freepen
Μια κι από ότι βλέπουμε, δεν υπάρχουν πολίτες στη δίκη. Δεν ενδιαφέρονται να παραστούν ή είναι απλά φυγάδες. Φυγάδες στο κόσμο τους. Μέρες άγιες λένε, όπου η αγιοσύνη έχει ένα όριο μεταξύ λαχτάρας για τα σφαχτά του Πάσχα ή σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρήμα για το πασχαλινό τραπέζι σ΄ενα μοιρολόι του τύπου “τι θα απογίνουμε” Κατασκευασμένες συνειδήσεις, διαγραμμένες μνήμες, είναι εύκολο να ξεριζωθεί ένα δέντρο που έχει ήδη σαπίσει.
Είναι εύκολο σ΄ενα πλήθος που αναγνωρίζεται από τη γκρίνια του κι όχι τα έργα του. Την προσμονή του σ΄ενα Μεσσία που θα τον προσκυνήσει για να τον σώσει και στη συνέχεια θα τον σταυρώσει επειδή δεν του έκανε τα χατίρια.
Το έργο των Παθών, της Σταύρωσης και της Ανάστασης είναι σε συνεχή επανάληψη. Εκατομμύρια άνθρωποι σφάζονται για το Θεό που πιστεύει ο καθένας. Μαρτυρούν και σκοτώνουν σ΄ονομά του. Λατρεύουν και μισούν. Το πρόβλημα είναι πως το κάνουν προσμένοντας , όπως και στην πολιτική τους ζωη, κάποιο αντάλλαγμα. Ενα μέσον σωτηρίας. Μια σωτηρία που θα έρθει τυλιγμένη σε πακέτο δώρου με κούριερ στο σπιτι.
Ακόμα και το Θεό ρε γαμώτη μου σαν το βουλευτή που εκλέγουμε τον βλέπουμε. Μια ψήφο μπας και μας διορίσει στο παράδεισο. Μήπως χωρίς ιδιαίτερο κόπο, και κάνοντας όλες τις γουρουνιές που μας περνάνε από το μυαλό, τη σκαπουλάρουμε στο τέλος. Κάποιος όμως , να θυμάμαι καλά, είχε πει πως ο Θεός μπορεί να σε συγχωρέσει αλλά το νευρικό σου σύστημα ποτέ. Αργά ή γρήγορα τις συνέπειες του δικαστηρίου της ζωής που έγινε ερήμην σου θα τις λουστείς. Η για να το πούμε καλύτερα ότι κάνεις θα το βρεις στη γωνιά να σε περιμένει πολλαπλασιασμένο, χωρίς έλεος.
http://vasiliskos2.blogspot.gr/
Μια κι από ότι βλέπουμε, δεν υπάρχουν πολίτες στη δίκη. Δεν ενδιαφέρονται να παραστούν ή είναι απλά φυγάδες. Φυγάδες στο κόσμο τους. Μέρες άγιες λένε, όπου η αγιοσύνη έχει ένα όριο μεταξύ λαχτάρας για τα σφαχτά του Πάσχα ή σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρήμα για το πασχαλινό τραπέζι σ΄ενα μοιρολόι του τύπου “τι θα απογίνουμε” Κατασκευασμένες συνειδήσεις, διαγραμμένες μνήμες, είναι εύκολο να ξεριζωθεί ένα δέντρο που έχει ήδη σαπίσει.
Είναι εύκολο σ΄ενα πλήθος που αναγνωρίζεται από τη γκρίνια του κι όχι τα έργα του. Την προσμονή του σ΄ενα Μεσσία που θα τον προσκυνήσει για να τον σώσει και στη συνέχεια θα τον σταυρώσει επειδή δεν του έκανε τα χατίρια.
Το έργο των Παθών, της Σταύρωσης και της Ανάστασης είναι σε συνεχή επανάληψη. Εκατομμύρια άνθρωποι σφάζονται για το Θεό που πιστεύει ο καθένας. Μαρτυρούν και σκοτώνουν σ΄ονομά του. Λατρεύουν και μισούν. Το πρόβλημα είναι πως το κάνουν προσμένοντας , όπως και στην πολιτική τους ζωη, κάποιο αντάλλαγμα. Ενα μέσον σωτηρίας. Μια σωτηρία που θα έρθει τυλιγμένη σε πακέτο δώρου με κούριερ στο σπιτι.
Ακόμα και το Θεό ρε γαμώτη μου σαν το βουλευτή που εκλέγουμε τον βλέπουμε. Μια ψήφο μπας και μας διορίσει στο παράδεισο. Μήπως χωρίς ιδιαίτερο κόπο, και κάνοντας όλες τις γουρουνιές που μας περνάνε από το μυαλό, τη σκαπουλάρουμε στο τέλος. Κάποιος όμως , να θυμάμαι καλά, είχε πει πως ο Θεός μπορεί να σε συγχωρέσει αλλά το νευρικό σου σύστημα ποτέ. Αργά ή γρήγορα τις συνέπειες του δικαστηρίου της ζωής που έγινε ερήμην σου θα τις λουστείς. Η για να το πούμε καλύτερα ότι κάνεις θα το βρεις στη γωνιά να σε περιμένει πολλαπλασιασμένο, χωρίς έλεος.
http://vasiliskos2.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου