Η «γενική σύγκρουση» και οι συναινέσεις

economia

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Φυσικό και αναμενόμενο, να ξεκλέψει την προσοχή της δημοσιότητας η μια πλευρά των δηλώσεων του – επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, Γερμανού Χάννες Σβόμποντα: μην τον συγχέετε με τον, επίσης Γερμανό Σοσιαλδημοκράτη, Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου και δυνητικό διεκδικητή της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μάρτιν Σουλτς, αρκετά πιο «δεξιόστροφο» - η τοποθέτησή του σχετικά με την Τρόικα. «Ήρθε η ώρα να αποχωρήσει η Τρόικα και η Ελλάδα να αναλάβει την ευθύνη των μεταρρυθμίσεων». 

Όμως η δήλωσή του αυτή, που σερνόταν επί μέρες και επισημοποιήθηκε μετά την συνάντησή του με τον Γιάννη Μπουτάρη στην Θεσσαλονίκη, δεν είχε αναγκαστικά μεγαλύτερη εμβέλεια από την παρουσία του (και την ενεργό συμμετοχή του) στην συνάντηση του «Δικτύου για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» που οργάνωσε η Άννα Διαμαντοπούλου, σε έναν ιδιότυπο ρόλο καταλύτη συνάντησης/προβληματισμού/αναζήτησης με ιδιότυπη συμμετοχή και (όπως θα λέγαμε παλιότερα) εκτεταμένη «ζύμωση».

Σ’ αυτό το φόρουμ , καμιάς εξηνταριάς ατόμων, αλλά … με Γ.Καμίνη, Γ. Φλωρίδη, Αρ. Δοξιάδη, Κ. Μπατζελή, Γ. Ρουμπάτη, Γρ. Ψαριανό, Βάσω Κιντή, Τζ. Παγουλάτο, Αρη Συγγρό , Μ. Κοππά, Γ. Ρουμπάτη αλλά και Ανδρέα Παπαδόπουλο, Πάνο Σκουρλέτη, ο Σβόμποντα/η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία ξεκαθάρισε, de facto, ότι δεν θα δώσει δαχτυλίδι (θαμπό ή λαμπερό) σε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, «58», ή σε ό,τι άλλο, όσο κι αν δέχεται να στεγάσει ο,τιδήποτε συγγενικό τής /μάς προκύψει. Πέραν τούτου, στάθηκε – στο ζήτημα της Τρόικας – στην έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου αλλά και αποτελεσματικότητάς της. Και αν στην πρώτη αντίδραση φρενάρουν σταθερά οι (πλειοψηφούντες πάντως στην ΕΕ) Χριστιανοδημοκράτες, στην δεύτερη την απόδειξη την φέρνει η  πραγματικότητα.

Μ’ αυτά, με την ανάλαφρη δηλαδή υποχώρηση του δημοκρατικού ελέγχου της accountability συνδέθηκε και της, αμφυτρύωνος, Άννας Διαμαντοπούλου η προσέγγιση. Λατρέψαμε την φόρμουλα «η αμεριμνησία της δημοκρατίας γέννησε την κρίση» (όταν το πάνω χέρι πήραν οι αγορές, τις οποίες όμως η δημοκρατία είχε προσκυνήσει θα προσθέταμε). Για τα δικά μας, όμως , πολύ μεγαλύτερη χρησιμότητα είχε η άποψη Διαμαντοπούλου ότι εκείνο που τώρα χρειάζεται είναι ηγεσίες που να προσπεράσουν την λογική της «γενικής σύγκρουσης». Μόνον που τις συνακόλουθες συναινέσεις, μάλλον η ανάγκη θα τις φέρει.