Το Ποντίκι
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η διελκυστίνδα μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης για την τύχη της Ελλάδας φαντάζει στα μάτια πολλών, αρκετά απλουστευμένα, ως μάχη μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας για την τύχη μας. Κακώς. Κανείς δε σφάζεται στην ποδιά μας – και κυρίως όχι για το... καλό μας!
Το παιχνίδι αυτό αφορά μια μεγάλη ζώνη επιρροής και μια τεράστια σε σημασία οικονομική ζώνη: αυτήν του ευρώ, η οποία είναι εξ ίσου κρίσιμη τόσο για τις ΗΠΑ όσο και, κυρίως, για τη Γερμανία. Η Ελλάδα, ως οριστικά και ανέκκλητα χρεοκοπημένη, είναι μόνον η αχίλλειος πτέρνα του ευρωσυστήματος. Ως εκ τούτου αποτελεί και το μήλον της έριδος.
Πολλοί θεωρούν ότι η απαλλαγή μας από τη Γερμανία και το πέρασμα στην αμερικανική κηδεμονία αποτελεί τη σωτηρία. Η άποψη αυτή κυριαρχεί σε μεγάλη μερίδα (και) διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Όποιος θυμάται σωρεία κειμένων και ρεπορτάζ που εδώ και δύο χρόνια δημοσιεύονται στο Ποντίκι και το pontiki.gr, θα έχει κατά νου την πρόβλεψη και εκτίμησή μας ότι, στο τέλος της διαδρομής των μνημονίων, η Ελλάδα θα καταλήξει στη μονομερή εποπτεία του ΔΝΤ.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματική διάσταση του υποτιθέμενου διλήμματος. Δεν πρόκειται οι ΗΠΑ να μας... απελευθερώσουν από τη Γερμανία. Απλώς η ευρωζώνη, κατά πάσαν πιθανότητα, θα απολέσει τον έλεγχο της Ελλάδας προς όφελος του ΔΝΤ.
Επειδή, λοιπόν, συντόμως θα δούμε μεγάλη... μάχη μεταξύ αμερικανοφρόνων και... γερμανοφρόνων (δηλαδή... γερμανοτσολιάδων), με απείρου κάλλους επιχειρήματα, ας αποτολμήσουμε ένα είδος εκτίμησης για το μέλλον.
Ο ελληνικός λαός, την επομένη της απαλλαγής του από τον γερμανικό ζυγό, αν αυτή γίνει πραγματικότητα, θα αναγκαστεί να μάχεται εναντίον του... αμερικανικού τοιούτου. Κι αυτό διότι το πέρασμα από τη μια εποπτεία στην άλλη δεν θα γίνει με όρους απελευθέρωσης, αλλά με όρους αλλαγής φρουράς.
Δυστυχώς το σύστημα εξουσίας δεν δείχνει διατεθειμένο να εμπνεύσει μια απελευθερωτική λογική ανασυγκρότησης της χώρας. Ενώ ο ελληνικός λαός δεν είναι ακόμη ικανός να βάλει τους δικούς του όρους. Έστω αδύναμους, έστω για να καταδείξει απλώς ότι διεκδικεί την αξιοπρέπειά του. Κάτι θα ήταν κι αυτό μέσα στον ζόφο – και ενδεχομένως καθόλου αμελητέο...
Η διελκυστίνδα μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης για την τύχη της Ελλάδας φαντάζει στα μάτια πολλών, αρκετά απλουστευμένα, ως μάχη μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας για την τύχη μας. Κακώς. Κανείς δε σφάζεται στην ποδιά μας – και κυρίως όχι για το... καλό μας!
Το παιχνίδι αυτό αφορά μια μεγάλη ζώνη επιρροής και μια τεράστια σε σημασία οικονομική ζώνη: αυτήν του ευρώ, η οποία είναι εξ ίσου κρίσιμη τόσο για τις ΗΠΑ όσο και, κυρίως, για τη Γερμανία. Η Ελλάδα, ως οριστικά και ανέκκλητα χρεοκοπημένη, είναι μόνον η αχίλλειος πτέρνα του ευρωσυστήματος. Ως εκ τούτου αποτελεί και το μήλον της έριδος.
Πολλοί θεωρούν ότι η απαλλαγή μας από τη Γερμανία και το πέρασμα στην αμερικανική κηδεμονία αποτελεί τη σωτηρία. Η άποψη αυτή κυριαρχεί σε μεγάλη μερίδα (και) διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Όποιος θυμάται σωρεία κειμένων και ρεπορτάζ που εδώ και δύο χρόνια δημοσιεύονται στο Ποντίκι και το pontiki.gr, θα έχει κατά νου την πρόβλεψη και εκτίμησή μας ότι, στο τέλος της διαδρομής των μνημονίων, η Ελλάδα θα καταλήξει στη μονομερή εποπτεία του ΔΝΤ.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματική διάσταση του υποτιθέμενου διλήμματος. Δεν πρόκειται οι ΗΠΑ να μας... απελευθερώσουν από τη Γερμανία. Απλώς η ευρωζώνη, κατά πάσαν πιθανότητα, θα απολέσει τον έλεγχο της Ελλάδας προς όφελος του ΔΝΤ.
Επειδή, λοιπόν, συντόμως θα δούμε μεγάλη... μάχη μεταξύ αμερικανοφρόνων και... γερμανοφρόνων (δηλαδή... γερμανοτσολιάδων), με απείρου κάλλους επιχειρήματα, ας αποτολμήσουμε ένα είδος εκτίμησης για το μέλλον.
Ο ελληνικός λαός, την επομένη της απαλλαγής του από τον γερμανικό ζυγό, αν αυτή γίνει πραγματικότητα, θα αναγκαστεί να μάχεται εναντίον του... αμερικανικού τοιούτου. Κι αυτό διότι το πέρασμα από τη μια εποπτεία στην άλλη δεν θα γίνει με όρους απελευθέρωσης, αλλά με όρους αλλαγής φρουράς.
Δυστυχώς το σύστημα εξουσίας δεν δείχνει διατεθειμένο να εμπνεύσει μια απελευθερωτική λογική ανασυγκρότησης της χώρας. Ενώ ο ελληνικός λαός δεν είναι ακόμη ικανός να βάλει τους δικούς του όρους. Έστω αδύναμους, έστω για να καταδείξει απλώς ότι διεκδικεί την αξιοπρέπειά του. Κάτι θα ήταν κι αυτό μέσα στον ζόφο – και ενδεχομένως καθόλου αμελητέο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου