ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ;*

Το Ραφείο

Αν όλα τα ζώα έρχονταν από τους λόφους,

αν όλα τα ψάρια έρχονταν από τα ποτάμια,

αν όλα τα πουλιά κατέβαιναν από τον ουρανό,

θα διακρίναμε πόσο μικρή είναι η ζωή,

κάπου ανάμεσα στο βουνό και το μυρμήγκι.

Θα αντιλαμβανόμασταν ότι τόσα χρόνια

το μόνο που κάναμε ήταν να προσπερνάμε

απρόσεκτοι τα πάντα

επιστρέφοντας σκεφτικοί κατά μήκος

της κυρτότητας της γης.

Ξέρω πως ρέει το νερό

πως ο άνεμος και η θύελλα πλάθουν

με τα χέρια τους τα δέντρα

μέχρι να γίνουν σαν καμπουριασμένοι γέροντες,

ενώ μετά το μόνο που απομένει

είναι ένα κενό,

επιθυμίες που περνούν και χάνονται.

Αυτά η θλίψη μου λέει:

Ποιος θα υψώσει τη φωνή του

να μιλήσει για τα ζώα;

Ποιος θα χτίσει κατοικίες

από τις βουβές λέξεις;

Το στόμα του άντρα η γλώσσα του

είναι ενωμένη

με τα λουλούδια και το φως

με τη ζωή των ζώων.

Μιλάει για ένα καινούργιο πρωινό.

Προσφέρει, στα μικρά ζώα φωνή.

Δίνει στους αετούς το δικαίωμα να μιλήσουν.

Διαύγεια. Λαμπρότητα.

Ο κόσμος ξεκινάει εκ νέου.

Δεν θέλω να σπάσω αυτή τη μαγεία.

Θέλω αυτά τα λόγια

να διατηρήσουν τη δύναμη τους.

Δεν θέλω να σπάσω αυτή τη μαγεία.

LINDA HOGAN**

*το κείμενο αυτό είναι από το βιβλίο(σελ.21 – 22)  “ΛΕΞΕΙΣ ΣΑΝ ΙΧΝΗ, Ινδιάνικα ποιήματα και γνωμικά”, που κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ σε απόδοση, επιμέλεια και σημειώσεις των Γιώργου Λίλλη και Μάρθας Ρουσσάκη.

**LINDA HOGAN: Γεννήθηκε το 1947 και κατάγεται από τους Chickasaw. Έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.