Τρία κρίσιμα ερωτήματα

analyst

Δεν μπορεί να αποκλεισθεί ούτε η χρεοκοπία, ούτε η έξοδος από το ευρώ, ούτε η βία, ούτε η άνοδος των εξτρεμιστικών παρατάξεων – με όλα όσα σημαίνουν για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και τη δημοκρατία στην πατρίδα μας

«Το σύγχρονο κράτος στηρίζεται στη βία, οπότε είναι αυτονόητο πως μόνο η βία μπορεί να το ανατρέψει», έγραφε ο J.J.Rousseau – υπενθυμίζοντας ότι η γαλλική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της φεουδαρχικής τότε Γαλλίας και των συνεχώς αυξανομένων φόρων που τη συνόδευσαν.

Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί ως «προπομπός βίας» η άνοδος των «εξτρεμιστικών» παρατάξεων σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη; Ως προσπάθεια ανατροπής των καθεστώτων που υπηρετούν την παγκόσμια ελίτ;

Πως θα έπρεπε να κρίνει κανείς τη νίκη της ακροδεξιάς στη Σλοβακία, τις περιφερειακές εκλογές της οποίας κέρδισε απρόσμενα με 55,53% ο ηγέτης της, μετά από μόλις 21,3% στον πρώτο γύρο;

Τι θα έπρεπε να σκεφθούμε όσον αφορά τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Αυστρία, τα Φιλανδία, τη Νορβηγία και όλες τις άλλες χώρες, στις οποίες η ακροδεξιά διευρύνει συνεχώς την επιρροή της;

Όσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι προφανές ότι η αντίστοιχη παράταξη, αφού ξεπεράσει την «παιδική της ασθένεια» (ναζισμός), θα αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά της; Πόσο μάλλον όταν ήδη υπερβαίνει το 10%, παρά τη «συλλογική» επίθεση των ΜΜΕ και του συστήματος γενικότερα, με όλα όσα όπλα διαθέτουν;

Περαιτέρω, σε έμμεση σχέση με τα παραπάνω, η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας πρέπει να απαντήσει πειστικά σε τρία κρίσιμα ερωτήματα – όσο παραμένει ακόμη στη θέση της και πριν οδηγηθεί η χώρα στο χάος.

(α)  Μπορεί ένα υπερχρεωμένο κράτος, με νόμισμα το ισχυρότατο ευρώ, χωρίς ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ανεργία και την ύφεση, στην οποία έχει βυθιστεί; Μπορεί να ανακτήσει τη βιομηχανική του παραγωγή μετά την κατάρρευση των τελευταίων ετών και να αυξήσει σημαντικά τις εξαγωγές του, χωρίς να λεηλατηθεί και παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης;

(β)  Είναι εφικτή η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, με την έννοια της «πραγμάτωσης» ενός ομοσπονδιακού κράτους, όπου όλες οι χώρες θα είναι ίσες μεταξύ τους;

(γ)  Μπορεί να επιβιώσει η δημοκρατία σε μία τέτοια Ομοσπονδία; Πόσο μάλλον να μην μετατραπούν όλες οι χώρες σε αποικίες της Γερμανίας, η οποία έχει «αλώσει» ήδη όλες τις θέσεις-κλειδιά στην Ευρώπη, τοποθετώντας δικά της στελέχη; Μήπως η Γερμανία, μέσω της Ευρώπης προσπαθεί να ανακτήσει την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α., η οποία όμως σχεδιάζει να την τοποθετήσει ως «έπαρχο» της στη υπερατλαντική ζώνη ελευθέρου εμπορίου που προγραμματίζεται;

Ειδικά όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, δεν υπάρχει προηγούμενη θετική εμπειρία, η οποία θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Η επίκληση της Ιρλανδίας, η οποία φαίνεται να εξέρχεται από το μηχανισμό στήριξης, δεν είναι σε καμία περίπτωση εύλογη – κυρίως επειδή η συγκεκριμένη χώρα είναι ουσιαστικά αποικία των Η.Π.Α. (φορολογικός παράδεισος των πολυεθνικών, ταυτόχρονα δε η πύλη εισόδου τους στην ΕΕ), ενώ δεν είχε ποτέ το ποσοστό ύφεσης και ανεργίας της Ελλάδας.

Εκτός αυτού, έχει βοηθηθεί «υπόγεια» από την ΕΚΤ, όπως και η Ισπανία, επειδή το πρόβλημα της ήταν τραπεζικό και όχι δημοσίου χρέους – παράλληλα με την ανάληψη των χρεών των τραπεζών από το δημόσιο, οπότε από τους φορολογουμένους πολίτες της χώρας. Τέλος, δεν μπορεί να είναι κανείς ακόμη σίγουρος για το τι θα συμβεί στο μέλλον – αφού το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, είναι το μεγαλύτερο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αντίθετα με την Ιρλανδία, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το συνολικό χρέος της, το οποίο είναι συγκρίσιμο με αυτό άλλων κρατών (διάγραμμα που ακολουθεί) – ακόμη και μετά τη διαγραφή του 2011.

.

Συνολικό χρέος ανά χώρα (σε ποσοστά, 2010) – κράτος (κόκκινο), ιδιωτικός τομέας (γκρι), νοικοκυριά (γαλάζιο).
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ούτε το δημόσιο χρέος – με την έννοια ότι οι διεθνείς αγορές δεν απαιτούν την εξόφληση, αλλά την εξυπηρέτηση του, η οποία εξαρτάται αφενός μεν από το επιτόκιο (πληρωμή των τόκων ετησίως), αφετέρου από τις δόσεις αποπληρωμής.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ύφεση και η ανεργία – η οποία, κατά την άποψη μας, θα χρειαζόταν πάνω από δέκα χρόνια για να επανέλθει σε κανονικά επίπεδα, υπό την προϋπόθεση ενός ρυθμού ανάπτυξης της τάξης του 4% ετησίως!

Όσον αφορά δε το πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι είναι πραγματικό, δεν μπορεί να διατηρηθεί – αφού έχει στηριχθεί στους υπερβολικούς φόρους, οι οποίοι προκάλεσαν ήδη τη χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς επίσης νοικοκυριών. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μείωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο οφείλεται κυρίως στη φτωχοποίηση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού.

Επομένως, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ούτε η χρεοκοπία, ούτε η έξοδος από το ευρώ, ούτε η βία, ούτε η άνοδος των εξτρεμιστικών παρατάξεων – με όλα όσα σημαίνουν για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και τη δημοκρατία στην πατρίδα μας.

Ολοκληρώνοντας, δεν έπρεπε να είχαμε υιοθετήσει το ευρώ, αφού το κάναμε οφείλαμε να προσαρμόσουμε ανάλογα την οικονομία μας, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι – με την έννοια ότι είναι αδύνατον να επιβιώσει εκτός της Ευρωζώνης οποιαδήποτε χώρα, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 50%, καθώς επίσης με ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος, όπως αυτό της Ελλάδας (διάγραμμα που ακολουθεί).

.

Εξωτερικό χρέος Ελλάδας.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Εν τούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι – αφού η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, ενώ θα γίνεται συνεχώς χειρότερη. Πριν από όλα δε να απαντήσουν όλα τα κόμματα στα τρία ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή του κειμένου μας – ειλικρινά, χωρίς κενά λόγια και περιττές δημαγωγίες.