H βολική εκδοχή του Grexit

protagon

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Ποτέ μου δεν κατάφερα να πεισθώ στις συνωμοσιολογκές ερμηνείες των πραγμάτων. Ακόμη λιγότερο στις «μεγάλες/κορυφαίες συνεννοήσεις» που κινούν την Ιστορία: οπότε, το να μαθαίνω π.χ. ότι στην BIS της Βασιλείας (την Τράπεζα ΔιεθνώνΔιακανονισμών, την «Κεντρική Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών») συνεζητείτο από τους διεθνείς grands argentiers το μείζον πρόβλημα της συνεχιζόμενης ανατίμησης του ευρώ και «αποφασίστηκε» ότι «χρειάζεται» μια υποτίμηση/συμπίεση της ισοτιμίας του έναντι δολαρίου–γιεν (και βλέπουμε για γιουάν: εντελώς άλλη ιστορία αυτή), που μόνη της η ECB «δεν πρόκειται ποτέ να την κατορθώσει», μου ακούγεται ήδη υπερβολικό.

Όμως, από εκεί και πέρα, το να προχωρεί ο συλλογισμός στο ότι το ευρώ θα μπορούσε να μαλακώσει/να soften μόνο άμα στα πλαίσιά του εκδηλωνόταν μια ισχυρή κρίση σε σχέση με τη συνοχή του – βλέπετε, οι ΟΜΤ του Μάριο Ντράγκι, οι outright Monetary Transactions που απειλήθηκαν χωρίς αληθινά να δοκιμασθούν διέσωσαν την Ιταλία. Η Ισπανία διόρθωσε και ψιλοεπανήλθε σε αναπτυξιακούς ρυθμούς με «μόνο» δική της σταθεροποίηση. Η Ιρλανδία επανέρχεται στις αγορές… - και ότι μια τέτοια κρίση θα ήταν επαναφορά της συζήτησης στο μέτωπο του Grexit, αυτό μου φαίνεται στα όρια της φανταστικής λογοτεχνίας. Και όμως…

… Και όμως, αλλιώς ιδωμένο το θέμα αξίζει μιαν κάποια προσοχή. Όντως το ευρώ δεν κατορθώνει να ξανασκαρφαλώσει από εκεί όπου η υπερδραστήρια (=υπερχαλαρή) πολιτική της Fed, από δίπλα και τα Abenomics, αλλά και η στάση των Άγγλων – αφήστε τους Κινέζους: άλλο υπόδειγμα – το έχει τοποθετήσει.

Η Φρανκφούρτη έχει αυτοκαταδικασθεί σε πολιτική ακριβού νομίσματος (όπως παλιά η Ελβετική Συνομοσπονδία), ακόμη κι όταν φέρνει στα επιτόκιά της στο «λειτουργικό μηδέν».

Αν, λοιπόν, ΑΝ οι αφηγήσεις για έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, για επανεκκίνηση κοκ με βάση τη γερμανική συνταγή (προσαρμογή της συνταγής ΔΝΤ στο ακόμη πιο αποθερμαντικό, κάτι σαν τις εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς με κατάψυξη: μόνο που εδώ ο ασθενής μετά την ανάκαμψη παραμένει μπλαβής και αναπνέει μονάχα με μηχανική υποστήριξη….) και μετο λατρεμένο πρωτογενές πλεόνασμα, βγουν λόγια του αέρα, ΑΝ επιπλέον η ιθαγενής πολιτική τάξη ερωτευθεί την ίδια της την εικόνα («λαμβάνουμε δικές μας αποφάσεις ό,τι κι αν λέει η Τρόικα») και πορευθεί την οδό της σύγκρουσης-μαζί-με-διαπραγμάτευση (χωρίς καλά-καλά να έχει έρθει στα πράγματα η Dream TeamΣΥΡΙΖΑ), τότε αληθινά μπορεί «οι εταίροι μας» να θεωρήσουν τη στιγμή κατάλληλη για… καταγραφή του ελληνικού αδιεξόδου. Χωρίς να φοβηθούν, αληθινά, τη συστημική επίπτωση σε επίπεδο Ευρωζώνης. Ή και καλωσορίζοντάς την ως παράγοντα soft ευρώ.

Προφανώς, αυτά τα σκέφτονται στην Κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα, μετά την αποχώρηση Βύρωνος Πολύδωρα (που ακολούθησε εκείνη Θεοδώρας Τζάκρη) και με φόντο τη θεωρία Βαγγέλη Βενιζέλου περί «τσογλανοποίησης» κοκ. Τα σκέφτονται, όμως;