Περισσότερο σεβασμό, παρακαλώ

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Κάθε χρόνο γίνεται ο θόρυβος, σύρονται οι διαχωριστικές γραμμές, διαγράφονται τα στρατόπεδα - αυτό είναι, άλλωστε, το νόημα του όλου γυμνάσματος! Φέτος είχαμε την πολιτική συγκυρία που σιγοβράζει (όπως και επί Κώστα Σημίτη, με την εποποιία της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες - θυμάστε;), οπότε το πράγμα πήρε διαστάσεις.

Ο λόγος, φυσικά, για το Άγιο Φως. Για την αεροπορική μεταφορά του Φωτός. Και για την υποδοχή του «με τιμές Αρχηγού Κράτους». Πυροδότησε την ιστορία ο Νίκος Δήμου, με την ιερεμιάδα περί αντικληρικαλισμού: μετά από την κατάκτηση κάποιων ημερών δημοσιότητας (Warhol+) και αρκετή ζημιά στο «ΠΟΤΑΜΙ», είχε την ευπρέπεια να αποσυρθεί.

Πήρε ύστερα τη σκυτάλη και ο Αντρέας Παπαδόπουλος με μεγαλύτερη έμφαση στην υλική πτυχή του πράγματος. Ξεκίνησε η σπέκουλα για το «τι εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ» και για το «τι πιστεύει η ΔΗΜΑΡ» (αν και εντελώς διαφορετική ήταν η αρχική στόχευση κειμένων και δηλώσεων: όμως ποιος τα προσέχει αυτά!).

Και βρεθήκαμε - χρονιάρες μέρες, ώρες αγάπης (σου λέει ο άλλος) και άνοιξης (τη ζούσαν οι άνθρωποι, από την αυγή της ανθρωπότητας) και ανέσπερου φωτός (από τα πιο όμορφα λόγια της ακολουθίας) - με τη στριγκή φωνή της αντίθεσης, της αμφισβήτησης της θέσης/της πίστης του Άλλου, του απέναντι. Έρχεται συχνά πια στην επιφάνεια η πολιτική ορθότητα για να φτιάξει τα νέα χαρακώματα: σεβαστός ο Άλλος (και μάλιστα άξιος στοργής, στήριξης, ακόμη και θαυμασμού ή ινδαλματοποίησης), φτάνει να είναι ο «σωστός» Άλλος. Όμως η γριούλα που πιστεύει και κουβαλάει μαζί της πίστης της τις αποσκευές - α, αυτή οφείλει να συμμορφωθεί στις επιταγές του δικού μου ορθολογισμού! Επειδή, δε, είμαι καλός δημοκράτης δεν θα της αρνηθώ το δικαίωμα να παραλογίζεται (όπως θα αρνηθώ π.χ. στη Γαλλία το δικαίωμα στη μουσουλμανική αδελφή της να φοράει την μπούρκα), αλλά άμα τη δω να σπαράζει ανεβαίνοντας με τα γόνατα της Παναγιάς στην Τήνο (ή επισκεπτόμενη τη Λούρδη να ικετεύσει για το παιδί της), τότε θα απλώσω στο πρόσωπό μου το συγκαταβατικό χαμόγελο που οι πολιτισμένοι επιφυλάσσουμε στους Άλλους όταν δεν είναι «σωστοί».

Και η χαρά των ανθρώπων - των κανονικών ανθρώπων: το βράδυ της Ανάστασης, σ' όλη την Ελλάδα αλλά και στις εκκλησιές της ομογένειας στο Λονδίνο και στο Ντίσελντορφ και στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη και στην παράγκα του Στρασβούργου θα βρει κανείς και πιστούς και αδιάφορους και αγνωστικιστές, ποιος ρωτάει; - όταν βγαίνει το Φως με το «Δεύτε λάβετε» και φτάνει το «Χριστός Ανέστη», τι είναι; Τι ζούμε; Χρειάζεται να φτιάχνουμε αναλύσεις γα παγανιστικές αναβιώσεις της λατρείας της άνοιξης, για να δεχθούμε τη συμμετοχή στη χαρά της ζωής;

Περισσότερο σεβασμό στην πίστη του άλλου, παρακαλώ. Απ' εκεί και πέρα, ας βρεθεί επιτέλους κάποιος από τους επώνυμους (ή και ανώνυμους...) να μισθώνει το αεροπλάνο για τη μεταφορά του Φωτός να «αδειάσει» το επιχείρημα για τη σπατάλη δημοσίου χρήματος, ασφαλώς δε ας παρακληθούν οι επίσημοι πάψουν να διακωμωδούν τη στιγμή - γιατί, μην ανοηταίνουμε, γι' αυτούς γίνεται η «απόδοση τιμών» και γι' αυτούς προστρέχουν τα κανάλια.