Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Οι αποφάσεις που καλείται να λάβει η κυπριακή Βουλή των
Αντιπροσώπων δεν συνιστούν μια επιλογή α’ ή β’ οικονομικής πολιτικής.
Ισοδυναμούν με έμμεση κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επομένως, καμία Βουλή,
καμμιά κυβέρνηση, κανείς Πρόεδρος δεν έχουν δικαίωμα να τις πάρουν, πολύ
περισσότερο όταν εξελέγησαν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες και χωρίς να
έχουν ζητήσει καμία εντολή για αυτά τα οποία πράττουν. Αντίθετα, ο σημερινός
ιδίως Πρόεδρος δεσμεύτηκε ρητά, μερικές μέρες προ της εκλογής του, ότι δεν θα
συγκατατεθεί σε «κούρεμα καταθέσεων», όπως έπραξε μερικές μόνο μέρες μετά την
εκλογή του. Η σημασία της αθέτησης τέτοιας δέσμευσης είναι τέτοια για τη μοίρα
του κυπριακού λαού που ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί πλέον να παραμένει Πρόεδρος
της Δημοκρατίας που πρόδωσε και κατέστρεψε, με τους συγγενείς του μάλιστα να
διώχνουν από την Κύπρο τα κεφάλαιά τους προ της λήψης των αποφάσεων κουρέματος.
Ούτε είναι λογικό πολιτικοί ηγέτες και δυνάμεις να τάσσονται εναντίον των
Μνημονίων και των Δανειακών, χωρίς να ζητάνε ταυτόχρονα την άμεση παραίτηση του
Αναστασιάδη και της κυβέρνησής του. Τέτοιες πολιτικές δεν έχουν νόημα και λογική,
δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά, αντανακλούν την έλλειψη συνείδησης της
πραγματικής κατάστασης ή την απροθυμία να γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν για
να αντιμετωπισθεί.
Η Κυπριακή Δημοκρατία
είναι αντικείμενο επιβουλής από τη Βρετανία και τους διαδόχους και συμμάχους
της στην αποικιοκρατία, καθ’ όλη την ιστορική της διαδρομή, ακόμη και πριν
εγκαθιδρυθεί! ‘Ηδη, στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, την
«Ανταλκίδειο Ειρήνη», όπως την ονόμασε, σε μια ιστορική αγόρευσή του στη Βουλή
των Ελλήνων, ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού, συμφωνίες που χαρακτήρισαν ως το
πιο παράλογο σύνταγμα του κόσμου, μαζί με το κενυάτικο, οι πιο διακεκριμένοι
Βρετανοί συνταγματολόγοι, ενυπήρχε ο σπόρος του κυπριακού, με τη μορφή που το
ξέρουμε μετά το 1963.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η στρατηγική σημασία του
νησιού, που έκανε τη Βρετανία και τους διαδόχους και συμμάχους της να μην
θέλουν να αποδεχθούν ούτε τα πιο στοιχειώδη, έστω και τυπικά, δικαιώματα
αυτοδιάθεσης και αυτοκυβέρνησης στον κυπριακό λαό. Το αν η ελληνική πλευρά
έδρασε σωστά, έκανε ή δεν έκανε λάθη, πως πολιτεύτηκε, είναι σοβαρό θέμα προς
συζήτηση, δεν αλλάζει όμως την ουσία του ζητήματος, που είναι ένα καθαρά
αποικιακό ζήτημα. Συνήθως άλλωστε, η συζήτηση αυτή, που ασφαλώς θα έπρεπε να γίνει,
με όρους μεγαλύτερης όμως σοβαρότητας, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα,
χρησιμεύει για να συσκοτίσει τον πραγματικό χαρακτήρα του κυπριακού. Το ίδιο
και η συζήτηση για τις σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους.
Η κυπριακή δεξιά, δίνοντας αποκλειστική έμφαση
στην ελληνοτουρκική διαμάχη όχι μόνο απέφυγε να αναγνωρίσει τον αποικιακό
χαρακτήρα του κυπριακού, αλλά και συχνά μετεβλήθη σε εργαλείο των αποικιοκρατών,
αντανακλώντας κοινωνικές τάξεις που συνδέοντας στενά με αγγλικά και δυτικά
συμφέροντα. Το ΑΚΕΛ, δίνοντας
μονομερώς έμφαση στις σχέσεις με τους Τουρκοκυπρίους, κατέληξε επίσης να μην
βλέπει και να μη θέλει να δει τον αποικιακό χαρακτήρα της υπόθεσης,
καταλήγοντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αντικειμενική σύγκλιση με την
πολιτική του Λονδίνου. ‘Ηταν πολύ λάθος, εγκληματικός σε ορισμένες περιπτώσεις,
ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκαν οι Τουρκοκύπριοι από τους Ελληνοκύπριους, ή
δυνάμεις μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το να ανάγεται όμως μόνο εκεί το κυπριακό,
είναι σαν να δικαιολογούμε τον Χίτλερ για την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, λόγω
των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι Σουδήτες.
Ακριβώς η αποικιακή φύση του κυπριακού προβλήματος ανάγκασε
δυνάμεις με τελείως διαφορετική προδιάθεση, όπως ο ίδιος ο Μακάριος, δεξιός, φιλοαμερικανός και αντικομμουνιστής, να στραφούν
προς εναλλακτικές συμμαχίες, τη Ρωσία, την Κίνα, τους
Αδέσμευτους, τους αντιαποικιακούς ‘Αραβες και τριτοκοσμικούς όταν θέλησαν να
υπερασπιστούν το κράτος που κατάφερε να δημιουργήσει η επανάσταση της ΕΟΚΑ.
Η Κυπριακή Δημοκρατία παρολίγον να καταλυθεί το 1974, με την απόπειρα δολοφονίας του
Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, δύο φάσεις ενός έργου που οργάνωσε ο Χένρι
Κίσσινγκερ, έχοντας κατά νου τη διαδοχή του Μακαρίου από τον Κληρίδη,
επικεφαλής ενός ελληνοτουρκικού και ΝΑΤΟϊκού κρατικού «υβριδίου» στην Κύπρο.
Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2004, το
ίδιο έργο επανελήφθη με τελείως διαφορετικά μέσα, την επιβολή ενός σχεδίου
λύσης του κυπριακού το οποίο κατέλυε το ίδιο το κυπριακό κράτος, δηλαδή το
δικαίωμα του κυπριακού λαού να αυτοκυβερνάται (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, γίνεται η τρίτη και σοβαρότερη
απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους δια της Δανειακής Σύμβασης.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, συνομολογώντας ένα τέτοιο δάνειο, που
είναι προφανές ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει, δεν θα σωθεί από την οικονομική
κρίση. Θα παραδώσει την κρατική κυριαρχία της στους Πιστωτές και οι Πιστωτές θα
την χρησιμοποιήσουν για να κάνουν αυτό που πάντα ήθελαν, δηλαδή να καταργήσουν
το κυπριακό κράτος, το οποίο θα μεταβληθεί σε αποικία χρέους. Η μοίρα του κυπριακού λαού θα εξαρτηθεί από την
καλή διάθεση των Πιστωτών και δεν έχουν καμία καλή διάθεση.
Η προσπάθεια να εμφανισθεί το σημερινό κυπριακό πρόβλημα ως κύρια,
αν όχι αποκλειστικά πρόβλημα νομίσματος είναι
λάθος, επικίνδυνη και παραπλανητική. Κακώς η ολομέλεια της ΚΕ του ΑΚΕΛ εστιάζει
μονομερώς την τελευταία απόφασή της εκεί. Αν η Κύπρος εξαναγκασθεί να φύγει από
το ευρώ ή και την ΕΕ, για να υπερασπιστεί το κράτος της, χίλιες φορές να το
κάνει. Γιατί να το κάνει με δική της πρωτοβουλία, χωρίς να έχει δώσει καμία μάχη
στην Ευρώπη, χωρίς να αποπειραθεί να εξηγήσει καν τι συμβαίνει στο νησί; Γιατί
να απεμπολήσει εκ των προτέρων, τα θεσμικά και πολιτικά εργαλεία που έχει ως
μέλος της ευρωζώνης και της ΕΕ; Είναι άραγε τυχαίο, δεν υποκρύπτει πιθανή
γεωπολιτική σκοπιμότητα, το ότι κυρίως οικονομολόγοι του αγγλοσαξωνικού κόσμου,
προερχόμενοι μερικές φορές από τα κύρια αποικιακά πανεπιστήμια και ερευνητικά
κέντρα της Μεγάλης Βρετανίας, προωθούν την ιδέα αποχώρησης της Ελλάδας και της
Κύπρου από το ευρώ;
Μήπως ο κυπριακός λαός και τα μέλη του ΑΚΕΛ πρέπει να
γνωρίζουν την περίφημη «επιστημονική μελέτη» και ποιοι τη συνέταξαν.
Για να υπερασπιστεί η Κυπριακή Δημοκρατία το κράτος της
πρέπει να κάνει έξη πράγματα που δεν τα λέει η ΚΕ του ΑΚΕΛ. Πρώτον, να
προκαλέσει την κανονική χρεωκοπία των τραπεζών, κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας, αν δεν υπάρχει άλλη λύση και
μέχρι τώρα δεν έχει εμφανισθεί. Δεύτερο, να αποκαλύψει ποιοι παράγοντες του τραπεζικού τομέα, σε
συνεργασία με ποιες ξένες τράπεζες και δυνάμεις, οργάνωσαν τη μεγάλη απάτη με
τις κυπριακές τράπεζες, ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα στην παγκόσμιο οικονομική
ιστορία και να ζητήσει την άμεση δίωξή τους. Τρίτο, να απαιτήσουν την άμεση απομάκρυνση Αναστασιάδη και τη διεξαγωγή εκλογών, όπου πρέπει να συγκροτηθεί μέτωπο εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας. Τέταρτο, να μην αφήσουν πρωτεύουσα της Ευρώπης και του κόσμου που να μη
μεταφέρουν τον αγώνα τους. Παρεμπιπτόντως αυτό είναι και η προϋπόθεση για να
διεξάγεις επιτυχώς διαπραγμάτευση που λέει ότι θέλει το ΑΚΕΛ για συντεταγμένη
έξοδο από το ευρώ. Πέμπτο, να εξηγήσουν στο κυπριακό λαό ότι ούτε ένας Κύπριος δεν θα μείνει χωρίς φαί,
κατάλυμα και φάρμακα, αλλά όλοι οι Κύπριοι
θα υποφέρουν για να σώσουν τη χώρα τους και τους εαυτούς τους. ‘Εκτο, να
ετοιμάσει σχέδιο εισαγωγής, αν χρειαστεί εσωτερικού μέσου πληρωμής και έκτακτης
οικονομικής ανάγκης πολεμικής περιόδου.
Θα με πείτε αιθεροβάμονα. Δεν θα χρειαστούν όμως παρά
μερικοί μήνες, για να διαπιστώσει και ο τελευταίος Κύπριος τη φύση του
Ολοκαυτώματος που του ετοιμάζουν. Αυτή είναι η πραγματική εναλλακτική.
Βέβαια, αυτά απαιτούν να συγκρουστείς με όλο το σάπιο
σύστημα της κυπριακής ολιγαρχίας και
με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις. Είναι προφανώς ευκολότερο να πετάς εύκολα
συνθήματα όπως «έξοδος από το ευρώ» και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κινδυνεύοντας
να μετατραπείς ο ίδιος στο planB
των πιστωτών.
Αθήνα, 30.4.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου