.jpg)
Σε αυτή την εποχή που το σύστημα της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει υπάρχει
αυτό που στις κοινωνικές αναλύσεις ονομάζουμε power vacuum : κενό εξουσίας.
Είναι η εποχή που όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί σπεύδουν να προσπαθήσουν να αδράξουν
την εξουσία που έχασαν οι προηγούμενοι.
Και κυρίως, είναι η εποχή που οι δυνάστες των Λαών τα δίνουν όλα για να μην επιτρέψουν να τους ξεφύγει ο έλεγχος των εξελίξεων.
Για αυτό θα δούμε άμεσα τις προσεχείς ημέρες μία απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρηθεί το σύστημα της αντιπροσώπευσης στην τύποις δημοκρατία που θα προσπαθήσουν να μας ξανασερβίρουν ως ξαναζεσταμένο φαγητό. Όμως, η αντιπροσώπευση έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι σκοτώνει την Δημοκρατία και ότι όπως η Δημοκρατία είναι αμιγώς Ελληνικό μοντέλο διακυβέρνησης έτσι και η αντιπροσώπευση είναι αμιγώς αγγλικό, φτιαγμένο για να διατηρεί κάστες και ηγεμονία.
Πέραν των διαφόρων εξαιρέσεων στην αρχαία Αθηναϊκή Πολιτεία όσον αφορά το ποιος θεωρούνταν Πολίτης ( κάτι που οφείλεται στις γενικές κοινωνικές απόψεις της εποχής και όχι στον σχεδιασμό της διακυβέρνησης και του πολιτεύματος ) γεγονός παραμένει ότι ΟΣΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΛΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ.
Δηλαδή στην πραγματική Δημοκρατία όλοι οι Πολίτες με Πολιτικά Δικαιώματα συμμετέχουν ( και ως Δικαίωμα και ως Υποχρέωση ) στην υπερψήφιση ή καταψήφιση κάθε απόφασης που επηρεάζει τα κοινά, ενώ αποχή από τα κοινά είναι τουλάχιστον κοινωνική νόσος αν όχι έγκλημα.
Στην αγγλική όμως διαστροφή έχουμε την άρση της Δημοκρατίας από τον απλό Πολίτη και την άσκηση αυτής μόνο σε και από μία περιορισμένη κάστα ‘εκλεκτών’ που παρουσιάζονται ως εκλεγμένοι από τον Πολίτη με λευκή επιταγή να κάνουν δικτατορικά ό,τι θέλουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Επίσης, μέρος τουλάχιστον των ‘εκλεκτών’ βρίσκονται εκεί κληρονομικώ δικαίω και εξ αίματος, κάτι που εφαρμόζεται εκτός αγγλίας σε όλες τις άλλες ‘δημοκρατίες’ μέσω της επιβολής ‘τζακιών’ και ‘δυναστειών’ οικογενειών που συνεχώς διαδέχονται η μία την άλλη στους αιρετούς θώκους και αξιώματα.
Δηλαδή, το αγγλικό μοντέλο ονομάζει δημοκρατία την δικτατορία περιορισμένης πολλαπλής επιλογής, όπου όλες οι επιλογές ουσιαστικά εξυπηρετούν ακριβώς τα ίδια συμφέροντα, με κομματικούς βασιλίσκους και τις αυλές τους, οι οποίες ενυπάρχουν στην βουλή – παλάτι του κάθε κράτους.
Τώρα λοιπόν στην Ελλάδα που έχει παρουσιαστεί ο κίνδυνος της Άμεσης Δημοκρατίας που είχαν σχεδιάσει οι δικοί μας πρόγονοι και με την οποία είχαν διαπρέψει μέχρι την καπήλευση του Πολιτεύματος από τους τυράννους, σπεύδει το αγγλογενές ξενόφερτο κατεστημένο που ζει παρασιτικά στην Ελλάδα από την εποχή της τουρκοκρατίας και μπολιάστηκε την εποχή του Όθωνα με ορδές γερμανών που εγκαταστάθηκαν εδώ και δεν έφυγαν ποτέ, γινόμενοι Ελληνόφωνοι αλλά όχι Έλληνες, θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει το αγγλικό μοντέλο διακυβέρνησης διατηρώντας :
1. την κομματοκρατία, έστω και εάν αρχικά τα κόμματα αυτά δηλώνουν δημοκρατικά / σοσιαλιστικά / κομμουνιστικά, έστω και αν αποδυθούν τον όρο κόμμα και γίνουν ‘κίνημα’, ‘κίνηση’ ή ‘δράση’ ή ό,τι άλλο που όμως θα έχει αρχηγό, επιτροπές και ακολούθους – υποτελείς οπαδούς
2. την αντιπροσώπευση, όπου αντί για απλή και συγκεκριμένη εξουσιοδότηση που θα καθίσταται άμεσα άκυρη εάν γίνει παράβαση ή αθέτηση αυτής στο παραμικρό, ο αντιπρόσωπος θα έχει πληρεξούσιο γενικό, αόριστο, ηγεμονικό
3. την ύπαρξη των δικών τους γόνων ή υπαλλήλων των γόνων αυτών σε κάθε αξίωμα και κάθε έκφανση της κρατικής εξουσίας.
Ο μόνος τρόπος για να ακυρωθούν οι δυνατότητες ελέγχου του Πολιτεύματος και του Κράτους και της Κυριαρχίας από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας που μαστίζει την Ευρώπη και την Χώρα μας εδώ και αιώνες είναι η συνεχής διεξαγωγή Δημοψηφισμάτων για κάθε λήψη απόφασης και κάθε εντολή που αφορά τα κοινά.
Οι υπερασπιστές της αντιπροσώπευσης και άρα της ηγεμονίας και της καταδυνάστευσης του Ελληνικού Λαού με δήθεν δημοκρατικές μάσκες αντιτάσσουν επιχειρήματα ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή πανάκριβο ή χρονοβόρο. Αυτό όμως είναι αβάσιμο σαν τοποθέτηση αφ’ ενός διότι έχουμε το παράδειγμα της Ελβετίας όσον αφορά την αμεσοδημοκρατία και αφ’ ετέρου διότι η εγκαθίδρυση ενός μονίμου συστήματος Δημοψηφισμάτων ( είτε μέσω μόνιμης κάλπης είτε μέσω πιο τεχνολογικά προηγμένων συστημάτων με την προϋπόθεση ότι κάθε Πολίτης μπορεί να τα ελέγχει για νοθεία ) δεν κοστίζει παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο σύστημα / οργανισμό / δίκτυο που μπορεί και έχει φτιάξει ένα κράτος. Εάν τα κονδύλια που δίνονται για την βουλή όσον αφορά την μίσθωση της αυλής των βουλευτών, τις βουλευτικές αποζημιώσεις, τα εκατομμύρια ευρώ για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την αυλή του κοπούν, ένα μικρό κλάσμα του κεφαλαίου αυτού θα χρησιμοποιηθεί για να τοποθετηθεί μια και καλή ο μηχανισμός της εκλογικής διαδικασίας ο οποίος θα λειτουργεί εβδομαδιαίως.
Επίσης, αφού για τα Δημοψηφίσματα θα πρέπει να απαγορεύεται η όποια προπαγανδιστική εκστρατεία και να παραθέτονται απλώς τα στοιχεία, τα έγγραφα και οι δεσμεύσεις των εισηγητών ( ποινικές και αστικές ), δεν θα δίνεται κανένα κονδύλι ή κεφάλαιο για εκστρατείες τύπου προεκλογικών, καμμία επιχορήγηση κόμματος ή άλλου μορφώματος τύπου κόμματος ή κινήματος και η όλη διαδικασία θα είναι πολύ οικονομική και θα εξασφαλίζει πραγματική Κυριαρχία του Ελληνικού Λαού ενώ θα εξαφανίσει τις πελατειακές σχέσεις και την έλλειψη αξιοκρατίας εκ φύσεως.
Όσον αφορά το περί ‘χρονοβόρου’ επιχείρημα, αυτό είναι άτοπο αφού αφ’ ενός ο χρόνος κατασπαταλείται ούτως ή άλλως από το πολιτικό σύστημα και αφ’ ετέρου κανένα κράτος δεν πρέπει να δέχεται να πιέζεται χρονικά αφού αυτό υποδηλώνει δόλο από αυτούς που πιέζουν χρονικά.
Εξ άλλου, ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι ο χρόνος που επενδύεται για την λήψη απόφασης μέσω Δημοψηφίσματος είναι εκ φύσεως μικρός και άρα η εφαρμογή των αποφάσεων του Ελληνικού Λαού άμεση.
Όσον αφορά τα ομολογουμένως αστεία επιχειρήματα περί δήθεν ανικανότητας του Λαού να λάβει σωστές αποφάσεις, αφ’ ενός τα τραγικά λάθη των πολιτικών ( ο λόγος για τα λάθη αυτά δεν μας αφορά αυτή την στιγμή ) που έχουν κοστίσει εκατόμβες, εδάφη και προνόμια είναι αναρίθμητα και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες. Αφ’ ετέρου, αφού θεωρητικά ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκλεγεί στους κυβερνητικούς θώκους σημαίνει ότι ήδη ( και σωστά ) δεχόμαστε ότι κάθε ενήλικος Πολίτης μπορεί να διοικήσει την Χώρα και να πάρει αποφάσεις για αυτήν. Άρα, στην περίπτωση σύγκρισης στην ποιότητα λήψεως αποφάσεως από έναν Πολίτη ή 300 σε σχέση με το σύνολο των ενηλίκων Πολιτών που έχουν Πολιτικά Δικαιώματα, η θεωρία των πιθανοτήτων και η κοινή λογική μας λέει ότι όσο ιδιοφυία και να είναι ένα μυαλό, η συλλογική κριτική δύναμη κάποιων εκατομμυρίων μυαλών θα είναι κατά πολύ ανώτερη, εάν αυτή αφεθεί να εκφραστεί ελεύθερη και όχι με περιορισμένες επιλογές όπως στην κομματοκρατούμενη και δικτατορική μεταπολίτευση.
Άρα, καμμία δικαιολογία δεν υπάρχει στο να αποτρέπουμε και να μαχόμαστε την συνεχή έκφραση και άσκηση της εξουσίας από τον Ελληνικό Λαό μέσω του Δημοψηφίσματος που είναι και το μόνο πραγματικά Δημοκρατικό εργαλείο, και όταν οι ερωτήσεις δεν είναι δόλιες.
Όποιος φοβάται το Δημοψήφισμα ή το απορρίπτει είναι είτε υπέρ της ολιγαρχίας και ευελπιστεί σε κάποια πελατειακή σχέση είτε είναι μέρος των προδοτικών και δοσιλογικών δικτύων που τώρα προσπαθούν να διασώσουν τους διαύλους ελέγχου του Ελληνικού Λαού που κινδυνεύουν.
Όποιος θεωρεί ότι όσοι έχουν Πολιτικά Δικαιώματα δεν έχουν ακριβώς το ίδιο Δικαίωμα και ικανότητα στην λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν την καθημερινότητα τους, την Χώρα και το Έθνος τους είναι επί της ουσίας ενάντια στην Δημοκρατία, όσο αριστερός / δημοκράτης / σοσιαλιστής και αν δηλώνει, όσο φιλολαϊκός / υπέρ των Λαών και αν δηλώνει, όσο ανθρωπιστής και αν δηλώνει και όσες κορώνες και αν χρησιμοποιεί.
Το τέστ είναι απλό και οι απαντήσεις του κάθε ενός που είτε εμμέσως είτε αμέσως προτάσσει τον εαυτό του ή άλλους για αρχηγεία δείχνουν αμέσως πόσο υπέρ ή κατά της Κυριαρχίας του Ελληνικού Λαού είναι.
Εμείς ως Ελληνικός Λαός δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι έχουμε φέρει εις πέρας το 120Σ και τις επιταγές του μέχρι να περάσουν από Δημοψηφίσματα ΟΛΕΣ οι αποφάσεις των δοτών κυβερνήσεων και της πιο προδοτικής βουλής όλων των εποχών.
Και κυρίως, είναι η εποχή που οι δυνάστες των Λαών τα δίνουν όλα για να μην επιτρέψουν να τους ξεφύγει ο έλεγχος των εξελίξεων.
Για αυτό θα δούμε άμεσα τις προσεχείς ημέρες μία απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρηθεί το σύστημα της αντιπροσώπευσης στην τύποις δημοκρατία που θα προσπαθήσουν να μας ξανασερβίρουν ως ξαναζεσταμένο φαγητό. Όμως, η αντιπροσώπευση έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι σκοτώνει την Δημοκρατία και ότι όπως η Δημοκρατία είναι αμιγώς Ελληνικό μοντέλο διακυβέρνησης έτσι και η αντιπροσώπευση είναι αμιγώς αγγλικό, φτιαγμένο για να διατηρεί κάστες και ηγεμονία.
Πέραν των διαφόρων εξαιρέσεων στην αρχαία Αθηναϊκή Πολιτεία όσον αφορά το ποιος θεωρούνταν Πολίτης ( κάτι που οφείλεται στις γενικές κοινωνικές απόψεις της εποχής και όχι στον σχεδιασμό της διακυβέρνησης και του πολιτεύματος ) γεγονός παραμένει ότι ΟΣΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΛΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ.
Δηλαδή στην πραγματική Δημοκρατία όλοι οι Πολίτες με Πολιτικά Δικαιώματα συμμετέχουν ( και ως Δικαίωμα και ως Υποχρέωση ) στην υπερψήφιση ή καταψήφιση κάθε απόφασης που επηρεάζει τα κοινά, ενώ αποχή από τα κοινά είναι τουλάχιστον κοινωνική νόσος αν όχι έγκλημα.
Στην αγγλική όμως διαστροφή έχουμε την άρση της Δημοκρατίας από τον απλό Πολίτη και την άσκηση αυτής μόνο σε και από μία περιορισμένη κάστα ‘εκλεκτών’ που παρουσιάζονται ως εκλεγμένοι από τον Πολίτη με λευκή επιταγή να κάνουν δικτατορικά ό,τι θέλουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Επίσης, μέρος τουλάχιστον των ‘εκλεκτών’ βρίσκονται εκεί κληρονομικώ δικαίω και εξ αίματος, κάτι που εφαρμόζεται εκτός αγγλίας σε όλες τις άλλες ‘δημοκρατίες’ μέσω της επιβολής ‘τζακιών’ και ‘δυναστειών’ οικογενειών που συνεχώς διαδέχονται η μία την άλλη στους αιρετούς θώκους και αξιώματα.
Δηλαδή, το αγγλικό μοντέλο ονομάζει δημοκρατία την δικτατορία περιορισμένης πολλαπλής επιλογής, όπου όλες οι επιλογές ουσιαστικά εξυπηρετούν ακριβώς τα ίδια συμφέροντα, με κομματικούς βασιλίσκους και τις αυλές τους, οι οποίες ενυπάρχουν στην βουλή – παλάτι του κάθε κράτους.
Τώρα λοιπόν στην Ελλάδα που έχει παρουσιαστεί ο κίνδυνος της Άμεσης Δημοκρατίας που είχαν σχεδιάσει οι δικοί μας πρόγονοι και με την οποία είχαν διαπρέψει μέχρι την καπήλευση του Πολιτεύματος από τους τυράννους, σπεύδει το αγγλογενές ξενόφερτο κατεστημένο που ζει παρασιτικά στην Ελλάδα από την εποχή της τουρκοκρατίας και μπολιάστηκε την εποχή του Όθωνα με ορδές γερμανών που εγκαταστάθηκαν εδώ και δεν έφυγαν ποτέ, γινόμενοι Ελληνόφωνοι αλλά όχι Έλληνες, θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει το αγγλικό μοντέλο διακυβέρνησης διατηρώντας :
1. την κομματοκρατία, έστω και εάν αρχικά τα κόμματα αυτά δηλώνουν δημοκρατικά / σοσιαλιστικά / κομμουνιστικά, έστω και αν αποδυθούν τον όρο κόμμα και γίνουν ‘κίνημα’, ‘κίνηση’ ή ‘δράση’ ή ό,τι άλλο που όμως θα έχει αρχηγό, επιτροπές και ακολούθους – υποτελείς οπαδούς
2. την αντιπροσώπευση, όπου αντί για απλή και συγκεκριμένη εξουσιοδότηση που θα καθίσταται άμεσα άκυρη εάν γίνει παράβαση ή αθέτηση αυτής στο παραμικρό, ο αντιπρόσωπος θα έχει πληρεξούσιο γενικό, αόριστο, ηγεμονικό
3. την ύπαρξη των δικών τους γόνων ή υπαλλήλων των γόνων αυτών σε κάθε αξίωμα και κάθε έκφανση της κρατικής εξουσίας.
Ο μόνος τρόπος για να ακυρωθούν οι δυνατότητες ελέγχου του Πολιτεύματος και του Κράτους και της Κυριαρχίας από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας που μαστίζει την Ευρώπη και την Χώρα μας εδώ και αιώνες είναι η συνεχής διεξαγωγή Δημοψηφισμάτων για κάθε λήψη απόφασης και κάθε εντολή που αφορά τα κοινά.
Οι υπερασπιστές της αντιπροσώπευσης και άρα της ηγεμονίας και της καταδυνάστευσης του Ελληνικού Λαού με δήθεν δημοκρατικές μάσκες αντιτάσσουν επιχειρήματα ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή πανάκριβο ή χρονοβόρο. Αυτό όμως είναι αβάσιμο σαν τοποθέτηση αφ’ ενός διότι έχουμε το παράδειγμα της Ελβετίας όσον αφορά την αμεσοδημοκρατία και αφ’ ετέρου διότι η εγκαθίδρυση ενός μονίμου συστήματος Δημοψηφισμάτων ( είτε μέσω μόνιμης κάλπης είτε μέσω πιο τεχνολογικά προηγμένων συστημάτων με την προϋπόθεση ότι κάθε Πολίτης μπορεί να τα ελέγχει για νοθεία ) δεν κοστίζει παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο σύστημα / οργανισμό / δίκτυο που μπορεί και έχει φτιάξει ένα κράτος. Εάν τα κονδύλια που δίνονται για την βουλή όσον αφορά την μίσθωση της αυλής των βουλευτών, τις βουλευτικές αποζημιώσεις, τα εκατομμύρια ευρώ για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την αυλή του κοπούν, ένα μικρό κλάσμα του κεφαλαίου αυτού θα χρησιμοποιηθεί για να τοποθετηθεί μια και καλή ο μηχανισμός της εκλογικής διαδικασίας ο οποίος θα λειτουργεί εβδομαδιαίως.
Επίσης, αφού για τα Δημοψηφίσματα θα πρέπει να απαγορεύεται η όποια προπαγανδιστική εκστρατεία και να παραθέτονται απλώς τα στοιχεία, τα έγγραφα και οι δεσμεύσεις των εισηγητών ( ποινικές και αστικές ), δεν θα δίνεται κανένα κονδύλι ή κεφάλαιο για εκστρατείες τύπου προεκλογικών, καμμία επιχορήγηση κόμματος ή άλλου μορφώματος τύπου κόμματος ή κινήματος και η όλη διαδικασία θα είναι πολύ οικονομική και θα εξασφαλίζει πραγματική Κυριαρχία του Ελληνικού Λαού ενώ θα εξαφανίσει τις πελατειακές σχέσεις και την έλλειψη αξιοκρατίας εκ φύσεως.
Όσον αφορά το περί ‘χρονοβόρου’ επιχείρημα, αυτό είναι άτοπο αφού αφ’ ενός ο χρόνος κατασπαταλείται ούτως ή άλλως από το πολιτικό σύστημα και αφ’ ετέρου κανένα κράτος δεν πρέπει να δέχεται να πιέζεται χρονικά αφού αυτό υποδηλώνει δόλο από αυτούς που πιέζουν χρονικά.
Εξ άλλου, ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι ο χρόνος που επενδύεται για την λήψη απόφασης μέσω Δημοψηφίσματος είναι εκ φύσεως μικρός και άρα η εφαρμογή των αποφάσεων του Ελληνικού Λαού άμεση.
Όσον αφορά τα ομολογουμένως αστεία επιχειρήματα περί δήθεν ανικανότητας του Λαού να λάβει σωστές αποφάσεις, αφ’ ενός τα τραγικά λάθη των πολιτικών ( ο λόγος για τα λάθη αυτά δεν μας αφορά αυτή την στιγμή ) που έχουν κοστίσει εκατόμβες, εδάφη και προνόμια είναι αναρίθμητα και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες. Αφ’ ετέρου, αφού θεωρητικά ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκλεγεί στους κυβερνητικούς θώκους σημαίνει ότι ήδη ( και σωστά ) δεχόμαστε ότι κάθε ενήλικος Πολίτης μπορεί να διοικήσει την Χώρα και να πάρει αποφάσεις για αυτήν. Άρα, στην περίπτωση σύγκρισης στην ποιότητα λήψεως αποφάσεως από έναν Πολίτη ή 300 σε σχέση με το σύνολο των ενηλίκων Πολιτών που έχουν Πολιτικά Δικαιώματα, η θεωρία των πιθανοτήτων και η κοινή λογική μας λέει ότι όσο ιδιοφυία και να είναι ένα μυαλό, η συλλογική κριτική δύναμη κάποιων εκατομμυρίων μυαλών θα είναι κατά πολύ ανώτερη, εάν αυτή αφεθεί να εκφραστεί ελεύθερη και όχι με περιορισμένες επιλογές όπως στην κομματοκρατούμενη και δικτατορική μεταπολίτευση.
Άρα, καμμία δικαιολογία δεν υπάρχει στο να αποτρέπουμε και να μαχόμαστε την συνεχή έκφραση και άσκηση της εξουσίας από τον Ελληνικό Λαό μέσω του Δημοψηφίσματος που είναι και το μόνο πραγματικά Δημοκρατικό εργαλείο, και όταν οι ερωτήσεις δεν είναι δόλιες.
Όποιος φοβάται το Δημοψήφισμα ή το απορρίπτει είναι είτε υπέρ της ολιγαρχίας και ευελπιστεί σε κάποια πελατειακή σχέση είτε είναι μέρος των προδοτικών και δοσιλογικών δικτύων που τώρα προσπαθούν να διασώσουν τους διαύλους ελέγχου του Ελληνικού Λαού που κινδυνεύουν.
Όποιος θεωρεί ότι όσοι έχουν Πολιτικά Δικαιώματα δεν έχουν ακριβώς το ίδιο Δικαίωμα και ικανότητα στην λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν την καθημερινότητα τους, την Χώρα και το Έθνος τους είναι επί της ουσίας ενάντια στην Δημοκρατία, όσο αριστερός / δημοκράτης / σοσιαλιστής και αν δηλώνει, όσο φιλολαϊκός / υπέρ των Λαών και αν δηλώνει, όσο ανθρωπιστής και αν δηλώνει και όσες κορώνες και αν χρησιμοποιεί.
Το τέστ είναι απλό και οι απαντήσεις του κάθε ενός που είτε εμμέσως είτε αμέσως προτάσσει τον εαυτό του ή άλλους για αρχηγεία δείχνουν αμέσως πόσο υπέρ ή κατά της Κυριαρχίας του Ελληνικού Λαού είναι.
Εμείς ως Ελληνικός Λαός δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι έχουμε φέρει εις πέρας το 120Σ και τις επιταγές του μέχρι να περάσουν από Δημοψηφίσματα ΟΛΕΣ οι αποφάσεις των δοτών κυβερνήσεων και της πιο προδοτικής βουλής όλων των εποχών.
Πηγή humansupport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου