Αιρετικές αλήθειες και μύθοι του 1821… (2ο μέρος)

antichainletter

του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου

Μέρος δεύτερο: Ο εμφύλιος του 1824

Πρωταγωνιστές του μένους των Ρουμελιώτικών ορδών, ο Καραϊσκάκης και ο Γκούρας, που έτσι έλαβαν από τον Κωλέττη, τον βαθμό του στρατηγού. Οι βιασμοί, τα βασανιστήρια, οι αρπαγές και οι καταστροφές ήταν στην ημερησία διάταξη. 

Για τον εμφύλιο του 1824, η επίσημη ιστορία που διδασκόμαστε στα σχολεία δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα. Όσα μάθαμε οφείλονται σε κάποιους ιστορικούς, αρχεία αγωνιστών και περιηγητών. Τι συνέβη, αλήθεια, τότε; Να τα πάρουμε από την αρχή. Όταν έγινε η επανάσταση του 1821, η καρδιά της ήταν στον Μοριά. Οι Μοραΐτες, με μεγάλο στρατηγό τον Κολοκοτρώνη, κατάφεραν πολύ γρήγορα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να απελευθερώσουν σχεδόν το σύνολο της Πελοποννήσου, ενώ κατέλαβαν την Τριπολιτσά, πρωτεύουσα του Μοριά. Στο Ναύπλιο, δυο τρία χρόνια μετά, η κυβέρνηση του Κουντουριώτη, Κωλέττη, Μαυροκορδάτου, Μπότσαρη, Παπαφλέσσα, είχε εξαπολύσει ανηλεές κυνηγητό εναντίον όσων δεν την προσκυνούσαν (κατά τις συνήθειες των Οθωμανών). Αυτοί ήταν ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και πολλοί άλλοι επιφανείς καπετάνιοι της επανάστασης, τους οποίους οι άμαχοι κυβερνητικοί αποκαλούσαν…αντιπατριώτες! Τον εμφύλιο ξεκίνησαν οι μηχανορραφίες του Κωλέττη (τον οποίο έχουμε αναγάγει σήμερα σε ήρωα!). Ψάχνοντας να βρει συμμάχους στον αγώνα του κατά των μη προσκυνημένων σε εκείνον και την κυβέρνηση οπλαρχηγών του Μωριά, γράφει και στέλνει μια επιστολή στους Ρουμελιώτες.

Γράφει ο Κωλλέτης: «Οι Μοραΐτες ελύσαξαν από τα πολλά πλούτη, τα οποία ήρπασαν από τους Τούρκους της Τριπολιτσάς, του Ναυπλίου, του Λάλα, της Κορίνθου, της Μονεμβασιάς, του Νεοκάστρου και των λοιπών μερών και έγιναν ντερμπέηδες και προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον Κιαμήλ Μπέη και τους λοιπούς μπέηδες και αγάδες. Και εσείς τρέχετε αυτού, χωρίς ψωμί, χωρίς τσαρούχι, χωρίς φορέματα, με μια παλιοκάπα, καταβασίνεζσθε. Τι λοιπόν περιμένετε; Άλλην αρμοδιωτέραν και ευτυχεστέραν δια σας περίστασιν δεν θέλει εύρητε ποτέ δια να πλουτίσετε μικροί και μεγάλοι. Τώρα άνοιξαν δια εσάς δυο πηγαί πλούτου, οι λίρες του δανείου και τα πλούσια λάφυρα του Μωρέως. Τι άλλο πλέον επιθυμείτε;»

Την επιστολή τη μάθαμε, εμείς οι νεοέλληνες, από τα αρχεία του Κανέλλου Δεληγιάννη, ο οποίος την αναφέρει στη σελίδα 201 του δεύτερου τόμου. Ο Κωλέττης, προχωράει κι άλλο. Γράφει στον Κουντουριώτη ότι έτοιμος για να ξεκινήσει τον εμφύλιο:«Εκλαμπρότατε, φθάνει να κινηθούν φανερά (σ.σ. εννοεί ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί Μοραΐτες) και τότε ο διάβολος θα τους πάρει». Οι προτροπές του Κωλέττη ήταν το μάνα εξ ουρανού για τους ορεσιβίους και πεινασμένους Ρουμελιώτες. Ο Μοριάς, ήταν για εκείνους η γη της επαγγελίας.

Στα τέλη Νοεμβρίου του 1824, περνάνε τον Ισθμό και εκστρατεύουν εναντίον του Μοριά! Επικεφαλής ενός άτακτου σώματος 3.000 ανθρώπων, ο Πανουργιάς, ο Γκούρας, ο Καρατάσος, ο Δυοβουνιώτης και ο Γάτζος. Αμέσως μετά, στις αρχές του 1825, αποβιβάζονται στο Αίγιο, άλλες 2.000 άνθρωποι, με επικεφαλής τον Κίτσο Τζαβέλλα , τον Κίτσο Μπότασρη και τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, ο οποίος παρά το αρχικό του κυνηγητό από τους κυβερνητικούς, υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και δήλωσε υποταγή σε αυτούς!

Προηγουμένως, ο Κωλέττης με τον Μαυροκορδάτο, είχαν προσεταιριστεί τους Υδραίους και την πιο εύπορη οικογένεια του τόπου, αυτή του Κουντουριώτη, η οποία είχε πολλούς λόγους να διεκδικεί από τους Μοραΐτες την εξουσία και ήθελε να αποδυναμώσει τις πολιτικές βλέψεις που είχαν οι οικογένειες του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, του Κανέλλου Δεληγιάννη, του Ζαΐμη, του Νοταρά κλπ. Ο ιστορικός Ν. Σπηλιάδης, στα «Απομνημονεύματα δια να χρησιμεύσωσιν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν» που ανατυπώθηκαν το 1972, γράφει στη σελίδα 150 του δεύτερου τόμου: «…οι νησιώται εφαντάζοντο, ότι αφανιζόμενον των δυνατών της Πελοποννήσου και ταπεινωμένου του φρονήματος αυτών, ήθελον δυνηθή και καυποβάλωσιν εις τας ναυτικάς νήσους και την Πελοπόννησον, ενώ είχον δια της ναυτικής των δυνάμεως υποτελές το Αιγαίον και δια των χρημάτων και των όπλων των Ρουμελιωτών, ήθελον άρχει αυτοί αποκλειστικώς των Ελλήνων, και άρχοντες άνευ προσκομμάτων των…να απολάβωσι την δόξαν των σωτήρων και ελευθερωτών του έθνους».

Όπως είπαμε προηγουμένως, ο αρχιτέκτονας του σχεδίου, ήταν ο Κωλέττης, ο οποίος ανέλαβε με κυβερνητική απόφαση αρχηγός όλων των στρατευμάτων που θα επιτίθοντο στον Μοριά! Ξεκινάει από την Κόρινθο κι ας δούμε το γράφει στον δεύτερο τόμο, σελίδα 212 των απομνημονευμάτων του, ο Κανέλλος Δεληγιάννης: «Επήρε μεθ’ αυτού και υπέρ τας δυο χιλιάδας διπλώματα βαθμών στρατιωτικών, ανοικτά, χωρίς όνομα, όπως με αυτά και με τας λίρας εξαπατήση τους Πελοποννησίους να κινηθώσιν εναντίον ημών. Από την Κόρινθο δε ώστε να φθάσει στα Καλάβρυτα εχειροτόνησεν υπέρ τους διακοσίους στραηγούς, αντιστρατήγους, χιλιάρχους και υποχιλιάρχους Ρουμελιώτας, Σουλιώτας, Κρήτας, και άλλους οι περισσότεροι εξ αυτών δεν υπήρξαν ποτέ στρατιωτικοί και των οποίων έδωσε μισθούς δεκαπλασίους αφ’ όσους είχεν έκαστος…».  Θησαυροφύλακας του Κωλέττη, ήταν ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, που γράφει στη σελίδα 226 των απομνημονευμάτων του: «…διόρισε η κυβέρνηση τον Κωλλέτη διευθυντή και εμένα φρουρά του να φυλάμε τα χρήματα οπούχε μαζί του για μιστούς…Και γιόμωσε τον Γκούρα ο Κωλέττης λίρες».

Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε ο εμφύλιος κι οι Ρουμελιώτες έγιναν οι μισθοφόροι της κυβέρνησης εναντίον του Μοριά!

Με τα χρήματα δανείου 800.000 λιρών, που πήρε η κυβέρνηση από τους Άγγλους! Αυτές οι λίρες, κατάφεραν όσα δεν μπόρεσαν τα τουρκικά στίφη. Οι μισθοφόροι, έχοντας στο μυαλό τους και τα λάφυρα που θα άρπαζαν, ξεχύθηκαν στην Πελοπόννησο και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Η Γαστούνη καταστράφηκε ολοσχερώς. Το ίδιο και το Αίγιο, τα Καλάβρυτα, η Κόρινθος, η Γορτυνία. Ο γιος του Κολοκοτρώνη, ο Πάνος, σκοτώνεται έξω από την Τριπολιτσά και ο γέρος καταρρέει. Παραδίδεται και φυλακίζεται στην Ύδρα! Ο Μοριάς χάνει τον φυσικό αρχηγό του! Κι όσα ακολουθούν, δεν τα μάθαμε ποτέ στο σχολείο. Ο Μακρυγιάννης, όμως, γράφει στα απομνημονεύματά του, τόμος Α΄, σελίδες 198,227, παρ’ ότι κι εκείνος ήταν εισβολέας: «Γύμνωσαν τα χωρία. Κατεβαίνομεν εις το ποτάμι. Ήταν καβασμένο, οτ’ ήταν χειμώνας, των Χριστουγέννων. Εγώ με το άτι μου τα άλλα ζώα δυνατά, κινδυνέψαμε να περάσουμε…Εις τον δρόμο εύρανε τέσσερους Πελοποννήσιους και τους πιάνουν και με την αράδα περάσαν τους μισούς από το ασκέρι εις το νώμο….Σηκωθήκαμε και πήγαμε πίσω στ’ Ανάπλι, αφού γυμνώνσαμε τους δυστυχισμένους κατοίκους και τους φάγαμε τα σφαχτά τους…». 

Πρωταγωνιστές του μένους των Ρουμελιώτικών ορδών, ο Καραϊσκάκης και ο Γκούρας, που έτσι έλαβαν από τον Κωλέττη, τον βαθμό του στρατηγού. Οι βιασμοί, τα βασανιστήρια, οι αρπαγές και οι καταστροφές ήταν στην ημερησία διάταξη. Ο Φ. Φωτάκος, στα «Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής επαναστάσεως», που κυκλοφόρησαν το 1962, αναφέρει στις σελίδες 300 και 549 του Α΄ τόμου: «Υπέφεραν μύρια κακά, επειδή οι στρατιώται του Εκτελεστικού δεν έβαλαν σύνορον δια να διακρίνουν διατούτου τον φίλον και τον εχθρόν της Διοικήσεως. Ήρκει μόνον ότι όλοι ησαν Μωραϊται και όλους τους εγύμνωσαν και τους εκαταφρόνουν. Δεν άκουε τις τότε άλλο τίποτα, παρά στεναγμούς, χουχουλητά και κλάθματα. Οι δε στρατιώται, δια να βασανίσουν τον κόσμον περισσότερον, εις τα σπίτια όπου κατέλυον εζήτουν από υους οικοδεσπότας σουσάμι ψητόν εις την σούβλαν, αυγά ψητά εις την σούβλαν, γάλα εις την σούβλαν, ψητόν και ζάχαρι, ελιαίς τηγανισμέναις, χαβιάρι έγκαιρον δια την όρεξιν και άλλα τοιαύτα αλλόκοτα και ασυνήθιστα φαγητά, τα οποία οι χωρικοί δεν ήτο δυνατόν να έχουν και πολύ υπέφερον. Τα στρατεύματα του Γκούρα και των λοιπών της Διοικήσεως εδόθησαν εις την μέθην και τας άλλας ηδονάς. Δεν αφήκον καμμιάς γυναικός σκουλαρίκια ούτε κασέλλαν κλειδωμένην. Οι στρατιώται δε ούτοι ΄σαν κακοήθεις και βλάσφημοι εις τον Θεόν και αυτοί και οι καπεταναίοι των, δια τούτο όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και τας εκκλησίας εγύμνωσαν, διότι πολλοί από αυτούς ήσαν μαζώματα, αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι. Δεν ήσαν μέλη Ελληνικά, αλλά μάλλον θηρία…». 

Αυτά τα θηρία, λοιπόν, εξαγόρασε ο …ήρωας Κωλέττης για να νικήσει τον μη υποταγμένο Κολοκοτρώνη και τους καπετάνιους του Μοριά. Ο σημαντικός κληρικός, ιστορικός και πολιτικός Αμβρόσιος Φραντζής, γράφει στη σελίδα 215 του Β’ τόμου της «Επιτομής της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος 1715-1837», που εξεδόθη το 1841:«Έδραμον εις την Πελοπόννησον αγεληδόν,,, ως εχθροί άσπονδοι… τα όσα εποίησαν εις τους αθώους κατοίκους είναι απερίγραπτα… δεν δύναται ο ιστορικός κάλαμος να σιωπήσει, έφθανον να ζητώσιν γάλα εξιγμένον από τας όρνιθας και τυρόν από λαγωούς… απεγύμνωσαν απάσας τας οικίας, με τον πλέον σκληρότερον (παρά τον πθωμανικόν) τρόπον… όσα εις την επαρχίαν εκείνην επράχθησαν εναντίον των κατοίκων αυτής από αδικίας, αρπαγάς κλπ είναι μέγιστον αίσχος τα πραχθέντα παρά των Στερεοελλαδιτών, διαμένοντος του Κωλέττη…το να εξιστορήσει κάλαμος ανθρώπινος τας αρπαγάς, τας κακώσεις, τας βιαιοπραγίας, τας παραβιάσεις (σ.σ. δηλαδή βιασμούς) υπάνδρων και παρθένων γυναικών τας οποίας διέπραξαν ο Γκούρας, ο Τζαβέλας, ο Καραϊσκάκης και συντριφία εις τας επαρχίας… μήτε αυτοί οι Τούρκοι επί της επαναστάσεως μας έπραξαν τοιαύτας αθεματουργίας τα οποία αυτά εφόβισαν τους δυστυχείς κατοίκους των επαρχιών όλων της Πελοποννήσου, όθεν διέβαινον τα κωλέττικα στρατεύματα και έφευγον με τας οικογενείας των εις τα όρη, εις τα δάση και εις τα σπήλαια εν καιρώ χειμώνος δια σωθώσιν από τας ανοσιουργίας αυτών των ανθρωπομόρφων τεράτων…».

Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα, αιχμαλώτισαν και τον Παλαιών Πατρών Γερμανόν, του πήραν τα άμφια, τον έδεσαν και τον τριγύριζαν στα βουνά και τα λαγκάδια, ξυπόλυτο και νηστικό. Ο Σπύρος Τρικούπης, στη σελίδα 175 του Γ’ τόμου της «Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως», που εξεδόθη το 1860 στο Λονδίνο, γράφει: «…Ηνάγκαζον τον Αρχιερέα να παρακολουθή αυτούς πεζός εν καιρώ χειμώνος, πάγων και χιόνων και εξέθεσαν αυτόν απανθρώπως εις ανηκούστους ταλαιπωρίας και βασάνους». 

Αυτή η κυβέρνηση, των Κουντουριώτη, Κωλέττη, Μαυροκορδάτου, Παπαφλέσσα, ήταν εθνικό μίασμα. Πλέον του ότι φέρθηκε σκληρότερα κι από τους Τούρκους, κατέστρεψε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, αφού έπρεπε να μη μείνει τίποτα όρθιο, για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια των εκείνων που κυβερνούσαν με τα δάνεια και τις ευχές της Αγγλίας. Ο σκοπός τους έγινε πραγματικότητα. Η αληθινοί ήρωες φυλακίστηκαν και η δύναμή τους καταλύθηκε. Το δε μίσος που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε Μοραΐτες και Ρουμελιώτες, εξυπηρετούσε απολύτως τους Άγγλους – σε σχέση με τις επιδιώξεις τους στο υπό δημιουργία νέο κράτος- και τους υπόδουλους σε αυτούς Έλληνες συνοδοιπόρους τους, που εμείς …ονομάσαμε ήρωες!

Για την ιστορία που δεν μας μάθανε, να πούμε ότι μαζί με τον Κολοκοτρώνη φυλακίστηκαν στην Ύδρα ο Μητροπέροβας, ο Αναστασόπουλος, ο Γρίβας, ο Παπατσώνης, ο Νοταράς, οι Δεληγιανναίοι και πολλοί άλλοι καπετάνιοι.

Και κάτι τελευταίο από αυτόν τον θλιβερό εμφύλιο. Όταν τα Ρουμελιώτικα φουσάτα κορέστηκαν από αίμα και χρυσάφι, γύρισαν στην περιοχή τους. Ακριβώς τότε, έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα, ο Ιμπραήμ, ο οποίος βρήκε έναν τόπο κατεστραμμένο και τον αποκατέστρεψε, αφού οι ηγέτες του ήταν φυλακισμένοι και ο κόσμος ματωμένος, φοβισμένος, τσακισμένος και απογοητευμένος.Μετά και τις δικές του καταστροφές στην Πελοπόννησο, γύρισε στην Αίγυπτο με χιλιάδες αιχμαλώτους, κυρίως γυναίκες, τις οποίες πούλησε σε σκλαβοπάζαρα της Αλγερίας και της Μικράς Ασίας. Κι όπως γράφει κι ο Θεόδωρος Παναγόπουλος, στη σελίδα 139, του βιβλίου του «Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας», «όλες αυτές οι ανθρώπινες θυσίες, έγιναν για να ικανοποιηθούν οι μωροφιλοδοξίες δυο –τριών ηλιθίων ανθρώπων. Τούτο είναι αρχαία συνήθεια. Του ενός η βλακεία, των πολλών η τιμωρία….».