ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ

του Π. Αρβανίτη Μέλους της ΕΛ.Λ.Α.Σ

Αυτός ο ευλογημένος τόπος, σε κάθε δύσκολη εποχή που περνούσε, γένναγε πάντα ανθρώπους που ποτέ τους δεν έβαζαν  μπροστά το εγώ τους  και τα δικά τους, αλλά τα εμάς και τα δικά μας.

Παραδείγματα πολλά, ήρωες αμέτρητους, σε κάθε εποχή  θα υπήρχε και κάποιος που δεν θα λογάριαζε το πλήθος των εχθρών του τόπου- πλήθος   απείρως περισσότερο – και  πρότασσε αρχές , όπως ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία και άλλες πολλές, που ίσως μόνο η ελληνική γλώσσα παράγει.

Έτσι και σήμερα, στον 21^ο αιώνα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης κατά το κοινώς λεγόμενο, ο τόπος μας έτυχε να βρίσκεται υπό κατοχή, μια ιδιόμορφη κατοχή χωρίς να έχει πέσει μια πιστολιά. Άνοιξαν οι Κερκόπορτες από   τους  ντόπιους Εφιάλτες, δυστυχώς ο τόπος μας ίσως για ισορροπία παράγει και τέτοια φρούτα και εδώ και δυο χρόνια σιγά-σιγά αρχίζουμε να ζούμε εποχές κατοχής του 1941.

Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, από εκείνους που υποτίθεται ότι  τα  καταναγκαστικά μέτρα της κατοχικής κυβέρνησης ελήφθησαν υπέρ του συνταξιούχος γαρ, είπε «μέχρι εδώ». Είπε το «ΟΧΙ»  που δεν μπορούσε να πει κανείς από τους ελάχιστους εκπροσώπους του στον «Ναό της Δημοκρατίας». Ούτε όμως ο γείτονας του φοβούμενος δεν έκανε κάτι, παρά κάποια μισόλογα βρίζοντας.   Είπε «νισάφι, δεν πάει άλλο η κατάσταση, πρέπει να πάρουμε τα όπλα, να αντιδράσουμε, να κάνουμε κάτι». Αλλά ο δυστυχής σκέφτηκε «ναι είμαι όμως μεγάλος σε ηλικία τα χέρια μου δεν βαστούν άλλο». Και τότε  πήρε την απόφαση του, την μεγάλη απόφαση της ζωής του. Αποφάσισε να γίνει ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Να γίνει ο ΧΡΙΣΤΟΣ Της ΕΛΛΑΔΟΣ. ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ. Να θυσιάσει ότι πολυτιμότερο έχει ο καθένας μας. Την ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ.

Και σαν ένας σύγχρονος Λεωνίδας που την θυσία του πάντα θα θυμόμαστε από την ρήση (φημολογείται του Σιμωνίδη 5^ος αι.Π.Χ.) «Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» ,  έδωσε τέλος στην ζωή του  σ’ ένα δέντρο της κάτω πλατείας Συντάγματος,  περιφρονώντας το σύγχρονο άντρο της ελληνικής υποτέλειας που έβλεπε απέναντι του. 

Ήδη  λοιπόν ο σύγχρονος αγώνας ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους απέκτησε τον νέο του Ήρωα.  Και τους ήρωες μας εμείς σαν λαός, μάθαμε πάντα να τους τιμάμε στους τόπους της θυσίας του. 


Και πρέπον θα είναι  η κάτω πλατεία Συντάγματος  να μετονομαστεί σε Πλατεία ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ.