Σελίδες

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Lotta Continua: Καταλαμβάνοντας την πόλη-Κοινωνικός αγώνας στην Ιταλία,1971-1973 – ΜΕΡΟΣ Α

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση


Αναδημοσιεύουμε σε 4 μέρη το κείμενο είναι της Lotta Continua και γράφτηκε κατά τη διάρκεια της όξυνσης τουκοινωνικού αγώνα για την κατοικίαστην Ιταλία
κατεβάστε το pdf εδώ  βρείτε το πρωτότυπο εδώ
Σημείωμα της ελληνικής μετάφρασης
Η μετάφραση αυτή επιδιώκει να συμβάλλει στον εμπλουτισμό της εμπειρίας γύρω από τις μορφές αγώνα για την α υ τ ο μ ε ί ω σ η και συγκεκριμένα με το παράδειγμα της διεκδίκησης του δ ι κ α ι ώ μ α τ ο ς σ τ η ν κ α τ ο ι ­κ ί α . Αυτομείωση είναι η συλλογική πρακτική, που αναπτύχθηκε από κομμάτια της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο, του να πληρώνονται τα διάφορα κοινωνικά αγαθά, που θεωρούνταν δικαίωμα (ενοίκια για σπίτια, μετακινήσεις, ρεύμα, νερό κ.λπ.) σε τιμές χαμηλότερες από τις καθορισμένες τιμές των αντίστοιχων εταιρειών και οργανισμών (συνήθως κρατικών). Οι τιμές καθοριζόταν, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, από τη δυνατότητα του καθενός να πληρώσει, ή ως ένα ποσοστό επί του μισθού, που φαινόταν λογικό να δίνει ένας εργάτης για τη συγκεκριμένη υπηρε­σία, ενώ σαν τακτική έφταναν ως και την ολική άρνηση πληρωμής.
Το κίνημα της ιταλικής αυτονομίας, περνώντας από την εργατική πάλη στον κοι­νωνικό αγώνα, υιοθέτησε τα κινήματα της αυτομείωσης σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας: από την άρνηση πληρωμής στη δημόσια συγκοινωνία, την κοι­νωνική στάση πληρωμών στο ρεύμα και στο νερό, μέχρι και την άρνηση πληρω­μής ενοικίου σε μεγαλοϊδιοκτήτες, και τις καταλήψεις στέγης.

Στην Ελλάδα, τα κινήματα αυτομείωσης εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια αμφι­σβητώντας και καταργώντας στην πράξη την επιβολή κομίστρων στα δημόσια αγαθά (διόδια, εισιτήρια αστικών λεωφορείων, εισιτήριο εισόδου στα νοσοκομεία, ενώ προβλέπεται να επεκταθούν και σε άλλα κοινωνικά αγαθά), αλλά μέχρι στιγ­μής πολύ μικρή συζήτηση γίνεται για το δικαίωμα στην κατοικία. Αυτό μπορεί εύ­κολα να εξηγηθεί, λόγω του καθεστώτος κατοίκησης στην Ελλάδα.
Όπως φαίνεται στο κείμενο «Κατοικία στο κέντρο της Αθήνας: πώς και για ποι­ούς;», στην Ελλάδα η κοινωνική πολιτική για την κατοικία ήταν και είναι σχεδόν ανύπαρκτη[1]. Στην Ιταλία, η έστω και μικρή κρατική παροχή σε κοινωνική κατοικία, σε συνδυασμό με τις παροχές καταλυμάτων από τους ιδιοκτήτες των εργοστα­σίων για τους εργάτες τους, διαμόρφωσε τη συνείδηση της εργατικής τάξης για το δικαίωμα στην κατοικία. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου η ιδιοκτησία των εργατικών κατοικιών στον προηγούμενο αιώνα από μεγαλοϊδιοκτήτες γης βοηθά τους εργαζόμενους να αντιληφθούν το ρόλο της κερδοσκοπίας στη γη και να αντιδράσουν ανάλογα, η προσφυγή στην αυτοστέγαση δεν δημιουργεί ανάλογες διεργασίες στην Ελλάδα[2].
Από τους λίγους αγώνες της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση της κατοικίας είναι αυτοί των εργατικών παραγκουπόλεων στη Δραπετσώνα το 1960 και οι συνεχιζόμενοι αγώνες στο Πέραμα ενάντια στην κατεδάφιση των αυθαιρέτων από το 1973 μέχρι το 1976, οπότε και έγινε απόπειρα εγκατάστασης στη συνοικία της «χαβούζας» (χώρος συγκέντρωσης των λυμάτων του Λεκανοπεδίου)[3]. Σε γενικές γραμμές όμως, στην Ελλάδα η ιδιόκτητη κατοικία αποτέλεσε για περισσότερο από μισό αιώνα σύμβολο status για κάθε κοινωνική τάξη, πράγμα που κατάφερε να διαμορφώσει εύκολα η κρατική πολιτική της αντιπαροχής, της εμπορευματοποίησης της γης και της κατοικίας και τελικά η καταστρατήγηση του δικαιώματος σ’ αυτή.
* Πρωτότυπο κείμενο Take over the city – Community struggle in Italy, 1973 - Μετάφραση και επιμέλεια από τα ιταλικά στα αγγλικά από τον Ernest Dowson, δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Radical America, Vol.7 no.2, Μάρτιος – Απρίλιος 1973 .
 Το κείμενο είναι της Lotta Continua και γράφτηκε κατά τη διάρκεια της όξυνσης του κοινωνικού αγώνα για την κατοικία. Δε στάθηκε δυνατό να βρεθεί το αυθεντικό ιταλικό κείμενο κι έτσι έγινε μετάφραση της αγγλικής μετάφρασης.
Σημείωμα του Ernest Dowson
Οι κοινωνικοί αγώνες στην Ιταλία ξεπέρασαν την παράδοση των συνδικάτων, που περιορίζει την ταξική πάλη αποκλειστικά στη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς. Η ιταλική εργατική τάξη αναγνώρισε ότι οι ανάγκες της για πιο ελεύθερη και ευτυχισμένη ζωή, δε μπορούσαν να καλυφθούν μόνο με την αύξηση της αγοραστικής δύναμης μεμονωμένων εργατικών ομάδων. Αυτά που κερδίθηκαν με τον αγώνα μέσα στα εργοστάσια αντισταθμίζονταν από τα αφεντικά μέσω του πληθωρισμού και  την κερδοσκοπία πάνω στα ακίνητα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες (στέγαση, υγεία, σχολεία, κ.τ.λ.) καθορίζονται μόνο από τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρήσεων. Σ’ αυτήν την κατάσταση, η πάλη της κοινωνίας γίνεται ζωτικής σημασίας και τα μέλη της εργατικής τάξης αναγκάζονται να επινοήσουν νέες μορφές αυτοοργάνωσης, νέες τακτικές και να αναδιαμορφώσουν τις απαιτήσεις τους.
Oι απεργίες  ενοικίου αναπτύχθηκαν όχι σαν συμβολική δράση διαμαρτυρίας ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές, αλλά σαν άμεση απάντηση προς την τυραννία του ενοικίου. Χιλιάδες οικογένειες, ανίκανες να πληρώσουν το ενοίκιο, ή να αποδεχτούν ότι πρέπει να πληρώσουν, από τη στιγμή που μένουν σε υποβαθμισμένες κατοικίες, χωρίς να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, καθυστερούν τις πληρωμές και απειλούνται με έξωση. Η απεργία ενοικίου τους ενώνει και δημιουργείται έτσι μέσα από μια σειρά μεμονωμένων διαμαρτυριών, ένα ενεργό όπλο. .
Οι απεργίες οργανώνονται σε κάθε συγκρότημα, στα κλιμακοστάσια, γίνονται συχνές συναντήσεις, εκδίδονται ενημερωτικά δελτία, εφημερίδες τοίχου, τρικάκια και οργανώνονται διαδηλώσεις. Στην πορεία του αγώνα, κερδίζεται σταδιακά ο έλεγχος των συγκροτημάτων και των κτιρίων, με κύρια ζητήματα των συνελεύσεων το γιατί θα πρέπει να πληρώνουν ενοίκιο, πόσο θα έπρεπε να πληρώνουν, αν έπρεπε να πληρώσουν καθόλου, και πως θα έπρεπε έπειτα αυτά (τα συγκροτήματα κατοικιών) να χρησιμοποιηθούν. Ταυτόχρονα, βεβαιώνονται πως ο εισπράκτορας των ενοικίων και η αστυνομία, δε μπορούν να τους αφαιρέσουν τη δουλειά τους. Στήνονται ομάδες κρούσης κατά των εξώσεων και επιτυγχάνεται επικοινωνία με τους εργάτες των κοντινών εργοστασίων που είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι γυναίκες παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην οργάνωση του κινήματος. Κατά τη διάρκεια της μέρας, που οι άντρες δουλεύουν, προσέχουν ταυτόχρονα τα παιδιά τους, αλλά και τα συγκροτήματα από την αστυνομία.
Οι καταλήψεις στην Ιταλία ήταν μαζικές συλλογικές δράσεις στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες άνθρωποι. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ως προς τα νόμιμα δικαιώματα τους και έτσι έγιναν πολλές βίαιες συμπλοκές με την αστυνομία, με τον κόσμο να υπερασπίζεται τη ζωή του πίσω από τα οδοφράγματα. Τα κτίρια που καταλαμβάνονταν, συνήθως ήταν μοντέρνα συγκροτήματα κατοικιών που αφήνονταν ακατοίκητα από τους κερδοσκόπους των ακινήτων. Ο έλεγχος των διαμερισμάτων και οι αποφάσεις για το πώς πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας γίνεται πλέον μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Στην πορεία του αγώνα αναπτύχθηκαν νέοι τρόποι συλλογικής διαβίωσης: ιατρικά κέντρα, συλλογικές κουζίνες, κέντρα καθημερινής φροντίδας. Με αυτό τον τρόπο η ζωή στα κτίρια μεταμορφώθηκε σε κάτι τελείως αντίθετο από την ιδέα της απομονωνόμενης ζωής σε ιδιωτικές μονάδες, για την οποία τα είχαν σχεδιάσει οι αρχιτέκτονες.
Στην Ιταλία, η εργατική τάξη κατάλαβε ότι οι καταλήψεις κτιρίων κατοικίας και η άρνηση πληρωμής ενοικίου, είναι κομμάτια του ίδιου αγώνα. «Η κατοικία είναι δικαίωμα-μην πληρώνετε ενοίκιο!», ήταν ένα κοινό σύνθημα. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο Μιλάνο, οι ίδιες οργανώσεις συνέβαλαν στο να οργανωθούν απεργίες ενοικίου και να προετοιμαστούν καταλήψεις. Αυτή η κοινή πάλη για το δικαίωμα στην κατοικία ήταν η βάση για την επέκταση του αγώνα και σε άλλους τομείς, όπως στις μεταφορές, στην υγεία και στις τιμές.
Όλοι αυτοί οι αγώνες είχαν σαν βάση την άμεση δράση: οι «νόμιμοι» τρόποι διαμαρτυρίας και οι απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις θεωρούνται τακτικές καθυστέρησης, που χρησιμοποιούνται από την άρχουσα τάξη, ώστε να διασπάσουν τον αγώνα και να «αγοράσουν» τους πρωτεργάτες του. Η απεύθυνση σε πολιτικούς, οι αιτήσεις στο κοινοβούλιο και όλα τα σχετικά, απορρίφθηκαν σαν αποπροσανατολιστικά μέσα πάλης, αφού όλοι ήταν έτοιμοι να αγωνιστούν για να αποκτήσουν άμεσα αυτά που χρειαζόταν. Στη σύγχρονη πόλη, η παραδοσιακή ζωή της εργατικής τάξης καταστράφηκε ραγδαία και αντικαταστάθηκε από την ανωνυμία και την απουσία σχέσεων, λόγω του συστήματος κατοίκησης. Κατά τη διάρκεια του αγώνα της, η εργατική τάξη διαμόρφωσε μια νέα ταυτότητα, έναν τρόπο ζωής όλο και περισσότερο μακριά από τον έλεγχο των αφεντικών. Καθορίζοντας και διεκδικώντας τα συμφέροντά τους σαν τάξη τους , οι εργαζόμενοι άρχισαν να επανακτούν τον έλεγχο της ζωής τους και να επανακτούν έτσι και την πόλη.

Συνεχίζεται..

Πηγή : κομπρεσέρ
Αναδημοσιεύσεις : syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr , contramme

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου