ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Νέξους Νοεμβρίου 2012
Συμπτώματα πρόωρης γήρανσης εμφανίζει όλο και εντονότερα η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά που αναδείχτηκε από τις εκλογές του Ιουνίου καθώς αυξάνονται τα σημάδια κόπωσης και αποσύνθεσης που εμφανίζει στο εσωτερικό της τρεις μήνες μετά την ορκωμοσία της και, το σημαντικότερο, πριν ακόμη η συνοχή της δοκιμαστεί στις υψηλές θερμοκρασίες του νέου πακέτου λιτότητας ύψους 13,5 δισ. ευρώ.
Το νέο πακέτο μέτρων, σε κάθε περίπτωση, θα αποδειχτεί ωρολογιακή βόμβα για τη σταθερότητα και την ενότητά της για δύο λόγους: Κατ’ αρχάς εξ αιτίας του κοινωνικά άδικου χαρακτήρα του και, κατά δεύτερο, λόγω της υφεσιακής θύελλας που θα προκαλέσει. Ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων που θα εφαρμοστούν ως προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση των 31,2 δισ. ευρώ φαίνεται ανάγλυφα αν εξετάσουμε καλύτερα τρεις επιμέρους πλευρές τους:
Πρώτο, την επίμονη άρνηση των εκπροσώπων της Τρόικας να καταβάλουν οι ελληνικές τράπεζες στο δημόσιο τα 555 εκ. ευρώ που οφείλουν, ως απόδοση επί των προνομιούχων μετοχών που εκδόθηκαν το 2008 στο πλαίσιο του πρώτου πακέτου ενίσχυσης τους με 28 δισ. ευρώ, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και υπουργού Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη. Αν πραγματικά ήθελαν το ελληνικό δημόσιο να αυξήσει τα έσοδά του και να μειώσει έτσι το έλλειμμα γιατί οι εκπρόσωποι των πιστωτών μας δεν απαιτούσαν από τις τράπεζες (που μέχρι στιγμής έχουν επιδοτηθεί από το ελληνικό δημόσιο με ποσά που ισούνται με ένα ετήσιο ΑΕΠ) να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς το ελληνικό δημόσιο;
Κατά δεύτερο ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων φαίνεται από τον μειωμένο φόρο που θα κληθούν να πληρώσουν όσοι βεβαιωμένα έχουν υψηλότερα εισοδήματα στο πλαίσιο της νέας φορολογικής μεταρρύθμισης.
Ειδικότερα, προβλέπεται η μείωση του ανώτατου φορολογικού συντελεστή για τα φυσικά πρόσωπα από το 45% που είναι σήμερα στο 35% και από το 42,5% που είναι η ανώτατη επιβάρυνση για τις επιχειρήσεις στο 35%. Το συγκεκριμένο μέτρο συνδυάζεται με την άνοδο του φορολογικού συντελεστή για εκείνα τα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις που έχουν μικρότερα εισοδήματα. Πρόκειται για ρεσιτάλ κοινωνικής αδικίας που θα δημιουργήσει νέα κύματα άρνησης πληρωμών! Όσοι βεβαιωμένα έχουν πόρους κι έχουν θιγεί ελάχιστα από την κρίση θα πληρώνουν λιγότερα ενώ όσοι βεβαιωμένα δεν έχουν πόρους κι έχουν πληγεί προνομιακά από την κρίση, αυτοί δηλαδή που χρίζουν υποστήριξης, θα συνεισφέρουν περισσότερα και ταυτόχρονα θα αποκαλούνται «φοροκλέπτες»!
Το ερώτημα παραμένει το ίδιο: Αν πράγματι ήθελαν να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα γιατί προσέφυγαν σε αυτό το μέτρο που θα τα μειώσει με απόλυτη βεβαιότητα; Τέλος ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων αποκαλύπτεται από την σπουδή της Τρόικας, στο πλαίσιο της πίεσης που επέδειξε για να υλοποιηθούν άρον – άρον και με καταληκτική ημερομηνία τις 18 Οκτωβρίου 89 μέτρα, να συμπεριλάβει μέτρα σε αυτό το πακέτο μέτρα που είναι άσχετα με την δημοσιονομική ισορροπία όπως ο καθορισμός του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου με κυβερνητική απόφαση. Είναι ένα μέτρο που ευνοεί την εργοδοσία, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, ενώ συνιστά τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση. Πού αλλού (πέρα από δικτατορίες) ακούστηκε να απαγορεύεται δια νόμου από την εργοδοσία και τους εκπροσώπους των εργαζομένων να καθορίσουν μόνοι τους το ύψος των αποδοχών;
Η ΝΔ στόχος της αγανάκτησης
Κι όλα τα παραπάνω, ενώ ο πέλεκυς των νέων μέτρων πέφτει κατά προνομιακό τρόπο στα δώρα των Χριστουγέννων των 700.000 υπαλλήλων και λειτουργών του δημοσίου και των 2,5 εκ. συνταξιούχων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με άμεσο αποτέλεσμα την διάλυση της χριστουγεννιάτικης αγοράς! Το πλήγμα που θα δεχτεί η καταναλωτική δαπάνη στις προσεχείς γιορτές θα είναι συντριπτικό οδηγώντας στο κλείσιμο χιλιάδες ακόμη εμπορικά και επιχειρήσεις που ανέμεναν τα δώρα των Χριστουγέννων για να πάρουν μια ανάσα. Τρομακτικές θα είναι οι επιπτώσεις από την εμβάθυνση της φτώχειας και στην κοινωνική συνοχή που ήδη δοκιμάζεται από την εκτίναξη της ανεργίας στο 25,1% για τον μήνα Ιούλιο, με βάση πρόσφατες ανακοινώσεις της στατιστικής υπηρεσίας…
Η Νέα Δημοκρατία θα χρεωθεί πριν από οποιοδήποτε άλλο κόμμα της συγκυβέρνησης την λαϊκή δυσφορία από την επιβολή των παραπάνω μέτρων, καθώς κι επισήμως πια ο Αντώνης Σαμαράς θα κρατάει το ρεκόρ των …κυβιστήσεων αφήνοντας πίσω του τον Γιώργο Παπανδρέου που εξήγγειλε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν» για να φέρει το ΔΝΤ ή τον Λουκά Παπαδήμο που ανέλαβε την υλοποίηση του προγράμματος ανταλλαγής των ομολόγων (PSI) λίγες μόνο μέρες μετά την δημόσια αποδοκιμασία τους από σελίδα της κυριακάτικης εφημερίδας Το Βήμα, κι αφού ωστόσο λήφθηκαν οι απαραίτητες μέριμνες για την διάσωση των ελληνικών τραπεζών…
Τα πλήγματα που θα δεχθεί η ΝΔ στην πολιτική κι εκλογική της επιρροή θα είναι σημαντικά καθώς μια κοινωνική κατηγορία που θα σηκώσει ένα μεγάλο βάρος από τα μέτρα, τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια που θα χάσουν ακόμη και το 35% των τελικών μισθών τους και πιο συγκεκριμένα ένστολοι και δικαστικοί, αποτελούν μια παραδοσιακή δεξαμενή ψήφων της. Το κλίμα στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ ήταν φορτισμένο πριν καν ανακοινωθούν τα μέτρα λιτότητας ύψους 13,5 δισ. ευρώ, όπως μαρτυρούσε η διακριτική μεν αλλά σαφής διαφοροποίηση στελεχών της (Ν. Κακλαμάνης, Γ. Μιχελάκης, κ.α.) και η ερώτηση βουλευτών της για την επιβολή φορολογίας ύψους 1% επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Ένα μέτρο που σκόπευε να δημιουργήσει την εντύπωση της ομοιόμορφης κοινωνικά κατανομής των βαρών…
Περισσότεροι κατά του Μνημονίου
Η αντίδραση των νεοδημοκρατών βουλευτών δεν θα αναμενόταν τόσο έντονη αν δεν είχαν προηγηθεί, πολύ πρόσφατα μάλιστα, δύο γεγονότα καταλυτικής σημασίας. Το πρώτο είναι η διάλυση, επί της ουσίας, του ΠΑΣΟΚ μόνο και μόνο επειδή ανέλαβε εργολαβικά (όπως ανέκαθεν συνήθιζε αυτό το κόμμα) να υλοποιήσει την κοινωνικά καταστροφική πολιτική της Τρόικας. Ως αποτέλεσμα το φάντασμα του ΠΑΣΟΚ στοιχειώνει τους νεοδημοκράτες βουλευτές που δεν θέλουν κι αυτοί να ντρέπονται να εμφανιστούν στα καφενεία των χωριών τους μην τυχόν και του βρίσουν οι ψηφοφόροι τους, όπως ακριβώς έπαθαν οι συνάδελφοι τους από το ΠΑΣΟΚ. Η οργή μάλιστα των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων θα είναι πιο έντονη λόγω του ότι στρατεύθηκαν πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά πριν ένα ή δύο χρόνια και συγκρούστηκαν με τους νεοφιλελεύθερους στο κόμμα λόγω της αντιμνημονιακής του πολιτικής.
Επέλεξαν δε εκλογικά τη ΝΔ μόλις πριν λίγους μήνες λόγω του ότι ζητούσε την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Η κοινωνία ωστόσο ακόμη και τώρα, αντίθετα δηλαδή με την στροφή 180 μοιρών που έκαναν τα κυβερνητικά κόμματα εξακολουθεί να τάσσεται εναντίον του Μνημονίου όλο και πιο εντατικά. Είναι πολύ χαρακτηριστικό (και πηγή ανησυχίας για το Μέγαρο Μαξίμου) ότι στην έρευνα κοινής γνώμης που διενέργησε η Public Issue για λογαριασμό του Σκάι και της Καθημερινής, κι η οποία δημοσιεύτηκε στις 11 Οκτωβρίου, το τμήμα εκείνο των πολιτών που τάσσεται ενάντια στο Μνημόνιο έχει αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, αγκαλιάζοντας το 72% έναντι 61% πριν τέσσερις μήνες. Αναλόγως, από την άλλη μεριά, οι φιλομνημονιακές διαθέσεις έχουν υποχωρήσει από το 29% στο 19%. Η ενίσχυση των αντιμνημονιακών διαθέσεων είναι προφανώς αποτέλεσμα της επιδείνωσης της οικονομικής θέσης ακόμη περισσότερων νοικοκυριών.
Ενδεικτικά, ενώ το 65% πίστευε τον Ιούνιο πως η προσωπική οικονομική του κατάσταση θα χειροτερέψει τώρα την απαισιοδοξία τους μοιράζεται το 73%, ενώ μειώθηκαν κι όσοι πίστευαν ότι θα καλυτερέψει που από 9% έφτασαν στο 6%. Ενδεχομένως σε αυτό το κομμάτι να βρίσκονταν και συνταξιούχοι που είχαν πιστέψει την προεκλογική εξαγγελία του προέδρου της ΝΔ ότι θα διορθώσει τις αδικίες που έγιναν στους απόμαχους της δουλειάς. Συνολικά, η ΝΔ θα βρει μπροστά της την αυξανόμενη δυσφορία των πολιτών απέναντι στα Μνημόνια και τις θεραπείες – σοκ που επιβάλλουν οι δανειστές μας.
ΠΑΣΟΚ: πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…
Ούτε το ΠΑΣΟΚ όμως πρόκειται να γλιτώσει από την αυξανόμενη δυσφορία. Στο ερώτημα δηλαδή αν μπορεί να πάει ακόμη πιο χαμηλά η εκλογική του επιρροή από το 12%, η απάντηση είναι …ναι! Το συντριπτικό δε πλήγμα στην επιρροή του προήλθε από τον ίδιο τον πρόεδρο του, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, και τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση με την λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ, που περιελάμβανε 1.991 ονόματα μεγαλοκαταθετών οι οποίοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Η συνέντευξη που έδωσε στο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα στις 3 Οκτωβρίου επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την άσχημη θέση του μιας και σε κανένα ουσιαστικό ερώτημα ή υποψία (πχ. για πιθανή χρησιμοποίηση της λίστας στην προεκλογική περίοδο) δεν έδωσε πειστική απάντηση ούτε καν στο σημαντικότερο: Γιατί κράτησε τόσους μήνες αναξιοποίητη την λίστα συγκαλύπτοντας στην πράξη την φυγή δισεκατομμυρίων ευρώ την ίδια στιγμή που το ένα αντιλαϊκό μέτρο σε βάρος των φτωχών υποδεχόταν το άλλο; Τα «καρφώματα» δε στον τότε υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, στον αρμόδιο εισαγγελέα Ι. Διώτη και στο ΣΔΟΕ όπως επίσης και οι επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν εκ των υστέρων για την γνησιότητα της λίστας (που σήμαιναν ότι στο μεταξύ μπορεί πολλά ονόματα να …εξαφανίστηκαν) περισσότερο γενίκευσαν την εικόνα της κρίσης, παρά μετέθεσαν τις ευθύνες ή βελτίωσαν την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Απλώς δηλαδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πήρε κι άλλους μαζί του, παραβιάζοντας τους κανόνες που ισχύουν σε αυτές τις περιπτώσεις…
Προς επίρρωση, η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων, όπως έδειξε για παράδειγμα η επίσημη αποχώρηση του Γιάννη Ραγκούση από το κόμμα παρότι η προσπάθειά του να απομακρυνθεί από τα έργα και τις ημέρες του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν πείθουν κανέναν. Ποιος ξεχνάει ότι ήταν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, διορισμένος μάλιστα από τον ίδιο τον ΓΑΠ, ή τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε στην εφαρμογή των καταστροφικών Μνημονιακών πολιτικών; Η αποχώρησή του ωστόσο από το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει την φθίνουσα πορεία χωρίς επιστροφή μάλιστα που έχει πάρει το κόμμα.
Η τάση αυτή είναι τόσο καθαρή ώστε η πολιτική επιβίωση των πρώην στελεχών του περνάει από την αποστασιοποίησή τους από το κόμμα. Μάρτυρας ο Ανδρέας Λοβέρδος που παρότι κι αυτός υπήρξε πρωτεργάτης των Μνημονιακών πολιτικών, έχοντας μάλιστα υπηρετήσει στα πολύ κρίσιμα υπουργεία Υγείας κι Εργασίας και φέροντας έτσι τεράστια προσωπική ευθύνη για την διάλυση της υγείας και την κατάργηση εργατικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, τώρα επιλέγει να ακολουθήσει διαφορετική τροχιά από το κόμμα του. Το ίδιο και γι’ άλλα στελέχη πρώτης γραμμής όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Για την ερήμωση της Ιπποκράτους ένα καθόλου αμελητέο μερίδιο ευθύνης φέρει η ερειστική προσωπικότητα του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Ένα κράμα μεγαλομανίας που τον διακρίνει μαζί με αυταρχισμό και αμοραλισμό, μαζί φυσικά με τις ευθύνες που έχει για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, κάνουν πολύ πιθανό για τον Β. Βενιζέλο η υλοποίηση της ύψιστης επιδίωξής του, να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, να συμπέσει με το πολιτικό τέλος του κόμματος κι ο ίδιος απλώς να είναι ο τελευταίος που θα μείνει για να κλείσει την πόρτα.
Η σημαντικότερη ωστόσο ευθύνη για την πολιτική συντριβή του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική του και τις κοινωνικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος. Οι κοινωνικές εξελίξεις περιστρέφονται γύρω από την ραγδαία εξαφάνιση από τον οικονομικό χάρτη της Ελλάδας εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούσαν από την δεκαετία του ’80 ακόμη την προνομιακή πηγή ψήφων για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τις δύο πρώτες δεκαετίες της ίδρυσής του ταυτίστηκε με τους στόχους της υπεράσπισης των κοινωνικά αδυνάτων και της εθνικής ανεξαρτησίας, ενώ τις δύο επόμενες δεκαετίες εξασφάλισε την επιβίωσή του πετυχαίνοντας μια αριστοτεχνική εξισορρόπηση των διαπλεκομένων συμφερόντων με εργαλείο το Χρηματιστήριο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, κ.α.. Η επιδημία των λουκέτων σε μικρομάγαζα αλλά και υγιείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπως φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού από τα ανοίκιαστα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, βεβαιώνει μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική πόλωση όπου ελάχιστος χώρος έχει πλέον απομείνει για πολιτικά κόμματα που στηρίζουν την ύπαρξή τους στο κοινωνικό κέντρο το οποίο πλέον ισοδυναμεί με κοινωνικό κενό.
Στο δρόμο για δεύτερη χρεοκοπία
Οι πολιτικές αιτίες πίσω από την ήττα του ΠΑΣΟΚ αφορούν την επιβολή των πιο εξοντωτικών και βάρβαρων μέτρων αναδιανομής του εισοδήματος που έχουν ποτέ εφαρμοστεί σε καιρό ειρήνης, τα οποία επιπλέον αποδείχθηκαν και αναποτελεσματικά, εξετάζοντάς τα σε σύγκριση με τους στόχους που κλήθηκαν να υπηρετήσουν: Η δημοσιονομική εξισορρόπηση δεν επήλθε, η θέσης της Ελλάδας στο ευρώ δεν διασφαλίστηκε όπως υπόσχονταν, ενώ ακόμη και η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τον Μάρτιο του 2012, κάθε άλλο παρά διασφάλισε την βιωσιμότητά του. Μάρτυρας οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ για την τύχη της δόσης που έπρεπε να λάβουμε από τον Ιούνιο του 2012 κι εν τω μεταξύ μάθαμε, δια στόματος αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα, ότι δεν είναι μόνο 31,2 δισ. ευρώ αλλά άνω των 43 δισ. ευρώ καθώς θα έπρεπε να είχαν απελευθερωθεί επίσης από τους πιστωτές μας 5 δισ. ευρώ το τρίτο τρίμηνο και 7,2 δισ. ευρώ το τέταρτο τρίμηνο του έτους. (Βλέποντας κανείς τα «στρατιωτικά καψώνια» στα οποία μας υποβάλλουν οι δανειστές με τις καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων, αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν για παράδειγμα η Ελλάδα καθυστερούσε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει από τις δύο δανειακές συμβάσεις…)
Η εκτίμηση πως η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους του Μαρτίου του 2012, που σήμανε την πέμπτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους από σχηματισμού του, απέτυχε παταγωδώς επιβεβαιώνεται από ανεξέλεγκτη πορεία που ακολουθεί το δημόσιο χρέος πριν καν συμπληρωθούν έξι μήνες από την υλοποίηση του PSI που υποτίθεται ότι θα έλυνε με μόνιμο τρόπο το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αυτό δεν υποσχόταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Β. Βενιζέλος; Η πραγματικότητα εξελίχθηκε τελείως διαφορετικά με τον στόχο μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 να γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Η ζοφερή πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε στο πρώτο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που δόθηκε στη δημοσιότητα την 1η Οκτωβρίου 2012, εκτιμούσε το δημόσιο χρέος για το 2011 στο 165,3% και για το 2012 στο 169,5%. Η εκ των υστέρων δε δυσμενής αναθεώρηση των εκτιμήσεων για την ύφεση για το 2011 και το 2012 διέψευσε επί τα χείρω κάθε πρόβλεψη που είχε προηγηθεί, πυροδοτώντας εκ νέου συζητήσεις για την επόμενη μέρα του ελληνικού δημόσιου χρέους: πότε δηλαδή και, το κυριότερο, υπό ποιους όρους θα γίνει η έκτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους.
Τα περιοδικό Σπίγκελ την ημέρα της επίσκεψης της Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα σε άρθρο του με τίτλο «τα προβλήματα με το χρέος της Ελλάδας δεν φεύγουν» εκτιμούσε το χρηματοδοτικό κενό της Ελλάδας μεταξύ 2015 και 2020, λόγω του ότι (προς διάψευση των προβλέψεων) δεν θα έχει καταφέρει ως τότε να βγει στις αγορές, στα 78 δισ. ευρώ. Οι προοπτικές που διανοίγονταν ήταν οι εξής: «Τα κράτη μέλη της ευρωζώνης πρέπει σύντομα να αποφασίσουν αν επιθυμούν να προσφέρουν στην Αθήνα επιπλέον βοήθεια και να επιτρέψουν στη χώρα να αποπληρώσει τα δάνεια διάσωσης αργότερα από τον αρχικό προγραμματισμό. Ή, αν θέλουν να παραγράψουν από την Ελλάδα ένα σημαντικό μέρος από την επείγουσα βοήθεια που η χώρα έχει ήδη λάβει. Ή, ενδεχομένως ακόμη και τα δύο»… Δεδομένου ωστόσο του κλίματος εναντίον της Ελλάδας που έχουν δημιουργήσει στο εσωτερικό τους οι βόρειες χώρες (αποκρύπτοντας για παράδειγμα ότι τα δάνεια κατευθύνθηκαν στη διάσωση των τραπεζών τους κι όχι των συνταξιούχων) κάθε απόφαση θα είναι δύσκολη.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επωμίζεται ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για το τραγικό σημείο στο οποίο έχει οδηγηθεί το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Συνυπολογίζοντας την κοινή διαπίστωση που υπάρχει εντός του ΠΑΣΟΚ ότι με το ίδιο στην ηγεσία του κόμματος δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης του κόμματος στις εκλογές (όποτε κι αν γίνουν) πληθαίνουν τα σενάρια που προδικάζουν ότι μετά την ψήφιση των μέτρων θα κινηθούν διεργασίες αντικατάστασής του.
ΔΗΜΑΡ: αυτόκλητος σωτήρας
Σε κρίση έχει οδηγηθεί και η ΔΗΜΑΡ, εξ αιτίας του εντελώς αδικαιολόγητου ζήλου με το οποίον υπερασπίζεται κάθε πολιτική που απορρέει από το Μνημόνιο, φτάνοντας στο σημείο βουλευτής της, και δη ο Γρηγόρης Ψαριανός, να προχωρήσει στην πιο χυδαία επίθεση εναντίον όσων διαδήλωσαν κατά της Μέρκελ, στις 9 Οκτώβρη, ταυτίζοντάς τους με τους φοροκλέπτες, τους καταθέτες εξωτερικού, τους καταπατητές αυθαιρέτων και τους μαϊμού συνταξιούχους… Ο πρόεδρος της δικαιολογεί την υποστήριξη στα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές λέγοντας πως αποτελεί ύψιστη εθνική προτεραιότητα η στήριξη στην κυβέρνηση ώστε να επιτελέσει το έργο της. Γι’ αυτό τον λόγο προέβη και σε μια εντελώς ασυνήθιστη κίνηση να συγκαλέσει Κεντρική Επιτροπή του κόμματος το Σάββατο 6 Οκτώβρη απαιτώντας την αποδοχή των μέτρων (για να μην κατηγορηθεί ότι δρα ανεξάρτητα από τα όργανα του κόμματος) πριν όμως καν αυτά ανακοινωθούν. Ψήφισαν δηλαδή υπέρ ενός πακέτου μέτρου που αγνοούσαν το ακριβές περιεχόμενό του!
Το έπραξαν μάλιστα αυτό (παρά τις διαφωνίες 21 στελεχών σε σύνολο 104 ψηφισάντων που ζήτησαν να μη δοθεί θετική ψήφος στα μέτρα) ενώ επ’ ουδενί δεν τίθεται ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας. Οι 129 βουλευτές της ΝΔ και οι 33 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επαρκούν και με το παραπάνω για να υπερψηφιστούν τα μέτρα και να χορηγηθεί έτσι η επίμαχη δόση, εφ’ όσον σε αυτό τον βωμό ο Φώτης Κουβέλης πιστεύει ότι αξίζει να γίνουν όσες θυσίες απαιτηθούν. Χώρια, που στην περίπτωση της διαφωνίας της ΔΗΜΑΡ και μιας πιθανής καταψήφισης των μέτρων από τους 17 βουλευτές της θα στελνόταν ένα μήνυμα πιο σκληρής διαπραγμάτευσης στην Τρόικα.
Στον αντίποδα των ισχυρισμών του ωστόσο (περί λόγων εθνικής σωτηρίας) αυτό που σύμφωνα με το ρεπορτάζ βαραίνει στην στάση του Φώτη Κουβέλη είναι τα υλικά οφέλη από την συμμετοχή στην κυβέρνηση και τα οποία κεφαλαιοποιούνται μέσα από διορισμούς ανώτερων και μεσαίων στελεχών του σε θέσεις ευθύνης του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο κίνδυνος ωστόσο που διατρέχει, να ακολουθήσει τα βήματα του Γιώργου Καρατζαφέρη, είναι ορατός και επιβεβαιώνεται συνεχώς με αποχωρήσεις μελών και στελεχών της ΔΗΜΑΡ οι οποίοι διαφωνούν με αυτή την πολιτική, μένοντας πιστοί στις διακηρύξεις που χάρισαν στο κόμμα τα υψηλά ποσοστά των εκλογών του Ιουνίου του 2012.
Αποκλίσεις ωστόσο, και μάλιστα ουσιώδεις θίγοντας δηλαδή φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματος, παρατηρούνται και στην αντίπερα όχθη, τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν κατά τον Μαρξ ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι κοινωνικές του σχέσεις, το προφίλ που διαμορφώνει ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αποκαλύπτεται από τρεις δημόσιες συναντήσεις του: Την συνάντηση Αλέξη Τσίπρα με τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες, με τον «κατοχικό διοικητή» όπως χαρακτηρίζεται ο Χορστ Ράιχενμπαχ και τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Μυστική διπλωματία από Τσίπρα
Η συνάντηση που είχε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρο του Ισραήλ χαρακτηρίστηκε προάγγελος αλλαγών στις θέσεις του κόμματος, ακόμη κι από στελέχη του, για πολλούς λόγους: Η ασυνήθιστη πρακτική να μην ακολουθήσει κοινή συνέντευξη τύπου ή ανακοίνωση που ενδεχομένως θα εξέθετε τον Αλέξη Τσίπρα μια και θα έπρεπε να υποστηρίξει δημόσια ό,τι ειπώθηκε ιδιωτικά, η αντιδημοκρατικής φύσης απόφασή του να μην ενημερωθούν τα καθ’ ύλην αρμόδια στελέχη του κόμματος που έμαθαν την είδηση από τα Μέσα Ενημέρωσης, έτσι ώστε να έχει όλη την ευχέρεια των χειρισμών χωρίς να δεσμεύεται από τις κομματικές θέσεις και κυρίως η σημασία της συγκυρίας που διανύουμε για το Ισραήλ το οποίο σχεδιάζει να επιτεθεί στο Ιράν και ζητάει την συναίνεση ή την ανοχή των πολιτικών δυνάμεων των γύρω κρατών δημιουργούν ένα παζλ ερωτημάτων για την ηγεσία της πλατείας Κουμουνδούρου που δύσκολα απαντιούνται. Αυτό που στην πραγματικότητα διακρίνεται, πίσω από την απόφαση του Τσίπρα να δεχθεί να συναντηθεί με τον Πέρες και να μην θέσει ζήτημα παράνομης κατοχής για τα παλαιστινιακά εδάφη, είναι μια στρατηγική απόφαση αποφυγής των συγκρούσεων με τον αμερικάνικο παράγοντα και το εβραϊκό λόμπι.
Πλήρες συμβολισμών ήταν επίσης η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθεί με τον γκαουλάιτερ, Χορστ Ράιχενμπαχ. Να θυμίσουμε ότι είχε προηγηθεί η απροθυμία του επιτρόπου Όλι Ρεν και του προέδρου του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να συναντηθούν με τον Αλ. Τσίπρα. Η θεσμικά απαράδεκτη και προσβλητική στάση τους έτσι άνοιξε τον δρόμο για την συνάντηση με τον επικεφαλής της Ομάδα Δράσης, που έχει αποκτήσει την προσωνυμία του κατοχικού διοικητή. Η ομάδα των οικονομολόγων που τον συνάντησε (Γ. Δραγασάκης, Ευκ. Τσακαλώτος, Γ. Μηλιός και Γ. Σταθάκης) κι οι οποίοι θα αναλάβουν τα κρίσιμα υπουργεία σε μια πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αιτιολόγησε την επαφή υποστηρίζοντας ότι κουβέντιασαν θέματα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Μα, ο Ράιχενμπαχ και τα κέντρα που εκπροσωπεί είναι οι κατ’ εξοχήν υπαίτιοι της σημερινής ύφεσης που τείνει στο 20% χωρίς να διαφαίνεται προοπτική ανάκαμψης. Κάθε διερεύνηση επομένως των δυνατοτήτων ανάπτυξης της οικονομίας αποκλείει εκ προοιμίου ως συζητητές τους τοποτηρητές της Τρόικας. Στην πραγματικότητα με την συνάντησή τους νομιμοποίησαν την παρουσία του στην Ελλάδα, όταν η εκδίωξη (αν όχι η …δίωξη κατόπιν σύλληψης) του Ράιχενμπαχ και της παρέας του θα έπρεπε να αποτελεί την πρώτη κίνηση στην οποία έπρεπε να προβεί μια κυβέρνηση που σέβεται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ναι στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες;
Ολέθριο σφάλμα ήταν επίσης και η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και προερχόμενο από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), Μάρτιν Σουλτς, στις Βρυξέλλες στις 27 Σεπτέμβρη. Ο Μάρτιν Σουλτς ωστόσο μόλις λίγες μέρες πριν, στις 4 Σεπτεμβρίου, εκφράζοντας τη νέα γραμμή του Τέταρτου Ράιχ για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ (λόγω του υψηλού κόστους που συνοδεύει κάθε άλλη λύση και της σχετικής νηνεμίας που επικράτησε στο εσωτερικό μέτωπο την μετεκλογική περίοδο) είχε ζητήσει με συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ να μετατραπεί η Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη και επίσης να δεχθεί το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να προωθήσει σε συνεργασία με κοινοτικούς αξιωματούχους τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Μεθερμηνευόμενο το τελευταίο σημαίνει εμβάθυνση κι επέκταση της κατοχής!
Η υποχώρηση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στα παραπάνω μέτωπα (συναινώντας στους ισραηλινούς τυχοδιωκτισμούς κι αποδεχόμενος την κηδεμονία της Ελλάδας με την ταυτόχρονη μετατροπή της σε εργατικό κάτεργο) δημιούργησε απογοήτευση στις πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες του. Αυτές πιθανά που θα περιθωριοποιηθούν στο πλαίσιο της ιδρυτικής πανελλαδικής συνδιάσκεψης που αναμένεται, μετά από δύο αναβολές, να διεξαχθεί τον Δεκέμβριο.
Οι ραγδαίες εξελίξεις που έχουν συντελεστεί από τον Ιούνιο μέχρι τώρα στο πολιτικό σύστημα (τουλάχιστον στα βασικότερα κόμματά του) υπονομεύουν την ελκυστικότητά του και αυξάνουν την αστάθειά του. Ως αποτέλεσμα η συμμόρφωσή τους με τις εντολές της Τρόικας τους δίνει μια πρόσκαιρη ανάσα, αλλά από την άλλη στενεύει απελπιστικά τον κύκλο ζωής τους, θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο εφήμερα καταναλωτικά προϊόντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου