Η επίθεση των κερδοσκόπων

analyst

Έχουν κατατεθεί αγωγές εναντίον της Κύπρου ύψους άνω του 1 δις €, εναντίον της Ισπανίας 700 εκ. €, καθώς επίσης εναντίον της Ελλάδας, όπου όμως τα ποσά δεν είναι σαφή – ενώ προετοιμάζονται ακόμη περισσότερες, λόγω έμμεσης δήμευσης

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει (ανάλυση μας), «αρκετές πολυεθνικές κερδίζουν τεράστια ποσά, μηνύοντας κράτη, τα οποία θέλουν να προστατεύσουν τους πολίτες ή το φυσικό περιβάλλον τους – ενώ πολλές δικηγορικές εταιρείες έχουν ανακαλύψει αυτήν τη νέα πηγή μεγάλων εσόδων.

Οι χρεοκοπίες κρατών, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα από την περίπτωση της Αργεντινής, είναι ένας ακόμη τομέας, ο οποίος υπόσχεται πολλά κέρδη τόσο στις νομικές εταιρείες, όσο και στους «γύπες» κερδοσκόπους – οι οποίοι αγοράζουν τα «διαμαρτυρημένα» ομόλογα σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, προσδοκώντας την είσπραξη του 100% της αξίας τους.

Η Ελλάδα θα έλθει σύντομα σε δικαστική αντιπαράθεση με τους παραπάνω, στα πλαίσια της διαγραφής του χρέους της (PSI) – κυρίως με γερμανικές νομικές εταιρείες, οι οποίες έχουν συγκεντρώσει απαιτήσεις συμπατριωτών τους, ύψους αρκετών δις € «.

Χρησιμοποιώντας την ίδια λογική, ορισμένα επενδυτικά κεφάλαια (Hedge Funds), καθώς επίσης τράπεζες, έχουν ανακαλύψει ένα καινούργιο επενδυτικό μοντέλο – με το οποίο θέλουν να εκμεταλλευθούν την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, καταθέτοντας αγωγές αποζημίωσης εναντίον κάποιων κρατών της περιφέρειας (αρχικά).

Ειδικότερα, σύμφωνα με την οργάνωση «Corporate Europe Observatory», έχουν κατατεθεί αγωγές εναντίον της Κύπρου ύψους άνω του 1 δις €, εναντίον της Ισπανίας 700 εκ. €, καθώς επίσης εναντίον της Ελλάδας – όπου τα ποσά όμως δεν είναι ακόμη σαφή.

Τα επενδυτικά κεφάλαια και οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα κατάθεσης τέτοιων αγωγών, επειδή οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν υπογράψει διάφορες διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες εμπεριέχουν ρήτρες ασφάλειας των επενδυτών. Οι περισσότερες από αυτές τις ρήτρες είναι διατυπωμένες με ασάφεια, ενώ προσφέρουν «ασφάλεια εναντίον έμμεσης δήμευσης».

Η διατύπωση αυτή προσφέρει τη δυνατότητα στους επενδυτές, όταν διαισθάνονται πως χάνουν κάποια κέρδη, να απευθυνθούν σε «Διαιτητικά Δικαστήρια», όπως στο ICSID – στην πανίσχυρη και κερδοφόρα δηλαδή δικαστική μηχανή, η οποία στεγάζεται στην Παγκόσμια Τράπεζα, αποτελώντας ουσιαστικά το «ορμητήριο» των τοκογλύφων, όσον αφορά την είσπραξη των απαιτήσεων τους.

Οι αγωγές εναντίον των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας οφείλουν να απασχολήσουν πολύ σοβαρά την ήπειρο, επειδή η ΕΕ διαπραγματεύεται σήμερα δύο συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν επίσης ρήτρες προστασίας επενδυτών – τη συμφωνία Ceta με τον Καναδά, καθώς επίσης την TTIP με τις Η.Π.Α.

Φυσικά οι παραπάνω συμφωνίες διατηρούνται κρυφές από τους Πολίτες, όσον αφορά αρκετές ιδιαιτερότητες τους – οι οποίες προσφέρουν τεράστια προνόμια στις τράπεζες και στις πολυεθνικές. Η συζήτηση τους δε έχει αναβληθεί λόγω των Ευρωεκλογών – επειδή οι πολιτικοί των Βρυξελών θέλουν να αποφύγουν τυχόν επιπλοκές.

Εναντίον της Ελλάδας έχει καταθέσει αγωγή η σλοβακική «Postova Bank» – η οποία είχε αγοράσει στις αρχές του 2010 ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, παρά το ότι είχαν χαρακτηρισθεί ήδη «σκουπίδια» από τις εταιρείες αξιολόγησης. Προετοιμάζονται δε να κατατεθούν και άλλες αγωγές – μεταξύ των οποίων ορισμένες «συλλογικές», εκ μέρους Γερμανών ιδιωτών.

Εναντίον της Κύπρου έχει κατατεθεί η γνωστή αγωγή εκ μέρους της «Marfin Investment Group» - η οποία απαιτεί αποζημίωση ύψους 823 εκ. €, λόγω της εθνικοποίησης της Λαϊκής Τράπεζας. Προφανώς θα υπάρξουν και άλλοι μιμητές, ειδικά εάν θεωρηθεί πως η αγωγή της εταιρείας έχει πιθανότητες επιτυχίας. Στην αγωγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο συμμετέχουν ακόμη 22 Έλληνες επενδυτές, απαιτώντας συνολικά 229 εκ. €.

Οι αγωγές εναντίον της Ισπανίας προέρχονται από 22 επιχειρήσεις και επενδυτικά κεφάλαια – ενώ αφορούν την κατάργηση εκ μέρους της κυβέρνησης των προγραμμάτων ενίσχυσης (χρηματοδότησης) της παραγωγής ηλιακής ενέργειας. Απαιτούν συνολικά 700 εκ. €, παρά το ότι οι μισές από αυτές τις εταιρείες εισήλθαν στην επενδυτική διαδικασία μετά το 2008 – όπου η Ισπανία είχε ήδη βυθιστεί στην κρίση, με αποτέλεσμα να παγώσουν όλα τα προγράμματα «πράσινης ενέργειας».

Οι χώρες της ΕΕ έχουν υπογράψει περίπου 1.400 διμερείς συμφωνίες, με την εταιρεία που συνέταξε την έκθεση (Corporate Europe Observatory) να συμβουλεύει για την άμεση καταγγελία τους. Επίσης, για τη μη σύναψη νέων συμφωνιών, οι οποίες θα εμπεριέχουν ρήτρες προστασίας των επενδυτών – γεγονός που πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα η ελληνική κυβέρνηση, αφενός μεν καταγγέλλοντας τυχόν αποικιοκρατικές διμερείς συμβάσεις, αφετέρου όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, σε σχέση πάντοτε με τις παραπάνω ρήτρες προστασίας των επενδυτών (ρήτρες κερδοσκοπίας καλύτερα).

Κατά την άποψη πολλών νομικών, η πλέον επικίνδυνη σύμβαση είναι αυτή που προετοιμάζεται να συνάψει η ΕΕ με τις Η.Π.Α. – η TTIP δηλαδή, επειδή υπάρχουν 75.000 επιχειρήσεις με έδρα την Ευρώπη και τις Η.Π.Α., οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να καταθέσουν αγωγές αποζημίωσης.

Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να βρει μία λύση για εκείνους τους Έλληνες καταθέτες, οι οποίοι είχαν αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου στο παρελθόν όχι για λόγους κερδοσκοπίας, αλλά για αποταμιευτικούς σκοπούς – ομόλογα των οποίων το μεγαλύτερο μέρος διαγράφηκε, στα πλαίσια του PSI. Εάν δεν το κάνει, δεν πρόκειται να την εμπιστευθεί κανένας Έλληνας Πολίτης στο μέλλον – οπότε θα χάσει εντελώς τη δυνατότητα εσωτερικής χρηματοδότησης.

Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι, η κυβέρνηση πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτική, όταν αναφέρεται στην «έξοδο» της χώρας μας στις αγορές. Αυτό δεν αφορά μόνο τα πιθανά επιτόκια δανεισμού ύψους 6-7%, τα οποία είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει η χώρα -  αλλά το ότι δεν έχει κανένα πραγματικά δικό της σχέδιο εξυπηρέτησης των υφιστάμενων τοκοχρεολυσίων, παραμένοντας εξαρτημένη από τα δάνεια της Τρόικας, τα οποία διαρκώς αναβάλλονται.

Πόσο μάλλον όταν δεν είναι καθόλου δεδομένη η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, η απομάκρυνση της απειλής των τραπεζικών επιθέσεων (Bank run) ή η αποφυγή της χρεοκοπίας.

Όσον αφορά δε την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι μπορεί να δανειοδοτηθεί από τις αγορές, όταν απαιτεί μία επόμενη διαγραφή του χρέους. Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να δανείσει τα χρήματα του σε κάποιον που σχεδιάζει να του τα «κουρέψει».

Analyst Team