Το Ποντίκι
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Πολύ ανήσυχος είναι ο Μόντι για το μέλλον της Ιταλίας. Σε βαθμό που να «απειλεί» με κάθοδο στις ιταλικές εκλογές. Κάτι το οποίο, πάντως, δεν τόλμησε ο Παπαδήμος – και όχι άδικα...
Στην Ελλάδα το πείραμα του τεχνοκράτη πρωθυπουργού κάηκε σχετικά σύντομα, κυρίως διότι αυτού του είδους η διακυβέρνηση σε μια κατ' εξοχήν πολιτική κοινωνία,όπως η ελληνική, ενείχε έναν βαθμό ασυμβατότητας. Πολύ σύντομα οι χρόνιες ονειρώξεις ενός πολύ συγκεκριμένου επιχειρηματικού και μιντιακού συστήματος συμφερόντων έγιναν καπνός.
Η ανάγκη αναθεώρησης της πιο βάναυσης πολιτικής που έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα σε χώρα της ευρωζώνης ήταν καταφανής και οι – εν τέλει διαψευσθείσες – υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τις οποίες διατύπωνε το σύνολο των κομμάτων στις προηγούμενες εκλογές (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής), φάνταζαν σαν οξυγόνο σε μια κοινωνία που πνιγόταν υπό το βάρος της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Σήμερα τον Παπαδήμο – και δικαίως – δεν τον θυμάται κανείς. Εκτός ίσως από εκείνους που του έβγαλαν το πολιτικό... εισιτήριο μετάβασης στη χώρα με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει πρωθυπουργός.
Τα όνειρα πάντως δεν έχουν εγκαταλειφθεί, αφού το νέο... πουλέν των ίδιων ανόητων ακούει στο όνομα Γιάννης Στουρνάρας. Ένας τεχνοκράτης ελάχιστων προσόντων, του οποίου οι εκθέσεις επί θητείας του στο ΙΟΒΕ, κατά τη διακυβέρνηση Παπανδρέου, προέβλεπαν ανάπτυξη 17% μόνο από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων!
Αυτά σε μια χώρα της οποίας η ύφεση δεν έχει προηγούμενο σε καιρό ειρήνης και η ανεργία της είναι μακράν η πρώτη στην Ευρώπη επί των ημερών του. Κάθε άλλο σχόλιο για την περίπτωση αυτή είναι μάλλον περιττό.
Βεβαίως το πρόβλημα παραμένει. Η αντίθεση μεταξύ τεχνοκρατών και πολιτικής συνεχίζεται, παρότι οι τεχνοκράτες γνωρίζουν τη μια ήττα μετά την άλλη. Τυπικό παράδειγμα η Ιταλία, όπου φτάσαμε στο σημείο βρασμού. Εκεί δηλαδή όπου από καιρό ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε.
Ήδη το φάντασμα του Μπερλουσκόνι, του Καβαλιέρε ντε λα Ρούμπι (όπου... Ρούμπι η διάσημη πλέον νεαρή πεταλουδίτσα που τον ξετίναξε πολιτικά), έφτασε να απειλεί ευθέως τον τέως γενικής (;) αποδοχής και νυν αποδιοπομπαίο τεχνοκράτη, τέως τραπεζίτη Μάριο Μόντι, αλλά και το γερμανικό σχέδιο για την Ιταλία.
Οι κάλπες έχουν ήδη δρομολογηθεί, ο Μπερλουσκόνι είναι έτοιμος να διεκδικήσει (όχι στα... σοβαρά προφανώς) την πρωθυπουργία και πολλοί αναρωτιούνται αν παρακολουθούν μια φάρσα ή απλώς το μοντέλο της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης καταρρέει εξ αιτίας των κάκιστων αποτελεσμάτων του. Από όσα μπορούμε σήμερα να διαπιστώσουμε, συμβαίνει το δεύτερο, χωρίς όμως να είναι κανείς βέβαιος για την επόμενη μέρα της Ιταλίας.
Το βέβαιο είναι πάντως ότι η κρίση, και στην οικονομική και στην πολιτική της διάσταση, έχει ήδη αγγίξει το κόκκινο. Στην Ισπανία και την Ιταλία θα παιχτούν πολύ περισσότερα από όσα στην Ελλάδα. Θα τα ξαναπούμε όμως επ’ αυτού...
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Πολύ ανήσυχος είναι ο Μόντι για το μέλλον της Ιταλίας. Σε βαθμό που να «απειλεί» με κάθοδο στις ιταλικές εκλογές. Κάτι το οποίο, πάντως, δεν τόλμησε ο Παπαδήμος – και όχι άδικα...
Στην Ελλάδα το πείραμα του τεχνοκράτη πρωθυπουργού κάηκε σχετικά σύντομα, κυρίως διότι αυτού του είδους η διακυβέρνηση σε μια κατ' εξοχήν πολιτική κοινωνία,όπως η ελληνική, ενείχε έναν βαθμό ασυμβατότητας. Πολύ σύντομα οι χρόνιες ονειρώξεις ενός πολύ συγκεκριμένου επιχειρηματικού και μιντιακού συστήματος συμφερόντων έγιναν καπνός.
Η ανάγκη αναθεώρησης της πιο βάναυσης πολιτικής που έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα σε χώρα της ευρωζώνης ήταν καταφανής και οι – εν τέλει διαψευσθείσες – υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τις οποίες διατύπωνε το σύνολο των κομμάτων στις προηγούμενες εκλογές (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής), φάνταζαν σαν οξυγόνο σε μια κοινωνία που πνιγόταν υπό το βάρος της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Σήμερα τον Παπαδήμο – και δικαίως – δεν τον θυμάται κανείς. Εκτός ίσως από εκείνους που του έβγαλαν το πολιτικό... εισιτήριο μετάβασης στη χώρα με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει πρωθυπουργός.
Τα όνειρα πάντως δεν έχουν εγκαταλειφθεί, αφού το νέο... πουλέν των ίδιων ανόητων ακούει στο όνομα Γιάννης Στουρνάρας. Ένας τεχνοκράτης ελάχιστων προσόντων, του οποίου οι εκθέσεις επί θητείας του στο ΙΟΒΕ, κατά τη διακυβέρνηση Παπανδρέου, προέβλεπαν ανάπτυξη 17% μόνο από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων!
Αυτά σε μια χώρα της οποίας η ύφεση δεν έχει προηγούμενο σε καιρό ειρήνης και η ανεργία της είναι μακράν η πρώτη στην Ευρώπη επί των ημερών του. Κάθε άλλο σχόλιο για την περίπτωση αυτή είναι μάλλον περιττό.
Βεβαίως το πρόβλημα παραμένει. Η αντίθεση μεταξύ τεχνοκρατών και πολιτικής συνεχίζεται, παρότι οι τεχνοκράτες γνωρίζουν τη μια ήττα μετά την άλλη. Τυπικό παράδειγμα η Ιταλία, όπου φτάσαμε στο σημείο βρασμού. Εκεί δηλαδή όπου από καιρό ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε.
Ήδη το φάντασμα του Μπερλουσκόνι, του Καβαλιέρε ντε λα Ρούμπι (όπου... Ρούμπι η διάσημη πλέον νεαρή πεταλουδίτσα που τον ξετίναξε πολιτικά), έφτασε να απειλεί ευθέως τον τέως γενικής (;) αποδοχής και νυν αποδιοπομπαίο τεχνοκράτη, τέως τραπεζίτη Μάριο Μόντι, αλλά και το γερμανικό σχέδιο για την Ιταλία.
Οι κάλπες έχουν ήδη δρομολογηθεί, ο Μπερλουσκόνι είναι έτοιμος να διεκδικήσει (όχι στα... σοβαρά προφανώς) την πρωθυπουργία και πολλοί αναρωτιούνται αν παρακολουθούν μια φάρσα ή απλώς το μοντέλο της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης καταρρέει εξ αιτίας των κάκιστων αποτελεσμάτων του. Από όσα μπορούμε σήμερα να διαπιστώσουμε, συμβαίνει το δεύτερο, χωρίς όμως να είναι κανείς βέβαιος για την επόμενη μέρα της Ιταλίας.
Το βέβαιο είναι πάντως ότι η κρίση, και στην οικονομική και στην πολιτική της διάσταση, έχει ήδη αγγίξει το κόκκινο. Στην Ισπανία και την Ιταλία θα παιχτούν πολύ περισσότερα από όσα στην Ελλάδα. Θα τα ξαναπούμε όμως επ’ αυτού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου