Το συνεχώς επανιδρυόμενο Κράτος και η επίσκεψη της αλεπούς στο κοττέτσι

Νέα Πολτική

του  Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

♦ Δεν είναι τυχαίο που όλες – μα όλες! – οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης στόχευσαν, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο βέβαια, στην μεταρρύθμιση, την αλλαγή, την θέση σε νέα βάση του Δημοσίου/του Κράτους. Ούτε που, τελικά, τίποτε/μα τίποτε δεν έμεινε πίσω. Τίποτε το θετικό, εννοείται. Τίποτε το θετικό και μόνιμο, τίποτε που να έχει ριζώσει.

Ας τα δούμε ιεραρχημένα, όπως νομίζουμε ότι «έπαιξαν» ως πολιτικά στοιχήματα διαχρονικά. Πρώτη σε ένταση του στοιχήματος θα θέταμε την «επανίδρυση του Κράτους» επί Κώστα Καραμανλή. Γιατί; Αν μη τι άλλο, διότι τότε η προσέγγιση/υπόσχεση για μια ριζική μεταρρύθμιση στις δομές και την πρακτική του Δημοσίου, έφτασε να αποτελεί θεμέλιο όχι μόνο προεκλογικής εκστρατείας (του 2004), αλλά και της ίδιας της διεκδίκησης της εξουσίας. Τί έμεινε πίσω: σαλεύει ο νους του ανθρώπου, ακόμη και του σκληρυμένου από την πολιτική διάψευση Έλληνα της Μεταπολίτευσης! – άμα έρθει και θυμηθεί το έπος των κουμπάρων^. την υπόθεση του Βατοπεδίου^. την υπέροχη εκείνη αναστοχαστική απόφανση περί «νόμιμου και ηθικού», όλα στοιχεία που «πέρασαν» από το επανιδρυμένο Κράτος…

Δεύτερη θα ιεραρχούσαμε την αμέσως προηγούμενη προσπάθεια, εκείνη στην οποία -oυσιαστικά- η Καραμανλική επανίδρυση πήγε να δώσει τον αντίλογο. Ποιά είναι αυτή; Την συμβολοποίησε ο Νόμος Πεπονή, ο 2190 του 1994 -μια 10ετία νωρίτερα- εκεί στην τομή του χρόνου ανάμεσα στην διαχείριση ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη. Τον Νόμο Πεπονή έχουμε μάθει (πάντως τώρα… δύο 10ετίες αργότερα) να τον δοξάζουμε και να τον τιμούμε σαν κάτι το εντελώς ξεχωριστό, έτσι που πήγε να εγκαθιδρύσει αντικειμενικά κριτήρια για την πρόσβαση στο Δημόσιο. Θα μας επιτραπεί μια ασεβής άποψη: ο Νόμος Πεπονή και η μέσω ΑΣΕΠ άμυνα υπέρ της αντικειμενικής πρόσβασης στην Βαλχάλλα του Κράτους, δεν (ΔΕΝ) είναι κάτι το καλό.

Ασφαλώς είναι κάτι το καλύτερο απο την είσοδο μέσω ρουσφετόχαρτου, ραβασακίων, ή πάλι μέσω της μονιμοποίησης των stages κατά Προκόπη Παυλόπουλο. Όμως ο πυρήνας του Νόμου Πεπονή για μοριοδότηση με βάση τα προσόντα (=χαρτιά) και «κοινωνικά κριτήρια», στρεβλώνει την ίδια την έννοια της Δημόσιας Υπηρεσίας: για άλλη δουλειά (πρέπει να ) είναι ο μεταπτυχιακός, για άλλη ο μέσης εκπαίδευσης: το είδαμε με τους υπερπροσοντούχους σχολικούς φύλακες^. αδιανόητο είναι να προηγείται η (θολά συμπαθής, αλλά άλλη αυτή η διάσταση) επικεφαλής μονογενεϊκής οικογένειας με πρόβλημα υγείας. Το Δημόσιο δεν (ΔΕΝ) είναι για να παρκάρουν υπό συνθήκες ασφάλειας καθ’ όλα καλοί συμπολίτες μας. Είναι μόνον (ΜΟΝΟΝ) για να βελτιστοποιείται η εξυπηρέτηση των πολιτών: αυτό δεν το επιδιώκει παρά μόνον έμμεσα ο Νόμος Πεπονή.

Τρίτη θα ιεραρχούσαμε την παλιά εκείνη πρωτοβουλία των κυβερνήσεων Καραμανλή/Ράλλη για την δημιουργία -και, θα υπέθετε κανείς- για την λειτουργία της Ειδικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Που -επίσης υποτίθεται- κατ’ εικόνα και ομοίωση της Γκωλλικής ΕΝΑ, θα αναβάθμιζε την όλη Δημόσια Διοίκηση κλπ. Όλοι γνωρίζουμε την συνέχεια: η Σχολή «πνίγηκε», οι απόφοιτοί της ομοίως^. ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ανωδυνοποιήθηκε η πρώτη και μπήκαν σε φιλική Σιβηρία οι δεύτεροι.

Τέταρτη, ας δείτε την υπόθεση opengov της εποχής Γιώργου Παπανδρέου. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα – σοβαρολογούμε! – πρωτοβουλία. Η οποία όμως ούτε απο εκείνους που την ξεκίνησαν βρήκε αληθινή στήριξη: είδαμε τσαμπιά των «ημετέρων» να περνούν απο το opengov, ανερυθρίαστα, μαζί και με άλλους καθ’ όλα αξιόλογους ανθρώπους. Οπωσδήποτε, δε, η ταχύτατη φθορά της Κυβέρνησης ΓΑΠ συμπαρέσυρε ο,τιδήποτε τέτοιο μαζί της.

Το πέμπτο βήμα, ακόμη χειρότερο, εκφεύγει των ορίων αυτού του σημειώματος: πρόκειται για το εγχείρημα ριζικής αναδιάρθρωσης του Ελληνικού Δημοσίου κάτω από την στοργική/υποτιμητική καθοδήγηση της Τρόϊκας και της Task Force. Έτσι όπως συνδυάστηκε με την πεισματική άρνηση των διαδοχικών Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ-Παπαδήμου, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ (ήδη… «Ελιάς») να προχωρήσουν σε κάτι το ουσιαστικό, η παρέμβαση της «Ευρώπης» στην Δημόσια Διοίκηση της (ανεξάρτητης, υπερήφανης κοκ.) Ελληνικής Δημοκρατίας κατέληξε να θυμίζει επίσκεψη αλεπούς στο κοττέτσι.