ΜΕΤΑΞΥ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ

Τι πρέπει να κάνουμε;

"Αλλος σούκλαψε στα στήθια

 αλλ’ ανάσασιν καμιά

Aλλος σου έταξε βοήθεια

 Και σε γέλασε φρικτά"

Διονυσίου Σολωμού, «’Υμνος εις την Ελευθερία»         

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο» στις 26.11.2012

 Φοβού του Δαναούς και δώρα φέροντας. Από τους «ιδρυτές» της νεώτερης Ελλάδας, και πρωτεργάτης του ευρωπαϊκού, όχι «ευρωπαϊστικού» προσανατολισμού, ο Ρήγας συνόψισε το συμπέρασμα των Ορλωφικών στην αρχή «να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις». Στις κρίσεις δύο αιώνων, οι ‘Ελληνες έσπασαν σε κόμματα που αντανακλούσαν, στην κορυφή, την πίεση του διεθνούς περιβάλλοντος, όχι δικές τους ανάγκες. Είχαμε αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό, όχι ελληνικό κόμμα (19^ος αιώνας), αγγλικό και γερμανικό (Α’ Παγκόσμιος), γερμανικό, αγγλικό, ρωσικό (Β’ Παγκόσμιος). Σήμερα, το αμερικανικό παραμένει κυρίαρχο, με «νησίδες» γερμανικής και «διαθέσεις» ρωσικής επιρροής, ενώ γίνεται κρίσιμος ο ρόλος ιδιωτικών φορέων του Χρήματος.

 Η προοπτική «συμμαχίας» με το ΔΝΤ ή/και τις ΗΠΑ, που διαθέτουν δεσπόζουσα επιρροή στο Ταμείο, είναι «γοητευτική» σε μέρος του πολιτικού προσωπικού και της κοινής γνώμης (πόσο μάλλον που, το ισχυρότερο διαχρονικά ένστικτο της «ελίτ» είναι η αναζήτηση «νταβατζή», για να χρησιμοποιήσουμε την «ορολογία Μπαϊρακτάρη» του πρώην πρωθυπουργού Καραμανλή). Ηλίου φαεινότερο, για όποιον αντέχει να διαβάσει και να σκεφτεί τα στοιχεία, η χώρα είναι σε απελπιστική κατάσταση, σπανιότατη στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Δια των μνημονίων απειλείται να γίνει Μπαγκλαντές, χωρίς τον βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του. Ελπίζει κανείς ότι δεν κινδυνεύει να γίνει Ρουάντα. Η Ελλάδα χρειάζεται απελπιστικά κάθε δυνατή βοήθεια, οπονθεδήποτε προερχόμενη. Αν αποκτήσει στρατηγική, ξαναγίνει υποκείμενο, θα έχει μεγάλη ανάγκη σωστής εκμετάλλευσης κάθε διεθνούς αντίθεσης συμφερόντων, περιλαμβανομένης  σύγκρουσης Χρήματος-Βερολίνου, Ουάσιγκτον-Βερολίνου. Αυτό που δεν χρειάζεται, είναι περισσότερο σκοινί να τη στηρίξει για να κρεμαστεί, ούτε «καταφύγιο» από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Οι συμμαχίες με τον Διάβολο φαίνονται γοητευτικές, αλλά είναι τραγικό το τίμημα του Φάουστ.

 Καλό είναι κάθε κούρεμα του χρέους, αν είναι πραγματικό και όχι τα πρωτοφανή «κατορθώματα» ενός καταστροφικού PSI. Αν η Γερμανία ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της, χρηματοδοτώντας το κούρεμα, συνιστά ανακούφιση για την Ελλάδα και προσωρινή για την Ευρώπη. Η Αθήνα δεν θα αποπληρώσει ποτέ το χρέος της προς τα ευρωπαϊκά κράτη, πολύ περισσότερο σε καθεστώς μνημονίου.

 Τίποτα από όσα γνωρίζουμε για τις προτάσεις του ΔΝΤ δεν πείθουν ότι θα αφήσουν την Ελλάδα βιώσιμο κράτος με βιώσιμο χρέος, αυτό που θα κάνουν θα είναι να μεταφέρουν μικρό τμήμα του κόστους από την Ελλάδα στην Ευρώπη, σπρώχνοντας σε όλη την ήπειρο την ίδια καταστροφική πολιτική. Τα περί 120 ή 124% το 2020 ή 2022 είναι επιεικώς αστειότητες, γεγονός που πρέπει να μας καθιστά εξαιρετικά καχύποπτους για τα κίνητρα του Ταμείου, που, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ο οργανισμός με τη χειρότερη φήμη παγκοσμίως, πιο κακόφημος και από τη CIA. Δεν του βγήκε αδίκως το όνομα – έχει καταστρέψει τον μισό πλανήτη. Πρόσφατα, η κ. Λαγκάρντ εξέφρασε την αγάπη της για τους ‘Ελληνες, ζητώντας να μην παραπονιόμαστε μέχρι να γίνουμε Νίγηρας, η φτωχότερη χώρα του κόσμου.

 Το μεγάλο μειονέκτημα των «λύσεων» ΔΝΤ-Ουάσιγκτον είναι ότι α) δεν αντιμετωπίζουν ριζικά, αναβάλλουν για αργότερα και χειρότερα την αντιμετώπιση των αιτίων δημιουργίας της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, β) θέτουν τους ευρωπαϊκούς λαούς σε κατάσταση σύγκρουσης μεταξύ τους και όχι αλληλεγγύης εναντίον των αγορών και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το Βερολίνο έχει δίκηο σε κάτι. Αν ανακυκλώσει, στο σημερινό διεθνές περιβάλλον, τα εμπορικά του πλεονάσματα, εφαρμόζοντας «ψευτοκεϋνσιανισμό Ομπάμα», χωρίς πραγματική κοινωνική αναδιανομή, η προσφερθησόμενη ζήτηση θα καταλήξει στις τσέπες των τραπεζιτών και θα διασκορπιστεί στα πέρατα του κόσμου. Δεν υπάρχει κεϋνσιανισμός χωρίς προστατευτισμό, ούτε λύση χωρίς σύγκρουση με το Χρήμα.

 Η Ελλάδα χρειάζεται κατεπειγόντως διακοπή κάθε μέτρου που εντείνει ύφεση, ανεργία, μείωση ζήτησης, αποσύνθεση κοινωνικού ιστού και κράτους. Δηλαδή χρειάζεται άμεση διακοπή Μνημονίου, αντικατάστασή του από σοβαρό, αξιόπιστο σχέδιο ανασυγκρότησης. Χρειάζεται διακοπή της εξυπηρέτησης του χρέους και μεγάλο κούρεμα, διακοπή ελεύθερης εξαγωγής κεφαλαίων, μέτρα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, διεθνή συνδρομή για ανίχνευση εξαχθέντων ελληνικών πόρων για τους οποίους δεν καταβλήθηκε φορολογία ή δεν τεκμηριώνεται η νομιμότητα της απόκτησής τους, έκτακτη οικονομική βοήθεια λόγω μείζονος ανθρωπιστικής καταστροφής, πρωτοφανούς στα ευρωπαϊκά χρονικά μετά τον Πόλεμο, καταστροφής που είναι προϊόν του «προγράμματος σωτηρίας» που εφαρμόστηκε μετά το 2010, με κοινή ευθύνη ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και ελληνικής κυβέρνησης, επαναδιαπραγμάτευση των αποικιακών όρων των Δανειακών Συμβάσεων. Τίποτα λιγότερο δεν μπορεί πια να σώσει την Ελλάδα.  

 Αν είναι να τα πάρει και να σωθεί, ας συμμαχήσει με τον Διάβολο και τη γιαγιά του, όπως θάλεγε ο Λένιν. Αν όχι, δεν έχει λόγους να πριονίζει το κλαδί στο οποίο αποφάσισε να καθήσει, συνδράμοντας την προσπάθεια τομέων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος και του βαθέος αμερικανικού κατεστημένου να διαλύσουν την ΕΕ σε πλειάδα ανήμπορων «κρατών», υποχείριων Χρήματος και ΗΠΑ. ‘Εχει κάθε ζωτικό λόγο να χρησιμοποιεί κάθε διεθνή αντίθεση, κανένα να τη χρησιμοποιούν.

 Η Ελλάδα δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να αυτοκτονήσει για να μη διαλυθεί η ΕΕ, πόσο μάλλον μια ΕΕ «εκ γενετής λάθος». Θα ήταν προτιμότερο, με τον παρόντα συσχετισμό δυνάμεων, να αποφύγει ρήξη με τους ιθύνοντες γερμανικούς κύκλους, αλλά δεν είναι πιθανό να μπορεί να σωθεί διαφορετικά. Οφείλει να οργανώσει την ρήξηπριν, όχι μετά τις γερμανικές εκλογές, αφού προηγουμένως κάνει ότι μπορεί για να επιρρίψει την ευθύνη της επερχόμενης καταστροφής εκεί που ανήκει, δηλαδή στην Μέρκελ και στους υπόλοιπους «τρεις σωματοφύλακες» του Μαίου 2010. Μνημόνιο και Δανειακή, θυμίζουμε, φέρουν τέσσερις, όχι μία υπογραφή.

 Αλλά η ρήξη πρέπει να γίνει εν ονόματι των καλώς νοουμένων ευρωπαϊκών, όχι των αμερικανικών ή τραπεζικών συμφερόντων. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας για την έκβαση της σύγκρουσης και την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών στην Ευρώπη, στρατηγικά απαραίτητων για το μέλλον της Ελλάδας, μέσα ή έξω από το ευρώ. όπως και η ταυτόχρονη οικοδόμηση συμμαχιών, αν γίνει μπορετό, με δυνάμεις εκτός Ευρώπης, στη βάση όμως εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων. Κάθε τακτική και ελιγμός μπορούν να γίνουν, μόνο αν σέβονται την κεντρική στρατηγική επιδίωξη, τη σωτηρία του ελληνικού κράτους.

 Οι συμμαχίες προϋποθέτουν να είσαι υποκείμενο, αλλοιώς σε χρησιμοποιούν και σε πετάνε σα στημένη λεμονόκουπα. Δεν υπάρχει κανείς που να συνέβαλε περισσότερο από την Αθήνα στην ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Η (ακραία φιλοαμερικανική) κυβέρνηση Παπανδρέου, μη υπερασπιζόμενη την Ελλάδα, ενεργούσα υπό στενό έλεγχο και εποπτεία του Χρήματος (Σόρος, Τσιόπα κλπ.), μετετράπη σε «πράκτορα του ευρωπαϊκού χάους». Ευθύς εξ αρχής, με την αντίθεσή του στην αναδιάρθρωση, μετά, με τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και της σημερινής, ο κ. Σαμαράς συνέχισε το «έργο» Παπανδρέου, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει «νεκροθάφτης» της Ελλάδας.

 Το θέμα των διαφορετικών εναλλακτικών Αθήνας και Ευρώπης και της «μυστικής ατζέντας» του ΔΝΤ, που επιχειρείται τελευταία να εξωραϊστεί ο ρόλος του στην ελληνική κρίση, είναι πολύ σύνθετο για να εξαντληθεί σε ένα άρθρο. Θα χρειαστεί να επανέλθουμε, όπως και στις σημαντικότατες στρατηγικές και γεωπολιτικές συνέπειες παρόμοιων επιλογών.

 Επί του τελευταίου περιοριζόμαστε να θυμίσουμε ότι, αν στον Ανδρέα Παπανδρέου ορισμένοι προσήψαν «αντιαμερικανισμό», δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο ότι πολιτικοί, ως το μεδούλι φιλοαμερικανοί, όπως οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Μακάριος, Κώστας Καραμανλής, Σπύρος Μαρκεζίνης, Σπύρος Κυπριανού, Τάσσος Παπαδόπουλος, για να αναφέρουμε τα βαρύτερα ονόματα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αναζήτησαν,όλοι, στις κρισιμότερες στιγμές, συνδρομή από Ευρώπη, Ρωσία και αλλού, νοιώθοντας ότι δεν έχουν άλλη επιλογή,  ενώπιον του ασφυκτικού «εναγκαλισμό» της «Αυτοκρατορίας» (οι περισσότεροι προσέφεραν τεράστιες υπηρεσίες στους Αγγλοαμερικανούς, γεύτηκαν τις καταστροφικές συνέπειες, και μόνο τότε στράφηκαν αλλού). Μιας Αυτοκρατορίας, τη σταθερή επιδίωξη της οποίας περιέγραψε, λιτά και περιεκτικά, ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα το 1844:

 «Η ιδέα μιας ανεξάρτητης Ελλάδας είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι ρωσική, ή θα είναι αγγλική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική»

 Η γεωγραφία των χωρών δεν αλλάζει - κι όποιος ξεχνάει την ιστορία του, την επαναλαμβάνει. Θα επανέλθουμε.

 konstantakopoulos.blogspot.com