ardin-rixi
Από το ιστολόγιο Κοινωνικό Οδόφραγμα
Πολλά τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, τον τελευταίο καιρό. Η άνοδος προς την εξουσία, παροξύνει τις αντιθέσεις, τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στο κεντρικό αλλά και στο …απόκεντρο πολιτικό σύστημα. Η παράλυση της κυβέρνησης, η οποία κυριαρχεί με εμβληματικό τρόπο, αν κοιτάξεις τα πρόσωπα του τελευταίου ανασχηματισμού, δείχνει …εκλογές. Εκτός αν η κυβέρνηση πετύχει να πάρει “δωράκια” από τους δανειστές (κούρεμα ή επιμήκυνση, ελαφρύνσεις, κ.ά.) και μαζί με 180 πρόθυμους παλιάτσους της προεδρικής εκλογής, εξασφαλίσει την εξάντληση της τετραετίας, ελπίζοντας σε πολύτιμο χρόνο και μέχρι τότε βλέπουμε.
Αν υποθέσουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν μέχρι το τέλος του έτους, μένει να συνθέσουμε το μετεκλογικό τοπίο. Ποντάροντας σε προβλέψεις και σε διεργασίες που φάνηκαν στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, θα θυμίσω τι έγραφα πριν κάποια χρόνια, στην εφημερίδα Ρήξη:
“Ελλάδα 2008: Σκηνή 2η: Φράσεις από την πόλη: «Καλά τους τά’πε ο Βγενόπουλος στην Βουλή, σούζα τους είχε τους πολιτικούς», «Είστε υπηρέτες μου τους είπε, αυτός τουλάχιστον παράγει – πολύ το φχαριστήθηκα», «Αν δεν ήμουν… Ολυμπιακός και έβαζε βουλευτής θα τον ψήφιζα», Ν. Κακλαμάνης: «Μπορείς να γίνεις ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας», Αυριανή: «Μπράβο στον Βγενόπουλο, τα΄βαλε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και συνδικαλιστές» (…)
“Στην Ελλάδα του 2008, σίγουρα δεν έχει αλλάξει ο ρόλος του εφοπλιστικού-χρηματιστικού κεφαλαίου, οπωσδήποτε όμως αμβλύνθηκαν και μεταλλάχτηκαν οι οπτικές του λαού. Φαινόμενο άμεσα συνδεδεμένο με την απαξίωση και την διαφθορά της πολιτικής από τους ίδιους τους πολιτικούς. Η «Ιταλοποίηση» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μοιάζει εξυγίανση για τον απλό πολίτη, που έχασε το κοινωνικό τους όραμα και είδε με τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις να «κοινωνικοποιείται» η παρακμή και τα σκάνδαλα. Οι εξωνημένοι πολιτικοί κατάφεραν αφ’ενός να φέρουν στην φανερή πια εξουσία τον οικονομικό παράγοντα που «φέρνει το χρήμα» και άρα πρέπει να «γ….και να δέρνει»… (…) Παράλληλα, η οικονομική δυσπραγία και απελπισία των μέσων και φτωχότερων στρωμάτων οδηγεί και στην επίκληση, όχι πια πολιτικών αλλά «οικονομικών σωτήρων». Προσέγγιση που στρέφει πια την νοοτροπία του ρουσφετιού, όχι στους θεσμούς που «λαδώνονται», αλλά σ’αυτούς που έχουν ισχύ να «αγοράσουν» τους θεσμούς…”
Και αν τότε, το σύστημα έσπρωχνε τον Βγενόπουλο ως έναν τύπο Έλληνα Μπερλουσκόνι, από τη μια οι συσχετισμοί πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων και από την άλλη η αμφίβολη και ετερόφωτη επιχειρηματική δράση και η φαιδρή συμπεριφορά του, έδειξαν ότι η λύση αυτή ήθελε χρόνο για να ωριμάσει. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η οικονομική επίθεση του κεφαλαίου και η ανεργία έχουν ρημάξει τους εργαζόμενους και τη χώρα. Το σαθρό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αμφισβητείται, τόσο από την ναζιστική ακροδεξιά, όσο και από την αντιμνημονιακή αριστερά, χωρίς όμως ένα αριστερό ριζοσπαστικό κίνημα να μπορεί να μιλήσει για συνολική αλλαγή του οικονομικού και πολιτισμικού μοντέλου, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί κομμάτι της πολιτικής κρίσης και παρακμής. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, για τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον, είναι το κείμενο των 53 “διαφωνούντων”, όπου προστρέχουν στα κινήματα για την λύση του αδιεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Εν μέρει σωστό, αλλά αυτοί οι ίδιοι που το λένε, προερχόμενοι από την “ελίτ” του … 3,331/2 %, το πιθανότερο είναι να εγκαταλείψουν τα κινήματα που έχουν στο μυαλό τους και με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέπλευσε (Κερατέα, ΕΡΤ, Χαλκιδική, ΕΥΔΑΘ, κ.α), όταν συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να μπουν στον κόσμο που μιλά διαφορετικά από τους ίδιους. Και τότε τα “κινήματα” που προστρέχουν θα είναι μόνο τα “κινήματα των δικαιωμάτων” και όχι τα “κινήματα του λαού”.
Θεωρώ λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να επιδιώκει, να μετεξελίσσεται συνεχώς, σε ένα αυθεντικό λαϊκό κοινωνικό κίνημα, να ριζώσει στην τοπική κοινωνία και στη συνείδηση των ανθρώπων, όχι για να πάρει την εξουσία, αλλά για να … προστατευτεί απ’ αυτήν. Για να μπορέσει να διεξάγει έναν “κοινωνικό αντι-αποικιακό αγώνα χωρίς όπλα”, αλλά παλεύοντας δίπλα στους απλούς ανθρώπους, στήνοντας δίκτυα αντίστασης, άμυνας και αντεπίθεσης (εφόσον μιλάς –και σωστά– για αποικία χρέους, κάνεις αντι-αποικιακό “ανταρτοπόλεμο”, αλλιώς κάνεις εκλεκτικές συμφωνίες με το “σύστημα” – μιντιακό, οικονομικό, διεθνές, κ.λπ.). Αν αποτύχει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα χειρότερα έρχονται.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα, βγει πρώτο κόμμα, το πιθανότερο είναι να μην μπορεί να κυβερνήσει. Αν δεν βρει συμμάχους γι’ αυτό και προτιμήσει επαναληπτικές εκλογές, τότε μπορεί η συσπείρωση των υπολοίπων και των αναποφάσιστων, να τον τιμωρήσει για την ακυβερνησία και να τον επαναφέρει σε θέση αδυναμίας. Αν αποφασίσει κυβέρνηση συνεργασίας, τότε ο εταίρος που ετοιμάζεται από το σύστημα για τον ρόλο αυτό, είναι η πολύμορφη κεντροαριστερά ή το μεταμφιεσμένο ΠΑΣΟΚ, αν θέλετε. Η απο-μυθοποίηση θα αρχίσει από την πρώτη ημέρα. Πόσο πιστεύει κάποιος, ότι μπορεί να αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Και τότε η επόμενη λύση στο πολιτικό τοπίο της χώρας, θα είναι η απευθείας ανάληψη της εξουσίας
από το μεγάλο κεφάλαιο. Το οποίο βαθιά διεφθαρμένο, παρασιτικό και μαφιόζικο, με θράσος θα “διώξει” τους… διεφθαρμένους πολιτικούς. Στην θέση του Βγενόπουλου, το πείραμα Μαρινάκη στον Πειραιά, είναι εφιαλτικά πραγματοποιήσιμο στον κυβερνητικό ορίζοντα και διόλου τυχαίο. Άλλωστε η Ιταλία του Μπερλουσκόνι – επακόλουθο της μεγάλης ήττας και συρρίκνωσης της αριστεράς – και η συμμαχία του με τους φασίστες του Φίνι και της Λέγκας του Βορρά του Μπόσσι, δείχνουν το δοκιμασμένο παράδειγμα και μας προετοιμάζει και για τους συμμάχους των …”εφοπληστών”. Οι “ακτιβιστές” της Χρυσής Αυγής, με την ψήφιση όλων των νομοσχεδίων για τον εφοπλισμό, την χρηματοδότησή τους από μεγαλοεπιχειρηματίες και εφοπλιστές, με την διείσδυσή τους στις εργατικές συνοικίες και στο Πέραμα (δημιουργία σωματείου στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για να κτυπήσει το ΠΑΜΕ), με την δημιουργία γραφείων ευρέσεως εργασίας για Έλληνες, με μεροκάματα πιο κάτω και από αυτά των μεταναστών, θα έχουν το ρόλο της “αστυνομίας των εργασιακών σχέσεων”, που θα καταλήγουν σε ένα ξεροκόματο χωρίς δικαιώματα, το οποίο θα δίνουν στην μεγάλη μάζα των ανέργων, οι μεγαλοεφοπλιστές και μεγαλοεργολάβοι, που πιθανά να κρατήσουν και τη βιτρίνα πολλών “δημόσιων” ή δημοτικών” έργων ή θεσμών, για να ξεγελάνε και πολλούς αφελείς ιθαγενείς.
Η πολιτική κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, ήδη αλλάζει το κοινωνικό τοπίο τούτου του τόπου και μας προϊδεάζει για τη νέα πραγματικότητα. Αλλά το Μαρινακικό μοντέλο διακυβέρνησης, δεν θα έχει μόνο τη σκοτεινή του πλευρά. Η επιχειρηματικότητα με … ευαίσθητο και ανθρώπινο πρόσωπο θα χρηματοδοτεί –πάνω στην διάλυση των κοινωνικών κατακτήσεων– ένα νέο “κοινωνικό” κράτος των M.K.O και των Ιδρυμάτων του Λάτση, του Νιάρχου, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Μυτιληναίου και τόσων άλλων. Η εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας, της γης και της εργατικής δύναμης, θα επιστρέφεται στους εξαθλιωμένους με την μορφή “υποτροφιών” και φιλοδωρημάτων ευεργεσίας, για την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Ο ραγδαίος εκφασισμός του νέου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, βαδίζει αντάμα με τις “ευαισθησίες” σε έναν μοντέρνο ολοκληρωτισμό. Άλλωστε ανέκαθεν οι οικονομικές και ιμπεριαλιστικές ολιγαρχίες, είχαν τα …ιδρύματα τους. Από το ίδρυμα Φόρντ και το ίδρυμα Ρόκφέλλερ, παλιότερα μέχρι τον νεόκοπο Σόρρος και την φιλάνθρωπη “επανάσταση” του, η αντεπανάσταση του κεφαλαίου, από τη μια υποδούλωνε χώρες και λαούς και από την άλλη, χρηματοδοτούσε τους αντιφρονούντες αριστερούς διανοούμενους ή ανακούφιζε τα ίδια τα θύματά της, μέσω των μεγάλων δωρητών. Η τρομακτική προοπτική να ζήσουμε σε ένα τέτοιο σκηνικό τα επόμενα χρόνια φαντάζει δυνατή… Με κάθε τρόπο ας μην την αφήσουμε. Ο αγώνας είναι εδώ και παντού…
Δημ.Ναπ.Γ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου