Η επιστροφή της ολίσθησης

24h.gr

του Paul Krugman*

Θα υπάρχουν δύο μεγάλοι σταρ στην Εθνική Συνδιάσκεψη των Ρεπουμπλικάνων, και κανείς από αυτούς δεν θα είναι ο Μιτ Ρόμνεϊ. Ο ένας, φυσικά, θα είναι ο Πωλ Ράϊαν, το δεξί χέρι του κ. Ρόμνεϊ στην κούρσα. Ο άλλος θα είναι ο Κρις Κρίστι, ο κυβερνήτης του Νιού Τζέρσεϊ, που θα δώσει την εναρκτήρια ομιλία. Και ενώ οι δύο άντρες δεν θα μπορούσαν να μοιάζουν ή να ακούγονται περισσότερο διαφορετικοί, είναι αδέρφια κάτω από το δέρμα.

Πώς και έτσι; Και οι δύο έχουν προσεκτικά καλλιεργήσει το προφίλ των σκληρών, δημοσιονομικά υπεύθυνων ανδρών, που είναι πρόθυμοι να λάβουν σκληρές αποφάσεις. Και το δημόσιο προφίλ και των δύο είναι απολύτως λάθος.

Έχω γράψει αρκετά τελευταία στην προσπάθεια αποδόμησης του μύθου Ράϊαν, οπότε επιτρέψτε μου να γυρίσω στον κ. Κρίστι.

Όταν ο κ. Κρίστι ανέλαβε το πόστο τον Ιανουάριο του 2010, το Νιού Τζέρσεϊ - όπως και πολλές άλλες πολιτείες - ήταν σε δεινή δημοσιονομική θέση, χάρη στην επίδραση της συμπιεσμένης οικονομίας.  Ανόμοια με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, το σύνταγμα ζητούσε από τις πολιτείες να τρέξουν, λίγο έως πολύ, με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε ετήσια βάση, και άρα ο κ. Κρίστι, όπως ο κάθε κυβερνήτης, αναγκάστηκε να σφίξει τα ζωνάρια.


Μέχρι στιγμής πολύ λογικό: ενώ ο κ. Κρίστι έχει κάνει πολύ θόρυβο για τις σκληρές δημοσιονομικές του επιλογές, άλλοι κυβερνήτες έχουν κάνει κατά πολύ το ίδιο. Ούτε έχει αποφύγει τα τεχνάσματα του προϋπολογισμού. Όπως προηγούμενοι κυβερνήτες του Νιού Τζέρσεϊ, ο κ. Κρίστι έχει κλείσει τα κενά του προϋπολογισμού, εν μέρει, με την αναβολή των απαιτούμενων εισφορών προς το συνταξιοδοτικό ταμείο της πολιτείας, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα είδος δανεισμού έναντι του μέλλοντος, και έχει επίσης αναζητήσει να κλείσει τα κενά στα χαρτιά με την εκτροπή χρημάτων από μέρη όπως το Ταμείο Εμπιστοσύνης Μεταφορών.

Εάν υπάρχει ένα εξέχων χαρακτηριστικό στο μάζεμα των λουριών του Νιού Τζέρσεϊ υπό τον κ. Κρίστι, αυτό είναι η περιέργως επιλεκτική του φύση. Ο κυβερνήτης ήταν πρόθυμος να αναβάλει ένα κατεπείγον αναγκαίο έργο, ώστε να χτίσει άλλη μία σιδηροδρομική σήραγγα που θα συνδέει την πολιτεία με το Μανχάταν, άλλα επένδυσε τους πόρους της πολιτείας σε ένα τεραστίων διαστάσεων mall στη Μιντάουλαντς και σε ένα καζίνο στην Ατλάντικ Σίτυ.

Ακόμη, ενώ μεγάλο μέρος του προγράμματος του περιλαμβάνει περικοπές δαπανών, αυτός αποτελεσματικά αύξησε τους φόρους στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και στους ιδιοκτήτες σπιτιών, με την περικοπή των φοροαπαλλαγών. Ωστόσο, μπλόκαρε μία προσωρινή πρόσθετη επιβάρυνση στους εκατομμυριούχους, ενώ αρνήθηκε να αυξήσει τον φόρο βενζίνης στην πολιτεία, που είναι ο τρίτος μικρότερος στην Αμερική και πολύ πιο χαμηλά σε σύγκριση με τις γειτονικές πολιτείες. Μόνο μερικοί άνθρωποι, όπως φαίνεται, αναμένεται να κάνουν θυσίες.

Αλλά, όπως είπα, ο κ. Κρίστι μιλάει (και πολύ δυνατά μάλιστα) για ένα καλό παιχνίδι σχετικά με την προθυμία του να παίρνει σκληρές αποφάσεις, χρησιμοποιώντας μεγάλες αξιώσεις για τις περικοπές δαπανών - αξιώσεις, τέλος πάντων, που το "PolitiFact" απερίφραστα έχει ανακηρύξει ως λανθασμένες.

*Ο Paul Krugman είναι νομπελίστας οικονομολόγος και αρθρογράφος στους New York Times.