Σελίδες

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Ευρώ ή δραχμή: Υπαρκτό δίλημμα;

Το Ποντίκι



Του Ηλία Παπαναστασίου, αρθρογράφου - οικονομολόγου. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών και το Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε διδακτορικές σπουδές (Lund - Σου­ηδία)


Εάν εξετάσουμε, έστω και επιφα­νειακά, την επιχειρηματολογία των κομμάτων, θα διακρίνουμε – συνοπτικά – το περίγραμμα δυο «ομά­δων» κομμάτων.

1. Η πρώτη ομάδα υποστηρίζει πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι υπαρ­κτό και ουσιαστικά αποτελεί την πε­μπτουσία του διακυβεύματος αυτής της εκλογικής διαμάχης. Θεωρούν πως το κρίσιμο δίλημμα των εξελίξεων της ελ­ληνικής οικονομίας είναι ταυτόσημο με την πορεία της στα πλαίσια α) των πολι­τικών του Μνημονίου 1 και Μνημονίου 2 και β) της επιταχυνόμενης πολιτικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Επιχειρήματα συνδεδεμένα – κατά την άποψή τους – με την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας – ύφεση, ανεργία, πορεία δαπανών και εσόδων – αλλά και τη χορεία των δη­λώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.


2. Η δεύτερη ομάδα κομμάτων αναφέ­ρεται στην «άλλη άποψη» που αμφι­σβητεί τις ανωτέρω εκτιμήσεις όπως αναφέρθηκαν. In summo – περιληπτικά – η δεύτερη ομάδα επιχειρηματολογεί υπέρ της ριζικής, ουσιαστικής διαφορο­ποίησης από την πολιτική των Μνημονί­ων 1 και 2. Σύμφωνα με την άποψη της ομάδας αυτών των πολιτικών κομμά­των, η πολιτική που εφαρμόζεται οδη­γεί όχι μόνο στην «ερημοποίηση», αλλά και στην έξοδο από το ευρώ με όλες τις υπαρκτές συνέπειες.



Σκανδιναβία ή Βουλγαρία


Ασχέτως ορθότητας ή μη των δυο – συνοπτικά – ομαδοποιημένων απόψε­ων, η ουσιαστική διαφοροποίηση έχει σημείο εκκίνησης την πορεία της Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια της ση­μερινής πολιτικής της Δημοσιονομικής «Εξυγίανσης» εντός του Συμφώνου Στα­θερότητας. Μόνο λοιπόν αν εξετάσου­με την εξέλιξη της συνολικής ελληνικής πολιτικής στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής, μπορούμε να συνειδητοποι­ήσουμε την ουσιαστική διάσταση του ευρωπαϊκού διλήμματος, και κατ’ επέ­κταση του «ελληνικού προβλήματος».

Μπορεί το ευρωπαϊκό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης με το υψηλοτάτου επιπέδου κοινωνικό κράτος και την εύρωστη εξαγωγική παραγωγική οικονομία να αντεπεξέλθει στην κρίση του δυτικού συστήματος οικονομικής οργάνωσης ή θα πρέπει, αντίθετα, δη­μιουργώντας τεράστια ανεργία λόγω της περικοπής του κοινωνικού κράτους και περιορίζοντας τα ελλείμματα της δημοσιονομικής οικονομικής πολιτικής να αντεπεξέλθει.

Περιορίζοντας το μισθολογικό κό­στος σε χαμηλότατα επίπεδα; Με αλλά λόγια έχουμε επιλογή μεταξύ του σκαν­διναβικού μοντέλου και του «βουλγα­ρικού κοινωνικού μοντέλου».
Είναι γεγονός πως οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ αλλά και εκπρόσωποι ευρωπα­ϊκών κυβερνήσεων, συγκεκριμένα η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, με τις δηλώ­σεις τους δεν υπερέβησαν απλώς «τα εσκαμμένα» ή «διέβησαν τον Ρουβίκωνα», αλλά και το στοιχειώδες τακτ που πηγάζει από την – υποτιθέμενη... – ευ­ρωπαϊκή τους ευγένεια και διακριτικό­τητα. Όμως λησμονούν πως:

Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στα χρέη των υπερχρεωμένων χωρών προ κρίσης ήταν 704 δισ. ευρώ.
Μεταξύ 2009-11 έκαναν απαιτητά – οι γερμανικές τράπεζες – από τις τρά­πεζες που τους χρωστούσαν 353 δισ. ευρώ και κατ’ άλλους 466 δισ. ευρώ.
Έχοντας σώσει οι Γερμανοί τις τράπεζές τους επιβάρυναν τους Ευρωπαίους φορολογουμένους, ενώ σε πιθανή χρε­οκοπία της Ελλάδας θα είχαν ποσοστό συμμετοχής 28%.
Δανείζοντας στην Ελλάδα, που δανείστηκε την τελευταία διετία 340 δισ., μόνο 15 δισ.

Αν λοιπόν νομίζουν ότι οι Έλληνες μι­σθωτοί, συνταξιούχοι και μικροί ή με­σαίοι επιχειρηματίες θα είναι τα αιώνια υποζύγια που θα πληρώνουν τα χρέη των ελληνικών και ευρωπαϊκών τραπε­ζών – κυρίως γαλλικών και γερμανικών – μέχρι «δευτέρας παρουσίας», τότε μάλλον έχουν άγρια μεσάνυχτα, όπως λέει ο ελληνικός λαός. Οι εκλογές της 6.5 και 17.6 έδωσαν ένα ηχηρό όχι στη μνημονιακή πολιτική. Αυτό σημαίνει «έξοδο από το ευρώ»;

Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζει κάποι­ος την κοινωνική, προοδευτική Ευρώ­πη της μεταπολεμικής περιόδου με τη σκληρή νεοφιλελεύθερη, ταξική και βί­αιη ανακατανομή εισοδήματος που επι­χειρείται τα τελευταία χρόνια;
Είναι τόσο δύσκολο – όσο μυωπική και αν είναι – για τη νεοφιλελεύθερη, συνεπέστατα ταξική και ελλειμματομανή πολιτική του Διεθνούς Διευθυντηρί­ου που ουσιαστικά κυβερνά την Ελλά­δα, να κατανοήσει το μέγεθος της δι­αρκούς φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του ελληνικού λαού εξαιτίας αυτής της πολιτικής;


«Διαρθρωτικό Μνημόνιο»


Αναφέρθηκε επανειλημμένα πως η διαρκής πολιτική λιτότητας χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης – «δίκαιη κα­τανομή βαρών» – έχει προδιαγεγραμ­μένο αποτυχημένο τέλος, όπως τουλά­χιστον φάνηκε έως τώρα. Το πρόγραμ­μα πολιτικής κοινωνικής δικαιοσύνης, όχι τόσο «θεωρητικό», αλλά πολύ πρα­κτικό, δηλαδή επιστημονικό, σημαίνει στην απλή νεοελληνική:

«Επιτέλους, να πληρώσουν οι “έχο­ντες και κατέχοντες” και οι οποίοι έχουν “παρκαρισμένα” 600 δισ. στις ελβετικές τράπεζες, αλλά και τα ιδιω­τικά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία χρω­στούν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της τρόικας, τουλάχιστον 500 εκατομμύρια ευρώ, περισσότερα δη­λαδή από τις περικοπές των χαμηλοσυνταξιούχων».

Χρειάζεται μια στρατηγική άμεσης στήριξης επιχειρήσεων παραγωγικού και εξαγωγικού τομέα, άμεση βοήθεια στον παραγωγικό εργαζόμενο, που εί­ναι και ο αληθινά εργαζόμενος, και υποστήριξη του «Διαρθρωτικού Μνη­μονίου» με μικρές διαφοροποιήσεις, και ταυτόχρονη προώθηση «Παραγω­γικού - Αναπτυξιακού - Προνοιακού» Μνημονίου.

Με άλλα λόγια, τήρηση και προώ­θηση των διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο και προώθηση με κάθε τρό­πο του παραγωγικού - μεταποιητικού τομέα σε βάρος του μη παραγωγικού, εισοδηματικού κεφαλαίου και προστα­σία των εργαζομένων του ιδιωτικού το­μέα – μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτούς – με μεταφορά εισοδήματος από το εισοδηματικό κεφάλαιο των μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού αλλά και τη γενναία φορολόγηση της Εκκλη­σιαστικής περιουσίας, όπως έγινε στην Παπική Ιταλία.

Ίσως έτσι συναντηθούν η Κεντροα­ριστερά / Αριστερά και η ιστορική Αρι­στερά. Ίσως έτσι κάνει μια προοδευτι­κότερη / αριστερή στροφή το ΠΑΣΟΚ και «επαναλαϊκοποιηθεί» η ιστορική Αριστερά, η οποία μέχρι τώρα εκφρά­ζει, κατά πλειοψηφία, τους διαμαρτυ­ρόμενους και «εξεγερμένους» – αλλά βολεμένους – μικροαστούς / μεσοα­στούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει – από τα πράγματα, αντικειμενικά – το έργο της αριστερής ανασύνταξης (της μεγαλύ­τερης μετά τον πόλεμο) και αριστερής ενότητας αλλά και της ριζικής αλλαγής πολιτικής του μνημονίου στην πράξη.

Ίσως λοιπόν θα πρέπει να διαφορο­ποιήσουμε την οπτική μας από το φαι­νομενικό δίλημμα – ευρώ η δραχμή – στο ουσιαστικό δίλημμα: Ποια πορεία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ελλάδας θέ­λουμε, θέτοντας απαντήσεις τεκμηρι­ωμένες, επιστημονικού επιπέδου και – κυρίως – με νηφάλιο και πειστικό τρόπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου