analyst
Η προσπάθεια της ΕΚΤ να «χειραγωγήσει» τις αγορές, με τη βοήθεια ενός τεστ που, παρά την ονομασία του, δεν έλαβε καθόλου υπ’ όψιν τους ήδη υφιστάμενους κινδύνους που αφορούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πόσο μάλλον τους ακραίους (άρθρο), δημιούργησε τελικά πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, από αυτά που υπήρχαν.
Εκτός από όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει το γεγονός ότι, κάθε τράπεζα εξετάσθηκε χωριστά και όχι ως μέρος ενός συνόλου, όπου τυχόν πρόβλημα της μίας θα είχε λογικά συνέπειες για πολλές άλλες (για παράδειγμα, εάν τυχόν χρεοκοπούσε η Εθνική, δεν θα έμενε αλώβητη η Πειραιώς), αποτελεί μία ακόμη λανθασμένη «παραδοχή». Επίσης το ότι, η κάθε τράπεζα εκτίμησε μόνη της το ρίσκο των δανείων ή των άλλων τοποθετήσεων της, χωρίς να ελεγχθεί η «κατηγοριοποίηση» από την ΕΚΤ.
Τέλος, το βασικό κριτήριο της διεξαγωγής του τεστ αντοχής δεν ήταν δυστυχώς τα πραγματικά ίδια κεφάλαια των τραπεζών, αλλά αυτά που αντιστοιχούσαν στα ρίσκα που αναλάμβαναν. Με απλά λόγια έγινε αποδεκτό το ότι η κάθε τράπεζα, όταν έχει στην κατοχή της ασφαλή χρεόγραφα (ομόλογα κλπ.), δεν χρειάζεται να διαθέτει αντίστοιχα εγγυητικά κεφάλαια – σε μία εποχή που η συγκεκριμένη αξιολόγηση δεν είναι καθόλου αυτονόητη.
Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω τεχνασμάτων, το χρηματοδοτικό κενό των ευρωπαϊκών τραπεζών υπολογίσθηκε τελικά στα 25 δις €, εκ των οποίων τα 15 δις € έχουν ήδη δρομολογηθεί – επομένως στα 10 δις €, όταν πιο ρεαλιστικά μοντέλα το τοποθετούν στα 487 δις €.
Φυσικά η «τραπεζική βόμβα νούμερο ένα», το ίδρυμα με το μεγαλύτερο ρίσκο παγκοσμίως, η Deutsche Bank, θεωρήθηκε ασφαλής – όταν, σύμφωνα με το κέντρο διαχείρισης ρίσκου της Λωζάννης (Centre for Risk Management Lausanne), η τράπεζα βρίσκεται στην πρώτη θέση, με ένα «συστημικό ρίσκο» που υπολογίζεται στα 75,4 δις € (γράφημα).
.
Ευρώπη – το πραγματικό χρηματοδοτικό κενό των Τραπεζών (πηγή: κέντρο διαχείρισης ρίσκου της Λωζάννης).
.
Ακολουθείται βέβαια από τις τρεις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, στις οποίες δεν έκανε καμία αναφορά η ΕΚΤ, από την ολλανδική ING που επίσης θεωρήθηκε ασφαλής, από την ιταλική Unicredit που έχει μεγάλη παρουσία στη Γερμανία, από την γαλλική BPCE Group, από τη γερμανική Commerzbank, από την ισπανική Santander, από αυστριακές κοκ. – από τράπεζες δηλαδή που δεν έχουν, κατά την ΕΚΤ, κανέναν κίνδυνο!
Φυσική η «πρώτη μεταξύ των πρώτων», η Deutsche Bank, μείωσε το ρίσκο της σε σχέση με το ξέσπασμα της κρίσης. Παραμένει όμως τριπλάσιο συγκριτικά με τα έτη πριν το 2006 – ενώ ήδη το 2011 ο πρώην βασικός οικονομολόγος του ΔΝΤ ανέφερε πως η τράπεζα έχει το μεγαλύτερο ρίσκο στον πλανήτη (άρθρο), λόγω της μόχλευσης της, η οποία τοποθετήθηκε στο 1,44.
Μία μόχλευση αυτού του μεγέθους σημαίνει ότι, η Deutsche Bank, για κάθε ένα ευρώ ιδίων κεφαλαίων, διαθέτει 44 ευρώ ξένα κεφάλαια, δανεικά δηλαδή – οπότε ξεπερνάει τη Lehman Brothers, κατά τη στιγμή της χρεοκοπίας της. Τεχνικά λοιπόν η τράπεζα θα έπρεπε να χρεοκοπήσει, εάν υποχρεωνόταν να αποσβέσει περισσότερα από το 2,27% των δανείων της – αφού το ποσόν, η ζημία δηλαδή, θα υπερέβαινε πλέον τα δικά της κεφάλαια.
Η πιθανότητα αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση φανταστική – πόσο μάλλον όταν η τράπεζα απειλείται με πλήθος δικαστικών προστίμων, λόγω της συμμετοχής της σε διάφορες μορφές χειραγώγησης.
Σήμερα, η μόχλευση της είναι 1:50,68 όπως φαίνεται από το γράφημα του κέντρου της Λωζάννης (πηγή) – οπότε ευρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση, συγκριτικά με το 2011. Τετραπλάσια δε σε σχέση με την πλέον μοχλευμένη αμερικανική τράπεζα, η οποία είναι η J.P. Morgan, με 1:11,51 (πηγή).
 |
| Η πλέον επικίνδυνη χώρα, όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό ρίσκο, είναι η Γαλλία, ακολουθούμενη από την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ιταλία και τη Γερμανία – ενώ οι Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρος είναι σε καλύτερη θέση. |
Εκτός από όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει το γεγονός ότι, κάθε τράπεζα εξετάσθηκε χωριστά και όχι ως μέρος ενός συνόλου, όπου τυχόν πρόβλημα της μίας θα είχε λογικά συνέπειες για πολλές άλλες (για παράδειγμα, εάν τυχόν χρεοκοπούσε η Εθνική, δεν θα έμενε αλώβητη η Πειραιώς), αποτελεί μία ακόμη λανθασμένη «παραδοχή». Επίσης το ότι, η κάθε τράπεζα εκτίμησε μόνη της το ρίσκο των δανείων ή των άλλων τοποθετήσεων της, χωρίς να ελεγχθεί η «κατηγοριοποίηση» από την ΕΚΤ.
Τέλος, το βασικό κριτήριο της διεξαγωγής του τεστ αντοχής δεν ήταν δυστυχώς τα πραγματικά ίδια κεφάλαια των τραπεζών, αλλά αυτά που αντιστοιχούσαν στα ρίσκα που αναλάμβαναν. Με απλά λόγια έγινε αποδεκτό το ότι η κάθε τράπεζα, όταν έχει στην κατοχή της ασφαλή χρεόγραφα (ομόλογα κλπ.), δεν χρειάζεται να διαθέτει αντίστοιχα εγγυητικά κεφάλαια – σε μία εποχή που η συγκεκριμένη αξιολόγηση δεν είναι καθόλου αυτονόητη.
Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω τεχνασμάτων, το χρηματοδοτικό κενό των ευρωπαϊκών τραπεζών υπολογίσθηκε τελικά στα 25 δις €, εκ των οποίων τα 15 δις € έχουν ήδη δρομολογηθεί – επομένως στα 10 δις €, όταν πιο ρεαλιστικά μοντέλα το τοποθετούν στα 487 δις €.
Φυσικά η «τραπεζική βόμβα νούμερο ένα», το ίδρυμα με το μεγαλύτερο ρίσκο παγκοσμίως, η Deutsche Bank, θεωρήθηκε ασφαλής – όταν, σύμφωνα με το κέντρο διαχείρισης ρίσκου της Λωζάννης (Centre for Risk Management Lausanne), η τράπεζα βρίσκεται στην πρώτη θέση, με ένα «συστημικό ρίσκο» που υπολογίζεται στα 75,4 δις € (γράφημα).
.
Ευρώπη – το πραγματικό χρηματοδοτικό κενό των Τραπεζών (πηγή: κέντρο διαχείρισης ρίσκου της Λωζάννης).
.
Ακολουθείται βέβαια από τις τρεις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, στις οποίες δεν έκανε καμία αναφορά η ΕΚΤ, από την ολλανδική ING που επίσης θεωρήθηκε ασφαλής, από την ιταλική Unicredit που έχει μεγάλη παρουσία στη Γερμανία, από την γαλλική BPCE Group, από τη γερμανική Commerzbank, από την ισπανική Santander, από αυστριακές κοκ. – από τράπεζες δηλαδή που δεν έχουν, κατά την ΕΚΤ, κανέναν κίνδυνο!
Φυσική η «πρώτη μεταξύ των πρώτων», η Deutsche Bank, μείωσε το ρίσκο της σε σχέση με το ξέσπασμα της κρίσης. Παραμένει όμως τριπλάσιο συγκριτικά με τα έτη πριν το 2006 – ενώ ήδη το 2011 ο πρώην βασικός οικονομολόγος του ΔΝΤ ανέφερε πως η τράπεζα έχει το μεγαλύτερο ρίσκο στον πλανήτη (άρθρο), λόγω της μόχλευσης της, η οποία τοποθετήθηκε στο 1,44.
Μία μόχλευση αυτού του μεγέθους σημαίνει ότι, η Deutsche Bank, για κάθε ένα ευρώ ιδίων κεφαλαίων, διαθέτει 44 ευρώ ξένα κεφάλαια, δανεικά δηλαδή – οπότε ξεπερνάει τη Lehman Brothers, κατά τη στιγμή της χρεοκοπίας της. Τεχνικά λοιπόν η τράπεζα θα έπρεπε να χρεοκοπήσει, εάν υποχρεωνόταν να αποσβέσει περισσότερα από το 2,27% των δανείων της – αφού το ποσόν, η ζημία δηλαδή, θα υπερέβαινε πλέον τα δικά της κεφάλαια.
Η πιθανότητα αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση φανταστική – πόσο μάλλον όταν η τράπεζα απειλείται με πλήθος δικαστικών προστίμων, λόγω της συμμετοχής της σε διάφορες μορφές χειραγώγησης.
Σήμερα, η μόχλευση της είναι 1:50,68 όπως φαίνεται από το γράφημα του κέντρου της Λωζάννης (πηγή) – οπότε ευρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση, συγκριτικά με το 2011. Τετραπλάσια δε σε σχέση με την πλέον μοχλευμένη αμερικανική τράπεζα, η οποία είναι η J.P. Morgan, με 1:11,51 (πηγή).
Συνεχίζοντας, όπως αναφέραμε προηγουμένως, μετά τη Deutsche Bank ακολουθούν οι γαλλικές τράπεζες – οι οποίες έχουν στους ισολογισμούς τους τα μεγαλύτερα ρίσκα. Στην περίπτωση που θα ακολουθούσε κάποια κρίση όπως, για παράδειγμα, τυχόν αθέτηση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, οι κεφαλαιακές ανάγκες των γαλλικών τραπεζών θα ξεπερνούσαν το 10% του ΑΕΠ της χώρας – οπότε θα εκτοξευόταν κυριολεκτικά στα ύψη τόσο τα ελλείμματα, όσο και τα χρέη της Γαλλίας (γράφημα).
.
Ευρώπη - το πραγματικό χρηματοδοτικό κενό ανά χώρα (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ).
.
Η Ιταλία, η οποία θεωρείται ως το επίκεντρο του μελλοντικού χρηματοπιστωτικού σεισμού, βρίσκεται στην τέταρτη θέση μετά την Ολλανδία και το Βέλγιο - ενώ η Γερμανία θα χρειαζόταν τουλάχιστον το 4% του ΑΕΠ της, ευρισκόμενη στην πέμπτη θέση. Ακολουθεί η Αυστρία, ενώ οι τράπεζες της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Κύπρου χαρακτηρίζονται από ένα σημαντικά χαμηλότερο ρίσκο.
.
Επίλογος
Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται πως τα ψέματα δεν ωφελούν σχεδόν ποτέ – ενώ οι αναφορές στα αποτελέσματα του «τεστ αντοχής» εκ μέρους του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, αντί του προέδρου της, ο οποίος μάλλον απέφυγε το «πικρό ποτήρι», έδειχναν από την αρχή πως κάτι δεν πηγαίνει καλά.
Δυστυχώς για όλους μας, τα τραπεζικά ζόμπι συνεχίζουν να υπάρχουν στην Ευρώπη, οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, ενώ η διάλυση της περισσότερο πιθανή από ποτέ – ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του χρηματιστηριακού δείκτη των τραπεζών της Ιταλίας, η οποία είναι αδύνατον να αποφύγει την Τρόικα ή τη χρεοκοπία, εάν παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης.
Υστερόγραφο
Η κυβέρνηση της Ισπανίας ανέπνευσε ικανοποιημένη μετά τα αποτελέσματα του τεστ αντοχής – αφού μόλις πριν από δύο χρόνια η χώρα ήταν βυθισμένη σε μία μεγάλη τραπεζική κρίση, έχοντας αναγκασθεί το 2012 να ζητήσει από την Ευρώπη 41 δις €, για να διασώσει δεκάδες τοπικές τράπεζες που κινδύνευαν να χρεοκοπήσουν.
Σημαντικότερη όλως ήταν η Bankia, η οποία δημιουργήθηκε το 2010 από της ένωση έξι τοπικών τραπεζών, με μία μεγαλύτερη της Μαδρίτης – εισερχόμενη στο χρηματιστήριο το 2011. Ένα χρόνο αργότερα, η κυβέρνηση της Ισπανίας υποχρεώθηκε να διαθέσει το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού δανείου για να τη διασώσει – ενώ έχει έκτοτε κλείσει 1.119 υποκαταστήματα, μειώνοντας το ΔΣ της στα 11 από 20 άτομα.
Οι 30.000 μικροεπενδυτές, οι οποίοι είχαν αγοράσει μετοχές κατά τη διάρκεια της δημόσιας εγγραφής της τράπεζας, υποχρεώθηκαν σε μεγάλες ζημίες – ενώ η ΕΚΤ ανακοίνωσε την Κυριακή πως τα κεφάλαια της τράπεζας ήταν στο 10,6% έναντι 8% του ορίου.
Στιες αρχές όμως του μήνα πολλοί Ισπανοί αναβίωσαν ξαφνικά εικόνες της κρίσης, όταν απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίων δεκάδων διευθυντών της τράπεζας. Τα στελέχη αυτά είχαν χρησιμοποιήσει πιστωτικές κάρτες του ιδρύματος για ιδιωτικούς σκοπούς μεταξύ των ετών 2003 και 2012 – με ποσά που πλησιάζουν κατά μέσον όρο τα 15,5 εκ. € ανά πιστωτική κάρτα.
Όταν οδηγήθηκαν στο δικαστήριο οι manager της τράπεζας, υπήρξαν πολλές διαδηλώσεις – καθώς επίσης εκτενείς αναφορές στο θέμα, εκ μέρους των ΜΜΕ της χώρας, τα οποία υπενθύμιζαν πως όλοι προέρχονταν από το χώρο της πολιτικής, όπως συνήθως συμβαίνει στις περισσότερες τοπικές τράπεζες.
Η κατάσταση βέβαια έχει αλλάξει πια, αφού έχουν αποκλεισθεί οι διαφθαρμένοι πολιτικοί από τις διευθυντικές θέσεις των τραπεζών – κάτι που όμως δεν φαίνεται να πιστεύουν οι Ισπανοί, οι οποίοι θεωρούν πως η πολιτική διαφθορά δεν καταπολεμήθηκε, αλλά έγινε πιο προσεκτική, λόγω της κρίσης.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου