real
του Νίκου Χατζηνικολάου
Η βαθειά οικονομική κρίση που σοβεί στη χώρα μας λειτουργεί πλέον ως μεγεθυντικός και ενίοτε ως παραμορφωτικός φακός. Η ελληνική κοινωνία συντετριμμένη από τις συνεχείς, άγριες επιθέσεις μειώσεων και περικοπών που δέχεται από την τρόικα, αλλά και εξοργισμένη από την προφανή αδυναμία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά με τους δανειστές, χαράσσοντας μια νηφάλια και σταθερή εθνική γραμμή, μοιάζει να έχει απολέσει τον προσανατολισμό της. Η υπερβολή και ο φανατισμός είναι στην ημερήσια διάταξη. Αντίθετα, το μέτρο και η τετράγωνη σκέψη συνήθως απουσιάζουν. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται από την αλλοπρόσαλλη «υποδοχή» που επεφύλαξε η ελλαδική κοινή γνώμη στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις της Κύπρου. Οι αντιδράσεις υπήρξαν εξόχως αντιφατικές. Κυμάνθηκαν από το... επαναστατικό κόκκινο του πανηγυρισμού για το «ηρωικό ΟΧΙ» της Λευκωσίας, μέχρι το μαύρο της απόρριψης και της «εθνικής κατάθλιψης» για τον πιθανολογούμενο συμβιβασμό της με την τρόικα... Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις εξαφανίστηκαν! Και μαζί τους η ψυχραιμία και η απλή λογική...
ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ για παράδειγμα ότι ελάχιστοι σκέφθηκαν πως το ΑΚΕΛ, που βγήκε τώρα πρώτο, δυναμικά και επιθετικά στους δρόμους κατά της απόφασης του Eurogroup για το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων, είναι το ίδιο κόμμα που πριν από λίγο μόνο καιρό έβαλε τη Μεγαλόνησο στο μνημόνιο και άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην τρόικα. Την υπογραφή του πρώην Προέδρου Χριστόφια φέρουν άλλωστε οι σχετικές συμφωνίες. Οπως επίσης φαίνεται να διαφεύγει της προσοχής των Ελλήνων ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το «όχι» της κυπριακής Βουλής, είχαν αποδεχθεί πλήρως το σχέδιο των δανειστών, στις Βρυξέλλες. Το προεδρικό διάγγελμα ηχεί ακόμη στα αυτιά μας. Υποχώρησαν κατόπιν εορτής, υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής. Το Βερολίνο μάλιστα τους «καρφώνει», αφήνοντας να διαρρέει η πληροφορία ότι εκείνοι έβαλαν στο στόχαστρο τους μικρούς καταθέτες κάτω των εκατό χιλιάδων ευρώ. Οχι οι δανειστές. Και βέβαια «ξεχάσαμε» όλοι τις τελευταίες μέρες ότι ο σημερινός «ήρωας» Αναστασιάδης ήταν περίπου «προδότης» λίγα χρόνια πριν, όταν έλεγε «ναι» στο σχέδιο Ανάν, κόντρα στον αείμνηστο τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο.
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ: γιατί τα λες όλα αυτά; Δεν χάρηκες που επιτέλους ακούστηκε ένα ηχηρό «όχι» στα σχέδια και στις μεθοδεύσεις των Γερμανών; Δεν είναι σημαντικό που η μικρή Κύπρος ύψωσε το ανάστημά της και διαπραγματεύεται, όταν άλλες ισχυρότερες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με πρώτη την Ελλάδα επί των ημερών του Γεωργίου Παπανδρέου, παραδόθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν αμαχητί στην κ. Μέρκελ; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Το «όχι» του κυπριακού λαού -γιατί οι πολίτες το επέβαλαν στους πολιτικούς- με γεμίζει ελπίδες. Αρκεί να μην το υπονομεύσουν οι ηγέτες του. Και δυστυχώς μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυπριακή πολιτική ηγεσία εμφανίζεται ανέτοιμη να επεξεργαστεί και να προωθήσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στις απαράδεκτες αποφάσεις του Eurogroup. Σύρθηκε στο «όχι» από την κυπριακή κοινωνία χωρίς να έχει κάνει καμμιά ουσιαστική προετοιμασία για την επόμενη μέρα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε καν στοιχειωδώς τα διεθνή ερείσματα και τις οικονομικές λύσεις που απαιτούνται προκειμένου η Κύπρος να σταθεί στα πόδια της.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ συμπέρασμα από το κυπριακό δράμα των ημερών είναι απλό και εύληπτο. Η ηγεσία του τόπου οφείλει επιτέλους να λειτουργήσει με ψυχραιμία, με προνοητικότητα, με σεβασμό στη λαϊκή βούληση και με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Οι ιδεολογικού «τύπου» αντιπαραθέσεις, οι μικροκομματικοί διαξιφισμοί και οι προσωπικές συγκρούσεις είναι... πολυτέλειες της εποχής των παχέων αγελάδων. Στη σημερινή βαθειά κρίση, με την εθνική μας υπόσταση να κινδυνεύει, είναι χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων και όλων των πολιτικών προσώπων να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα αντιμετώπισης των μεγάλων κινδύνων που απειλούν την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι χώρες είναι δύο, αλλά το έθνος ένα. Και η ελληνική κοινωνία τόσο στον ελλαδικό, όσο και στον κυπριακό χώρο, απαιτεί από τους πολιτικούς της να υπερασπίζονται με δυναμισμό, αλλά και με σχέδιο, όχι... «χύμα στο κύμα», τα εθνικά μας συμφέροντα. Οχι αυτά των δανειστών, όχι αυτά του Βερολίνου. Τα συμφέροντα του ελληνισμού. Και αυτό έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν γίνεται με παχιά λόγια του αέρα, αλλά με πράξεις και έργα, που απαιτούν ενότητα και δράση. Ας αφουγκρασθούν επιτέλους οι πολιτικοί μας τα κελεύσματα των πολιτών και ας τα μεταφράσουν σε ένα συγκεκριμένο, αποτελεσματικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Εθνικό πρόγραμμα με την ευρύτερη δυνατή λαϊκή και πολιτική στήριξη και με στόχο τον ταχύτερο δυνατό απεγκλωβισμό από τα μνημόνια, την ταχύτερη δυνατή επιστροφή στην εθνική ανεξαρτησία! Γρηγορείτε!
Η βαθειά οικονομική κρίση που σοβεί στη χώρα μας λειτουργεί πλέον ως μεγεθυντικός και ενίοτε ως παραμορφωτικός φακός. Η ελληνική κοινωνία συντετριμμένη από τις συνεχείς, άγριες επιθέσεις μειώσεων και περικοπών που δέχεται από την τρόικα, αλλά και εξοργισμένη από την προφανή αδυναμία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά με τους δανειστές, χαράσσοντας μια νηφάλια και σταθερή εθνική γραμμή, μοιάζει να έχει απολέσει τον προσανατολισμό της. Η υπερβολή και ο φανατισμός είναι στην ημερήσια διάταξη. Αντίθετα, το μέτρο και η τετράγωνη σκέψη συνήθως απουσιάζουν. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται από την αλλοπρόσαλλη «υποδοχή» που επεφύλαξε η ελλαδική κοινή γνώμη στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις της Κύπρου. Οι αντιδράσεις υπήρξαν εξόχως αντιφατικές. Κυμάνθηκαν από το... επαναστατικό κόκκινο του πανηγυρισμού για το «ηρωικό ΟΧΙ» της Λευκωσίας, μέχρι το μαύρο της απόρριψης και της «εθνικής κατάθλιψης» για τον πιθανολογούμενο συμβιβασμό της με την τρόικα... Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις εξαφανίστηκαν! Και μαζί τους η ψυχραιμία και η απλή λογική...
ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ για παράδειγμα ότι ελάχιστοι σκέφθηκαν πως το ΑΚΕΛ, που βγήκε τώρα πρώτο, δυναμικά και επιθετικά στους δρόμους κατά της απόφασης του Eurogroup για το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων, είναι το ίδιο κόμμα που πριν από λίγο μόνο καιρό έβαλε τη Μεγαλόνησο στο μνημόνιο και άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην τρόικα. Την υπογραφή του πρώην Προέδρου Χριστόφια φέρουν άλλωστε οι σχετικές συμφωνίες. Οπως επίσης φαίνεται να διαφεύγει της προσοχής των Ελλήνων ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το «όχι» της κυπριακής Βουλής, είχαν αποδεχθεί πλήρως το σχέδιο των δανειστών, στις Βρυξέλλες. Το προεδρικό διάγγελμα ηχεί ακόμη στα αυτιά μας. Υποχώρησαν κατόπιν εορτής, υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής. Το Βερολίνο μάλιστα τους «καρφώνει», αφήνοντας να διαρρέει η πληροφορία ότι εκείνοι έβαλαν στο στόχαστρο τους μικρούς καταθέτες κάτω των εκατό χιλιάδων ευρώ. Οχι οι δανειστές. Και βέβαια «ξεχάσαμε» όλοι τις τελευταίες μέρες ότι ο σημερινός «ήρωας» Αναστασιάδης ήταν περίπου «προδότης» λίγα χρόνια πριν, όταν έλεγε «ναι» στο σχέδιο Ανάν, κόντρα στον αείμνηστο τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο.
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ: γιατί τα λες όλα αυτά; Δεν χάρηκες που επιτέλους ακούστηκε ένα ηχηρό «όχι» στα σχέδια και στις μεθοδεύσεις των Γερμανών; Δεν είναι σημαντικό που η μικρή Κύπρος ύψωσε το ανάστημά της και διαπραγματεύεται, όταν άλλες ισχυρότερες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με πρώτη την Ελλάδα επί των ημερών του Γεωργίου Παπανδρέου, παραδόθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν αμαχητί στην κ. Μέρκελ; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Το «όχι» του κυπριακού λαού -γιατί οι πολίτες το επέβαλαν στους πολιτικούς- με γεμίζει ελπίδες. Αρκεί να μην το υπονομεύσουν οι ηγέτες του. Και δυστυχώς μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυπριακή πολιτική ηγεσία εμφανίζεται ανέτοιμη να επεξεργαστεί και να προωθήσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στις απαράδεκτες αποφάσεις του Eurogroup. Σύρθηκε στο «όχι» από την κυπριακή κοινωνία χωρίς να έχει κάνει καμμιά ουσιαστική προετοιμασία για την επόμενη μέρα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε καν στοιχειωδώς τα διεθνή ερείσματα και τις οικονομικές λύσεις που απαιτούνται προκειμένου η Κύπρος να σταθεί στα πόδια της.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ συμπέρασμα από το κυπριακό δράμα των ημερών είναι απλό και εύληπτο. Η ηγεσία του τόπου οφείλει επιτέλους να λειτουργήσει με ψυχραιμία, με προνοητικότητα, με σεβασμό στη λαϊκή βούληση και με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Οι ιδεολογικού «τύπου» αντιπαραθέσεις, οι μικροκομματικοί διαξιφισμοί και οι προσωπικές συγκρούσεις είναι... πολυτέλειες της εποχής των παχέων αγελάδων. Στη σημερινή βαθειά κρίση, με την εθνική μας υπόσταση να κινδυνεύει, είναι χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων και όλων των πολιτικών προσώπων να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα αντιμετώπισης των μεγάλων κινδύνων που απειλούν την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι χώρες είναι δύο, αλλά το έθνος ένα. Και η ελληνική κοινωνία τόσο στον ελλαδικό, όσο και στον κυπριακό χώρο, απαιτεί από τους πολιτικούς της να υπερασπίζονται με δυναμισμό, αλλά και με σχέδιο, όχι... «χύμα στο κύμα», τα εθνικά μας συμφέροντα. Οχι αυτά των δανειστών, όχι αυτά του Βερολίνου. Τα συμφέροντα του ελληνισμού. Και αυτό έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν γίνεται με παχιά λόγια του αέρα, αλλά με πράξεις και έργα, που απαιτούν ενότητα και δράση. Ας αφουγκρασθούν επιτέλους οι πολιτικοί μας τα κελεύσματα των πολιτών και ας τα μεταφράσουν σε ένα συγκεκριμένο, αποτελεσματικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Εθνικό πρόγραμμα με την ευρύτερη δυνατή λαϊκή και πολιτική στήριξη και με στόχο τον ταχύτερο δυνατό απεγκλωβισμό από τα μνημόνια, την ταχύτερη δυνατή επιστροφή στην εθνική ανεξαρτησία! Γρηγορείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου