Ανάγνωσμα για Συριζαίους (και Στουρνάρα)

protagon

Photo: Navigare2012/Flickr

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Δεν πρέπει να είναι πολλοί όσοι γνωρίζουν τον Andrea Pescatori (δουλεύει στο Τμήμα Μελετών του ΔΝΤ, με σπουδές στην Ρώμη και διδακτορικό στην Βαρκελώνη, ύστερα λίγο ΜΙΤ, Κεντρική Τράπεζα Σουηδίας και Ίδρυμα Einaudi στην Ρώμη), τον Damiano Sandri (στο Τμήμα Μακροοικονομικών του ΔΝΤ, με διδακτορικό από το Johns Hopkins και συνεισφορά στο World Economic Outlook  του ΔΝΤ) και τον John Simon (senior economist στο Μελετών του ΔΝΤ, με διδακτορικό από το ΜΙΤ, προϋπηρεσία στην Κεντρική Τράπεζα της Αυστραλίας και συνεργασία με τον Olivier  Blanchard). Αν δεν ήταν, δε, ο τελευταίος ECONOMIST, δεν θα ήταν και τόσοι, όσοι θα είχαν προσέξει την μελέτη/έγγραφο εργασίας W.P. 14/34 του IMF, που με την μόδα των ζωηρών τίτλων που έχει επικρατήσει, λέγεται "Debt and Growth: Is There A Magic Threshold?". Υπάρχει κάποιο νομοτελειακό/μαγικό επίπεδο, που άμα το χρέος σου το ξεπεράσει, δεν θα αποφύγεις την πτώση;

Η ουσία του πράγματος: δεν είναι το επίπεδο του χρέους μιας χώρας -το μαγικό 90% του ΑΕΠ των Reinhart/Rogoff, το οποίο ήδη «ξηλώθηκε» με την αποκάλυψη ότι έγινε κάποιο λάθος με τους υπολογισμούς τους, άλλη ιστορία- εκείνο που βουλιάζει μια οικονομία, που κρατάει πίσω τους αναπτυξιακούς ρυθμούς. Είναι πολύ περισσότερο η τάση του, το αν δηλαδή πάει να αυξηθεί ή να μειωθεί (ακόμη κι άμα βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα). Υπ' αυτήν την έννοια, η Αγγλία της μεταπολεμικής περιόδου που είχε σαμαρωθεί με χρέος 200% του ΑΕΠ μπόρεσε και έχτισε μεσοπρόθεσμους αναπτυξιακούς ρυθμούς (με Κεϋνσιανή/επεκτατική πολιτική και στήριξη Σχεδίου Μάρσαλ και ελεγχόμενο σύστημα διεθνών συναλλαγών, βέβαια...).

Τόσο οι Συριζαίοι, οι οποίοι θεωρούν ότι κουβαλώντας ένα χρέος 170% του ΑΕΠ (και ανερχόμενο) θα μπορούσαν -ενώ θα διαπραγματεύονται «κούρεμα» κλ.π- να χτίσουν μια άμεση επανεκκίνηση της οικονομίας, όσο και οι κυβερνητικοί, στην αυριανή διαπραγμάτευση βάθους με το διεθνές σύστημα, θάταν εξαιρετικά χρήσιμο να έχουν «φορτώσει» αυτό το επιχείρημα. Όπως θάλεγε και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, περισσότερη σημασία έχει η πρώτη παράγωγος του χρέους, παρά το ίδιο το επίπεδό του, για την διάσωση μιας δυναμικής ανάπτυξης. (Άλλωστε, το είχε εξηγήσει σε εκπομπή των «Φακέλων» Παπαχελά πριν 2-3 χρόνια. Ακόμη πιο διεξοδικά, πριν 10 χρόνια στις συζητήσεις του Seven-X). Το πρόβλημα είναι αν και πόσο οι δικοί μας ενδιαφέρονται να ενσωματώνουν το επιχείρημα στην προσπάθεια διαπραγμάτευσης και στην άσκηση πολιτικής. Και αν... αντέχουν την αντιπαράθεση, που συνεπάγεται αληθινά κάτι τέτοιο: αρκεί να θυμηθεί κανείς πόσο ανηφορική στάθηκε η άλλη πλευρά της αποκάλυψης Blanchard/IMF για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή και την λειτουργία του στα προγράμματα του Νότου.