Η ΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Επικοινωνία

του ΠΑΝAΓΙΩΤΗ ΜΩΡΑΚΗ

Το πρόβλημα:

Το τελευταίο καιρό παρατηρούμε όλοι και όλες μας μία «καθίζηση» του κινήματος στην Ελλάδα. Το ανέφερε πρόσφατα και ο υπουργός οικονομικών με τον δικό του τρόπο δηλώνοντας πως διαψεύστηκαν όσοι περίμεναν πως θα καεί η Αθήνα. Ο Στουρνάρας συνέχισε λέγοντας πως ο Ελληνικός λαός δεν αντιδρά επειδή αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και επειδή βλέπει φως στο τούνελ . Φυσικά όσοι και όσες συνομιλούμε καθημερινά με κόσμο (που δεν ανήκει στις κομματικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον στηρίζει ή ενδέχεται να τον στηρίξει) αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αυτό που έχει κυριεύει τον κόσμο δεν είναι αισιοδοξία αλλά απαισιοδοξία για το αν τελικά μπορεί κάτι να αλλάξει.

Σίγουρα τα κινήματα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Σίγουρα τα ΜΜΕ και οι υπόλοιποι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους βρίσκουν κάθε μέρα νέους τρόπους για να μας παρουσιάζουν την υπάρχουσα κατάσταση ως αναπόφευκτη και κάθε εναλλακτική πρόταση ως εν δυνάμει καταστρεπτική. Όμως ποιες είναι και οι δικές μας ευθύνες ως αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα Αριστερή; Κατά τις παρεμβάσεις που κάνουμε στους διάφορους κοινωνικούς χώρους λαμβάνω συνεχώς την ίδια απάντηση: «Εγώ ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσω στις εκλογές αλλά και εσείς βρε παιδάκι μου μία μας τα λέτε έτσι και μία αλλιώς». Η ουσιαστική διαφορά λοιπόν σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές είναι πως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό ένα βασικό του χαρακτηριστικό: Να μπορεί να δίνει ελπίδα. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι η διγλωσσία σε διάφορα ζητήματα. Με δική μας ευθύνη πολλές φορές έχουμε προκαλέσει σύγχυση για την πρόθεση μας να καταργήσουμε το μνημόνιο ή για το αν θα τηρήσουμε διάφορες δεσμεύσεις μας όπως το να αυξήσουμε τους μισθούς σε επίπεδα προ-μνημονίου. Με δική μας ευθύνη έχουμε πολλές φορές βρεθεί στο ίδιο φιλικό τραπέζι με ανθρώπους που υπηρετούσαν και υπηρετούν το σύστημα που εναντιωνόμαστε (Κατσέλη, Αρσένης, Ξενογιαννακοπούλου, Ιδιοκτήτες ΜΜΕ). Γνωρίζω ότι πολλοί θα πουν πως όλα τα παραπάνω ήταν αποτέλεσμα χάλκευσης των ΜΜΕ ή ότι δεν έχει σημασία με ποιον κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι αλλά τι λες. Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε μετά τις εκλογές πως «μάζεψε» ότι μπορούσε να μαζέψει από τα αριστερά του και ότι έπρεπε πλέον να προσεγγίσει τον μεσαίο χώρο. Αυτός ήταν ο λόγος στρογγυλέματος διάφορων θέσεων ώστε να είναι περισσότερο προσιτές. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν υπάρχει πλέον μεσαίος χώρος καθώς ο τελευταίος προλεταριοποιήθηκε βίαια. Ο κόσμος λοιπόν που όλο και φτωχαίνει και αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, περισσότερο απογοητεύεται όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκλίνει προς τα δεξιά πάρα συγκινείται.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε μετά τις εκλογές του Ιουνίου να αναβαθμίσει το αίσθημα ελπίδας που είχε δημιουργήσει σε ένα συλλογικό όραμα για μία νέα κοινωνία. Αντ'αυτού εμμένουμε στη ρητορική ότι εμείς θα επαναδιαπραγματευθούμε την δανειακή σύμβαση καλύτερα από τον Σαμαρά αφού καταργήσουμε το μνημόνιο και ότι γενικά εμείς είμαστε οι σοβαροί διαπραγματευτές. Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη γραμμή, μεταξύ πολλών άλλων, είναι η γενικότητά της. Όλοι και όλες μπορεί να ξέρουμε ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας, τι δηλαδή δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε. Πόσοι και πόσες όμως ξέρουμε ποια πράγματα έχουμε αφήσει μέσα στα όρια της διαπραγμάτευσης; Έχουμε άλλα διαπραγματευτικά χαρτιά πέρα της ψευδαίσθησης ότι δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη; Όσο και να βεβαιώνουμε την κοινωνία ότι εμείς θα το κάνουμε καλύτερα, παραμένουμε γενικοί σε μία εποχή που το συγκεκριμένο κερδίζει.

Η λύση:

Εάν ένα πράγμα μας δίδαξε η ιστορία είναι πως ο καπιταλισμός και η αστική τάξη έχουν ένα και μόνο όριο, μία κόκκινη γραμμή: Την αναπαραγωγή τους. Γι'αυτόν το λόγο δεν δίστασαν, όταν ήρθαν τα δύσκολα με την κρίση, να θυσιάσουν κομμάτια της δικής τους αστικής δημοκρατίας και οικονομικών κανόνων που με φροντίδα έχτιζαν δεκαετίες. Γι'αυτό δεν διστάζουν να καταστρέψουν ολόκληρες οικονομίες όπως η Κυπριακή. Γι'αυτό και άφησαν στο παρελθόν (και αν χρειαστεί θα το ξανακάνουν) να αναλάβει ο ναζισμός. Είναι λοιπόν ανακόλουθο της μαρξιστικής μας παράδοσης να θεωρούμε πως η ευρωπαϊκή αστική τάξη έχει ως όριο το ευρώ.

Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι συνολική και συγκεκριμένη, χωρίς αυταπάτες, χωρίς πλάνο Α και πλάνο Β. Οφείλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε συνθήματα μας όπως το «καμία θυσία για το ευρώ» ώστε να μην μείνουν κενά περιεχομένου. Να καταλήξουμε σε ένα τελικό μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης με κριτήριο τις ανάγκες του λαού, το σεβασμό στο περιβάλλον και όχι τους κανόνες τις ευρωζώνης. Να καταλήξουμε μία και καλή πως το τραπεζικό σύστημα θα περάσει υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία. Να καταλήξουμε στην αναμόρφωση της αγροτικής παραγωγής ώστε να καλύπτει βασικές βιοποριστικές ανάγκες. Με άλλα λόγια να καταλήξουμε σε ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα που όχι μόνο θα δίνει απάντηση στα άμεσα προβλήματα του λαού αλλά θα είναι δομικά προσηλωμένο στο να καλύπτει τις ανάγκες τις κοινωνίας για την ίδια την κοινωνία και όχι να στοχεύει σε ένα καλύτερο μίγμα καπιταλισμού.

Όλοι συμφωνούμε πως μία κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα καταφέρει τίποτα χωρίς την στήριξη ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος. Αλήθεια όμως, πως περιμένουμε να δημιουργηθεί καν λαϊκό κίνημα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ως ηγεμονική Αριστερή δύναμη δεν προτάξει ένα συγκεκριμένο όραμα για μία άλλη κοινωνία;Ο κοινωνικός παράγοντας δεν θα στηρίξει άκριτα μία κυβέρνηση της Αριστεράς αν η τελευταία δεν του έχει πει τι ακριβώς στηρίζει. Ο λαός έχει ανάγκη να του περιγράψεις πως θα είναι η ζωή του, συμπεριλαμβανομένων και των δυσκολιών που μπορεί να προκύψουν. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο αντί να δίνουμε άνισες μάχες στα παράθυρα των καναλιών, να παίρναμε πχ το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την αγροτική παραγωγή και να αλωνίζαμε την Ελλάδα από άκρη σε άκρη συνομιλώντας με τους αγρότες. Εκεί το σχέδιο της κυβέρνησης της Αριστεράς θα δοκιμαζόταν, εκεί θα βελτιωνόταν , εκεί θα γινόταν κτήμα της κοινωνίας δημιουργώντας το όραμα για μία άλλη κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν χρειάζεται να ενισχύσει τα Αριστερά και Ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του εμπεδώνοντας πως ο στρατηγικός στόχος είναι ο Σοσιαλισμός και όχι ένα νέο σημείο ισορροπίας με τις δυνάμεις της εργασίας σε καλύτερο επίπεδο. Οφείλουμε να προτάξουμε στην κοινωνική πλειοψηφία ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και ένα πολιτικό σχέδιο τα οποία θα δοκιμαστούν και θα γίνουν δικό της κομμάτι δημιουργώντας έτσι το όραμα για μία νέα εναλλακτική κοινωνία και ένα ευρύ πολιτικό και εργατικό κίνημα που θα την διεκδικήσει.

Πηγή