Σκληρή λιτότητα και Νέο- κεϋνσιανά καρότα!

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Λίγες μέρες πριν δημοσιεύθηκε έκθεση δύο συνεργατών του Δ.Ν.Τ (του επικεφαλής οικονομολόγου Ολ. Μπλανσάρ και του συνεργάτη του Ντ. Λή) σχετικά με την επίπτωση των πολιτικών λιτότητας στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες.

Στην έκθεση αυτή γίνεται μνεία στο γεγονός πως αυτού του είδους τα διαχειριστικά μοντέλα δεν οδήγησαν στην πολύφερνη ανάπτυξη. Τα δύο «βαριά ονόματα» που υπογράφουν τα συμπεράσματα θεωρούν πως οι δραστικές περικοπές κρατικών δαπανών οδηγούν στην ύφεση και ναρκοθετούν την ανάκαμψη, έχοντας σύνθετες (αρνητικές) επιπτώσεις.

Αναφέρουν χαρακτηριστικά το παράδειγμα της Ελλάδας όπου ο πολλαπλασιαστής (των υποδειγμάτων της τρόικα) ήταν 0,5, για ν’ αποδειχθεί τελικά πως ανέρχεται στο 1,7-1,8.
Τι σημαίνει αυτό; Για κάθε ευρώ εξοικονόμησης (περικοπής) δημόσιων δαπανών οι εγκέφαλοι του Δ.Ν.Τ, της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ υπολόγιζαν απώλεια μισού ευρώ στην πραγματική παραγωγή. Για ν’ αποδειχθεί εν τέλει πως, ένεκα των σωρευτικών επιδράσεων, η απώλεια ανήλθε πρακτικά στο 1,7-1,8 ευρώ.


Οι τεχνοκρατικές προσεγγίσεις είχαν ασφαλώς μια ταξική ιδιοτέλεια και υπηρέτησαν πιστά προαποφασισμένες (από τις ηγεσίες του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε) συνταγές λιτότητας. Ωστόσο υπάρχει και μια πρακτική απόδειξη πως οι ρυθμίσεις επί χάρτου συχνά πέφτουν θύματα εκδίκησης από την πολυπλοκότητα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Εδώ θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε τις επιφυλάξεις του Στρος-Καν, σχετικά με την εμμονή των άλλων ηγετικών παραγόντων του παγκόσμιου πολιτικού κατεστημένου στην διαχείριση του ελληνικού προβλήματος. Κάτι που είχε (εν μέρει) αποτυπωθεί στο πρώτο μνημόνιο, που αποδείχθηκε ελαστικότερα από τα δύο που επακολούθησαν.

Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε πως στους κόλπους του Δ.Ν.Τ. υπάρχουν «φιλολαϊκές» ή «αντιπλουτοκρατικές» απόψεις. Απλά υπάρχει ένα σχίσμα, ανάμεσα σ’ εκείνους που θεωρούν ότι ενδείκνυται μια σκληρή λιτότητα και σ’ εκείνους που εκτιμούν πως είναι καλύτερο να υπάρξει ένα «νεοκεϋνσιανό καρότο».

Καθώς στόχος είναι η απρόσκοπτη αναπαραγωγή των αστικών κοινωνικών σχέσεων σε οικουμενική κλίμακα η σύγκρουση γίνεται για τα μέσα που εξυπηρετούν τον κοινό σκοπό. Οπότε μέσα σ’ ένα πολιτικό όργανο που αποτελεί οικονομικοπολιτικό πυλώνα της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης (όπως το Δ.Ν.Τ) δημιουργούνται κυρίαρχες και αντιπολιτευόμενες ομάδες.

Προς το παρόν υπάρχει ένας ασταθής συμβιβασμός –με περισσότερη «λιτότητα» και λιγότερη «ανάπτυξη»- αλλά η δοσολογία ίσως χρειασθεί να επανεξετασθεί.

Πηγή : ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ