Με τα μάτια της ιστορίας

Νέα Κρήτη

Κοστίζει ακριβά το να εθελοτυφλούμε, για να μην αντικρύσουμε την ψυχρή πραγματικότητα, όπως όταν βάζουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, θέλοντας να πιστεύουμε πως έχουν πάψει πια να υπάρχουν - οι πολιτικές ανακατατάξεις

"Ορισμένοι άνθρωποι αδυνατούν δυστυχώς να κατανοήσουν πως οι σωστές συμβουλές για το μέλλον, πηγάζουν από τα πραγματικά διδάγματα του παρελθόντος - από την ιστορία. Έτσι, μετατρέπονται άθελα τους σε ευάλωτα θύματα εκείνων των θεμιτά φιλόδοξων, αλλά αθέμιτα ιδιοτελών πολιτικών διαφόρων παρατάξεων, οι οποίοι μοιράζουν υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα - διαβεβαιώνοντας τους πως το μέλλον δεν θα έχει καμία σχέση με το παρελθόν.

Στο μεγάλο θέμα της διαγραφής χρέους, θα ήταν προφανώς ανόητος αυτός που δεν θα το επιθυμούσε. Θα ήταν όμως επίσης ανόητος αυτός που θα θεωρούσε πως δεν θα απαιτούνταν δυσανάλογα ανταλλάγματα - όπως συνέβη με την προηγούμενη διαγραφή.

Έναντι της διαγραφής αυτής παραδόθηκε η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, υποθηκεύθηκαν (αγγλικό δίκαιο) τα δημόσια περιουσιακά της στοιχεία, χρεοκόπησαν οι τράπεζες, τα ασφαλιστικά της ταμεία και ορισμένοι δημόσιοι οργανισμοί, έχασαν τα χρήματα τους οι Έλληνες ομολογιούχοι, ενώ έκλεισε ερμητικά η «έξοδος κινδύνου» (υιοθέτηση τους εθνικού της νομίσματος).

Παράλληλα, επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τους δανειστές της μία πολιτική, μέσω της οποίας χάθηκαν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία που πλησιάζουν το 1 τρις €, έναντι δανείων 240 δις €, εξαθλιώθηκε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, «κατακρεουργήθηκε» το κράτος πρόνοιας, ενώ οδηγήθηκε στην ανεργία το 28% των εργαζομένων - ακόμη χειρότερα, το 60% των νέων.

Με βάση λοιπόν τα διδάγματα του παρελθόντος, μία επόμενη διαγραφή, με την οποία δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να συμφωνήσουν οι δανειστές, αφού οι απαιτήσεις τους είναι πλέον «πλουσιοπάροχα εγγυημένες», θα απαιτούσε αντίστοιχα δυσανάλογα ανταλλάγματα - αφού δεν προσφέρεται από κανέναν «δωρεάν γεύμα», όπως γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά, από τις σχέσεις μας με τις τράπεζες, με το κράτος, με τους εργοδότες κοκ.  

Κοστίζει δε πάρα πολύ ακριβά το να κλείνουμε τα μάτια, για να μην αντικρύσουμε την ψυχρή πραγματικότητα - όπως όταν βάζουμε τα σκουπίδια (λογαριασμούς, προβλήματα) κάτω από το χαλί, «φαντασιωνόμενοι» πως έχουν πάψει πια, ως δια μαγείας, να υπάρχουν.

Όταν δε συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε, διαπιστώνοντας πως οι εκάστοτε πολιτικοί, μας παραπλανούν για πολλοστή φορά - αφού ουσιαστικά μας υπόσχονται αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, παρά το ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστούν. Εάν βέβαια δεν το κάνουν, δεν έχουν καμία πιθανότητα εκλογής - όπως τεκμηριώνεται ξανά από την ιστορία.  

Σε κάθε περίπτωση είναι καλό να γνωρίζουμε πως όταν κάποιος ζητάει διαγραφή χρέους, πρέπει ταυτόχρονα να αναφέρει ποιός θα πληρώσει το λογαριασμό - είτε είναι ιδιώτης, είτε κράτος. Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα της Ελλάδας, αυτός που θα επιβαρυνόταν από τη διαγραφή των χρεών θα ήταν οι τράπεζες, οι οποίες δεν μπορούν να θεωρηθούν σήμερα φερέγγυες - ενώ στην περίπτωση του δημοσίου τομέα, τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, τα οποία κατέχουν, ακούσια ουσιαστικά, το 87% των ελληνικών ομολόγων.

Επίσης οφείλουμε να σκεφθούμε πώς θα ενεργούσαμε εμείς, εάν είμαστε στη θέση των δανειστών - με την έννοια ότι, πρέπει κανείς να συμπεριφέρεται στους άλλους, έτσι όπως θα ήθελε να συμπεριφέρονται και αυτοί στον ίδιο. Απλούστερα, τι θα κάναμε εμείς, εάν κάποιος μας χρωστούσε χρήματα, έναντι των οποίων θα είχαμε υποθηκεύσει το σπίτι του, το οποίο θα κόστιζε πολύ περισσότερο - αρνούμενος να μας πληρώσει.           

Ευχόμαστε και ελπίζουμε βέβαια, όπως πάντοτε, να κάνουμε λάθος - να έχουμε εμείς άδικο και να δικαιωθούν οι καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν πως πράγματι υπάρχει δωρεάν γεύμα. Δεν θα πάψουμε όμως να προσπαθούμε να δούμε το μέλλον με τα μάτια του παρελθόντος και όχι «διαισθητικά» ή με αυτά που θέλουν να μας επιβάλλουν οι εκάστοτε πολιτικοί «ηγέτες» - αδιαφορώντας εντελώς για το εάν θα επαληθευθούν ή όχι, αρκεί να πετύχουν τους στόχους τους".

Άρθρο

Οι Έλληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, την οποία υπολογίζουμε στο 80%, ανήκουν πολιτικά στο μεσαίο, ήπιο χώρο - προτιμώντας την ελεύθερη οικονομία, και το κράτος πρόνοιας, σε ένα υγιές δημοκρατικό περιβάλλον, όπου οι κοινωφελείς, οι κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης οι στρατηγικές επιχειρήσεις ανήκουν στο δημόσιο, ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα.

Θεωρούν επομένως την ιδιωτική πρωτοβουλία απαραίτητη προϋπόθεση της ευημερίας, έχοντας την επιθυμία να περιορίζεται το δημόσιο σε εκείνους τους τομείς, οι οποίοι είναι αναγκαίοι για τη σωστή λειτουργία του κράτους - για τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων, για τον θεμιτό ανταγωνισμό, καθώς επίσης για τη φροντίδα των αδύναμων Πολιτών.

Δεν επιθυμούν λοιπόν πλειοψηφικά ούτε την κεντρικά κατευθυνόμενη, αριστερή οικονομία, όπου όλες οι επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, με κυρίαρχη τάξη τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε τη νεοφιλελεύθερη - στην οποία όλες οι επιχειρήσεις ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, με το δημόσιο να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τις αδύναμες εισοδηματικές τάξεις, επιλέγοντας το ελάχιστο δυνατό κοινωνικό κράτος. Σε καμία περίπτωση βέβαια τον εθνικοσοσιαλισμό - ο οποίος είναι μία άλλη μορφή της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας.  

Η κρίση όμως, στην οποία οδηγήθηκε δόλια η Ελλάδα, «έσβησε ή σβήνει» και τις δύο πολιτικές παρατάξεις που εκπροσωπούσαν τυπικά το μεσαίο χώρο - αυτές που, μέσα από τα τεράστια λάθη και τις εγκληματικές παραλείψεις τους, προκάλεσαν τη χρεοκοπία της χώρας. Επρόκειτο βέβαια για σφάλματα των στελεχών τους και όχι της ιδεολογίας τους - την οποία δεν φρόντισαν να προστατεύσουν, ούτε κατάφεραν να υπηρετήσουν.

Η κοινωνία λοιπόν, μετά από την απίστευτα μεγάλη υπομονή που επέδειξε, από την εκπληκτική ανοχή της για αρκετά χρόνια, αποφάσισε να αντιδράσει - παύοντας να ενισχύει σταδιακά, με την ψήφο της ή με τις δημοσκοπήσεις, τα κόμματα που επέλεγε παραδοσιακά, επιτρέποντας τους να εναλλάσσονται διαδοχικά στην εξουσία. Συνειδητοποίησε δε πως το θεμέλιο της δημοκρατίας, η μεσαία τάξη, κινδυνεύει να πεθάνει - γνωρίζοντας που οδηγεί κάτι τέτοιο.

Οι αλλαγές

Ενώ στη Γαλλία τώρα (γράφημα), η οποία «βάλλεται» από ανάλογα προβλήματα, επιλέχθηκε η στήριξη της ακροδεξιάς, εθνικοσοσιαλιστικής παράταξης, στην Ελλάδα προτιμήθηκε, ευτυχώς και προς τιμήν των Ελλήνων, η «πορτοκαλί αριστερά» - ενδεχομένως επειδή η ηγεσία της, διακρίνοντας τη μοναδική ευκαιρία που της δίνεται, αποφάσισε τελικά να συστεγάσει ένα μεγάλο μέρος του κόμματος που παρέδωσε τα κλειδιά του κράτους στο ΔΝΤ, συμπεριλαμβανομένων των συνδικαλιστικών και άλλων στελεχών του.

Η αμιγώς αριστερή και έντιμη «πλατφόρμα» βέβαια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εγκρίνει τον «εμβολιασμό», ούτε τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται. Πρόθεση της άλλωστε δεν είναι η υπεξαίρεση της εξουσίας με ύπουλο τρόπο, ούτε η συλλογή «αρνητικών ψήφων», από όπου και αν προέρχονται - συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς. Ευρίσκεται όμως σε μειοψηφική θέση, η οποία ουσιαστικά είναι ο πυρήνας του κόμματος - αυτός που δεν διογκώθηκε τεχνητά από την «παρείσφρηση» του μεγάλου μεν, αλλά ξένου σώματος της προηγούμενης κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά γνωρίζει πολύ καλά ότι, εάν θέλει να κάνει πράξη τις ιδέες της, έχει σήμερα μία μοναδική ευκαιρία η οποία, εάν δεν διενεργηθούν πρόωρες εκλογές, ίσως χαθεί για πάντα - αφού τα οικονομικά μεγέθη της χώρας έχουν μάλλον σταματήσει να επιδεινώνονται, η στήριξη της Ευρώπης είναι δεδομένη, ενώ το ΔΝΤ ίσως αποχωρήσει, πριν ακόμη ολοκληρώσει την αποστολή του.

Το έντιμο «σκέλος» λοιπόν, η πραγματική, αμιγής αριστερά, αναγκάζεται να συμβιβασθεί, αντιλαμβανόμενη πως διαφορετικά θα χαθεί η μεγάλη ευκαιρία -  μεταφέροντας στο μέλλον τις αντιδράσεις και αντιρρήσεις της. Σε κάθε περίπτωση, οφείλει κανείς να αναφέρει μία αξιοσημείωτη πραγματικά παρέμβαση της: την απαίτηση να εγγραφούν απέναντι στα δημόσια χρέη οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι μας - εάν όχι στο σύνολο τους, τουλάχιστον αυτά που κλάπηκαν αποδεδειγμένα από τη χώρα, όπως τα πολεμικά δάνεια.

Εάν βέβαια επέμενε στην κατάρτιση ενός κρατικού ισολογισμού, όπου στη μία πλευρά θα ήταν τα χρέη της Ελλάδας, ενώ στην άλλη τα περιουσιακά της στοιχεία, θα ήταν πολύ καλύτερα - ίσως όμως το επιδιώξει στο μέλλον.     

Το εκλογικό μίγμα

Η κοινωνία δεν γνωρίζει τα υπόγεια «παιχνίδια εξουσίας» που παίζονται εις βάρος της - ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να εκφράσει την αντίθεση της στα άδικα μέτρα που λαμβάνονται, αφήνοντας στην άκρη τις πολιτικές της πεποιθήσεις. Εύλογα βέβαια αυτός που υποφέρει, εξαθλιώνεται και πεινάει, αδιαφορεί για τις ιδεολογίες που δεν μεταφράζονται άμεσα σε τροφή και φάρμακα, σε μισθούς και συντάξεις.  

Όσο αισιόδοξοι και αν είμαστε λοιπόν ή όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε σε θαύματα, δεν παύουμε να κατανοούμε πως από το «εκλογικό μίγμα» που διαμορφώνεται, δύσκολα θα προκύψει εκείνο το σωστό φάρμακο που χρειάζεται η Ελλάδα - ενώ γνωρίζουμε παράλληλα πως ανέκαθεν ο δρόμος για την κόλαση, ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα.

Συνειδητοποιούμε επομένως ότι, εάν δεν μεσολαβήσει μία «έκρηξη λογικής», με βάση την οποία θα καταφέρουν να συνεργασθούν τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, τα οποία συνεχίζουν δυστυχώς, άμεσα ή έμμεσα να κυριαρχούν στην Ελλάδα, το μέλλον της χώρας δεν θα είναι καθόλου ρόδινο - ειδικά επειδή οι συνθήκες που προβλέπεται να διαμορφωθούν στο παγκόσμιο περιβάλλον είναι εξαιρετικά επικίνδυνες.

Ενδεχομένως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο με αφορμή την εκλογή του προέδρου της χώρας - ειδικά επειδή η γυναίκα που μάλλον θα είναι η υποψήφια της κυβέρνησης για το αξίωμα, η πρώην πρόεδρος του «Αθήνα 2004», είναι φιλικά διακείμενη στην αξιωματική αντιπολίτευση, έχοντας μία ισχυρή προσωπικότητα και διεθνή εμβέλεια, καθώς επίσης το κύρος που κέρδισε από την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.    

Επίλογος

Δύσκολα μπορεί να πείσει κανείς τους Έλληνες πως είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα, μία σημαντική αλλαγή δηλαδή, με τη χρησιμοποίηση των ίδιων «υλικών» - πόσο μάλλον αυτούς που έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους στα, χωρίς αντίκρισμα δυστυχώς, λόγια της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εάν όμως κατανοούσαν πως κανένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα δεν έχει τα στελέχη, τις ικανότητες ή τη δυναμική που απαιτείται για να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ δεν διαφαίνεται κάποια καλύτερη εναλλακτική λύση στον πολιτικό ορίζοντα, τότε ίσως καταλάβαιναν τη θέση μας - η οποία δεν θεωρούμε απαραίτητα πως είναι σωστή, απλά και μόνο επειδή μας εκφράζει.

Πάντως, η θέση μας αυτή δεν έχει καμία σχέση με «φοβίες» αλλά με το ότι, κανένας δεν πρέπει να ξεκινάει έναν πόλεμο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν διαθέτει αυτά που απαιτούνται για να τον κερδίσει: θαρραλέους αλλά όχι αυτοκτονικούς στρατιώτες, συνοχή του στρατεύματος, αποδεδειγμένα ικανή διοίκηση, δύο ή περισσότερα εναλλακτικά σχέδια μάχης, το σωστό εξοπλισμό, εξασφαλισμένη (ανα)τροφοδοσία και επαρκείς ρεζέρβες.

Εάν κάποιος μπορεί να διαβεβαιώσει τους Έλληνες πως υπάρχουν όλα τα παραπάνω, τότε θα έπρεπε να αρχίσει αμέσως η μεγάλη μάχη για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας - χωρίς καμία καθυστέρηση και χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό.       

Ολοκληρώνοντας, δεν περιμένουμε φυσικά να καταλάβουν τους προβληματισμούς εκείνοι οι Πολίτες, οι οποίοι υποφέρουν τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, αδυνατώντας εύλογα να σκεφθούν λογικά, αλλά οι πολιτικοί - οι οποίοι δεν μπορεί να είναι τόσο ιδιοτελείς και ανεύθυνοι, όσο ήταν τις τελευταίες δεκαετίες, καταδικάζοντας την πατρίδα τους στην απώλεια της εθνικής της ανεξαρτησίας, χωρίς κανέναν απολύτως αντικειμενικό λόγο.

www.analyst.gr

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.