ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ;

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Χέρια απλωμένα για μια σακούλα τρόφιμα. Αλλά μη χαλάμε τη ζαχαρένια των κυβερνώντων με τέτοιους «λαϊκισμούς». Ε;…

Ουρές εκατοντάδες μέτρων για ένα κομμάτι φαγητό. Κι αυτό «λαϊκισμός»...

Συνωστισμός χιλιάδων ανθρώπων, διαπληκτισμοί, πλιάτσικο, για ένα δωρεάν «γεύμα». Μα που θα πάει αυτός ο «λαικισμός»…

Εικόνες συγκλονιστικές. Γιατί αποτυπώνουν αυτό ακριβώς που ζουν τεράστια στρώματα του πληθυσμού. Εικόνες που επαναλήφθηκαν δεκάδες φορές προχτές στην Νέα Σμύρνη. Στο Περιστέρι. Στον Κολωνό. Στη Δραπετσώνα. Στη Νίκαια. Στο Μενίδι. Στην Ελευσίνα. Στη Θεσσαλονίκη.

Εικόνες που ανάμεσα στα άλλα αποκαλύπτουν και τούτο: Την απέχθεια που τρέφουν προς τον λαό όλοι εκείνοι οι χορτάτοι του «εστέτ ανθρωπισμού»,  οι «κομιλφό» της τάχα μου ευγένειας, που όταν τους δείχνεις αυτές τις εικόνες, όταν μιλάς γι’ αυτές τις εικόνες, εκείνοι σπεύδουν να καταγγείλουν τον… «λαϊκισμό»! Μα, καλά, δεν ντρέπονται;…

Μακάρι αυτή να ήταν μια πλαστή εικόνα για την Ελλάδα. Μακάρι να ήταν προϊόν της «μονταζιέρας» κάποιου αντικυβερνητικού «λαϊκισμού». Δυστυχώς είναι η πραγματική Ελλάδα των εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού.

Είναι η μόνη υπαρκτή Ελλάδα. Και την κατάντησαν έτσι τα ταξικά συμφέροντα που βαφτίζονται «εθνικά ιδεώδη» από τους φορείς του πιο ειδεχθούς «ποπουλισμού»: Του καθεστωτικού.

Αυτή η Ελλάδα, που σχηματίζονται ουρές χιλιομέτρων για μια σακούλα ντομάτες, είναι η Ελλάδα της κλεμμένης αξιοπρέπειας των συσσιτίων και των αστέγων. Η μαραμένη Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η Ελλάδα των μαγκαλιών. Η Ελλάδα των χιλιάδων νέων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα της οθωμανικού τύπου φορολεηλασίας. Η Ελλάδα των 700.000 παιδιών που υποσιτίζονται. Αυτή είναι η Ελλάδα του κυβερνητικού «success story». Εν έτη 2014...

Αυτή είναι η Ελλάδα που έχουν δημιουργήσει οι ελεήμονες των «μερισμάτων» και των αιματοβαμμένων πλεονασμάτων. Αλήθεια, δεν ντρέπονται;

Πίσω από τα γελοία πανηγύρια για την έξοδο στις αγορές, αυτή η Ελλάδα κρύβεται: Η Ελλάδα των λαϊκών αγορών, της λαϊκής ανέχειας, της λαϊκής ισοπέδωσης. Αλήθεια, δεν ντρέπονται;…

Γι’ αυτή την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν, δεν αρκεί κανείς να οργίζεται. Δεν αρκεί να θλίβεται. Δεν αρκεί να σηκώνει το βάρος της ντροπής για λογαριασμό εκείνων που (φυσικά και) δεν ντρέπονται .

Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση να αφαιρεθεί πολιτικά η δυνατότητα από αυτούς τους ξεδιάντροπους, που κατάντησαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο, να παριστάνουν από πάνω και τους «σωτήρες»…

*

Για τον Πάνο

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από το θάνατο του Πάνου Γεραμάνη. Ήταν Πάσχα του 2004, το βράδυ της Ανάστασης, που ο Πάνος Γεραμάνης ταξίδεψε για «των Αγγέλων τα μπουζούκια», να βρει τις παλιές του παρέες, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, την Μπέλλου.

Η απώλεια του Πάνου, όσος χρόνος κι αν περάσει, θα παραμείνει χαραγμένη στο σώμα της ελληνικής δημοσιογραφίας και στις μνήμες των φίλων του. Ο Γεραμάνης υπήρξε ανεκτίμητος και ακέραιος, που είναι αδύνατον να μιλήσεις γι' αυτόν με το «ήταν». Ο Γεραμάνης «είναι». Είναι ο άνθρωπος, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα θησαυρό, γράφοντας και κρατώντας ζωντανό το έργο των ανθρώπων του λαϊκού τραγουδιού. Μετά το «φευγιό» του, έχει μείνει αναπάντητο το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος να καταγράψει το δικό του, τεράστιο, έργο. Ο ίδιος ο Πάνος, στην τελευταία του συνέντευξη (στο περιοδικό «Δίφωνο»), είχε ερωτηθεί αν σκέφτεται την έκδοση της πολύχρονης δουλειάς του σε κάποιο βιβλίο, ώστε τα 15 χρόνια της συνεχούς διαδρομής του στο ραδιόφωνο με θέμα το λαϊκό τραγούδι να γίνουν μέρος της Ιστορίας και να διασωθούν, περνώντας από τον ήχο των μαγνητοφωνημένων εκπομπών στο «βασίλειο» του γραπτού λόγου. Ο Πάνος Γεραμάνης είχε απαντήσει τότε:

«Θέλω όλο αυτό το έργο, μιας και το έχω κάνει στο κρατικό ραδιόφωνο και η ΕΡΤ είναι ένας δημόσιος οργανισμός, μεγάλος και σοβαρός φορέας, να το κάνω εκεί. Έχω λάβει δεσμεύσεις και διαβεβαιώσεις και θέλω να βγει με τη σφραγίδα της ΕΡΤ. Θα μπορούσα να το κάνω και μόνος μου, αλλά είμαι ευθυγραμμισμένος με την ΕΡΤ. Θα είναι πιο πλήρης και συλλογική δουλειά. Κι επειδή πιστεύω στη συλλογική εργασία και δε με νοιάζει ο ατομισμός, επιμένω να το κάνουμε μαζί».

Αυτά έλεγε ο Πάνος Γεραμάνης. Δεν έχουμε ούτε την αυταπάτη, ούτε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι αυτοί που διαλύσανε την ΕΡΤ αντιλαμβάνονται έστω και κατ’ ελάχιστο το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί και της υποχρέωσης που τους βαρύνει.

Όπως και να ‘χει ο Πάνος είναι εδώ, μέσα από το έργο του, την προσφορά του στη δημοσιογραφία και το ελληνικό τραγούδι. Ο Γεραμάνης είναι παρών γιατί υπάρχει ζωντανός στις καρδιές των φίλων του. Οι φίλοι του Πάνου, όπως κάθε χρόνο, θα συναντηθούν στη μνήμη του και μας καλούν όλους την Κυριακή στις 7.30 το βράδυ στο ουζερί του Θωμά, στο στέκι του Πάνου, στην πλατεία του Χαλανδρίου, για να τον τιμήσουν με τον τρόπο που του άρεσε, με συντροφιά, με κουβέντα, με ένα ποτήρι κρασί, με λαϊκό τραγούδι.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 2 Μαίου 2014