Μέρος Πρώτο: η συνάντηση οικονομίας και γεωπολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο πρόεδρος Πούτιν χαρακτήρισε τα μέτρα του Eurogroup για την Κύπρο ως «επικίνδυνα» και «αντιεπαγγελματικά». Η ρωσική ηγεσία επέκρινε την έλλειψη προηγούμενης συνεννόησης από την ΕΕ με τη Μόσχα.
Η απόφαση του Eurogroup, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ, έπληξε άμεσα την εμπιστοσύνη στην κυπριακή οικονομία, οδηγώντας σε πιθανή κατάρρευσή της αλλά και απειλώντας την ίδια την υπόσταση του κυπριακού κράτους. Μετά το ελληνικό Μνημόνιο είναι ευθεία επίθεση στα δύο ελληνικά κράτη. Προφανώς δεν εξηγείται μόνο από το μεγάλο μέγεθος του τραπεζικού τομέα της Κύπρου – ούτε έχει νόημα να μικρύνει με τέτοιο τρόπο αυτός ο τομέας. Αν αυτό ήταν το πρόβλημα, θα έπρεπε, πριν ασχοληθεί με την Κύπρο, το Eurogroup να ασχοληθεί με το Λουξεμβούργο και την Μάλτα για παράδειγμα.
Τα μέτρα του Eurogroup έχουν μια ιδιαίτερη προφανή γεωπολιτική διάσταση. Για δεύτερη φορά επιλέγεται για χτύπημα ο ελληνικός χώρος. Τα πληττόμενα κεφάλαια είναι ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά. Πλήττεται η σχέση Κύπρου-Ρωσίας και εμμέσως η σχέση Ρωσίας-Γερμανίας. Φαίνεται να επιβεβαιώνεται η εκτίμηση όσων θεωρούν την γερμανική ηγεσία ως «χρήσιμο ηλίθιο» της βαθύτερης στρατηγικής του Χρήματος και το Κρεμλίνο του Βλαδίμηρου Πούτιν αναρωτιέται με το δίκηο του αν αυτή είναι η Γερμανία του Ραπάλο ή του Ρίμπεντροπ-Μόλοτωφ. Μάλλον είναι η Γερμανία των ηλιθίων.
Το μικρό νησί της Κύπρου έχει γίνει, εδώ και μερικές μέρες, το επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης. Η σημασία της κρίσης αυτής είναι τεράστια, και οικονομική και γεωπολιτική, αντιστρόφως ανάλογη προς το μέγεθος του νησιού. Θα επηρεάσει άμεσα το μέλλον της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης, αλλά και την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. Θα επηρεάσει πιθανώς επίσης την μεσανατολική κατάσταση, με δεδομένη τη στρατηγική σημασία του νησιού
Τα μέτρα του Eurogroup έπληξαν ήδη σοβαρά την εμπιστοσύνη προς την οικονομία της Κύπρου και έθεσαν σε αμφιβολία την ίδια τη «βιωσιμότητα» του κυπριακού κράτους. Μια εξέγερση όμως του κυπριακού λαού υποχρέωσε την κυπριακή ηγεσία να μην τα υιοθετήσει τελικά και να δηλώσει ότι θα αναζητήσει λύση και προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Από την στιγμή που μια τέτοια προοπτική κατέστη πιθανή, σημαντικότατες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος κινητοποιήθηκαν στην Κύπρο, την Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ευρώπη για να την αποτρέψουν, εκτιμώντας, ορθά, αφενός ότι θα συνιστούσε μείζονα στρατηγική επιτυχία της Ρωσίας, αφετέρου ότι θα ανέτρεπε τον στρατηγικό σχεδιασμό πίσω από το «κυπριακό πραξικόπημα» με όργανο το Eurogroup.
Η στρατηγική σημασία Κύπρου και Ελλάδας
Η Κύπρος βρίσκεται σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου, δίπλα από το Ισραήλ, απέναντι από το Τζεϊχάν, τον Λίβανο και τη Συρία, ενώ ελέγχει την έξοδο του Σουέζ. Για όλες τις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή ο έλεγχος της Κύπρου είναι απαραίτητος κι αυτός ήταν ο λόγος που επιβλήθηκαν από τη CIA οι «μαύροι συνταγματάρχες» στην Ελλάδα το 1967 και οργανώθηκε στη συνέχεια από αυτούς το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το 1974.
Η στρατηγική σημασία της Κύπρου δεν διέφυγε από την ηγεσία των Βρετανών, που ανέμειξαν την Τουρκία για να κάμψουν το αίτημα εθνικής αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, το 80% των οποίων είναι ‘Ελληνες, των ΗΠΑ, που έκαναν ότι μπορούσαν για να ανατρέψουν και να σκοτώσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, από την ηγεσία του Ισραήλ και, προτού αυτό υπάρξει από το σιωνιστικό κίνημα και από τον Νικήτα Χρουστσώφ που παρενέβη στις ΗΠΑ το 1964, οδηγώντας σε αποτροπή της σχεδιαζόμενης από τον Ινονού στρατιωτικής εισβολής το 1964.
Ο ευρύτερος «ελληνικός χώρος» Ελλάδα και Κύπρος έχει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία γιατί είναι το κέντρο μιας κατά Μπρεζίνσκι «σκακιέρας», ελέγχοντας την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», συνδέοντας Ευρώπη και Μέση Ανατολή και δεσπόζοντας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτό δεν διέφυγε από τον Αδόλφο Χίτλερ που προτίμησε να καθυστερήσει την επίθεση στη Σοβιετική ‘Ενωση για να ελέγξει προηγουμένως την Ελλάδα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, απώλεια που συνέβαλε πιθανώς στην τελική ήττα του.
Αυτό δεν διέφυγε ούτε και από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ που ταξίδεψε, τον Οκτώβριο του 1944 στη Μόσχα και έδωσε τα πάντα στους Ρώσους για να πάρει σε αντάλλαγμα τον έλεγχο της Ελλάδας.
Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αυτών, η Μόσχα πήρε όλα όσα ήθελε στα υπόλοιπα Βαλκάνια, σε αντάλλαγμα της «άδειας» προς τον Τσώρτσιλ να κάνει ότι θέλει στην Ελλάδα για να ανακτήσει τον έλεγχο της χώρας. Πιθανώς η σοβιετική ηγεσία εκείνης της εποχής ήλπιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα έθετε τις βάσεις μιας σταθερής μεταπολεμικής συνεννόησης με τους συμμάχους της στον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο». Τελικά όμως, το μόνο που έγινε ήταν ο ελληνικός εμφύλιος να εγκαινιάσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Μια πολύ φιλορωσική χώρα όπως η Ελλάδα του 1944 πέρασε, δια πυρός και σιδήρου, στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Η Ρωσία συμπεριέλαβε με το ζόρι την τόσο εχθρική Πολωνία στη δική της σφαίρα επιρροής, νομίζοντας ότι θα προστατευθεί έτσι από μια μελλοντική επίθεση και στην πραγματικότητα διευκολύνοντάς την τελικά όταν έγινε το 1989.
Ο ελληνικός λαός είναι ο φιλικότερος προς τη Ρωσία εντός της δυτικής (με πολιτική έννοια) Ευρώπης και ο ιδεολόγος του επερχόμενου «πολέμου των πολιτισμών» Σάμιουελ Χάντιγκτον τον έβαλε στην ίδια κατηγορία με τους Ρώσους. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι διαδηλωτές που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Λευκωσίας διαμαρτυρόμενοι για τις αποφάσεις του Eurogroup έφεραν αυθορμήτως τη ρωσική σημαία!
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει μια ιδιάζουσα «πολιτιστική υπεραξία» και παγκόσμια ακτινοβολία, ως πατρίδα βασικών εννοιών για τον ανθρώπινο πολιτισμό
Στους δύο αιώνες που ακολούθησαν την ελληνική Επανάσταση του 1821, η ελληνική ιστορία ήταν κυρίως αντανάκλαση της προσπάθειας της Αυτοκρατορίας να μην υπάρξει ελληνικό ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. «Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός, η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική, είτε αγγλική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική», έγραφε στην κυβέρνησή του το 1844 ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα SirEdmund Lyons το 1844, διατυπώνοντας με τη φόρμουλα αυτή την στρατηγική εξίσωση που καθόρισε τον ελληνικό χώρο, οδηγώντας επί διακόσια χρόνια στην ύπαρξη ενός τύποις ανεξάρτητου, ουσία ημιανεξάρτητου μορφώματος, σε άνιση ισορροπία μεταξύ της Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας.
Η καταστροφή του ελληνικού και κυπριακού κράτους που οργανώνουν το ελληνικό Μνημόνιο και οι Δανειακές και το κούρεμα των κυπριακών τραπεζών, συνιστά βίαιη γεωπολιτική μεταβολή της άνισης αυτής στρατηγικής ισορροπίας στην Ανατολική Μεσόγειο, που, αν και γίνεται μέχρι στιγμής με ειρηνικά μέσα, δεν θα είναι λιγότερο, μπορεί να είναι και περισσότερο σημαντική από το αποτέλεσμα των πολέμων στη Λιβύη και τη Συρία, αν φτάσουν στην πτώση του καθεστώτος ‘Ασαντ και την καταστροφή της Χεζμπολά στον Λίβανο.
Aθήνα, 18 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου