Σελίδες

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Lotta Continua: Καταλαμβάνοντας την πόλη-Κοινωνικός αγώνας στην Ιταλία,1971-1973 – ΜΕΡΟΣ Ε

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Αναδημοσιεύουμε το τελευταίο από τα 5 μέρη του κειμένου της Lotta Continua που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της όξυνσης του κοινωνικού αγώνα για την κατοικία, στην Ιταλία.* Πρωτότυπο κείμενο Take over the city – Community struggle in Italy, 1973 - Μετάφραση και επιμέλεια από τα ιταλικά στα αγγλικά από τον Ernest Dowson, δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Radical America, Vol.7 no.2, Μάρτιος – Απρίλιος 1973 .
 
κατεβάστε το pdf εδώ  βρείτε το πρωτότυπο εδώ

Ο ΝΟΤΟΣ

Η οικονομική ανάπτυξη της Ιταλίας ήταν άνιση από την αρχή – ο Βορράς αναπτυσσόταν ταχύτερα από το Νότο. Η υψηλή ανεργία και οι χαμηλοί μισθοί ανάγκασαν εκατομμύρια να μεταναστεύσουν. Στα χρόνια του οικονομικού boom, 1959 με 1963, σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι μετοίκησαν στο βορρά. Η διαδικασία αυτή επιταχύνθηκε από τη μηχανοποίηση της γεωργίας. Μεταξύ 1951 και 1970, ο αριθμός των απασχολούμενων στη γεωργία έπεσε από τα 7.200.000 στα 3.800.000 – από μια εργατική δύναμη σχεδόν σταθερή 20.000.000. Όπως και σε άλλες χώρες της ενιαίας αγοράς, μόνο οι μεγαλύτεροι αγρότες ευδοκίμησαν.



Για να σταματήσει τη μετανάστευση, η κυβέρνηση δημιούργησε την Cassa del Mezzogiorno, την Τράπεζα του Νότου. Αρχικά, η λειτουργία της ήταν να παρέχει επιδοτήσεις στη γεωργία και να βοηθάει στη δημιουργία κοινωνικών υποδομών (σπίτια, δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία). Η αποτυχία της να κάνει κάποια σημαντική αλλαγή, οδήγησε την τράπεζα, όλο και περισσότερο, στο να παρέχει επενδύσεις για εργοστάσια. Τα εργοστάσια που χτίστηκαν ήταν όλα κρατικά: η Alfa-Romeo στη Νάπολη, η Italsider (ατσάλι) στο Ταράντο και στη Νάπολη, η χημική βιομηχανία στο Μπάρι και στο Πόρτο Τόρες στη Σαρδηνία. Το χτίσιμο αυτών των εργοστασίων ήταν η πρώτη δουλειά που είχαν στη διάθεσή τους οι εργάτες που άφηναν την καλλιέργεια της γης. Αλλά από τη στιγμή που χρειάζονται πολλοί λιγότεροι εργάτες για να δουλέψουν αυτά τα υπερσύγχρονα εργοστάσια, απ’ ότι να τα χτίσουν, η ανεργία σ’ αυτές τις νότιες πόλεις αυξήθηκε γρήγορα μέσα σε λίγα χρόνια και θα παραμείνει υψηλή, αφού δε μπορούν να αναπτυχθούν άλλες βιομηχανίες, συμπληρωματικές των λίγων υφιστάμενων εργοστασίων.

Δεν έγιναν και πολλά πράγματα ώστε να χτιστούν αρκετά σχολεία, κατοικίες και νοσοκομεία, που θα ανταπεξέρχονταν στον αυξανόμενο πληθυσμό αυτών των πόλεων. Η εργατική τάξη ελέγχεται από ένα μίγμα απροκάλυπτης καταστολής και πολιτικής διαφθοράς και η μόνη ελπίδα για να βρει κανείς ένα μέρος να ζήσει, είναι να γίνει μέλος κάποιας πολιτικής οργάνωσης. Η απογοήτευση εκρήγνυται με οργισμένα, βίαια ξεσπάσματα – για παράδειγμα στη Battipaglia, όπου με το κλείσιμο ενός τοπικού εργοστασίου ακολούθησαν μέρες εξέγερσης.

Τα τελευταία χρόνια υπήρξε ένας αυξανόμενος αριθμός καταλήψεων στέγης (Salerno: 80 οικογένειες, Torre del Greco; Messina: 328 οικογένειες; Carbonia : 130 οικογένειες). Στις Συρακούσες, όπου τα σπίτια συνήθως μοιράζονται σε «πελάτες» των τοπικών πολιτικών αφεντικών, η οργή του κόσμου μεγάλωσε τόσο, που για να εγκατασταθούν νέοι κάτοικοι σε διαμερίσματα, χρειαζόταν έντονη προστασία από την αστυνομία. Άλλα συγκροτήματα που αμπαρώθηκαν πριν τελειώσουν, ανοίχτηκαν από βίαιους διαδηλωτές.

ΤΑΡΑΝΤΟ

Στην κατάληψη των διαμερισμάτων GESCAL το Δεκέμβρη του 1970, 200 οικογένειες κατέλαβαν διαμερίσματα που ανήκουν στην κρατική υπηρεσία κατοικίας (GESCAL), στην εργατική συνοικία Tamburi. Πριν ζούσαν σε καταλύματα και παράγκες στη Via Lisippo. Οι απειλές της αστυνομίας και οι κενές υποσχέσεις του συμβουλίου δεν τους επηρέασαν. Είχαν βάλει στο μυαλό τους ότι έπρεπε να δράσουν άμεσα. Πήραν την πρωτοβουλία να γυρίσουν από παράγκα σε παράγκα, οργανώνοντας και ενώνοντας τους κατοίκους.

Ένας από τους ακτιβιστές είπε: « δεν έχουμε καμία πίστη πια στους πολιτικούς, άνθρωποι που έρχονται εδώ κάθε 5 χρόνια ζητώντας την ψήφο μας. Λένε ότι θα μας δώσουν δουλειά και σπίτι, αλλά κάθε φορά μας αφήνουν εκεί που είμαστε, μέσα στο κρύο και την υγρασία. Τους μισούμε όλους γιατί ζουν από τη σκλαβιά μας. Και κάνουν τα πάντα για να είναι σίγουροι ότι ο κόσμος δε θα επαναστατήσει ζητώντας αυτό που δικαιωματικά του  ανήκει.

1300028542-lotta-continua-march-in-memory-of-francesco-lorusso_622825Επειδή καθίσαμε καλά, επειδή πιστέψαμε τις υποσχέσεις τους, δεκάδες παιδιά πέθαναν στις παραγκουπόλεις που ζούμε. Όλοι αρρωστήσαμε και όλοι υποφέραμε. Αυτά τα σημάδια θα τα κουβαλάμε πάνω μας για πάντα. Αυτοί που ευθύνονται για την εξόντωσή μας, θα αναγκαστούν να το πληρώσουν ακριβά – θα πληρώσουν όλο το λογαριασμό.

Οργανώσαμε την κατάληψη το απόγευμα της 2 Δεκέμβρη. Μέσα σε λίγες ώρες οι παραγκουπόλεις ήταν άδειες, αλλά τα διαμερίσματα της GESCAL ήταν γεμάτα. Τώρα τα διαμερίσματα είναι ΔΙΚΑ ΜΑΣ. Δεν έχουμε ακόμα παροχές νερού ή ρεύματος, αλλά ήδη παίρνουμε νερό από τον περίβολο τους συγκροτήματος και προσπαθούμε να οργανώσουμε τον εφοδιασμό όλων των διαμερισμάτων με παροχές. Και αν μας ανησυχεί και η ηλεκτροδότηση, θα το δούμε κι αυτό.

Ταυτόχρονα, αρχίσαμε να καθαρίζουμε το μέρος. Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να ασχολείσαι με αυτού του είδους τις δουλειές, αλλά είναι λίγο πιο ικανοποιητικό από το να ξεβρωμίζουμε τις ποντικότρυπες όπου ζούσαμε πριν. Είμαστε χαρούμενοι. Έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στη δύναμή μας. Οργανωθήκαμε σε κάθε κτίριο και ανοίξαμε συνδέσεις μεταξύ των κτιρίων. Σκοπεύουμε να κρατήσουμε αυτά τα διαμερίσματα και πρέπει να οργανωθούμε για να κρατήσουμε έξω την αστυνομία.

Έχουμε 1-2 συναντήσεις κάθε μέρα για να συζητήσουμε τα προβλήματα μας, να ξεκαθαρίσουμε τις ιδέες μας και να αποφασίσουμε τι έχουμε να κάνουμε. Είμαστε σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο της περιοχής και προσπαθούμε να διαδώσουμε τον αγώνα στα εργοστάσια. Την Κυριακή 6 Δεκέμβρη, κάναμε την πρώτη γενική μας συνέλευση. Ήταν κάτι σημαντικό γιατί σήμαινε ότι όλοι μπορούμε να ενωθούμε και να μιλήσουμε σε εργάτες, γυναίκες, παιδιά και άνεργους, από διαφορετικά μέρη της πόλης.

Δεν ήταν μόνο οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων που οργάνωσαν αυτή την κατάληψη. Η πρωτοβουλία ήρθε από εκεί, αλλά γρήγορα διαδόθηκε σε άλλα μέρη της πόλης. Οι κάτοικοι του παλιού κομματιού της πόλης – οι οδοκαθαριστές, οι ψαράδες και οι άνεργοι ήταν ιδιαίτερα γρήγοροι στη δράση. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα διαμέρισμα άδειο σε όλα αυτά τα κτίρια. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά ακόμα άδεια διαμερίσματα τριγύρω και αλλού στην πόλη. Πρέπει να βρούμε που είναι, γιατί όλη η πόλη ζυμώνεται και όλη η εργατική τάξη θέλει να καταλάβει σπίτια.»

ΠΑΛΕΡΜΟ

Κόκκινες σημαίες στο IACP- Απρίλιος 1971

Το ΝΕΖ (Northern Expansion Zone – Βόρεια Ζώνη Επέκτασης) είναι ιδιοκτησία της IACP, περίπου15 χλμ.έξω από το Παλέρμο. Εκεί ζουν περίπου 1.000 οικογένειες, κυρίως άνεργοι οικοδόμοι, εκ περιτροπής εργάτες που δουλεύουν κυρίως στη γη και ψαράδες. Οι οικογένειες αυτές είναι κυρίως σεισμόπληκτες από τον καταστροφικό σεισμό της δυτικής Σικελίας τον Ιούνιο του 1968. Πήραν αυτά τα σπίτια αφού είχαν επιταχθεί από την Περιφέρεια. Πολλοί από αυτούς απλώς τα κατέλαβαν. Φυσικά, η IACP θεωρεί αυτές τις καταλήψεις «παράνομες» και άρχισε να στέλνει εντολές πληρωμών: 30.000 λίρες (350€) το διαμέρισμα.

Την Πέμπτη 27 Μάρτη, έγινε κατάληψη μιας πολυκατοικίας που ακόμα χτιζόταν. Η αστυνομία ήρθε να διώξει τον κόσμο, αλλά η πολυκατοικία ανακαταλήφθηκε και αυτή τη φορά όλοι έμειναν εκεί.
Μιας και το κτίριο δεν είχε ακόμα τελειώσει, οι καταληψίες οργανώθηκαν μόνοι τους για να βάλουν σε λειτουργία τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά, καθώς και όλα τα υπόλοιπα. Την Κυριακή έγινε μια μαζική συνέλευση για να συζητηθεί το πρόβλημα των εντολών πληρωμής. Εκεί βρέθηκαν 300 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, που είναι οι πιο δραστήριες και αποφασισμένες σ’ αυτόν τον αγώνα. Αποφασίστηκε απεργία όλης της περιοχής από την επόμενη μέρα και εγκρίθηκε ένα πλαίσιο, που εκτός των άλλων, απαιτούσε να δοθούν επίσημα τα διαμερίσματα σε όλους , να ακυρωθούν όλα τα καθυστερημένα ενοίκια, να κατασκευαστούν δρόμοι, σχολεία και όλες οι κοινωνικές παροχές που απουσιάζουν εντελώς από την περιοχή, καθώς και να αυτοκαθοριστούν οι εισφορές. Οι κάτοικοι του NEZ δε συζητούν με όρους ενοικίου, αφού δε συμφωνούν με την ιδέα της πληρωμής ενοικίου. Αλλά είναι έτοιμοι να δίνουν μια μικρή συνεισφορά, βάσει των οικονομικών δυνατοτήτων τους, για την κατασκευή νέων σπιτιών.

Την επόμενη μέρα (Δευτέρα), από τις 4:30 το πρωί, όλη η περιοχή ήταν στο πόδι. Στις γωνίες των δρόμων υπήρχαν φρουρές καθώς και μεγάλη αστυνομική δύναμη. Ο κόσμος μαζεύτηκε στην Κεντρική Πλατεία και στις 8:30 το πρωί ξεκίνησε η πορεία με κατεύθυνση το Παλέρμο. Οι γυναίκες και τα παιδιά φορτώθηκαν σε αμάξια και φορτηγά και οι άντρες περπατούσαν. Σε όλη την πορεία, η αστυνομία προκαλούσε τους διαδηλωτές. Η πορεία έφτασε στα γραφεία της IACP στο Παλέρμο. Η αστυνομία έκανε ένα κορδόνι σε όλο το δρόμο, αλλά οι διαδηλωτές έσπασαν τη γραμμή τους και 50 από αυτούς κατάφεραν να μπουν μέσα στο κτίριο. Άλλοι μπήκαν μέσα από τα παράθυρα και τους εξώστες. Μέσα στην IACP επικράτησε μεγάλη ταραχή: για μια φορά, τα γραφεία αναποδογυρίστηκαν πάνω σε αυτούς που κυβερνούν τη ζωή μας.

Όταν οι γυναίκες μπήκαν στο κτίριο, όλα τα στελέχη υποχώρησαν βιαστικά. Εμφανίστηκε ο πρόεδρος της IACP, χλωμός και τρεμάμενος και συμφώνησε να μιλήσει με κάποιο είδος «αντιπροσωπείας». Προσπάθησε να ξεφύγει από τις ερωτήσεις και να μη δώσει τίποτα. Αλλά οι διαδηλωτές αποφάσισαν να καταλάβουν το Ινστιτούτο. Ταυτόχρονα, όσοι είχαν μείνει απ’ έξω άρχισαν να κινητοποιούν και άλλο κόσμο από το Παλέρμο. Έφτασε το Σωματείο Βάσης των ναυπηγείων και κάποιοι εργάτες από άλλα μέρη της πόλης.

Ο αγώνας αυτός έγινε σημείο αναφοράς για όλους. Για τα αφεντικά και τους γραφειοκράτες, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ασφυκτικά. 2 ώρες αργότερα, επέστρεψε ο πρόεδρος και ανακοίνωσε ότι θα πάρει πίσω όλες τις εντολές πληρωμών για τα καθυστερημένα ενοίκια. Για την ώρα, ο κόσμος αποφάσισε να αφήσει το Ινστιτούτο (περίπου στις 6 το απόγευμα), αλλά ο αγώνας για τους υπόλοιπους στόχους θα συνεχιζόταν.

Οι πιο δραστήριες απ’ όλους ήταν οι γυναίκες – αληθινές μαχήτριες αυτής της ημέρας, ακόμα και στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Μεταξύ άλλων, κατάφεραν να ελευθερώσουν έναν σύντροφο που είχε συλληφθεί από την αστυνομία.

Παλέρμο 1973

Νωρίς αυτή τη χρονιά, οι οικοδόμοι που μόλις είχαν τελειώσει το χτίσιμο μια πολυτελούς πολυκατοικίας, κατέλαβαν όλο το κτίριο. Μετακόμισαν εκεί με τις οικογένειες τους και άλλους εργάτες. Η αστυνομία καλέστηκε, αλλά δε μπόρεσε να περάσει από τα οδοφράγματα της πολυκατοικίας.

ΝΑΠΟΛΗ
OccupationSloganΟι τοπικοί καπιταλιστές επένδυσαν λίγα στη βιομηχανία, αφού έβρισκαν πιο κερδοφόρο το να βγάζουν λεφτά από την αγορά ακινήτων και τον τουρισμό, όπως και επίσης από τη «βιομηχανία» της μαφίας, όπως η πορνεία και το λαθρεμπόριο. Η κύρια απασχόληση είναι οι διάφορες μορφές επαιτείας. Τα παιδιά, που έχουν ιδιαίτερη επιτυχία σε αυτό, παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομία της οικογένειας. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις, όπου τα σχολεία είναι τόπος όπου τα παιδιά μαθαίνουν την πειθαρχεία της δουλειάς, στη Νάπολη τα παιδιά της εργατικής τάξης αποθαρρύνονται συστηματικά από το να πάνε στο σχολείο. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, ο αγώνας για να κρατηθεί ένα σχολείο ανοιχτό, παίρνει άλλη διάσταση: οι γονείς αρνούνται να αφήσουν το σύστημα να βγάλει τα παιδιά τους στο δρόμο.

Φλεβάρης 1970. Το Secondiglio είναι μια περιοχή κατοικίας, ιδιοκτησία της Ina Casa[3], στα προάστια της Νάπολης. Είναι ένα από τα πολλά προάστια-κοιτώνες, όπου τα αφεντικά στοιβάζουν όλους τους εργάτες που δε θέλουν να βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Πριν 10 χρόνια η κατάσταση δεν ήταν τόσο άσχημη… τουλάχιστον στο χάρτη. Αλλά δεν πάει καιρός που έγινε ξεκάθαρο ότι ο χάρτης και τα σχέδια είναι μόνο για να επιδεικνύονται. Κανένας δεν είχε σκοπό να κάνει πραγματικότητα τα σχέδια για μια περιοχή ευχάριστη για να ζει κανείς. Μια «χωματερή» διαμερισμάτων ήταν αρκετή – δεν υπήρχαν αξιοπρεπείς δρόμοι, υπηρεσίες, σχολεία ή πάρκα… (αυτά τα πράγματα δεν είναι κερδοφόρα για τους επενδυτές).

Εκεί μένουν 14.000 άνθρωποι. Περίπου 2.000 από αυτούς περίμεναν 10, 20, ακόμα και 30 χρόνια, ζώντας σε καλύβες και τώρα μετεγκαταστάθηκαν σε διαμερίσματα χωρίς παράθυρα, χωρίς νερό και υδραυλικές εγκαταστάσεις, χωρίς έπιπλα και χωρίς φως.

Ο πρώτος αγώνας στο Secondiglio έγινε για ένα δημοτικό σχολείο. Οι κάτοικοι ήθελαν ένα προκατασκευασμένο κτίριο χωρητικότητας 1.000 παιδιών και την υπόσχεση για ένα κατάλληλο σχολείο σύντομα. Το 40% των παιδιών που πηγαίνουν σχολείο είναι τουλάχιστον ένα χρόνο πίσω από το κανονικό. Ένα 30% είναι 2 χρόνια πίσω από το κανονικό. Περίπου 3 μήνες από την αρχή της σχολικής χρονιάς, τουλάχιστον το 1/10 των παιδιών αποθαρρύνονται και δεν ξαναπηγαίνουν στο σχολείο. Και μετά έρχεται η «μητρική» συμβουλή της διευθύντριας: «το σχολείο δεν είναι για σένα. Γιατί δε βρίσκεις μια δουλειά;»

Το χειρότερο έγκλημα απ’ όλα είναι ότι τα παιδιά έχουν μάθει να πιστεύουν ότι το σχολείο τελειώνει στην έκτη τάξη του δημοτικού. Η τοπική βιομηχανία δε θα μπορούσε να εφοδιαστεί με φτηνό εργατικό δυναμικό αλλιώς. Σαν αποτέλεσμα, το 90% των «μορφωμένων» έχουν τελειώσει μόνο το δημοτικό σχολείο και ένα 30% είναι αναλφάβητο. Επιπλέον, τα παιδιά είναι πολύ ευάλωτα σε όλα τα είδη των ασθενειών. Μεγάλος αριθμός παιδιών έχουν ρευματικό πυρετό, καρδιακά προβλήματα, βρογχική πνευμονία, κ.τ.λ. Το σχολείο είναι μέρος όπου εύκολα πιάνουν αρρώστιες – απλώς ακόμα ένας λόγος για να μην πηγαίνουν καθόλου.

Τα παιδιά περνούν όλη τη μέρα τρέχοντας στην περιοχή, σε έξαλλη κατάσταση. Αλλά δεν είναι πολύ μικρά για να μάθουν πώς να ζητιανεύουν και να κλέβουν… Έτσι, πολλές οικογένειες έχουν κάποιον στη φυλακή Poggiorale ή στο αναμορφωτήριο Filangeri.

Μετά από 9 χρόνια διεκδικήσεων, άνοιξε ένα μικροσκοπικό σχολείο. Εξωτερικά φαινόταν όμορφο, αλλά εσωτερικά δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ή θέρμανση και τα παιδιά έτρεμαν από το κρύο. Έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο με σκούφους και κασκόλ. Μετά από 2 βδομάδες το καινούριο σχολείο έκλεισε και τα παιδιά πήγαν στο παλιό σχολείο – παράγκα. Αλλά πλέον, υπήρχαν πολλά παιδιά και το σχολείο έπρεπε να λειτουργεί σε 2 βάρδιες. Τα αποτελέσματα είναι τα ίδια με πριν. Λίγα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο, οι δάσκαλοι έρχονται και φεύγουν και κανένας δε διαβάζει. Κανένας δεν κάνει τίποτα.
Σύντομα ο κόσμος απηύδησε. Έτσι, άρχισαν να οργανώνονται και να ετοιμάζονται για τον αγώνα. Έκαναν συνέλευση και οργανώθηκαν πορείες στη γειτονιά. Τα παιδιά έκαναν αποχή. Ένιωσαν ότι έπρεπε να διαδώσουν τον αγώνα και εκτός της περιοχής. Έτσι, ομάδες γονέων πήγαν στο κέντρο της Νάπολης, στο Τμήμα Εκπαίδευσης και στο Δημαρχείο. Ταρακούνησαν τη γραφειοκρατία: « μέχρι τώρα πήραμε πολλές ψεύτικες σφραγίδες και υποσχέσεις. Θέλουμε να ξανανοίξει το σχολείο αμέσως, αυτή τη φορά με ηλεκτρικό ρεύμα.»

Οι διάφοροι υπεύθυνοι φοβήθηκαν πραγματικά… αλλά ακόμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει να τελειώσουν το κτίριο. Ο κόσμος κατάλαβε ότι τους εξαπατούσαν και πάλι, και αμέσως άρχισε να ξαναοργανώνεται.

Περικύκλωσαν το σχολείο με αλυσίδες και πολύς κόσμος πήγε στο Δημαρχείο για να πιέσει τους υπεύθυνους. Πίεσαν τις αρχές να έρθουν στην περιοχή την επόμενη μέρα για να δουν και με τα ίδια τους τα μάτια πώς έχουν τα πράγματα. Ο διευθυντής και οι δάσκαλοι πήραν μέρος στην κινητοποίηση, αν και τόσα χρόνια ήταν δέκτες κακής αντιμετώπισης. Από δω και πέρα το σχολείο θα λειτουργεί διαφορετικά, αφού η κοινότητα θα έχει άμεσο έλεγχο πάνω στη λειτουργία του.
Σημείωση : Το κίνημα για το δικαίωμα στην κατοικία εδραιώθηκε εκείνες τις χρονιές στην Ιταλία. Αν και επήλθε κάμψη των διεκδικήσεων, η εμπειρία της ιταλικής αυτονομίας άφησε μια στερεή βάση και αγωνιστική παράδοση για νέα κινήματα. Σήμερα, υπάρχουν διάσπαρτες σε όλη την Ιταλία επιτροπές κατοίκων και οργανώσεις, που διεκδικούν στέγη και μειώσεις ενοικίων, μπλοκάρουν τις εξώσεις και υπερασπίζονται το δικαίωμα στην κατοικία, ιδιαίτερα για τη χαμηλόμισθη εργατική τάξη, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους άστεγους.[5]

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Όπως και Δημήτρης Εμμανουήλ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, http://www.grsr.gr/preview.php?c_id=199 (σπασμένο link)
2 Σήφης Φανουράκης, «Συμπεράσματα για την κοινωνική κατοικία στην Ελλάδα», http://www.epohi.gr/kalfopoulos_city_social_1852003.htm
3 Δυτικά του Πειραιά, http://www.courses.arch.ntua.gr/fsr/115537/Dytika%20tou%20Peiraia.pdf , http://www.youtube.com/watch?v=tFWViprtsW0
4 Το Θερμό Φθινόπωρο ήταν μια σειρά απεργιών στα εργοστάσια και τις βιομηχανικές περιοχές του βορρά της Ιταλίας., κατά τις οποίες οι εργάτες ζητούσαν καλύτερες πληρωμές και συνθήκες εργασίας. Ανάμεσα στο ’69 και το ’70 υπήρξαν 440 εκατομμύρια ώρες απεργίας.
5 http://lottaperlacasafirenze.noblogs.org/, http://abitare.noblogs.org/,
http://www.coordinamento.info/home/,
http://stefanomontesi.photoshelter.com/gallery/Movimenti-di-lotta-per-la-casa/G0000pelcHPiWLMw/9, http://cobassicilia.wordpress.com/lotta-per-la-casa/,
http://www.unioneinquilini.it/index.php, http://asia.usb.it/index.php?id=70&MP=63-875,
http://www.inventati.org/cantiereresistente/, http://sottotetto.noblogs.org/

Πηγή : κομπρεσέρ


Αναδημοσιεύσεις : syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr , contramme
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου