ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Αναδημοσιεύουμε το 3ο από τα 5 μέρη του κειμένου της Lotta Continuaπου γράφτηκε κατά τη διάρκεια της όξυνσης του κοινωνικού αγώνα για την κατοικία, στην Ιταλία.* Πρωτότυπο κείμενο Take over the city – Community struggle in Italy, 1973 - Μετάφραση και επιμέλεια από τα ιταλικά στα αγγλικά από τον Ernest Dowson, δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Radical America, Vol.7 no.2, Μάρτιος – Απρίλιος 1973 .
Καταλήψεις
Τώρα πια ήταν αναγκαίο, ο αγώνας στο Quarto Oggiaro να ειδωθεί ως μέρος της συνολικής εργατικής πάλης και να επεκταθεί σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής καταπίεσης – τιμές, υγεία, παιδεία, μεταφορές. Αυτό οδήγησε σε απαλλοτριώσεις τοπικών super markets και στις αποχές των μαθητών στα γυμνάσια, λόγω των υψηλών τιμών των βιβλίων.
Οι κάτοικοι του Quarto Oggiaro αρνήθηκαν να αλλάξουν τον αγώνα τους και να αφήσουν πολιτικά κόμματα και «αντιπροσώπους» της εργατικής τάξης, να τον εκμεταλλευτούν. Το Σωματείο των ενοικιαστών είναι μια μαζική συνέλευση, ανεξάρτητη από κόμματα και συνδικάτα. Η κίνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος που θέλησε να στείλει αίτηση στο Κοινοβούλιο, θεωρήθηκε ως αστείο. Ταυτόχρονα, έγινε αντιληπτό ότι ο αγώνας για την κατοικία δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στον αγώνα των κατοίκων πάνω στο ζήτημα του ενοικίου. Με τις δικές τους πρωτοβουλίες ενώθηκαν όσοι αρνούνταν να πληρώσουν τα νοίκια, όσοι αντιμετώπιζαν την απειλή της έξωσης, όσοι καταλάμβαναν στέγη και άστεγες οικογένειες. Μετά από κάποιες μεμονωμένες καταλήψεις στο Quarto Oggiaro και στο κοντινό Galaterese, όπου 10 οικογένειες κατάλαβαν ένα κτίριο το Σεπτέμβριο του 1970, ο κόσμος άρχισε να ετοιμάζεται για μαζικές καταλήψεις, που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 1971.
Την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 1971, 25 οικογένειες κατέλαβαν μια σύγχρονη πολυκατοικία της IACP (Istituto Autonomo Case Popolari – (Ινστιτούτο Αυτόνομης λαϊκής κατοικίας) στη Via Mac Mahon, που είχε μείνει άδεια. Όλοι, θύματα εξώσεων, ζούσαν σε ειδικά κέντρα για «Άστεγες Οικογένειες». Στα κέντρα αυτά ζουν, κοιμούνται και μαγειρεύουν 5 έως 10 άνθρωποι σε ένα ή δύο δωμάτια. Τα πλυσταριά είναι τόσα μικρά που με δυσκολία κανείς στέκεται και ο εξοπλισμός είναι πολύ παλιός. Τα ζωύφια και οι ασθένειες είναι διαδεδομένες. Τα ντόπια αφεντικά θεωρούν όσους μένουν στα κέντρα «ανάξιους εμπιστοσύνης» κι έτσι η ανεργία εκεί είναι πολύ υψηλή. Αυτοί που έχουν δουλειά πρέπει να ταξιδεύουν μίλια για να φτάσουν στον τόπο εργασίας τους.
Τα διαμερίσματα που κατέλαβαν οι 25 οικογένειες, υποθετικά, είχαν χτιστεί ως εργατικές κατοικίες. Κοστίζουν 14.000.000 λίρες (16.200€) σε μετρητά, ή 22.000.000 λίρες (25.500€) σε δόσεις. Εμφανώς, πολύ πέρα από τις δυνατότητες οποιουδήποτε εργάτη, εργαζομένου ή άνεργου.
Στα κατειλημμένα διαμερίσματα οι οικογένειες άρχισαν να στήνουν οδοφράγματα, και κρέμασαν κόκκινες σημαίες και πανό. Στο τέλος του δρόμου ένα πανό έγραφε « όλη η δύναμη στο λαό». Δεν άργησαν πολύ να έρθουν και οι δημοσιογράφοι και έτσι άρχισαν έντονες συζητήσεις με τις οικογένειες. Στήθηκαν αμέσως κοινά ταμεία για να αγοραστούν τα απαραίτητα και ξεκίνησαν εκστρατείες αλληλεγγύης στην ευρύτερη περιοχή, με αυτοκίνητα και ντουντούκες, καθώς και με συναντήσεις στους δρόμους.
Στις 2:30 το βράδυ, έφτασαν περίπου 2.000 αστυνομικοί, άρτια εξοπλισμένοι. Αμέσως περικύκλωσαν το κτίριο και άρχισαν να επιτίθενται από πίσω, ώστε να μη φαίνονται από το δρόμο. Η επίθεση ήταν πολύ άγρια. Τα δακρυγόνα πεταγόταν σε ευθεία βολή προς τις οικογένειες που περιφρουρούσαν το κτίριο (μία πολύ συνηθισμένη πρακτική της αστυνομίας αυτό τον καιρό). Έγιναν περίπου 65 προσαγωγές για ανάκριση και οι 25 από αυτούς συνελήφθησαν. Σ’ αυτούς που έμειναν στο κτίριο προσφέρθηκε μεταφορά πίσω στο κέντρο για τις «άστεγες οικογένειες». Με πυγμή, η πρόταση απορρίφθηκε: «ήρθα με τα πόδια και θα φύγω με τα πόδια».
Έξω από το κτίριο άρχισε να μαζεύεται μεγάλο πλήθος. Σχηματίστηκε πορεία διαμαρτυρίας, την οποία για ακόμα μια φορά οι αστυνομικοί διέλυσαν με δακρυγόνα. Η πορεία ανασυγκροτήθηκε και κατευθύνθηκε στην αγορά της γειτονιάς. Εδώ, οι οικογένειες αποφάσισαν να καταλάβουν το Κοινωνικό Κέντρο του Quarto Oggiaro, παρά να γυρίσουν πίσω στο κέντρο αστέγων. «Ας πάνε τα αφεντικά να ζήσουν εκεί. Εμείς δε γυρνάμε πίσω».
Μέσα στις επόμενες βδομάδες το δημοτικό συμβούλιο πρόσφερε στις οικογένειες μερικά σπίτια άμεσα και τα υπόλοιπα τα υποσχέθηκαν για αργότερα. Οι οικογένειες απέρριψαν αυτή την πρόταση-παγίδα και έμειναν ενωμένες μέχρι να εξασφαλίσουν όλοι κατοικία. Όταν οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη, το δικαστήριο απέρριψε την «υπόθεση» και όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Via Tibaldi
Η κατάληψη στη via Τibaldi ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Μια ολόκληρη γειτονιά πήρε μέρος σ’ αυτή: εργοστάσια, σχολεία, συγκροτήματα κατοικιών, συμμετείχαν στην οργάνωση του αγώνα. Η νίκη στη via Τibaldi ήρθε γιατί όλοι αναγνώριζαν το πρόβλημα: υπήρχαν 70 οικογένειες μεταναστών που είχαν πάρει μια υπόσχεση από το δημοτικό συμβούλιο και έπρεπε να μετεγκατασταθούν.
Όταν έφτασε η ώρα της αντιπαράθεσης, ήταν ξεκάθαρο με ποια πλευρά ήταν ο καθένας: άστεγες οικογένειες, εργάτες και φοιτητές ενάντια στα αφεντικά, τα συνδικάτα, τους υπεύθυνους κατοικίας και την αστυνομία. Μέσα σε 6 βίαιες μέρες, ο κόσμος κατέλαβε τα πάντα – σπίτια, δρόμους, το δημαρχείο, αστυνομικές κλούβες και την αρχιτεκτονική σχολή στο πανεπιστήμιο. Χιλιάδες αστυνομικοί επιστρατεύτηκαν κατά όσων συμμετείχαν στις καταλήψεις. Μέσα σε μια μέρα έγιναν 2 επιχειρήσεις να εκδιωχθούν οι πάντες. Οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν με δακρυγόνα χτυπώντας με γκλομπς όποιον έμπαινε στο δρόμο τους. Και τις 2 φορές αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν. Μετά την 3η προσπάθεια εκκένωσης, οι καταληψίες συμφώνησαν να μετεγκατασταθούν προσωρινά με τη βοήθεια μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης.
Ήταν μια τακτική υποχώρηση .
Ο δήμαρχος και η ακολουθία του αναγκάστηκαν να ενδώσουν. Οικογένειες που είχαν πάρει μέρος στις καταλήψεις και άλλες 140, που είχαν εξωθεί και «ζούσαν» προσωρινά σε Hostels, κατανεμήθηκαν σε σπίτια. Η συμμαχία των εργατών, των φοιτητών και των κατοίκων είχε σφυρηλατηθεί από πριν και κατά τη διάρκεια «της κατάληψης της via Tibaldi» έδειξε πόσο δυνατή είναι η εργατική τάξη όταν πολεμάει ενωμένη. Με αυτή τη συμμαχία, η εργατική τάξη έγινε επιθετική και κέρδισε μια διάσημη νίκη τον Ιούνιο του 1971.
Η κατάληψη ξεκίνησε το πρωί της Τρίτης. Οι καταληψίες είναι σχεδόν όλοι Νότιοι εργάτες στην Pirelli, άλλοι σε μικρότερα εργοστάσια και άνεργοι. Κάποιοι από αυτούς είχαν συμμετέχει και σε άλλους αγώνες: πριν από αυτή την κατάληψη, οι οικογένειες από το Crescenzago ήταν σε απεργία ενοικίου.
Η κατάληψη ενδυναμώνεται από το συνεχές πηγαινέλα εργατών (πολλοί από το ΟΜ, ένα μεγάλο εργοστάσιο μόνο 135μ. μακριά), φοιτητών και ντόπιων, που στηρίζουν τον αγώνα. Προσφέρουν βοήθεια, φέρνουν χρήσιμα πράγματα και δουλεύουν μαζί με τους καταληψίες. Οι εργάτες που ολοκληρώνουν το χτίσιμο αυτής της πολυκατοικίας είναι επίσης μαζί τους. Η κατασκευαστική εταιρεία όπου δουλεύουν πρόκειται να κλείσει σύντομα.
Εξαιτίας της δίμηνης οργάνωσης που οδήγησε στην κατάληψη, όλο το Μιλάνο ξέρει γι’ αυτή. Ο Aniasi, ο δήμαρχος, και οι υπεύθυνοι της IACP ξέρουν γι’ αυτή επίσης. Σχεδόν την ίδια στιγμή και οι δύο αρχίζουν να αρνούνται τις ευθύνες τους.
Οδοφράγματα χτίζονται στους δρόμους, κυρίως από τις γυναίκες και τα παιδιά.
Τετάρτη. Οργανώνεται διαδήλωση προς την Porta Ticinese. Είναι το Φεστιβάλ του Naviglio, και όλοι υποθέτουν ότι ο Aniasi θα είναι εκεί. Οι οικογένειες θέλουν να πουν δυο λόγια μαζί του και να τον ενημερώσουν ότι είναι έτοιμοι για τα πάντα. Στην κεφαλή της πορείας το πανό γράφει «Κατειλημμένα σπίτια» και υπάρχουν παντού κόκκινες σημαίες. Τα συνθήματα που φωνάζονται είναι «θέλουμε σπίτια ΤΩΡΑ! », «δωρεάν σπίτια στους εργάτες!» και «ζήτω ο κομμουνισμός». Όταν προσέγγισαν την Porta Ticinese ανακάλυψαν ότι ο δήμαρχος είχε φύγει. Έτσι όλοι σκαρφάλωσαν στο βήμα και το κατέλαβαν για λίγο. Έπειτα, με ακόμα περισσότερο κόσμο να ενώνεται μαζί τους, αποχώρησαν προς την κατειλημμένη πολυκατοικία.
Πέμπτη. Οι οικογένειες αποφάσισαν ότι ο αγώνας πρέπει να γίνει πιο επιθετικός. 20 και παραπάνω πήγαν στο Marino Palace, στη συνέλευση του δημοτικού συμβουλίου. Για ακόμα μια φορά αρνούνται να τους ακούσουν. Ένα δωμάτιο στο δημαρχείο καταλήφθηκε από τις 5 το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα. Όταν επέστρεψαν στη via Τibaldi, έγινε συνέλευση με μέλη από τις οικογένειες και αποφασίστηκε να πάνε τον αγώνα μέχρι τέλους. Κανένας δεν αναφέρει σαν ιδέα την εγκατάλειψη του κτιρίου. Μέχρι τώρα, όλο το Μιλάνο ξέρει ότι βρισκόμαστε στη via Τibaldi και νέες οικογένειες συνεχίζουν να έρχονται. Οι άνθρωποι που κατέλαβαν διαμερίσματα στη Mac Mahon και νίκησαν, έρχονται να δείξουν την υποστήριξή τους. Μεγάλη κουβέντα γίνεται και για νέες μορφές πάλης. Μέσα στις επόμενες μέρες οργανώνεται μια τεράστια διαδήλωση για να δείξουμε ότι δεν έχουμε καμιά πρόθεση να υποχωρήσουμε.
Παρασκευή απόγευμα. Φτάνει ο Catalano, απεσταλμένος από το δημαρχείο και την IACP. Η φήμη του δεν είναι ήδη πολύ καλή, αφού στοιβάζει εργάτες σε παραγκουπόλεις, ενώ τους έχει υποσχεθεί σπίτια. Θέλει να πάρει μια λίστα με τα ονόματα όσων συμμετέχουν στην κατάληψη. Την παίρνει, αφού έχει «υποστεί» ένα μοναδικό Λαϊκό Δικαστήριο. Του λένε τι σκέφτονται γ’ αυτόν –ότι είναι ένα τίποτα, ένας υπηρέτης των αφεντικών, ένα τρωκτικό, ένας εκμεταλλευτής. Ένα πλήθος εργατών τον περικυκλώνει φωνάζοντας: «θα πάρουμε τα διαμερίσματα και να πάτε να γαμηθείτε για τα ενοίκια!». Όταν έφτασε κόμπιαζε, αλλά μέχρι να φύγει, αρκετές ώρες αργότερα, ήταν χλωμός και έτρεμε. Και αναγκάστηκε να δώσει στους καταληψίες μερικές στέρεες υποσχέσεις.
Σάββατο. Η κινητοποίηση συνεχίζεται. Το απόγευμα, ακόμα ένα οδόφραγμα στήνεται στο δρόμο.
Κυριακή πρωί. 2.000 αστυνομικοί έρχονται να εκκαθαρίσουν τη via Τibaldi. Το δημαρχείο και τα αφεντικά αποφάσισαν ότι πρέπει να καταστείλουν αυτούς τους ανθρώπους, που μέσα σε 6 μέρες αγώνα, έγιναν σημείο αναφοράς και κέντρο οργάνωσης όλης της εργατικής τάξης του Μιλάνου. Όλοι οι καταληψίες τώρα ήξεραν ότι είχαν δικαίωμα να υπερασπιστούν ό,τι είχαν πάρει και δικαιωματικά τους ανήκε. Αλλά το ζήτημα είναι να χτιστεί η δύναμη μας και να χρησιμοποιηθεί την κατάλληλη στιγμή. Την Κυριακή το πρωί είμαστε ακόμα πολύ αδύναμοι. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις με την αστυνομία, οι καταληψίες αποφάσισαν να αφήσουν το κτίριο και να μεταφερθούν στην Αρχιτεκτονική σχολή, μετά από πρόσκληση των φοιτητών.
Την Κυριακή το απόγευμα, 3.000 αστυνομικοί φτάνουν για να εκκενώσουν την Αρχιτεκτονική. Πιστεύουν ότι θα είναι τόσο εύκολο, όσο ήταν το πρωί. Δε θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος. Όταν οι διμοιρίες παίρνουν τις θέσεις τους, η συνέλευση των οικογενειών αποφασίζει ότι είναι ώρα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και ότι είναι αρκετά δυνατοί για να το καταφέρουν. Και οι μπάτσοι θα μετανιώσουν για την εκκένωση της via Τibaldi.
Για ακόμα μια φορά, η οργάνωση της μάχης γίνεται από τις οικογένειες. Γυναίκες και παιδιά στα πάνω πατώματα και όλοι οι άντρες χαμηλά πίσω από τις πύλες, με πρόσωπο προς τις διμοιρίες. Δεν περίμεναν την άγρια και δυνατή αντίδραση από τους ανθρώπους μέσα στο κτίριο, ούτε και την επίθεση από πίσω, που δεχτήκαν από κάποιους που δεν είχαν καταφέρει να μπούνε μέσα. Όταν τελικά κατάφεραν να μπουν μέσα, η αστυνομία δε βρήκε κανέναν εκεί. Όλοι είχαν καταφέρει να βγουν και να ανασυγκροτηθούν στους δρόμους, έτοιμοι να συνεχίσουν τη μάχη. Αφού τους τελείωσαν τα δακρυγόνα, οι μονάδες καταστολής τελείως αποπροσανατολισμένες, δέχονται επίθεση από τους καταληψίες. Αμέτρητα τζιπ της αστυνομίας καταστράφηκαν από πέτρες. Όλη η κατάσταση εκεί διαρκεί μέχρι τις 2 το πρωί.
Δευτέρα πρωί. Μέλη των οικογενειών κάνουν συνέλευση στην πανεπιστημιούπολη. Είναι όλοι εκεί. Αποφασίζουν να πάνε στη συνέλευση της αρχιτεκτονικής. Εδώ, το απόγευμα, κάποιοι από τις οικογένειες επιλέγονται για να εξηγήσουν τον αγώνα της via Τibaldi. Έγιναν προτάσεις ώστε να συνδεθούν πιο στενά ο αγώνας των φοιτητών με τον αγώνα των «αστέγων». Βάσει αυτής της πρότασης, η συνέλευση αποφασίζει ότι οι οικογένειες έπρεπε να ανακαταλάβουν την αρχιτεκτονική σχολή ξανά, αργότερα την ίδια μέρα. Όσον αφορά στο Πρόγραμμα της σχολής, αποφασίζουν να αρχίσουν ένα μόνιμο σεμινάριο πάνω στο πρόβλημα της στέγασης με τις οικογένειες από τη via Τibaldi, που ήταν πια «ειδικοί» στο ζήτημα.
Μέσα στη σχολή, όπως πάντα, οι αποφάσεις για τη συνέχιση του αγώνα παίρνονται από τις οικογένειες, που κάνουν συνέλευση 2 φορές τη μέρα. Σε μια από αυτές τις συνελεύσεις αποφασίζεται μια μεγάλη διαδήλωση για το επόμενο Σάββατο. Είναι ένας τρόπος να δώσουν τι μήνυμα του αγώνα τους σε όσους δε συμμετέχουν άμεσα. Αναμένεται ότι η διαδήλωση αυτή θα συγκεντρώσει 30.000 άτομα!
Τετάρτη – 5 το πρωί. Η αστυνομία περικυκλώνει όλο τον περίβολο του πανεπιστημίου με τρεις τεράστιους κύκλους. Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων έχει διακοπεί. Είναι μια αναμέτρηση δυνάμεων. 250 φοιτητές συλλαμβάνονται, μαζί με καμιά δωδεκαριά λέκτορες και τον κοσμήτορα της σχολής! Οι οικογένειες μεταφέρονται έξω με αστυνομικές κλούβες. Μερικές ώρες αργότερα, μια γενική συνέλευση της Πολυτεχνικής σπάζεται από τους μπάτσους. Ο Vittoria, ο αρχηγός της αστυνομίας, ο De Peppo, ο γενικός πληρεξούσιος της δημοκρατίας και ο Aniasi, ο δήμαρχος, πίστεψαν ότι τελικά νίκησαν μερικές δεκάδες οικογένειες, που είχαν γίνει όμως σύμβολο της εργατικής τάξης του Μιλάνου. Δε μπορούσαν να έχουν κάνει μεγαλύτερο λάθος!
Τετάρτη γύρω στο μεσημέρι. Όλες οι οικογένειες τρώνε στην καντίνα της ACLI (Ομάδα δράσης Ιταλών καθολικών εργατών), όπου τους δόθηκε καταφύγιο. Στο εξής, κανένας δε μπορεί να αποφύγει τη μάχη στη via Τibaldi. Η κυρίαρχη τάξη έπεσε σε τεράστιες αντιφάσεις προσπαθώντας να κατευνάσει τις απαιτήσεις που έρχονται από κάθε κατεύθυνση. Από έναν τομέα του PSΙ Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSΙ), και ντόπιους δημοτικούς συμβούλους, από το Κομμουνιστικό Κόμμα (CP) και από την ACLI, που πάντα πίστευαν ότι ήταν του χεριού τους, από το FIM (ένα από τα σωματεία μετάλλου που είναι ιδιαίτερα μαχητικό). Κάποιες διαταγές έρχονται από τη Ρώμη και άλλες από τα ντόπια αφεντικά. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος γι’ αυτούς είναι το να επεκταθεί ο αγώνας. Αυτός είναι ο εφιάλτης τους. Και οι οικογένειες κάνουν ότι είναι δυνατό για να το πετύχουν – οργανώνοντας τη διαδήλωση του Σαββάτου, πηγαίνοντας στις πύλες των εργοστασίων με πλακάτ και τρικάκια, στέλνοντας αντιπροσωπείες στο συνέδριο του ACLI και στη γενική συνέλευση του φοιτητικού κινήματος, όπου είχαν καθολική και ενθουσιώδη αποδοχή. Πριν από κάθε δράση, η συνέλευση των οικογενειών αποφασίζει τι πρέπει να ειπωθεί, ποια γραμμή να περάσει και τι προτάσεις να συζητηθούν.
Ο Aniasi και η παρέα του – έχουνε τσουρουφλιστεί. Ο Catalano, ο ίδιος ταχυδρόμος που είχε έρθει τόσο υπεροπτικά στη via Τibaldi, τώρα έσπευσε με μια πρόταση στην ACLI. «Πολύ ασαφές», απαντούν οι οικογένειες. «Τα λόγια και οι υποσχέσεις σας δεν είναι αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα της στέγασης τώρα. Θέλουμε μια συμφωνία γραμμένη και υπογεγραμμένη από τον Aniasi και το συμβούλιο». Δύο ώρες αργότερα η συμφωνία ήταν εκεί!
Πριν τις 31 Ιουλίου το συμβούλιο θα δώσει 200 διαμερίσματα, όχι μόνο στις οικογένειες της via Τibaldi, αλλά και σε άλλες 140 με το ίδιο πρόβλημα. Κάθε οικογένεια θα πάρει αποζημίωση 100,000 λίρες(1.150€) συν 15.000 lira (170€) για κάθε μέλος της οικογένειας. Δεν υπάρχει καμία ρήτρα για τρίμηνη προκαταβολή πριν από την εγκατάσταση στα διαμερίσματα. Οι εξώσεις και οι τόκοι των ενοικίων παγώνουν από το Συμβούλιο.
Κατά τη διάρκεια του δεκαπενθήμερου του αγώνα, κανένας από τους καταληψίες δε φαντάστηκε ότι ο αγώνας των εργατών για την κατοικία θα τελείωνε στη via Τibaldi, ούτε και ότι το μόνο πρόβλημα είναι πώς να πάρεις ένα νέο σπίτι. Αυτός ο αγώνας είναι μόνο η αρχή. Τώρα, οι οικογένειες θέλουν να βοηθήσουν στην οργάνωση του αγώνα ενάντια στα ενοίκια, στο κόστος της μετακίνησης και στις τιμές. Πολύ δουλειά πρέπει να γίνει διαδίδοντας τις πληροφορίες στα εργοστάσια. Γι’ αυτό το λόγο η συνέλευση των οικογενειών από τη via Τibaldi έγινε μόνιμη, και συμμετείχαν σ’ αυτή άνθρωποι απ’ όλο το Μιλάνο.
Συνεχίζεται..
Πηγή : κομπρεσέρ
Αναδημοσιεύσεις : syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr , contramme
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου