ΑΜΟΡΟΖΑ ΕΙΣ ΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ

Από το Youtube

του Γ.Γ.

Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά

στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά

φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.

Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά

σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις

να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά βγάλε φωνή χωρίς μιλιά

σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί,

όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους

η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί

καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.

Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό

σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει,

κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό

όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό.

Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά,

για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη

να σ' αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά,

γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά.

Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά,

κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν

το θέλημά τους στα χαρτιά κι η κοσμοθάλασσα πλατιά,

κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά.

Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά

στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

τι φέρνουνε στον βασιλιά, βαθιά γραμμένο στα χαρτιά

τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά

Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά

στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε

ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά,

τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά

. . . . .

Στην αξέχαστη θεατρική παράσταση ''Το μεγάλο μας τσίρκο'' ο Νίκος Ξυλούρης μέσα από την μουσική του Σ. Ξαρχάκου και τους στίχους του Ι. Καμπανέλη μας θυμίζει την επανάσταση του 1843 που είχε ως κύριο αίτημα την θέσπιση του Συντάγματος και τον περιορισμό των εξουσιών του Όθωνα .

Όπως τονίζει κι ο ποιητής Α. Βαλαωρίτης , οι ελπίδες του ελληνικού λαού για μεγάλη εθνική αναγέννηση και ανάκτηση των «προγονικών δικαιωμάτων» , διαψεύθηκαν με τον πιο σκληρό και απογοητευτικό τρόπο. Οι Έλληνες με τον οκτάχρονο σκληρό αγώνα τους , που στοίχισε τόσο αίμα και καταστροφές , αποχτούσαν έστω και σ' ένα πολύ μικρό τμήμα τους την ποθητή ανεξαρτησία. Κι αυτό βέβαια έχει την σημασία του , γιατί οι τρεις «προστάτιδες» Δυνάμεις , ποτέ και με κανέναν τρόπο , δεν ήθελαν ανεξάρτητη Ελλάδα. Κι αν αποφάσισαν τόσο αργά να την κάνουν μικρή κι ανεξάρτητη , αυτό έγινε , γιατί τους ανάγκασαν τα αντικρουόμενα συμφέροντα τους , όπως άλλωστε ομολόγησαν κυνικά οι Άγγλοι.

Οι τρεις αυτές «προστάτιδες» Δυνάμεις , ουσιαστικά κυβερνούσαν με ατελείωτες και απροσχημάτιστες επεμβάσεις τους στο «ανεξάρτητο» ελληνικό κράτος και μάλιστα με όργανα τους , τους αρχηγούς των τριών ξενοκίνητων κομμάτων , όχι μόνο από την αρχή , αλλά και σε όλα τα μετέπειτα χρόνια. Όσο για την περίφημη προστασία τους , αυτή δεν είχε ηθικά ανιδιοτελή ελατήρια αλλά στην πραγματικότητα ήταν προστασία των συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο και εξασφάλιση της άμεσης επιρροής τους στο νεογέννητο κράτος δηλ. την υποτέλεια σε άλλους κυρίαρχους , όπως πιστοποιήθηκε στα μετεπαναστατικά χρόνια. Αν οι Ρώσοι τσάροι δεν καταδίκαζαν την επανάσταση , οι Άγγλοι δεν ενίσχυαν τους Τούρκους και κατέτρεχαν με πείσμα τους Έλληνες και οι Γάλλοι δεν συμμαχούσαν με τον Μεχμέτ-Αλή , ούτε ο Ιμπραήμ θα έφτανε στην Ελλάδα , ούτε το Μεσολόγγι θα έπεφτε , ούτε ο ελληνικός αγώνας θα έφτανε σε τόσο κρίσιμο σημείο.

Τα σφάλματα και οι διχόνοιες των Ελλήνων , δεν πρέπει να κρύβονται αλλά είναι απαραίτητο κι αποτελεί χρέος να τονίζονται για να μαθαίνουμε από αυτά. Η ευθύνη για τις ξένες επεμβάσεις βαραίνει περισσότερο τους Έλληνες παρά τις Μεγάλες Δυνάμεις. Οι ξένοι φροντίζουν να επωφεληθούν για τα εθνικά τους συμφέροντα ενώ οι Έλληνες πολιτικοί , ήταν «φιλήκοοι» τους , από ιδιοτέλεια για κομματικά συμφέροντα να υπερισχύσουν των αντιπάλων τους. Κι ενώ γνώριζαν καλά ότι όλες οι Μ. Δυνάμεις ήταν εχθρικές στον αγώνα τους , αντί να συνενωθούν πολιτικοί και στρατιωτικοί , να αξιοποιήσουν τον ανυπέρβλητο ενθουσιασμό του λαού και να συνεχίσουν τις νίκες τους , αντίθετα παγιδεύονται στις ραδιουργίες των ξένων , διχάζονται και φτάνουν στον εμφύλιο πόλεμο. Κι έτσι , δίνουν τη ευκαιρία στους ξένους να οριστικοποιήσουν τις επεμβάσεις τους και να ρυθμίσουν αυτοί την τύχη της Ελλάδας , ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Και στο τέλος να ιδρύσουν ένα μικρό και ανίσχυρο κράτος , τυπικά μόνον ανεξάρτητο , ουσιαστικά όμως εξαρτημένο από αυτές.

Δεν είχε άδικο , λοιπόν , ο Μακρυγιάννης , γιατί η ανεξαρτησία δεν ήταν παρά για τους τύπους μόνον ,ενώ οι Έλληνες έπεφταν σε νέα κατοχή , την Βαυαρική , με την απολυταρχική μοναρχία της , αν και όλοι τους κληρικοί ,προύχοντες , στρατιωτικοί και ναυτικοί , μαζί με όλο τον ΛΑΟ , παρά τα αναμφισβήτητα ελαττώματα και σφάλματα τους (που άλλωστε είναι αναπόφευκτα σε όλες τις επαναστάσεις) είχαν κάνει το χρέος τους μα ελευθερώσουν την πατρίδα , είχαν θυσιάσει τα πάντα , περιουσίες κι ανθρώπινες ζωές. Η ιστορία , τονίζει ο Ζουριέν Γκραβιέρ , δεν έχει άλλα παραδείγματα τόσο σκληρών θυσιών , οδυνηρών δοκιμασιών , τέτοιας καρτερίας. Κι όμως στο τέλος , ιδιαίτερα οι φτωχοί κι ηρωικοί αγωνιστές , όχι μόνον δεν ανταμείφθηκαν , για το αίμα που έχυσαν , αλλά πετάχθηκαν από τους Βαυαρούς σαν άχρηστοι κυριολεκτικά στους δρόμους. Ο Βαυαρικός στρατός πήρε στο κυνήγι τον Εθνικό Στρατό , αρματωμένο ή ξαρμάκωτο και τον ΕΒΓΑΛΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΧΑΡΑΞΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ.

Με την καταδίωξη και την εξουθένωση την αγωνιστών του 1821 , η Βαυαροκρατία κατάστρεψε και την νεοελληνική στρατιωτική παράδοση , προαιώνια τακτική του κλεφτοπολέμου. Αυτό το βαθύ νόημα είχαν και τα τελευταία λόγια ενός πολεμάρχου του'21 , του Λουκά Δαδιώτη , λίγο προτού βάλει το κεφάλι του κάτω από την λεπίδα της γκιλοτίνας : 'σκοτώνετε την τέχνη που σας ελευθέρωσε' . Βέβαια ο κατατρεγμός δεν περιορίστηκε στους απλούς αγωνιστές αλλά και σε αυτόν τον γέρο του Μοριά , που η Βαυαροκρατία τον καταδίκασε σε θάνατο μαζί με τον παλαίμαχο συμμαχητή του Δ. Πλαπούτα. Κι επειδή οι Έλληνες πατριώτες έβλεπαν ότι η επανάσταση είχε προδοθεί και ότι το κακό παράγινε , αναγκάστηκαν να κάνουν νέα επανάσταση (1843) για να καταλύσουν την απόλυτη μοναρχία και να επιβάλλουν το πολυπόθητο σύνταγμα.

Η ελληνική επανάσταση ήταν κίνημα του λαού και η επιτυχία της οφειλόταν στην επιμονή του να ζήσει ή να πεθάνει ελεύθερος , αυτή ήταν η σταθερή απόφαση όταν πήραν τα όπλα. Ποτέ στα χρονικά των κρατών δεν εξαρτήθηκε πιο ολοκληρωτικά η επιτυχία ενός έθνους από την διαγωγή της μάζας του λαού. Κάθε λαός πρέπει να βασίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι στους ξένους. Η αναγέννηση και η αληθινή ανεξαρτησία δεν μπορεί παρά να είναι το μόνο και ίδιο έργο του. Δεν έχουμε καμία δικαιολογία να αδρανούμε και να παραμένουμε θεατές στην συνέχεια αυτής της εθνικής προδοσίας που συντελείται εδώ και αιώνες. Η επανάσταση του 1843 υπήρξε μία , από τις πολλές αχτίδες φωτός δημοκρατίας που αποκάλυψε τον πολιτικό σκοταδισμό που συντηρείται στην χώρα μας. Φώτισε τις ψυχές όλων των αγωνιστών που έβλεπαν έναν νέο κυρίαρχο με άλλα ρούχα κι άλλη γλώσσα .Έδωσε το έναυσμα για τις επόμενες επαναστάσεις που ακολούθησαν το 1848 . Η πιο χτυπητή χαρακτηριστική ομολογία , πως εννοούσαν και ποια αντίληψη είχαν οι Μ. Δυνάμεις για την ελληνική ανεξαρτησία , ήταν η δήλωση με άφθονο κυνισμό του περιβόητου Άγγλου πρεσβευτή Λάϋονς προς τον Αυστριακό συνάδελφο του : '' Ελλάς α λ η θ ώ ς α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ς είναι τι π α ρ ά λ ο γ ο ν . Η Ελλάς είναι ή ρωσική ή αγγλική. Κι επειδή δεν μπορεί να είναι ρωσική θα είναι αγγλική.'' Κι η θλιβερή αυτή ιστορία συνεχίζεται. γιατί εμείς την αφήνουμε να συνεχίζεται , τιμώντας όλους τους αγωνιστές και προστατεύοντας την δημοκρατία με την συμμετοχή μας στις εκλογές , την παρουσία μας στις παρελάσεις και την ανύψωση της ελληνικής σημαίας στο μπαλκόνι..

«Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι' αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα. Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν.»

Μακρυγιάννης