανθρώπου ο οποίος θέλει να πουλήσει...
Ο πρώτος υπήρξε αρχηγός του τρίτου κόμματος στη Βουλή και ο δεύτερος παρά λίγο πρωθυπουργός. Αμφότεροι θιασώτες της αυξημένης παρέμβασης του κράτους στην οικονομία και της αναδιανομής πλούτου, προφανώς γιατί όταν το κράτος συντηρεί στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα θέσεις εργασίας οι πολιτικοί έχουν εξουσία να επηρεάζουν τις ζωές περισσότερων ανθρώπων. Επιρροή την οποία ανταλλάσσουν μέσω των πελατειακών σχέσεων με εξουσία στη διαχείριση της αναδιανομής του πλούτου με παρασιτικά κριτήρια.
Στην ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία η δημιουργία και αναδιανομή του πλούτου γίνεται με αγοραία κριτήρια. Αυτός που εργάζεται και επινοεί αμείβεται καλύτερα από αυτόν που το κάνει με λιγότερο αποδοτικό τρόπο.
Στις κλειστές αγορές με αυξημένη ρυθμιστική δυνατότητα του κράτους είναι οι πολιτικοί που ρυθμίζουν την αμοιβή εκάστου με το αζημίωτο και κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον.
Δεν είμαστε θύματα όλων αυτών, είμαστε συνεργοί τους... Όχι, όλοι βέβαια αλλά απ’ ό,τι δείχνουν τα εκλογικά ποσοστά πολλοί...
2) Μέτρο πρόβλεψης...
Η ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών σε 100 (ή 72) δόσεις ξεκίνησε.
Περιμένω με ειλικρινή αγωνία τα αποτελέσματα της.
Τόσο για την θετική δημοσιονομική επίπτωση, αφού είναι ένα μεγάλο στοίχημα η ανατροπή της προηγούμενης, "δρακόντειας" συμπεριφοράς του κράτους στο κυνήγι των φόρων, αλλά και στον αριθμό των όσων σπεύσουν να κάνουν χρήση.
Βλέπε: Μέτρο πρόβλεψης...
Η ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών σε 100 (ή 72) δόσεις ξεκίνησε.
Περιμένω με ειλικρινή αγωνία τα αποτελέσματα της.
Τόσο για την θετική δημοσιονομική επίπτωση, αφού είναι ένα μεγάλο στοίχημα η ανατροπή της προηγούμενης, "δρακόντειας" συμπεριφοράς του κράτους στο κυνήγι των φόρων, αλλά και στον αριθμό των όσων σπεύσουν να κάνουν χρήση.
Βλέπε: Μέτρο πρόβλεψης...
3) Βλάξ ή συνένοχος;...
Με την κατάπτυστη διάταξη να προηγούνται οι τράπεζες του Ελληνικού Δημοσίου στην ικανοποίηση των απαιτήσεων τους από το τίμημα του πλειστηριασμού, ο πολίτης θα παραμένει ποινικά υπόλογος απέναντι στο Ελλ. Δημόσιο.
Βλέπε: Βλάξ ή συνένοχος;
Βλέπε: Βλάξ ή συνένοχος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου