«Να ενωθεί ο πλανήτης»: Τρελό δεν ακούγεται;

analyst

Πως είναι δυνατό τόσοι πολλοί να μην κατανοούν ότι η Πατρίδα των μελών κάθε κράτους και η Εθνική Ανεξαρτησία τους είναι η Ελευθερία τους

του Παναγιώτη Ήφαιστου

Πόσο επιπόλαιος, απερίσκεπτος, πνευματικά ανέμελος, αφελής μέχρι ηλιθιότητας και πνευματικά θεόστραβος πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι θα μπορούσε στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος να εξισωθεί πολιτικά, να εξομοιωθεί ανθρωπολογικά και να ενωθεί παντοιοτρόπως ο πλανήτης!

Δηλωτικό βέβαια του χαρακτήρα της Οδύσσειας των ανθρώπων και του ιστορικού τους γίγνεσθαι είναι ότι πολλοί πίστεψαν αυτή την πολιτικο-πνευματική παράκρουση. Παρόμοια με τον Οδυσσέα όταν ευκολόπιστα και παραβλέποντας Θεούς και Δαίμονες το έλκυσαν οι ηδονές των Σειρήνων και τα καλούδια στις σπηλιές των Κυκλώπων. Ευτυχώς για τον Οδυσσέα, για να παραφράσουμε τον Καβάφη, τελικά αποδείχθηκε ότι κουβαλούσε στο νου του την Ιθάκη. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τα μέλη εκείνων των κοινωνιών που ροκανίστηκαν από εξισωτικά ιδεολογικά δόγματα και εκμηδενίστηκαν ανθρωπολογικά από τις ροπές των μεταμοντέρνων πνευματικών χυδαιοτήτων που τα διαδέχθηκαν. Στον μυαλό τους δεν έχουν πια την Πατρίδα.

Φοιτητές βέβαια κοιμόμασταν με το «Κεφάλαιο» του Μάρξ στο προσκέφαλό μας. Αργότερα καταλάβαμε ότι ήμασταν αντί-ηγεμονιστές Τσε-Γκουεβαριστές (και συνεχίζουμε να είμαστε). Αντι-ηγεμονιστές λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι πλην αντί να προσκολλώνται σε αυτό παραμυθιάζονται και εκτροχιάζονται διεθνιστικά. Επιπόλαια νομίζουν ότι είναι διεθνιστές, κοσμοπολίτες και φορείς κάποιου από τα πολλά μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα τα οποία, όπως εξηγήσαμε αλλού, φτιάχτηκαν για τους μετά-Μεσαιωνικούς δουλοπάροικους και σήμερα εκπληρώνουν τους σκοπούς των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.

Τι άλλο να είναι ένας άνθρωπος αυτού του πλανήτη εκτός από αντί-ηγεμονιστής όταν για κάποιο περίεργο λόγο (όχι και τόσο περίεργο εδώ που τα λέμε) στην διεθνή πολιτική «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή εξαφανίζεται (Θουκυδίδης). Υπάρχει ένα ερώτημα βέβαια για το πώς λειτουργούν και σκέφτονται οι πολίτες ενός «ισχυρού κράτους» όπως η Αθήνα, η Βρετανία και η Γαλλία την αποικιακή εποχή, οι ΗΠΑ ή η Κίνα αύριο. Δεν θα επεκταθούμε εδώ παρά το ότι αφορά ένα μεγάλο ζήτημα που αναλύσαμε σε άλλη περίπτωση.

Βασικά, έτσι γνώρισα και τον Κονδύλη. Είπε σε κοινό μας φίλο ότι «λυπήθηκε που έφυγα από την Ελευθεροτυπία» (όπου «ξένος μεταξύ ξένων» έγραφα επιφυλλίδες επί πολλά χρόνια και εβδομαδιαία). Επιδίωξα να τον συναντήσω για να μάθω, από περιέργεια, γιατί «λυπήθηκε». Συντομεύοντας την συζήτηση μαζί του, μου είπε ότι δεν είχε διαβάσει μεγάλα κείμενά μου πλην στα σύντομα άρθρα που διέκρινε ένα ισχυρό θεωρητικά και αντί-ηγεμονικά θεμελιωμένο επιχείρημα.

«Αυτό χρειάζονται οι μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί αναγνώστες της “Ελευθεροτυπίας”», μου είπε χαριτολογώντας με νόημα. Μια νομίζω ιστορικής σημασίας φράση που ερμηνεύει και τα παρόντα δεινά των Ελλήνων. Του απάντησα ότι είναι φυσικό και λογικό να διακρίνει μια αντί-ηγεμονική θεώρηση, όχι όμως δική μου. Ανήκει στην Θουκυδίδεια παράδοση και την καλλιεργούν σύγχρονοι μεγάλοι Δάσκαλοι της διεθνούς πολιτικής όπως οι Waltz, Gilpinetal. Eίναι επιστημολογικά-επιστημονικά εγγενώς αντί-ηγεμονιστές, του είπα. Συμφώνησε με τον γνωστό αποστασιοποιημένο και αξιολογικά ελεύθερο τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε την «ανθρώπινη κατάσταση» και τις ποικίλες εκφάνσεις της. Πάντα με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και δικαιωματική ειρωνεία για τους «φιλοσόφους».

Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει έγκυρα και αξιόπιστα για αυτά τα πράγματα εάν δεν κατανοήσει ότι ο σύγχρονος κόσμος, παρομοίως με την κλασική εποχή,  είναι εθνοκρατοκεντρικά θεμελιωμένος. Υπό τέτοιες ανεπίστροφες συνθήκες μάλιστα, ούτως ώστε αυτό που μετράει στη διεθνή πολιτική να είναι η κρατική ισχύς (ισορροπία δυνάμεων ή κατά τον Θουκυδίδη «ίση δύναμη»). Υποδειγματικά και ανελέητα αληθής ο Θουκυδίδης μας προειδοποιεί αποστασιοποιημένα και αξιολογικά ελεύθερα ότι: «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» («ίση δύναμη» κατά όσων ισχυρότερων τους απειλούν οπότε εάν είναι και λίγο τυχεροί επιβιώνουν ελεύθεροι).

Δεν ήταν και άσχημα πάντως ως στοχαστική εμπειρία των νεανικών  μας χρόνων ο Μάρξ. Φτάνει κανείς να μην κολλήσει και όταν μεγαλώσει και προκληθούν στρεβλώσεις από τα πολλά αυθαίρετα επιστημονικά του σφάλματα και προβλέψεις για τον εξομοιωτικό ρόλο των οικονομικών παραγόντων. Ακόμη χειρότερα να μην παραστρατήσει στα βράχια και τους κρημνούς των Λένιν-Στάλιν και της κουστωδίας θηρίων που τους διαδέχθηκε στο Σοβιετικό υπερκράτος. Ο Μάρξ εν τέλει είναι ο καλύτερος αναλυτής του Δαρβινιστικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Οι τρόικες που σαδιστικά μας εξοντώνουν δεν είναι παρά παραπαίδια και μάλιστα μπάσταρδα αυτού του Δαρβινισμού, καθότι υπακούουν στον θηριώδη αθέσμιστο διεθνικό κερδοσκοπικό κόσμο. Αφήνω σε εσάς το συμπέρασμα τι είναι τα πολιτικο-πνευματικά τερατώδη εγχώρια κράματα αριστερο-ακροδεξιο-σοσιαλιστο-κεντρώων θιασωτών ή μνημονίων και τρόικων στις χώρες θύματα.

Βέβαια, όταν «μεγαλώσαμε» και ιδιαίτερα όταν εμπεδώσαμε την επιστημονική σοφία «μεγαθηρίων» της επιστήμης που αναλύουν συνδυαστικά τα τρία επίπεδα ανάλυσης (Άνθρωπος, Κράτος, Διεθνής Πολιτική) όπως ο Θουκυδίδης, ο Waltz και ο Κονδύλης, ή όταν προχωρήσαμε στις δικές  μας συνθετικές θεωρήσεις, συνεκτιμήσαμε δεόντως αυτό που συχνά εξηγεί ο Κονδύλης. Ότι δηλαδή όλα τα μοντερνιστικά ιδεολογικά ρεύματα είναι μορφικά πανομοιότυπα (κεντρικό ζήτημα στην τελευταία μου μονογραφία το «Κοσμοθεωρία των Εθνών»).

Γιατί όμως ημέρες Χριστουγέννων αυτές οι σκέψεις; Σήμερα, ακριβώς, έφθασε τον υπολογιστή μου μια χαρτογραφική αναπαράσταση πολιτικών, ανθρωπολογικών, μεταφυσικών και άλλων στοιχείων του πλανήτη: http://www.washingtonpost.com/blogs/worldviews/wp/2013/08/12/40-maps-that-explain-the-world/?tid=pm_world_pop). Διατρέχοντας τον χάρτη διερωτήθηκα αυτό που έγραψα στην αρχή. Το γεγονός δηλαδή ότι τόσοι πολλοί χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να ρίξουν μια ματιά στον πολιτικο-ανθρωπολογικό χάρτη ή να δουν τα διεθνή τεκταινόμενα στις ειδήσεις κάθε βράδυ, σκέφτονται εξισωτικά και εξομοιωτικά (κοινώς «διεθνιστικά» ή κοσμοπολίτικα»).

Πως είναι δυνατό τόσοι πολλοί να μην κατανοούν ότι η Πατρίδα των μελών κάθε κράτους και η Εθνική Ανεξαρτησία τους είναι η Ελευθερία τους. Το εθνοκράτος κάθε κοινωνικής οντότητας είναι ο θεσμός Ελευθερίας και από την ισχύ του εξαρτώνται η ασφάλειά τους και η ευημερίας τους. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη πνευματική παράκρουση από το να προσκολλάται κανείς σε ιδεολογικά δόγματα που πωλούν πνευματικό σανό που ροκανίζει τους ίδιους και την πατρίδα τους. Ιδεολογικά δόγματα τα οποία στην βάση της μιας ή άλλης υπόθεσης υποστηρίζουν, ουσιαστικά, ότι θα ενωθούν πνευματικά, πολιτικά, δικαιακά, οικονομικά και θεσμικά οι Ιάπωνες με τους Κινέζους, οι Αμερικανοί με τους Άραβες, οι Έλληνες με τους Τούρκους, οι Τούρκοι με τους Άραβες, οι Κογκολέζοι με τους Σουηδούς, οι Γερμανοί με τους Γάλλους, οι Γάλλοι με τους Κινέζους και όλοι οι υπόλοιποι με όλους τους άλλους.

Τρελό ακούεται εκτός και εάν κανείς όταν τα λέει είναι πολύ μεθυσμένος. Εν τούτοις πολλοί σκοτώθηκαν, πολλοί συνεχίζουν να είναι «μεθυσμένοι» με τέτοια πνευματικά δηλητήρια και πολλοί είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την Ελευθερία τους, την ευημερία τους και την ασφάλεια τους, δηλαδή την Πατρίδα τους.

Αναζητήστε ποιες πολιτικές τάσεις πνευματικά και εμπράγματα έχουν ως λάβαρό τους την Εθνική Ανεξαρτησία! Έτσι, για να μην ξεχνούμε τα αίτια της συμφοράς μας.

Καλά Χριστούγεννα και Ελευθερία από την Τρόικα και τους μεταπράτες τους το 2014.

.

Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Τμήμα Διεθνών-Ευρωπαϊκών Σπουδών