O ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, ΟΙ ΝΕΦΡΟΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ανάγκη παγκόσμιας καμπάνιας για τη σωτηρία της Ελλάδας

  Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δημοσιεύτηκε στην «Ελλάδα αύριο», στις 19.11.2012

 

Καθημερινά εκδίδονται ανακοινώσεις των πιο διαφορετικών ομάδων, που περιγράφουν την τραγική κατάστασή τους. Οι κυβερνώντες, όχι μόνο εφαρμόζουν τη γενικώς και απολύτως καταστροφική πολιτική του Μνημονίου, το κάνουν και με τον πιο απάνθρωπο τρόπο! Τα κριτήριό τους είναι βαθύτατα ταξικό, καθόλου εθνικό. Οι υπολογισμοί τους ξεκινάνε από ποιο στρώμα είναι ισχυρότερο. ‘Αρρωστοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, ανάπηροι είναι αδύνατοι και αυτοί, πούχουν μεγαλύτερη ανάγκη, σφαγιάζονται από τρόικα-«κυβέρνηση» - η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης αποσυνθέτει μετά κράτος και έθνος. Το πρόβλημα βέβαια είναι γενικό, αφορά όλες τις κοινωνικές-κρατικές λειτουργίες, πανεπιστήμια, μουσεία, τους πάντες. Η τρόικα δρα ως «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», με προτίμηση όμως στις πιο ζωτικές για την κρατική κυριαρχία-ανεξαρτησία λειτουργίες.

Για να σταματήσει το Μνημόνιο, βασική πηγή καταστροφής, χρειάζεται, λόγω της δομής του, «επανάσταση». Στις 17.6 ψηφίσαμε να μη γίνει, αλλά μπορεί αύριο να γίνει, να πει δηλαδή εξ ανάγκης «‘Όχι» η Ελλάδα. Θα χρειαστεί τότε, απελπιστικά, την παραμικρή διεθνή συμπαράσταση. Αυτό παραμένει όμως ελάχιστα κατανοητό. Το Χρήμα διαθέτει παγκόσμια στρατηγική, οι ιθύνοντες της «Ευρω-Γερμανίας» περιφερειακή, λαοί όμως και έθνη παραμένουν απελπιστικά θαμμένοι σε εθνικές «εικονικές πραγματικότητες». Πολιτικός διάλογος, παραστάσεις,  ενημέρωση, τα διανοητικά-πολιτικά μας εργαλεία παραμένουν τραγικά εθνικά, επαρχιακά,  άσχετα με μεγάλο μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, η διεθνής μας «αίσθηση» εξαιρετικά περιορισμένη. Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε πολλά εσωτερικά, η «επανάστασή» μας πρέπει να είναι και διεθνής και «εσωτερική», αλλά κανείς ευρωπαϊκός λαός, ούτε ο ισχυρότερος δεν θα σωθεί μόνος του, εν μέσω ευρωπαϊκών ερειπίων. 

Θάταν πολύ αποτελεσματικότερο αν, φορείς και πληττόμενες ομάδες «βομβάρδιζαν» με έξυπνες εκκλήσεις-ενημερώσεις όλους τους αντίστοιχους φορείς διεθνώς, για το τι γίνεται στην Ελλάδα, την «αποτυχία» του Μνημονίου - ιδίως τις αιτίες της - το βάθος της ανθρωπιστικής κρίσης, τις οικονομικές-κοινωνικές στατιστικές, τη σημασία για την Ευρώπη του ελληνικού «παραδείγματος» και, κάτι εξόχως σημαντικό, υπάρχουσες εναλλακτικές αν διαθέτουν. Δεν χρειάζονται πρωτόγονες κραυγές, ούτε πάθος δικαιολογημένο, αλλά κακός σύμβουλος. Χρειάζονται τεκμηριωμένα κείμενα. Να μην αραδιάζουν απλώς ότι πιστεύουν οι συντάκτες, να απαντάνε στα συγκεκριμένα επιχειρήματα που έχουν απήχηση σε διάφορες χώρες. Συγκεντρώθηκε τώρα για την αποτυχία του μνημονίου και τον χαρακτήρα ενός «προγράμματος βοήθειας», που θέλει να σώσει τις τράπεζες καταστρέφοντας μια χώρα και δημιουργώντας πανευρωπαϊκό προηγούμενο, ένα βουνό στοιχείων. Δεν υπάρχει κανένα θέμα στην οικονομική επιστήμη που να θεωρείται τόσο δεδομένο, όσο ο καταστροφικός χαρακτήρας του μνημονίου. Τα μελλοντικά εγχειρίδια οικονομικών θα ξεκινάνε με ένα κεφάλαιο: «Τι έγινε στην Ελλάδα το 2010-12. Τι δεν πρέπει να κάνει μια χώρα». ‘Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Γιατί να γράψουμε εμείς την άποψή μας, όταν τα λένε καλύτερα όλα τα οικονομικά ινστιτούτα της Γερμανίας ή όταν τα πανίσχυρα συνδικάτα της ζητάνε «σχέδιο Μάρσαλ»;  

Η αξία του ‘Ιντερνετ

Είμαστε στην εποχή του διαδικτύου. Φανταστείτε τη σημασία που έχει αν ομοειδείς κατηγορίες παγκοσμίως, από τους γονείς αυτιστικών έως τους καρκινοπαθείς, από τους σκακιστές έως τους πανεπιστημιακούς ή τους αθλητές, λάμβαναν καλογραμμένα, τεκμηριωμένα κείμενα για το ελληνικό «κοινωνικό ολοκαύτωμα». Πρέπει, βέβαια, τα κείμενα, για να μην κάνουν ζημιά, αλλά να ωφελούν, το επαναλαμβάνουμε, να είναι καλογραμμένα, τεκμηριωμένα, να τα συντάσσουν άνθρωποι με καλή γνώση ξένων γλωσσών και της κουλτούρας και νοοτροπίας του κοινού που απευθύνονται και των επιχειρημάτων που το κοινό αυτό ακούει. Δεν είναι σκοπός να βγάλει κάθε πικραμένος τα απωθημένα του, όπως τόσο συχνά γίνεται στο ελληνικό διαδίκτυο, ούτε να διατυμπανίσει τα πιστεύω του.

 Τα επισημαίνουμε γιατί καταστραφήκαμε με την «προχειράντζα», τον εξυπνακισμό, την εύκολη δημαγωγία, την αποφυγή σοβαρής, ποιοτικής δουλειάς, την αναξιοκρατία, εγωπάθεια, διάθεση αυτοπροβολής, κατάρα του σύγχρονου ελληνισμού, την «επικοινωνία» και τις υπόλοιπες αηδίες που χαρακτήρισαν μια δημόσια ζωή και ενημέρωση που έκανε το θράσος κεντρική  «αξία». «’Αλλα λέμε, άλλα σκεφτόμαστε, άλλα κάνουμε», λέμε ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι, χωρίς κόστος και συναίσθηση, και τώρα δεν έχουμε, ακόμα κι όταν θέλουμε, τον τρόπο να ενεργήσουμε αλλοιώς. Κοροϊδεύοντας τους πάντες, καταλήξαμε να κοροϊδεύουμε μόνο τον εαυτό μας. Τα τεράστια, τόσο σύνθετα  προβλήματά μας απαιτούν σοβαρότητα, δουλειά, πνευματική επάρκεια – δεν φτάνουν οι, αναγκαίες ασφαλώς, όταν είναι ειλικρινείς, κραυγές, το απαραίτητο πνεύμα εξέγερσης, που αρχίζει τη μετατροπή του ραγιά σε πολίτη, ούτε και κάνουν τίποτα απέναντι σε τόσο  πολύπλοκα προβλήματα «μαγικές λύσεις» και εύκολα, πλην ανέξοδα λόγια.    

 Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο του Γάλλου οικονομολόγου Σαπίρ. Δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται στην Ελλάδα, ούτε έχει βιωματική σχέση.  Πήρε τα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας, «τρελλάθηκε», έγραψε ένα άρθρο που, βασισμένο στους αριθμούς, περίπου έλεγε «σκοτώνουμε μια χώρα», εγκαλώντας μάλιστα τον Ολάντ, γιατί παραμένει αδρανής. Η ΕΣΗΕΑ, η Ακαδημία, ένα σωρό άλλοι φορείς, η χρησιμότητα των οποίων δεν είναι πάντοτε απολύτως σαφής, τουλάχιστο στον γράφοντα, δεν μπορούν να κάνουν τέτοια δουλειά; Θέλουμε να αντισταθούμε ως κοινωνία-έθνος σε αυτό που συμβαίνει ή θα αυτοκτονήσουμε ομαδικά, όπως κάνουμε συστηματικά από τον Μάιο του 2010 – και στην πραγματικότητα από αρκετά νωρίτερα;

 Αν θέλουμε να έχουμε μια ελπίδα ως χώρα πρέπει να κάνουμε ότι έκαναν οι Εβραίοι με το δικό τους ολοκαύτωμα. Είμαστε είκοσι εκατομμύρια ‘Ελληνες μέσα και έξω από τη χώρα και διαθέτουμε το ιστορικά βαρύτερο «όνομα» παγκοσμίως. Πρέπει να μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους, αξιωματούχοι της Ευρώπης, του ΔΝΤ, της Goldman Sachsκαι των άλλων τραπεζών, όλων όσων έχουν μικρή ή μεγάλη ευθύνη ή συμμετοχή στην ελληνική καταστροφή, να τους θυμίζουμε ότι καταστρέφουν μια χώρα, όχι την πιο ασήμαντη, ότι οδηγούν σε εμφυλίους πολέμους και σε «Βαϊμάρη»! Και δι’ ημών μια ολόκληρη ήπειρο, στην καταστροφή τεράστιων κοινωνικών, δημοκρατικών, πολιτιστικών επιτεύξεων, απαραίτητων όχι μόνο στους Ευρωπαίους, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο! Πρέπει να αποκαλύπτουμε διαρκώς, τεκμηριωμένα και λεπτομερώς, το δολοφονικό έργο της τρόικα, αλλά και τη σημασία, το «διαρκές πραξικόπημα» του Χρήματος.

 

Μια διαρκής διεθνής κινητοποίηση

Δεν πρέπει να γίνεται ούτε μια συνεδρίαση ευρωπαϊκού οργάνου ή του ΔΝΤ που να μην έχει απέξω έστω και δέκα διαδηλωτές να φωνάζουν για την καταστροφή της Ελλάδας. Δεν πρέπει να πηγαίνει σε κανέναν οργανισμό και ίδρυμα ο Γιώργος Παπανδρέου και να μην κατακλύζεται από ευγενικές αλλά αυστηρές επιστολές, που να θυμίζουν στους προσκαλούντες ότι προσβάλλουν Ελλάδα και ‘Ελληνες προσκαλώντας τον Πρωθυπουργό που μας εξαπάτησε και κατέστρεψε. Δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό σε αυτό – ο κ. Παπανδρέου ως άτομο είναι ευγενέστατος και συμπαθέστατος. Δυστυχώς όμως κατέστρεψε μια χώρα. Φέρει, όπως και όλοι όσοι υποστήριξαν αυτές τις πολιτικές, τη ματωμένη ευθύνη για χιλιάδες συμπολίτες μας που αυτοκτόνησαν, μην αντέχοντας την καταστροφή, που αρρώστησαν ή πέθαναν εξαιτίας της ασκηθείσης πολιτικής, για εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ζωές που καταστράφηκαν, μια χώρα που έχει μεταβληθεί σε ερείπιο και βρίσκεται στο χείλος τη; Αβύσσου.

 Ακριβώς γιατί δεν εκπροσωπεί εγκόσμια πολιτική δύναμη, αλλά πνευματική πίστη, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά, με μια εμπνευσμένη  διεθνή παρέμβασή του, στην αφύπνιση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας συνείδησης, στο να τοποθετηθεί το ζήτημα της Ελλάδας στην ηθική του βάση. Κι αυτό μπορεί να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντικό από το σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Δεν φτάνει η συμπαράσταση και αλληλεγγύη, πρέπει να διακοπούν οι πολιτικές που τροφοδοτούν τα συσσίτια!

 Αν αύριο, μια ελληνική κυβέρνηση δοκιμάσει να διακόψει το μνημονιακό πρόγραμμα, θα εκτεθεί σε πληθώρα δυνατών αντιποίνων, περιλαμβανομένης της πιθανότητας διακοπής της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ. Για να αντιμετωπίσει τέτοια αντίποινα, για να δώσει τη μάχη στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, για να έχει το μικρότερο κόστος, οφείλουμε, από τώρα, να κάνουμε τα πάντα, για να μεταβληθεί το πολιτικό κλίμα διεθνώς και ειδικά στην Ευρώπη. Και, κυρίως,  εξηγώντας πειστικά,  πέραν της διάστασης ηθικής και αλληλεγγύης, ότι είναι προς το συμφέροντους, το συμφέρον όλης της Ευρώπης, η διακοπή της ελληνικής καταστροφής και η ανόρθωση χώρας και ηπείρου.

Konstantakopoulos.blogspot.com