Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο Αντώνης Σαμαράς, λένε οι
πληροφορίες, «πάγωσε» την ανακήρυξη ΑΟΖ και κατάθεση συντεταγμένων θαλασσίων ζωνών στον ΟΗΕ. Ελπίζουμε ότι ισχύουν,
γιατί αυτή είναι, εκτιμούμε, η μόνη εθνικά υπεύθυνη στάση στις δεδομένες
συνθήκες. Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα τα ελληνοτουρκικά, πολύ
περισσότερο στη δυσκολότατη σημερινή συγκυρία, «επικοινωνιακές» αφροσύνες θα
έχουν τραγικές συνέπειες. Ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε σίγουροι. ‘Αλλες
πληροφορίες κάνουν λόγο για «τακτική αναδίπλωση» των «ΑΟΖολογούντων», που
περιμένουν σύντομα καταλληλότερη στιγμή να εφαρμόσουν τις ιδέες τους.
Ο γράφων καυτηρίασε
επανειλημμένως την επί δεκαετίες ακολουθούμενη πολιτική «ανοχής» και «κατευνασμού»
της Τουρκίας. Ελάχιστοι έως ουδείς των νυν «ΑΟΖολογούντων» και εισηγητών μιας
μαχητικής αντιμετώπισης της ‘Αγκυρας, δεν είχαν τότε ακούσει τη λέξη ΑΟΖ ή δεν
είχαν συγκινηθεί για την απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους (σχέδιο
Ανάν), τη Μαδρίτη, τον Οτσαλάν, την αποδοχή της έναρξης ενταξιακών
διαπραγματεύσεων Τουρκίας-ΕΕ, υπό καθεστώς κατοχής και μη αναγνώρισης της
Κυπριακής Δημοκρατίας και μύριες όσες άλλες, εξαιρετικά αμφισβητήσιμες επιλογές
της εξωτερικής πολιτικής. Ακόμη και σήμερα, που ξαφνικά κατελήφθησαν από
«εθνική ευαισθησία», δεν διαμαρτύρονται αίφνης για το πάγωμα των ελληνορωσικών
σχέσεων ή άλλα θέματα. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται μονομερώς και
αποκλειστικώς στην ΑΟΖ.
Η στρατηγική της Αθήνας
έναντι της ‘Αγκυρας όντως χρήζει επανεξέτασης και αναθεώρησης, αν και μια
τέτοια επανεξέταση και αναθεώρηση δεν θα είχε κανένα λόγο να αρχίσει από την
ανακήρυξη ΑΟΖ – το αντίθετο. ‘Όμως, κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός την
άνοιξη. Ποιος λογικός και πατριώτης άνθρωπος θα άνοιγε αυτή τη στιγμή τα
ελληνοτουρκικά; Μια χώρα εξασθενημένη οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά,
κατά τρόπο πρωτοφανή στην ιστορία της, με προβλήματα στις ένοπλες δυνάμεις που
αναγκάζουν τον ίδιο τον Αρχηγό του Ναυτικού να βγει «στα κάγκελα», κρούοντας
τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του ‘Οπλου με δηλώσεις στις
εφημερίδες, θα πάει να κάνει επίδειξη (ανύπαρκτης) δύναμης σε Αιγαίο και Ανατ.
Μεσόγειο; Μπορεί λογικοί και πατριώτες άνθρωποι, με στοιχειώδη σοβαρότητα και
επίγνωση της πραγματικότητας, που αγαπούν την πατρίδα τους, να υποστηρίξουν μια
τέτοια άποψη;
Στην ελληνική ιστορία, ο
ενδοτισμός και η υποτέλεια απέναντι στους ξένους, την Τουρκία ή κάθε λογής «συμμάχους»
έπαιξαν ολέθριο ρόλο. Ακόμα όμως πιο καταστροφικό, έπαιξε ο τυχοδιωκτισμός μιας
δήθεν «εθνικοφροσύνης», πίσω από την οποία εύκολα διακρίνει κανείς τις δόλιες
προτροπές ξένων δυνάμεων και υπηρεσιών. Που συχνά λένε κάτι δημοσίως, για να
μην κατηγορηθούν μετά, και άλλα από κάτω, κατ’ ιδίαν, όπως το έπραξαν οι
Βρετανοί στην Κύπρο το 1963 και οι Αμερικανοί στην Ελλάδα το 1967 και το 1974.
Μια τέτοια συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία οφείλει να μας κάνει ιδιαίτερα
προσεκτικούς.
Αυτό που κυρίως προέχει για
το έθνος τώρα, στη συγκεκριμένη κατάσταση, είναι η απόκρουση της επίθεσης που
δέχεται από τις συνασπισμένες δυνάμεις του Χρήματος (ΔΝΤ, ΕΚΤ) και της
Γερμανίας. Η αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής βιωσιμότητας του
ελληνικού κράτους, της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας που διέθετε τον Μάιο 2010,
πριν από τη Δανειακή και το Μνημόνιο.
Αντίθετα με τα ανακριβώς υποστηριζόμενα
σε μια πληθώρα άρθρων και εκπομπών, που επιπίπτουν επί των κεφαλών ενός
απελπισμένου λαού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με την αναζήτηση
υδρογονανθράκων, γιατί την κυριότητα και την εκμετάλλευσή τους εξασφαλίζει απολύτως
η υφαλοκρηπίδα, ζώνη που οριοθετείται όπως ακριβώς η ΑΟΖ και μπορεί μάλιστα να
την υπερβαίνει σε μερικές περιπτώσεις. Το μόνο που μπορεί όντως να κάνει η
ανακήρυξη ΑΟΖ είναι να «ανατινάξει» το παρόν modus vivendi
με την Τουρκία, είτε οδηγώντας σε ένταση
υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες, είτε σε διαπραγμάτευση, προσφυγή σε διαιτησία ή
δικαστική κρίση, επίσης υπό δυσμενέστατες συνθήκες,
Πάμε για μαλλί και θα βγούμε
κουρεμένοι. Κυριολεκτικά μάλιστα, από τους ενεργειακούς μας πόρους. ‘Όχι μόνο
δεν θα πάρουμε αυτά που θα μπορούσαμε υπό άλλες συνθήκες, αλλά και όσα πάρουμε
θα τα δώσουμε σε ξένες τράπεζες, χωρίς λύση του οικονομικού. Είμαστε «αποικία
χρέους», εξυπηρετώντας μη βιώσιμου χρέους, έχοντας υποθηκεύσει όλο τον δημόσιο
πλούτο.
Τι σημαίνει μη βιώσιμο χρέος;
Αν έχετε τρία σπίτια και δεν μπορείτε να εξυπηρετήσετε ένα δάνειο αντίστοιχης
αξίας με ένα σπίτι. Πουλάτε ένα σπίτι και ξοφλάτε. Αν χρωστάτε τρία σπίτια κι
έχετε ένα, το πουλάτε και κρύβετε τα λεφτά να μην σας το πάρουν. Στη δεύτερη
περίπτωση είναι η Ελλάδα. Σε συνθήκες μη βιώσιμου χρέους και νομικές δεσμεύσεις
«αποικίας», οφείλει να κρύβει, όχι να εμφανίζει την περιουσία της, να μην την αρπάξουν.
Αντί να ψάχνει για υδρογονάνθρακες, πρέπει να πάει να ζητήσει κούρεμα χρέους και
ανθρωπιστική βοήθεια να επιζήσει.
Αυτά περί χρέους. Αλλά μια
μείζων ελληνοτουρκική κρίση όχι μόνο θα κατέληγε πιθανότατα εις βάρος μας, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα μπορούσε να έχει
πολύ χειρότερες συνέπειες. Το παρόν οικονομικό πρόγραμμα, ότι και να λένε
ευρωπαϊκές και ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορεί να συνεχισθεί επ’ άπειρον. Το
ελληνικό θα τεθεί οπωσδήποτε στην ημερήσια διάταξη, είτε γιατί η χώρα θα
καταρρεύσει, είτε γιατί μια ελληνική κυβέρνηση θα το θέσει.
Είναι πολύ διαφορετικό για τη
χώρα να τεθεί στην ΕΕ θέμα απειλούμενης κατάρρευσης κράτους-μέλους και άλλο να
τεθεί μια διπλωματικο-στρατιωτική κρίση με την Τουρκία, που θα δώσει την
ευκαιρία «δεύτερου γύρου» ενδοευρωπαϊκών επιθέσεων κατά της Ελλάδας! Τέτοια
εξέλιξη θα ολοκληρώσει την πορεία καταστροφής που αρχίσαμε το 2010.
Δεν χρειαζόμαστε περιπέτεια
στο Αιγαίο να προστεθεί στα προβλήματά μας, από κόμματα που ουδέποτε
ασχολήθηκαν σοβαρά στο παρελθόν με «εθνικά θέματα». Αυτό που χρειαζόμαστε
απελπιστικά είναι να μαζέψουν θάρρος,
δυνάμεις, επιχειρήματα, να πάνε σε Βρυξέλλες, Βερολίνο, ΔΝΤ λέγοντας «μπάστα». Δεν μπορούμε
να συνεχίσουμε τη γενοκτονία του ελληνικού λαού, την κατάργηση της εθνικής
ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, των σχολείων και των νοσοκομείων μας.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους πατριώτες μας.
*«Το Παρόν της Κυριακής», 17.2.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου