Το Ποντίκι
Του Ηλία Παπαναστασίου, αρθρογράφου - οικονομολόγου. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών και το Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε διδακτορικές σπουδές (Lund - Σουηδία)
Εάν εξετάσουμε, έστω και επιφανειακά, την επιχειρηματολογία των κομμάτων, θα διακρίνουμε – συνοπτικά – το περίγραμμα δυο «ομάδων» κομμάτων.
1. Η πρώτη ομάδα υποστηρίζει πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι υπαρκτό και ουσιαστικά αποτελεί την πεμπτουσία του διακυβεύματος αυτής της εκλογικής διαμάχης. Θεωρούν πως το κρίσιμο δίλημμα των εξελίξεων της ελληνικής οικονομίας είναι ταυτόσημο με την πορεία της στα πλαίσια α) των πολιτικών του Μνημονίου 1 και Μνημονίου 2 και β) της επιταχυνόμενης πολιτικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Επιχειρήματα συνδεδεμένα – κατά την άποψή τους – με την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας – ύφεση, ανεργία, πορεία δαπανών και εσόδων – αλλά και τη χορεία των δηλώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
2. Η δεύτερη ομάδα κομμάτων αναφέρεται στην «άλλη άποψη» που αμφισβητεί τις ανωτέρω εκτιμήσεις όπως αναφέρθηκαν. In summo – περιληπτικά – η δεύτερη ομάδα επιχειρηματολογεί υπέρ της ριζικής, ουσιαστικής διαφοροποίησης από την πολιτική των Μνημονίων 1 και 2. Σύμφωνα με την άποψη της ομάδας αυτών των πολιτικών κομμάτων, η πολιτική που εφαρμόζεται οδηγεί όχι μόνο στην «ερημοποίηση», αλλά και στην έξοδο από το ευρώ με όλες τις υπαρκτές συνέπειες.
Σκανδιναβία ή Βουλγαρία
Ασχέτως ορθότητας ή μη των δυο – συνοπτικά – ομαδοποιημένων απόψεων, η ουσιαστική διαφοροποίηση έχει σημείο εκκίνησης την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια της σημερινής πολιτικής της Δημοσιονομικής «Εξυγίανσης» εντός του Συμφώνου Σταθερότητας. Μόνο λοιπόν αν εξετάσουμε την εξέλιξη της συνολικής ελληνικής πολιτικής στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ουσιαστική διάσταση του ευρωπαϊκού διλήμματος, και κατ’ επέκταση του «ελληνικού προβλήματος».
Μπορεί το ευρωπαϊκό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης με το υψηλοτάτου επιπέδου κοινωνικό κράτος και την εύρωστη εξαγωγική παραγωγική οικονομία να αντεπεξέλθει στην κρίση του δυτικού συστήματος οικονομικής οργάνωσης ή θα πρέπει, αντίθετα, δημιουργώντας τεράστια ανεργία λόγω της περικοπής του κοινωνικού κράτους και περιορίζοντας τα ελλείμματα της δημοσιονομικής οικονομικής πολιτικής να αντεπεξέλθει.
Περιορίζοντας το μισθολογικό κόστος σε χαμηλότατα επίπεδα; Με αλλά λόγια έχουμε επιλογή μεταξύ του σκανδιναβικού μοντέλου και του «βουλγαρικού κοινωνικού μοντέλου».
Είναι γεγονός πως οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ αλλά και εκπρόσωποι ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, συγκεκριμένα η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, με τις δηλώσεις τους δεν υπερέβησαν απλώς «τα εσκαμμένα» ή «διέβησαν τον Ρουβίκωνα», αλλά και το στοιχειώδες τακτ που πηγάζει από την – υποτιθέμενη... – ευρωπαϊκή τους ευγένεια και διακριτικότητα. Όμως λησμονούν πως:
Αν λοιπόν νομίζουν ότι οι Έλληνες μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικροί ή μεσαίοι επιχειρηματίες θα είναι τα αιώνια υποζύγια που θα πληρώνουν τα χρέη των ελληνικών και ευρωπαϊκών τραπεζών – κυρίως γαλλικών και γερμανικών – μέχρι «δευτέρας παρουσίας», τότε μάλλον έχουν άγρια μεσάνυχτα, όπως λέει ο ελληνικός λαός. Οι εκλογές της 6.5 και 17.6 έδωσαν ένα ηχηρό όχι στη μνημονιακή πολιτική. Αυτό σημαίνει «έξοδο από το ευρώ»;
«Διαρθρωτικό Μνημόνιο»
Αναφέρθηκε επανειλημμένα πως η διαρκής πολιτική λιτότητας χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης – «δίκαιη κατανομή βαρών» – έχει προδιαγεγραμμένο αποτυχημένο τέλος, όπως τουλάχιστον φάνηκε έως τώρα. Το πρόγραμμα πολιτικής κοινωνικής δικαιοσύνης, όχι τόσο «θεωρητικό», αλλά πολύ πρακτικό, δηλαδή επιστημονικό, σημαίνει στην απλή νεοελληνική:
«Επιτέλους, να πληρώσουν οι “έχοντες και κατέχοντες” και οι οποίοι έχουν “παρκαρισμένα” 600 δισ. στις ελβετικές τράπεζες, αλλά και τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία χρωστούν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της τρόικας, τουλάχιστον 500 εκατομμύρια ευρώ, περισσότερα δηλαδή από τις περικοπές των χαμηλοσυνταξιούχων».
Χρειάζεται μια στρατηγική άμεσης στήριξης επιχειρήσεων παραγωγικού και εξαγωγικού τομέα, άμεση βοήθεια στον παραγωγικό εργαζόμενο, που είναι και ο αληθινά εργαζόμενος, και υποστήριξη του «Διαρθρωτικού Μνημονίου» με μικρές διαφοροποιήσεις, και ταυτόχρονη προώθηση «Παραγωγικού - Αναπτυξιακού - Προνοιακού» Μνημονίου.
Με άλλα λόγια, τήρηση και προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο και προώθηση με κάθε τρόπο του παραγωγικού - μεταποιητικού τομέα σε βάρος του μη παραγωγικού, εισοδηματικού κεφαλαίου και προστασία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα – μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτούς – με μεταφορά εισοδήματος από το εισοδηματικό κεφάλαιο των μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού αλλά και τη γενναία φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, όπως έγινε στην Παπική Ιταλία.
Ίσως έτσι συναντηθούν η Κεντροαριστερά / Αριστερά και η ιστορική Αριστερά. Ίσως έτσι κάνει μια προοδευτικότερη / αριστερή στροφή το ΠΑΣΟΚ και «επαναλαϊκοποιηθεί» η ιστορική Αριστερά, η οποία μέχρι τώρα εκφράζει, κατά πλειοψηφία, τους διαμαρτυρόμενους και «εξεγερμένους» – αλλά βολεμένους – μικροαστούς / μεσοαστούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει – από τα πράγματα, αντικειμενικά – το έργο της αριστερής ανασύνταξης (της μεγαλύτερης μετά τον πόλεμο) και αριστερής ενότητας αλλά και της ριζικής αλλαγής πολιτικής του μνημονίου στην πράξη.
Ίσως λοιπόν θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε την οπτική μας από το φαινομενικό δίλημμα – ευρώ η δραχμή – στο ουσιαστικό δίλημμα: Ποια πορεία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ελλάδας θέλουμε, θέτοντας απαντήσεις τεκμηριωμένες, επιστημονικού επιπέδου και – κυρίως – με νηφάλιο και πειστικό τρόπο.
Του Ηλία Παπαναστασίου, αρθρογράφου - οικονομολόγου. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών και το Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε διδακτορικές σπουδές (Lund - Σουηδία)
Εάν εξετάσουμε, έστω και επιφανειακά, την επιχειρηματολογία των κομμάτων, θα διακρίνουμε – συνοπτικά – το περίγραμμα δυο «ομάδων» κομμάτων.
1. Η πρώτη ομάδα υποστηρίζει πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι υπαρκτό και ουσιαστικά αποτελεί την πεμπτουσία του διακυβεύματος αυτής της εκλογικής διαμάχης. Θεωρούν πως το κρίσιμο δίλημμα των εξελίξεων της ελληνικής οικονομίας είναι ταυτόσημο με την πορεία της στα πλαίσια α) των πολιτικών του Μνημονίου 1 και Μνημονίου 2 και β) της επιταχυνόμενης πολιτικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Επιχειρήματα συνδεδεμένα – κατά την άποψή τους – με την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας – ύφεση, ανεργία, πορεία δαπανών και εσόδων – αλλά και τη χορεία των δηλώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
2. Η δεύτερη ομάδα κομμάτων αναφέρεται στην «άλλη άποψη» που αμφισβητεί τις ανωτέρω εκτιμήσεις όπως αναφέρθηκαν. In summo – περιληπτικά – η δεύτερη ομάδα επιχειρηματολογεί υπέρ της ριζικής, ουσιαστικής διαφοροποίησης από την πολιτική των Μνημονίων 1 και 2. Σύμφωνα με την άποψη της ομάδας αυτών των πολιτικών κομμάτων, η πολιτική που εφαρμόζεται οδηγεί όχι μόνο στην «ερημοποίηση», αλλά και στην έξοδο από το ευρώ με όλες τις υπαρκτές συνέπειες.
Σκανδιναβία ή Βουλγαρία
Ασχέτως ορθότητας ή μη των δυο – συνοπτικά – ομαδοποιημένων απόψεων, η ουσιαστική διαφοροποίηση έχει σημείο εκκίνησης την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια της σημερινής πολιτικής της Δημοσιονομικής «Εξυγίανσης» εντός του Συμφώνου Σταθερότητας. Μόνο λοιπόν αν εξετάσουμε την εξέλιξη της συνολικής ελληνικής πολιτικής στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πολιτικής, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ουσιαστική διάσταση του ευρωπαϊκού διλήμματος, και κατ’ επέκταση του «ελληνικού προβλήματος».
Μπορεί το ευρωπαϊκό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης με το υψηλοτάτου επιπέδου κοινωνικό κράτος και την εύρωστη εξαγωγική παραγωγική οικονομία να αντεπεξέλθει στην κρίση του δυτικού συστήματος οικονομικής οργάνωσης ή θα πρέπει, αντίθετα, δημιουργώντας τεράστια ανεργία λόγω της περικοπής του κοινωνικού κράτους και περιορίζοντας τα ελλείμματα της δημοσιονομικής οικονομικής πολιτικής να αντεπεξέλθει.
Περιορίζοντας το μισθολογικό κόστος σε χαμηλότατα επίπεδα; Με αλλά λόγια έχουμε επιλογή μεταξύ του σκανδιναβικού μοντέλου και του «βουλγαρικού κοινωνικού μοντέλου».
Είναι γεγονός πως οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ αλλά και εκπρόσωποι ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, συγκεκριμένα η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, με τις δηλώσεις τους δεν υπερέβησαν απλώς «τα εσκαμμένα» ή «διέβησαν τον Ρουβίκωνα», αλλά και το στοιχειώδες τακτ που πηγάζει από την – υποτιθέμενη... – ευρωπαϊκή τους ευγένεια και διακριτικότητα. Όμως λησμονούν πως:
♦ Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στα χρέη των υπερχρεωμένων χωρών προ κρίσης ήταν 704 δισ. ευρώ.
♦ Μεταξύ 2009-11 έκαναν απαιτητά – οι γερμανικές τράπεζες – από τις τράπεζες που τους χρωστούσαν 353 δισ. ευρώ και κατ’ άλλους 466 δισ. ευρώ.
♦ Έχοντας σώσει οι Γερμανοί τις τράπεζές τους επιβάρυναν τους Ευρωπαίους φορολογουμένους, ενώ σε πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας θα είχαν ποσοστό συμμετοχής 28%.
♦ Δανείζοντας στην Ελλάδα, που δανείστηκε την τελευταία διετία 340 δισ., μόνο 15 δισ.
Αν λοιπόν νομίζουν ότι οι Έλληνες μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικροί ή μεσαίοι επιχειρηματίες θα είναι τα αιώνια υποζύγια που θα πληρώνουν τα χρέη των ελληνικών και ευρωπαϊκών τραπεζών – κυρίως γαλλικών και γερμανικών – μέχρι «δευτέρας παρουσίας», τότε μάλλον έχουν άγρια μεσάνυχτα, όπως λέει ο ελληνικός λαός. Οι εκλογές της 6.5 και 17.6 έδωσαν ένα ηχηρό όχι στη μνημονιακή πολιτική. Αυτό σημαίνει «έξοδο από το ευρώ»;
♦ Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζει κάποιος την κοινωνική, προοδευτική Ευρώπη της μεταπολεμικής περιόδου με τη σκληρή νεοφιλελεύθερη, ταξική και βίαιη ανακατανομή εισοδήματος που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια;
♦ Είναι τόσο δύσκολο – όσο μυωπική και αν είναι – για τη νεοφιλελεύθερη, συνεπέστατα ταξική και ελλειμματομανή πολιτική του Διεθνούς Διευθυντηρίου που ουσιαστικά κυβερνά την Ελλάδα, να κατανοήσει το μέγεθος της διαρκούς φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του ελληνικού λαού εξαιτίας αυτής της πολιτικής;
«Διαρθρωτικό Μνημόνιο»
Αναφέρθηκε επανειλημμένα πως η διαρκής πολιτική λιτότητας χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης – «δίκαιη κατανομή βαρών» – έχει προδιαγεγραμμένο αποτυχημένο τέλος, όπως τουλάχιστον φάνηκε έως τώρα. Το πρόγραμμα πολιτικής κοινωνικής δικαιοσύνης, όχι τόσο «θεωρητικό», αλλά πολύ πρακτικό, δηλαδή επιστημονικό, σημαίνει στην απλή νεοελληνική:
«Επιτέλους, να πληρώσουν οι “έχοντες και κατέχοντες” και οι οποίοι έχουν “παρκαρισμένα” 600 δισ. στις ελβετικές τράπεζες, αλλά και τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία χρωστούν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της τρόικας, τουλάχιστον 500 εκατομμύρια ευρώ, περισσότερα δηλαδή από τις περικοπές των χαμηλοσυνταξιούχων».
Χρειάζεται μια στρατηγική άμεσης στήριξης επιχειρήσεων παραγωγικού και εξαγωγικού τομέα, άμεση βοήθεια στον παραγωγικό εργαζόμενο, που είναι και ο αληθινά εργαζόμενος, και υποστήριξη του «Διαρθρωτικού Μνημονίου» με μικρές διαφοροποιήσεις, και ταυτόχρονη προώθηση «Παραγωγικού - Αναπτυξιακού - Προνοιακού» Μνημονίου.
Με άλλα λόγια, τήρηση και προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο και προώθηση με κάθε τρόπο του παραγωγικού - μεταποιητικού τομέα σε βάρος του μη παραγωγικού, εισοδηματικού κεφαλαίου και προστασία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα – μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτούς – με μεταφορά εισοδήματος από το εισοδηματικό κεφάλαιο των μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού αλλά και τη γενναία φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, όπως έγινε στην Παπική Ιταλία.
Ίσως έτσι συναντηθούν η Κεντροαριστερά / Αριστερά και η ιστορική Αριστερά. Ίσως έτσι κάνει μια προοδευτικότερη / αριστερή στροφή το ΠΑΣΟΚ και «επαναλαϊκοποιηθεί» η ιστορική Αριστερά, η οποία μέχρι τώρα εκφράζει, κατά πλειοψηφία, τους διαμαρτυρόμενους και «εξεγερμένους» – αλλά βολεμένους – μικροαστούς / μεσοαστούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει – από τα πράγματα, αντικειμενικά – το έργο της αριστερής ανασύνταξης (της μεγαλύτερης μετά τον πόλεμο) και αριστερής ενότητας αλλά και της ριζικής αλλαγής πολιτικής του μνημονίου στην πράξη.
Ίσως λοιπόν θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε την οπτική μας από το φαινομενικό δίλημμα – ευρώ η δραχμή – στο ουσιαστικό δίλημμα: Ποια πορεία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ελλάδας θέλουμε, θέτοντας απαντήσεις τεκμηριωμένες, επιστημονικού επιπέδου και – κυρίως – με νηφάλιο και πειστικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου