Το παράξενο ξάφνιασμα με το αυτονόητο

economia

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Επί ημέρες συζητιόταν – και μάλιστα μέσω των κατάλληλων διαρροών είχε φθάσει να θεωρείται κάτι σαν πολιτική ενηλικίωση της Κυβέρνησης Σαμαρά/Στουρνάρα – ότι ο Προϋπολογισμός για το 2014 επρόκειτο να κατατεθεί προτού συζητηθεί/εγκριθεί σε επίπεδο Τρόικας. Όπερ και συνέβη. Έχουμε κατατεθειμένο προϋπολογισμό, «στοίχημα η ανάπτυξη» (+0,6% του ΑΕΠ, βέβαια jobless growth αφού θα έχουμε 26% ανεργία με τις ίδιες επίσημες υποθέσεις), συν το πρωτογενές πλεόνασμα +1,6% του ΑΠΕ, δηλαδή εκεί που αρχίζει ο Πρωθυπουργός να μοιράζει στους πιο αδικημένους το70% ως  μέρισμα της επιτυχίας κλπ.

Πριν αλέκτορα φωνήσει τρις, βέβαια, και ενώ ο Πρωθυπουργός ξεκινούσε (με ευοίωνες διαρροές και δηλώσεις από την Καγκελαρία) για την συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ, προέκυψε το αναμενόμενο: η δήλωση Βρυξελλών (και μάλιστα σε επίπεδο εκπροσώπου Τύπου του Ολι Ρεν: γενικώς η «πολιτική διαπραγμάτευση» μας τα κατάφερε να εγκαταστήσει την Ελλάδα σε επίπεδο εκπροσώπων!…) ότι ορισμένες από τις παραδοχές του Προϋπολογισμού μπορεί να χρειαστούν προσαρμογή μετά την οριστικοποίηση, από την Τρόικα, της συνολικής συζήτησης και τον καθορισμό του δημοσιονομικού κενού («υπό την αίρεση του έλεγχου της Τρόικας»).

Εκείνο που έχει χάζι – ας το πούμε λαϊκότροπα – είναι η αίσθηση σαν αιφνιδιασμού, απογοήτευσης που φάνηκε να επικρατεί. (Και μάλιστα την στιγμή που και η ίδια η Καγκελάριος αυτοπροσώπως προσέθετε θετικές  δηλώσεις υποδοχής του Αντ. Σαμαρά…). Ενώ όλοι γνώριζαν εξαρχής ότι αυτό ήταν το αναγκαστικό σκηνικό στην φάση που βρισκόμαστε. Αντίστοιχα συνέβησαν και με την μόλις νωρίτερα δήλωση Ντάισσελμπλουμ ότι οι υπουργοί του ECOFIN «χάνουν την υπομονή τους» με την πορεία των διαρθρωτικών αλλαγών στην Ελλάδα. Μα… αυτό δεν επιδιώξαμε;