Τσάι και – επενδυτική – συμπάθεια

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

του Γιώργου Τραπεζιώτη

Συναντιούνται κάθε μέρα, και παρά την ηλικία τους δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι «βρίσκονται παντού». Το ραντεβού τους είναι προκαθορισμένο, όπως επίσης και η διάρκειά του. Όχι, δεν πρόκειται για τις τυπικές γιαγιούλες που αρέσκονται να πλέκουν πουλόβερ, και τα απογεύματα να κάθονται γύρω από το μικρό στρογγυλό τραπεζάκι του σαλονιού με το κολλαρισμένο σεμεδάκι (της προίκας), για να πιουν συνοδεία μπισκότων και βουτημάτων το απογευματινό τσάι και να συζητήσουν «τα παλιά».

Η γεννημένη το 1935 Μόργκαν του… Στάνλεϊ, η 144χρονη Γκόλντμαν του γέρο-Σακς, και η υπόλοιπη «παλιοπαρέα» των αιώνια έφηβων κορασίδων του παγκόσμιου καπιταλισμού, συναντιούνται καθημερινά διαπραγματευόμενες το μέλλον τους – κατ’ επέκταση και το δικό μας, το οποίο προδιαγράφεται άκρως «αναπτυξιακό» αν και οι αριθμοί μαρτυρούν πως είμαστε πλέον, Standard… Poor!

Μια τέτοια συνάντηση τους, έλαβε χώρα – και – χθες. Εκεί, στο κλασσικό στέκι της Wall Street στην καρδιά της Νέας Υόρκης όπου αφού έκατσαν και διαπραγματεύτηκαν τις εξελίξεις της ημέρας «globally», κατέληξαν στο κοινό συμπέρασμα πως δεν συνέτρεχε κανένας λόγος να δηλώσουν «νευρικές». Το αντίθετο μάλιστα!

Τα πάντα στις ΗΠΑ, φαίνονταν να είχαν διευθετηθεί κατά πως πρέπει – παρά τις, γαρνιρισμένες από τους σεφ του Tea Party, διαφωνίες του τελευταίου διαστήματος ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους.

Πολλά-πολλά χρόνια πριν, στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του ο 1ος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουάσιγκτον, συμβούλευε τους διαδόχους και τους συμπολίτες του «για τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων στις νεοσύστατες, τότε, Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν φανερό πως φοβόταν ότι τα κόμματα θα δίχαζαν τον αμερικανικό λαό, και ακολούθως θα έφτανε η στιγμή που θα έβαζαν το κομματικό πάνω από το συμφέρον της χώρας.

Ακριβώς το ίδιο πιστεύει σήμερα και η «παλιοπαρέα» των διεθνών αγορών. Για άλλους λόγους όμως. Στο δικό τους μυαλό τα κόμματα συνήθως προκαλούν σοβαρές επενδυτικές απώλειες – εκτός βέβαια από τους πολιτικούς σχηματισμούς εκείνους που λειτουργούν ως φερέφωνά τους. Αυτό με έναν τρόπο θα έλεγε κανείς πως συνέβη το τελευταίο διάστημα και στις ΗΠΑ. Η εμμονή των ακραίων στοιχείων του Tea Party να καταψηφίζουν διαρκώς οποιαδήποτε πρόταση έφτανε προς ψήφιση στη Βουλή των Αντιπροσώπων, μπορεί προς στιγμή να προκαλούσε αναταράξεις στα χρηματιστήρια, αλλά την ίδια στιγμή πετύχαινε κάτι πιο σημαντικό.

Την απόπειρα ακόμη βαθύτερης εδραίωσης της άποψης πως η κρατική παρέμβαση στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει στο αμερικανικό όνειρο, που χτίστηκε επάνω στην ιδέα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι όμως, κάποιοι είχαν κερδίσει και κάποιοι είχαν χάσει. Και σίγουρα αυτοί που έχασαν δεν ήταν οι «διεθνείς αγορές», που σήμερα λίγες ώρες μετά την άρση του δημοσιονομικού αδιεξόδου στις ΗΠΑ, δηλώνουν «αισιόδοξες» κλωτσώντας προς τα πάνω τους χρηματιστηριακούς δείκτες.

Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη κρίση στις ΗΠΑ, που πολλοί ήδη εκτιμούν ότι θα ξεσπάσει κατά το διάστημα λίγο πριν την 7η Φεβρουαρίου 2014. Την ημερομηνία-deadline δηλαδή μέχρι την οποία οι νέες διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους θα πρέπει να έχουν βγάλει αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά στο όριο δανεισμού του αμερικανικού κράτους. Άλλωστε το πρόβλημα δεν λύθηκε. Απλώς παρατάθηκε…

Πηγή : stokokkino.gr