Η οικονομική κρίση δυναμώνει τον Εθνικισμό στην Ευρώπη,σύμφωνα με ανάλυση του Stratfor.Πολλά κόμματα με σαφείς αντιευρωπαϊκές θέσεις εμφανίζονται να κερδίζουν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά σε εκλογικές αναμετρήσεις. Και φαίνεται ότι μόνο οι εκλογικοί νόμοι έχουν κατορθώσει να κρατήσουν αρκετά απ΄ αυτά τα κόμματα εκτός των κοινοβουλίων των χωρών τους. Το σίγουρο είναι ότι όσο η Ευρώπη βρίσκεται σε φάση οικονομικής κατάρρευσης,ο εθνικισμός θα βρίσκει δρόμο ανοιχτό για να επιστρέψει.
Πολλά εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη πιστεύουν ,ότι η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση επιβεβαίωσε ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής την οποία υποστηρίζουν: οι μεταναστευτικές πολιτικές πρέπει να μεταρρυθμιστούν, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα πρέπει να αλλάξει και οι εθνικές ταυτότητές θα πρέπει να προστατεύονται.
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη έχει φέρει το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό ασφυκτικό έλεγχο. Μέχρι τώρα,όλες οι προσπάθειες έχουν επικεντρωθεί σε οικονομικά και χρηματοπιστωτικά ζητήματα. Στην Ευρώπη και αλλού, δεν μπορεί κανείς να διαχωρίζει την οικονομία από την πολιτική, και μάλιστα η οικονομική κρίση παράγει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο ρόλος των εθνικιστικών πολιτικών κομμάτων, στους οποίους η κρίση έχει χαρίσει μια αίσθηση επιβεβαίωσης, είναι μια τέτοια εξέλιξη.
Η οικονομική αστάθεια έχει την τάση να προκαλεί εθνικιστική ρητορική.
Ωστόσο, σ΄αυτή τη φάση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι δύσκολο για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση να συμπεριλάβει στη νομοθεσία πολλά από αυτά που υιοθετήθηκαν από εθνικιστικά κόμματα, όπως η αλλαγή στη πολιτική της μετανάστευσης, η αντίθεση στην οικονομική ολοκλήρωση και η προστασία των εθνικών πολιτισμών .
Όλα αυτά όμως δεν θα σταματήσουν τους εθνικιστές να εκφράσουν τις ανησυχίες τους - είτε μέσω της εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο μιας χώρας, είτε μέσω διαδηλώσεων - ακόμα κι αν μηχανισμοί τους θέσουν στο περιθώριο.
Κατά συνέπεια, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση συνεχίζει να τροφοδοτεί την εθνικιστική ιδεολογία και το STRATFOR αναμένει ότι η ένταση που δημιουργείται από την παγκοσμιοποίηση και τις κοινωνικές και πολιτισμικές επιπτώσεις της να είναι το σημαντικό στοιχείο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή τα επόμενα χρόνια.
Εθνικισμός: μια ευρωπαϊκή παράδοση
Η ιδέα του εθνικισμού στην Ευρώπη δεν είναι κάτι καινούργιο. Για αιώνες διαφορετικές κοινότητες ανθρώπων ήταν απομονωμένες μεταξύ τους και κάθε κοινότητα είχε μια βαθειά αίσθηση ότι ανήκει σε μια πατρίδα. Αυτή η αίσθηση προκαλούσε και μια εξίσου βαθειά δυσπιστία έναντι των ξένων.
Η δυσπιστία των εθνικιστικών πολιτικών κομμάτων ήταν σταθερός παράγοντα τα τελευταία 200 χρόνια, αλλά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη άρχισε να θεσμοθετεί μια πιο “ηπειρωτική” ιδέα της πατρίδας , με αποκορύφωμα τη δημιουργία του Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε αντάλλαγμα για μια συλλογική ταυτότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε την ευημερία και την υπόσχεση της ειρήνης. Όταν η Ευρώπη ήταν πλούσια και ασφαλή, αυτό το “παζάρι” είχε απήχηση μεταξύ των Ευρωπαίων. Αλλά η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης έχει αποδυναμώσει το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηριζόταν αυτή η συμφωνία.
Τον 21ο αιώνα, ο εθνικισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα σύνολο ιδεών που επιχειρούν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα" της χώρας ενάντια στις απειλές που προήλθαν από την παγκοσμιοποίηση. Για πολλούς Ευρωπαίους, αυτό εκδηλώνεται με τουλάχιστον δύο μορφές: τη μετανάστευση και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Εθνική Ταυτότητα» Προστασία
Ως αντίμετρο σε αυτές τις απειλές, ορισμένες περιοχές σ΄ όλη την Ευρώπη έχουν προσπαθήσει να προστατεύσουν τις εθνικές τους ταυτότητες. Στη Δυτική Ευρώπη, η κύρια ανησυχία σχετικά με τη μετανάστευση είναι το Ισλάμ. Τα πιο εθνικιστικά κόμματα τονίζουν ότι η Ευρώπη είναι Χριστιανική και δεν μπορεί να είναι συμβατή με με μουσουλμανικά έθιμα και δοξασίες.
Η απαγόρευση κατασκευής μιναρέδων στην Ελβετία είναι χαρακτηριστική
Στην Ανατολική Ευρώπη, το κύριο μέλημα είναι η παρουσία των μειονοτικών πληθυσμών, ιδίως των Ρομά, ή τσιγγάνων.Το κόμμα Jobbik της Ουγγαρίας έχει προειδοποιήσει για την αύξηση της «εγκληματικότητας των Τσιγγάνων» στη χώρα, και η Magyar Garda, παραστρατιωτική πτέρυγα του Jobbik, έχει κάνει βίαιες διαδηλώσεις φορώντας στρατιωτικού τύπου στολές από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με φασιστικά εμβλήματα.
Πολλοί επικρίνουν τη κατάχρηση του κράτους πρόνοιας από τις μειονότητες. Οι Σουηδοί Δημοκράτες, για παράδειγμα, ισχυρίζονται ότι το κράτος πρόνοιας είναι σε κίνδυνο εξαφάνισης λόγω της εισροής μεταναστών, ενώ η Εθνική Ένωση της Βουλγαρίας επικρίνει εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες της χώρας, όπως τους Τούρκους και τους Πομάκους.
Η απόρριψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης,έχει να κάνει και με το γεγονός ότι τα εθνικιστικά κόμματα πιστεύουν ότι οι χώρες τους έχουν παραδώσει την εθνική κυριαρχία τους . Οργανισμοί όπως το Κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας και το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας έχουν να επιδείξουν μια μακρά ιστορία αμφισβήτησης ένταξης στην ΕΕ και την επέκταση, ενώ μεγάλο μέρος του ελβετικού λαού θέλει να κρατήσει την Ελβετία μακρυά.
Σχεδόν κάθε ευρωπαϊκή χώρα επιτρέπει σε εθνικιστικά κόμματα να λειτουργούν στην εσωτερική πολιτική σκηνή ,αλλά ορισμένα κράτη έχουν παράδοση υποστήριξης εθνικιστικών ομάδων. Η Ελβετία είναι μια τέτοια χώρα. Στις τελευταίες τρεις ομοσπονδιακές εκλογές, εθνικιστικά κόμματα έχουν κατά μέσο όρο 28 τοις εκατό της λαϊκής ψήφου.
Μετά την Ελβετία είναι η Γαλλία, όπου το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε περίπου το 14% της ψηφοφορίας της χώρας στις τελευταίες τρεις προεδρικές εκλογές. Η Ολλανδία, η Αυστρία και η Δανία παρουσιάζουν παρεμφερή αποτελέσματα , ενώ η Φινλανδία σημείωσε αύξηση της υποστήριξης των εθνικιστικών κομμάτων κατά τις τελευταίες δύο εκλογές. Αλλού στην Ευρώπη, χώρες όπως η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία έχουν αρκετά ισχυρούς υποστηρικτές για αυτά τα κόμματα.
Εμπόδια στην Αντιπροσωπεία
Ωστόσο, η λαϊκή υποστήριξη δεν είναι ανάλογη με την παρουσία τους σε εθνικά κοινοβούλια.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν θεσπίσει ένα σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο, όπου για να εισέλθει ένα κόμμα στη Βουλή ,πρέπει να ξεπεράσει ένα κατώτατο όριο που προσδιορίζεται συνήθως στο 3 εως 5%.
Στα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Γαλλίας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να έχουν πρόσβαση αυτά τα μικρά κόμματα . Σε αυτά τα συστήματα, οι έδρες δεν κατανέμονται σε αναλογική βάση. Επιπλέον, στη Γαλλία με σύστημα δύο γύρων , τα μικρότερα κόμματα,”φιλτράρονται”.
Το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο πέρασε το 15 % το 1995 και το 2002. Αυτό θα είχε εξασφαλίσει μια αρκετά μεγάλη παρουσία στο κοινοβούλιο οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας. Στη Γαλλία, το κόμμα δεν έχει εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Ομοίως, στην Αγγλία, το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) είναι μια σχετικά μικρή δύναμη, αλλά το 3,1% των ψήφων που έλαβε στις εκλογές του 2010 θα είχε δώσει κάποιες έδρες στη Φινλανδία και την Πορτογαλία. Το UKIP δεν έχει εκπροσώπηση στο Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Την ίδια στιγμή πάντως τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα επιχειρούν να προσελκύσουν ψηφοφόρους από τα εθνικιστικά κόμματα ,προσαρμόζοντας τις πολιτικές και τη ρητορική τους.
Τα όσα υποστηρίζουνοι εθνικιστικές ομάδες μπορεί και να προκαλέσουν τριβές μεταξύ γειτονικών χωρών.
". Διασυνοριακού εγκλήματος" Τον Ιούλιο, η Δανία απείλησε να θεσπίσει νέους συνοριακούς ελέγχους απόφαση που ελήφθη υπό την πίεση από του Δανικού Λαϊκού Κόμματος - που δεν είναι μέλος του κυβερνώντος συνασπισμού, αλλά μια σημαντική ομάδα υποστήριξης σε το κοινοβούλιο.
Το διαφορετικό επίπεδο της λαϊκής υποστήριξης που αυτά τα κόμματα έχουν σε κάθε χώρα, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε εκλογικού συστήματος, καθιστά δύσκολο να προβλεφθεί αν τα εθνικιστικά κόμματα θα γίνουν πιο δυνατά στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή , όσο η οικονομική κρίση συνεχίζεται. Παρ 'όλα αυτά, το γεγονός παραμένει: Οι εντάσεις που δημιουργούνται από την παγκοσμιοποίηση, και ο τρόπος με τον οποίο εθνικιστικά κόμματα συνεχίζουν να αντιδρούν σε αυτές τις εντάσεις, θα είναι σημαντικό να παρακολουθείται στο βαθμό που επηρεάζει το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου