Ξέρουμε τι θέλουμε στην Ευρώπη;

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Μπορούμε, μήπως, οι Συνέλληνες να αποφασίσουμε, τελικά, τι θέλουμε; Πορευόμενοι προς τις κάλπες των Ευρωεκλογών με ζωηρό βηματισμό - με τη σταυροδοσία μας, με τα πληθωρικά ψηφοδέλτια των μέχρι και 42 υποψηφίων, με τη διπλοτρίδιπλη πολιτικοποίηση της 25ης Μαΐου - βλέπουμε (κατά το Ευρωβαρόμετρο) την «Ευρώπη» με άκρα καχυποψία. Τρεις στους τέσσερις (77%) δεν εμπιστευόμαστε την ΕΕ ως θεσμό, άλλοι τόσοι (72%) αισθανόμαστε πως έχει πάρει λάθος δρόμο. Ακόμη περισσότεροι - τέσσερις στους πέντε (81%) - αισθανόμαστε ότι τα συμφέροντα της χώρας μας δεν λαμβάνονται υπόψη από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς «όσο θα ‘πρεπε». Από μια στις τέσσερις πλέον ευρωενθουσιώδεις χώρες, η Ελλάδα έφθασε το 2014 να είναι η πλέον ευρωδιστακτική.

Την ίδια - μα την ίδια! - στιγμή, κάτι λιγότεροι από δυο στους τρεις (62%) τασσόμαστε πυριφλεγείς υπέρ του ευρώ, υπέρ - συνεπώς - της παραμονής στην Ευρωζώνη. Δεν θα πούμε το «εύκολο», ότι φθάσαμε να τοποθετούμαστε εντελώς αντιφατικά στον άξονα Ευρώπη: πώς να μας αδικήσει κανείς, όταν αφενός έχουμε εισπράξει σκληρότατη στοργή στα χέρια των «εταίρων», αλλά και κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν εμπιστευόμαστε με τίποτε τους «δικούς μας» θεσμούς, όπως Κυβέρνηση ή Βουλή (δύσπιστοι κατά 87% και κατά 86%);

Όμως, αληθινά, η προοπτική να τρέξει η καμπάνια των Ευρωεκλογών με κάτι σαν έλλογο τρόπο χάνεται όσο περνούν οι μέρες. Η ίδια η έννοια «Ευρωπαϊκή καμπάνια» κινδυνεύει να αποτελέσει πικρό αστείο - αυτήν τη φορά πολύ-πολύ περισσότερο απ' ό,τι τις προηγούμενες. Περισσότερο παρά ποτέ, θα θυμίζουμε στον εαυτό μας το ανέκδοτο με το τρίχρονο/τετράχρονο παιδάκι - που έκλαιγε και γκρίνιαζε ασταμάτητα, και η μάνα του προσπαθούσε να του εκμαιεύσει τι είχε/τι ήθελε. Πεινούσε/ήθελε μήπως να φάει; Διψούσε/ήθελε νερό; Κρύωνε ή ζεσταινόταν; Ήθελε να βγει από το σπίτι; Σε όλα, το αφόρητο μικρό απαντούσε αρνητικά. Ωσότου απάντησε αποφασιστικά: «Θέλω αυτό που θέλω!»

Έτσι κι εμείς μπροστά στις ευρωκάλπες: θέλουμε αυτό που θέλουμε.