Του Παντελή Γιαννακόπουλου
Β΄
Ζητώ, ειλικρινώς, συγγνώμη από τους αναγνώστες μου που καθυστέρησα την προώθηση του Β΄μέρους της εν θέματι μελέτης μου, όμως λόγοι ισχυρότεροι της θελήσεώς μου δεν μου επέτρεψαν να το πράξω νωρίτερα. Πάντως, χωρίς να το έχω επιδιώξει και σε αυτό το άρθρο, θα αρχίσω τα σχόλια και την ανάλυσή μου με τον ίδιο περίπου τρόπο που το έκανα και στο Α΄μέρος.
Τότε μετέφερα την άποψη του συμβούλου του Ερντογάν, Μπουλούτ Γιγίτ για την Ελλάδα, τώρα είναι η σειρά του Τούρκου πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ να αδράξει τη σκυτάλη της λεκτικής χίμαιρας και να… υπερακοντίσει: «Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα στην οποία η Τουρκία δεν χρειάζεται να δίνει σημασία, καθώς δεν υπερβαίνει σε πληθυσμό ούτε την Κωνσταντινούπολη» και συμπλήρωσε με νόημα πως: «Όσο η Αθήνα παραμένει ήσυχη, η Άγκυρα δεν θα χρειάζεται να κάνει κάποια τοποθέτηση».
Αρχές Απριλίου φρόντισε να γίνουν οι εν λόγω δηλώσεις, για να είναι προφανώς μέσα στο πνεύμα των ημερών! Ακριβώς για να μπορεί, ο δοτός από τον πρόεδρό του πρωθυπουργός, την ημέρα που η χώρα του θα υποστεί το “πατατράκ” από την ελληνική (μη αναμενόμενη) τρικλοποδιά, να δικαιολογήσει το γεγονός ψελλίζοντας ότι: «Εγώ ένα απριλιάτικο αστείο έκανα, ένα τόσο δα ψεματάκι είπα και οι Έλληνες το πήραν στα σοβαρά». Μίλησε ακόμη και για (εφικτή) συμπόρευση των δύο κρατών, μια που ούτως ή άλλως γειτονεύουν και θα χρειασθεί να αλληλοβοηθούνται μελλοντικά. Μάλιστα του φάνηκε περίεργο που η Ελλάδα δεν επιδιώκει (διακαώς) να αναθερμάνει τις σχέσεις της με την ισχυρή και μεγάλη Τουρκία. «Κάθε άλλο κράτος στη θέση της θα ένιωθε προνομιούχο και τυχερό. Επείγει συνεπώς η αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων από μέρους της και η εξεύρεση ενός modus vivendi», κατέληξε. Για να συνυπάρξουμε -συμπληρώνω – και να διασφαλίσουμε την αρμονική, χωρίς συγκρούσεις συμβίωσή μας, μια που οι περί ζωής αντιλήψεις μας, η ιστορική μας διαδρομή, τα ήθη και έθιμά μας, η θρησκεία μας κ.λπ. εκκινούν από διαφορετική συλλογιστική.
Μακάρι να ήσαν τόσο απλά τα πράγματα, όμως δεν είναι. Η Τουρκία ψάχνει για θύματα. Επιθυμεί και επιδιώκει την πλήρη “Φινλανδοποίηση”(finlandization) της Ελλάδας. Ο όρος περιγράφει και κωδικοποιεί, κατά τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Μάριο Ευρυβιάδη, το ιστορικό των σχέσεων της Φινλανδίας με την τσαρική Ρωσία και αργότερα με τη Σοβιετική Ένωση μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το απαύγασμα αυτής της…συνεργασίας αποδίδεται συμπερασματικά και κατά γενίκευση ως εξής από τον καθηγητή: «Μια μικρή σε μέγεθος χώρα που συνορεύει με μια μεγαλύτερη αποκτά με συγκεκαλυμμένο τρόπο (τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα) εξάρτηση από την ισχυρότερη, αντιδρώντας αυτόματα και πάντοτε θετικά σε κάθε αίτημα του ισχυρού γείτονα. Η συμπεριφορά αυτή υποκρύπτει μια αμυντική “στρατηγική λογική”, απότοκη ενός συνδρόμου φοβίας ότι μια μη κατευναστική συμπεριφορά θα οδηγήσει σε σύγκρουση και η μικρή σε μέγεθος χώρα θα χάσει περισσότερα».
Χρόνια τώρα ο πρόεδρος Ερντογάν μεθοδεύει αργά και προσεκτικά τις επόμενες κινήσεις του, το τελικό αποτέλεσμα των οποίων συγκλίνει στην υλοποίηση της ανασύστασης-αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή τουλάχιστον μέρους αυτής. Γνωρίζει ότι προς τούτο θα χρειασθούν: Χρόνος πολύς, χρήμα, στρατός άρτια εξοπλισμένος, πειθαρχικός και απολύτως αφοσιωμένος στην ηγέτη του, επαρκή καύσιμα, εργατικά χέρια, θρησκόληπτος κα φανατισμένος -εθνικά- λαός, ανταλλακτικά όπλων και μηχανημάτων. Κι’ ακόμη θα απαιτηθούν: Τεράστιος και συνεχής κόπος και μόχθος, ατελεύτητα αποθέματα υπομονής και ψυχικής-σωματικής αντοχής των ηγετών και του λαού -κυρίως- που θα καλείται συχνά, να σηκώνει το βάρος των δαπανών του πολέμου και φυσικά εκατομμύρια …πραιτοριανοί που θα στηρίξουν τις πρωτοβουλίες του ηγέτη τους. Γιατί τα εμπόδια που θα εμφανιστούν (προβάλλουν) και θα επιχειρεί να άρει ο ηγέτης, προκειμένου να επιτελέσει απερίσπαστος την αποστολή του, θα είναι τόσο πολλά και μεγάλα, που θα καταστεί αδύνατη η υπερπήδησή τους. Τούτο θα δημιουργήσει ανυπέρβλητες δυσκολίες στην εφαρμογή των εκπονηθέντων (πολεμικών) σχεδίων.
Ό,τι σαθρό, αδύναμο, ετοιμόρροπο και φοβικό παραμείνει μετά το τέλος της …εκστρατείας, θα παρασυρθεί από τη δίνη των ποταμών αίματος που θα χυθεί και θα τροφοδοτεί επί αιώνες τον θρήνο, τον οδυρμό και την κατάρα που θα παραλύουν την ανθρώπινη βούληση (καθιστώντας την ανίκανη) για δημιουργία. Την ίδια στιγμή το αβυσσαλέο μίσος θα χειραγωγεί τους ανθρώπους και θα κατευθύνει τις σχέσεις-συμπράξεις τους στις δάντειες κολάσεις των διεκδικήσεων, εκδικήσεων και συγκρούσεων. Το γράψαμε και στο πρώτο μέρος του άρθρου μας: «Οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος θα είναι μόνον μέσα στο νου μας» (Τσώρτσιλ).
Πρέπει όμως να εξευρεθούν και οι σύμμαχοι που θα επικυρώσουν το δίκαιο, τις αγαθές(;) προθέσεις αλλά και τις πράξεις του αποφασισμένου να ισοπεδώσει τα έργα – κατασκευές και επιτεύγματα ειρήνης λύκου ηγέτη, ο οποίος ευθύς αμέσως θα υψώσει τους πολεμικούς πύργους και τα αμυντικά τείχη μιας θωρακισμένης -απόρθητης- πολιτείας (αναφερθήκαμε σε χιλιάδες εργατικά χέρια). Ο λύκος αυτός (ο ολετήρας σουλτάνος), προσβλέπει πάντοτε στην ηθική ενίσχυση των εξαρτημένων από την πατρίδα του φιλικών κρατών πρωτίστως, για να προχωρήσει στη συνέχεια στις (δυναμικές ) συμμαχίες με τα ισχυρά και αργότερα με τα ισχυρότερα κράτη του πλανήτη, πριν οι αντιφρονούντες λαοί στραφούν εξοργισμένοι εναντίον του και αφανίσουν ό,τι φαντάσθηκε και σχεδίασε το (διεστραμμένο κατ’ αυτούς) πνεύμα του και άγγιξε το βέβηλο χέρι του. Προκύπτουν βεβαίως κάποιες υποχρεώσεις προς τα ως άνω φιλικά και φιλόδοξα κρατίδια με θνησιγενή (ωστόσο)… προοπτική (πρωτοπόρα στο όνειρο και την ουτοπία), που θα διατρανώσουν με την αρρωστημένη αφοσίωσή τους το ανεδαφικό όραμα του μεγάλου αφέντη, ο οποίος -πάντως- μέσα από την παντοδυναμία του μπορεί να κρίνει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να τις τηρήσει. Ο μεγάλος αφέντης θα τα παρακινήσει (εξωθήσει, εξαναγκάσει), να τον στηρίξουν σθεναρώς στο σύνολο των ακραίων ενεργειών του. Και εκείνα θα το πράξουν, τουλάχιστο όσο θα τελούν εν ευθύμω καταστάσει (αυτήν της ευμενούς αποδοχής των τεκταινομένων του ηγέτη-στρατηλάτη), ως απόρροιας της δράσης των …παραισθησιογόνων των “μελλοντικών (προς αυτά) παροχών”, μετά την απόφασή τους να …ποντάρουν τα ρέστα τους στο τζόγο των ανίερων συμμαχιών.
Στη συνηγορία της χώρας μας θα ήθελε να επενδύσει ο πρόεδρός Ερντογάν, όχι όμως ισονόμως και… ισοτίμως, αλλά αναλόγως του μεγέθους και της …αγριάδας της χώρας μας. Αυτό το έχω ακούσει και το έχω διαβάσει, αλλά το διερμηνεύω κιόλας. Όσο η χώρα μας αρνείται (δειλιά) να αναμετρηθεί με τον Τούρκο, τόσο εκείνος θα αποζητά τη συνεργασία της. Ποιος δεν θα ‘θελε έναν φοβισμένο και υπάκουο εταίρο που δεν… συναφεντεύει, δεν συναποφασίζει, εργάζεται πέραν του ωραρίου και άνευ πρόσθετης αμοιβής, δεν ζητάει άδειες, δεν τοποθετεί δικούς του εργάτες στη δουλειά, αδιαφορεί για το ύψος των παροχών που δικαιούται, δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, …, δεν απεργεί. Εχθρική χώρα συνεπώς η Ελλάδα, γιατί δεν συμφωνεί με την γείτονα! «Βαράτε την λοιπόν, όπου σταθεί κι’ όπου βρεθεί», συνεβούλευαν παλαιόθεν οι Τουρκαλάδες, κατά τον αείμνηστο Μικρασιάτη πάππο μου.
Οι επίδοξοι χειροκροτητές του νεοσουλτάνου είναι πολλοί και δεν ανήκουν κατ’ ανάγκη στο Κόμμα του ίδιου του προέδρου. Ενίοτε ο ακραίος λόγος των επικίνδυνων αυτών ανθρώπων είναι βιαιότερος και από αυτόν του παρορμητικού προέδρου του τουρκικού κράτους. Για την ιστορία (ίσως και όχι μόνον γι’ αυτήν) αναφέρω μερικούς εξ αυτών:
Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, πρόκειται για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης του (Κεμαλικού) Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (PHC), που δήλωσε ότι όταν το 2019 θα κερδίσει τις εκλογές, θα αποσπάσει από τους Έλληνες τα 18 νησιά και τη μία βραχονησίδα που ανήκουν στην Τουρκία. Η ανευθυνότητα του πολιτικού ανδρός σ’ όλο της το μεγαλείο. Ο εν λόγω κύριος μπορεί να φαίνεται επιθετικός και προς τον Πρόεδρό του, όμως το “σκετσάκι”παίζεται έτσι για το “θεαθήναι”. Η φράση του μομφή για τον Ερντογάν: «Από το φόβο του ούτε μια απάντηση δεν μπορεί να δώσει. Πού είναι ότι είσαι ηγέτης του κόσμου»;φανερώνει ταυτόχρονα και ένα βαθμό αυξημένης οικειότητας προς αυτόν, περιβεβλημένης του σχετικού βεβαίως δέους. Δείχνει ότι τον θεωρεί φίλο, καρντάσι του, που του περιποιεί τιμή το γεγονός ότι δεν τον αποπαίρνει για την οξεία κριτική του, που θυμίζει σε πολλούς το γνωστό: «Να ‘χαμε, να λέγαμε».
Με την ευκαιρία: Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού κόμματος Ενγκίν Αλτάι, αναφερόμενος στα ελληνικά νησιά, είχε πει: «Όπως ήρθαν οι Έλληνες, έτσι θα φύγουν». Τεράστια η ιστορική τουλάχιστο άγνοια ορισμένων βουλευτών του τουρκικού κοινοβουλίου και επικίνδυνη.-«Από πού να φύγουμε ρε παιδιά;».
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ένιωθα ψυχικά τάλας και σωματικά ράκος, καθώς συμπλήρωνα τις παραπάνω γραμμές. Το μυαλό μου αντλούσε πρωτογενές πληροφοριακό υλικό από τους νευρώνες του εγκεφάλου μου για να το επεξεργασθεί λεπτομερώς εκτός αυτού. Η πατρίδα μου έχει γίνει στόχος, για πολλοστή φορά, του ηγεμόνα του προαιώνιου εχθρού της φυλής, που -εσχάτως- λόγω της σωρευθείσης στο υποσυνείδητό του υπέρμετρης αλαζονείας, αντληθείσης από τα συμπεράσματα των κατευθυνόμενων αλλά και των… χύδην συζητήσεων στρογγυλών και μη τραπεζών γύρω από την αξία της γαιοστρατηγικής θέσης της χώρας του, έχει γίνει (έχει εξελιχθεί) σε έναν ιδιαιτέρως προκλητικό, προσβλητικό και είρωνα συζητητή. Πράγματι, η γαιοστρατηγική θέση της Τουρκίας είναι εξέχουσα (για Αμερικανούς και Ρώσους κυρίως). Βεβαίως, σημαντική είναι και η αγοραστική της δύναμη των δεκάδων εκατομμυρίων Τούρκων κατοίκων της (για Γερμανούς και Γάλλους αυτό). Είναι όμως θλιβερό και αρκούντως προβληματικό και το εξ αυτών (καθ’ υπερβολήν) προκύπτον θράσος του που εξακολουθεί να έχει, ως φαίνεται, πέραση στην αγορά των διακρατικών συναλλαγών.
Εδώ η υπερβολή είναι ακόμη πιο ξεκάθαρη: Η Τουρκία του Ερντογάν ή ο Ερντογάν της Τουρκίας, ούτε πολύ ούτε λίγο έχουν γίνει το μήλον της Έριδος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ως εκ τούτου ουδείς διανοείται να τον επιπλήξει, ως θα έδει, για την αντιδεοντολογική συμπεριφορά του έναντι συμμάχων και φίλων. Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι κοντά στις τόσες παρασπονδίες του, οι δυτικιστές και το δυτικότροπο ΝΑΤΟ εξακολουθούν να τον ανέχονται, ωσάν να είναι αυτός ο θεμελιωτής και ο αδιαμφισβήτητος εκφραστής της δημοκρατίας, της ειρήνης, του δικαίου, της οικονομικής εξυγίανσης των κρατών, της ευμάρειας; Θέλω να βροντοφωνάξω για να ακουστώ στα πέρατα του γνωστού κόσμου, ότι η Ευρώπη και η Αμερική κωφεύουν στις ικεσίες ενός ολόκληρου λαού, του ελληνικού, να ασκήσουν πίεση στην εκδικητική και μνησίκακη Τουρκία, για να δώσει εντολή επιστροφής στην Μονάδα τους των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, που συνελήφθησαν στις Καστανιές Έβρου στις αρχές του περασμένου Μάρτη ως (άκουσον-άκουσον) ασκούντες …κατασκοπία μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα από το φυλάκιό τους. Αυτά τα παλικάρια, δυστυχώς, κρατούνται ακόμα παράνομα -χωρίς να τους αποδοθούν επίσημες κατηγορίες- στις φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Ανδριανούπολη.
Από την άλλη, η πατρίδα μου οικονομικά εξακολουθεί να είναι στην τσίτα, αν όχι στον κατήφορο της εξαθλίωσης. Τα μνημόνια “κρατούν γερά ακόμη, τα ίδια ή ο…απόηχός τους”και δεν …παραδίδονται εύκολα, ο Έλληνας δοκιμάζεται, ο ΕΝΦΙΑ ζει και βασιλεύει -απρόσκλητος επισκέπτης- στα σπίτια του καθενός και τον … κόσμο κυριεύει, τα ηθικά υπόβαθρα του λαού μας αποκαθηλώνονται οσημέραι χωρίς διλήμματα, με “το ηθικόν δικαίωμα” να αναιρείται μεγαλοφώνως. Η ανεργία πάλιν έχει πάρει αμπάριζα τους κάμπους και έχει… καβαντζάρει τα άγρια βουνά, ενώ οι νέοι μας ξενιτεύονται και “δημιουργούν” σε ξένες χώρες με τα καλά μυαλά και τα γερά τους χέρια.
Είναι και το σκηνικό του πολέμου που έχει στηθεί στην Εγγύς Ανατολή με επίκεντρο τη Συρία, που συμβάλει στη δυσθυμία μου, αφού φέρνει στη μνήμη μου τις ημέρες που προηγήθηκαν της εισβολής στο Ιράκ το 2003. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουμε τις ΗΠΑ και Γαλλία από τη μια πλευρά και Ρωσία με τη Συρία από την άλλη. Η Γερμανία αρνείται να συνδράμει στο χτύπημα κατά της Συρίας, ενώ η Τουρκία που θέλει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγάλων, κρατάει στάση ευμενούς ουδετερότητας. Οι Ρώσοι μιλούν για χαοτική κατάσταση διεθνώς, ενώ εξέφρασαν την ελπίδα να πρυτανεύσει η σύνεση και η λογική. Χαίρω πολύ!
Πως λοιπόν να μη νιώθω δυστυχής, όταν -μάλιστα- βιώνω τα απότοκα της γενικευμένης αυτής κρίσης-άρνησης στο τελευταίο τέταρτο της ζωής μου, μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινόχρωη συγκυρία της εγέρσεως των δαιμόνων της ατέρμονος διαπλοκής και του αφυπνισθέντος διαβολικού ολέθρου; Πολύ λίγα πράγματα μπορώ να κάνω πλέον για την πατρίδα μου και αυτό με απογοητεύει∙ εκμηδενίζει την υπνώττουσα ενέργειά μου, για την οποία άλλοτε ήμουν υπερήφανος και καταστέλλει όποια στοιχεία δράσης και αντίδρασης μου απέμειναν.
Την επόμενη στιγμή πληροφορήθηκα από το διαδίκτυο: «Εκλέχτηκε ο πρώτος Έλληνας δήμαρχος στη Γερμανία, που ακούει στο ονοματεπώνυμο Δημήτρης Αξουργός (Δ.Α.) με ποσοστό 56,3%, από την πρώτη Κυριακή, στις δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην πόλη Schwerte (Β. Ρηνανία Βεστφαλία-49.000 κατοίκους). Ο Δ.Α. -υποψήφιος με το (SPD)-επικράτησε του κοινού υποψήφιου τριών κομμάτων: CDU, Πρασίνων και Φιλελευθέρων (FDP) που έλαβε μόλις 29,8% των ψήφων. O 35χρονος εκπαιδευτικός γεννήθηκε στα Γιάννενα».Τι ικανοποίηση για όλους εμάς. «Αθάνατη Ελλάδα!», μονολόγησα δακρυσμένος. «Ήταν μια καλή είδηση!»……
Στρώθηκα με όρεξη στη δουλειά, μήπως και περατώσω το παρόν άρθρο, γιατί είχα υποσχεθεί να το ταχυδρομήσω την επαύριο, ήτοι σήμερα, ανυπερθέτως και σε συμμαθητή (από τα γυμνασιακά μου χρόνια), που δραστηριοποιείται στον Πειραιά. Τροχοπέδη της ολοκλήρωσης του γραπτού αυτού, η κατάτμηση του μυαλού μου και η παράλληλη (ίσως και ημιαυτόνομη) λειτουργία του κάθε κομματιού, κατά τρόπο που να αισθάνομαι σαν ασκός του Αιόλου που κινδυνεύει να εκραγεί, από ακανόνιστες -ισχυρές- πιέσεις σε διάφορα σημεία του. Ευτυχώς η λυτρωτική ελπίδα που καλλιεργώ επιμόνως μέσα μου ανέλαβε δράση: «Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά», μου ψιθύρισε συνωμοτικά.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Και ξαφνικά η συγκλονιστική είδηση και η απρόσμενη (βίαιη) ανατροπή του κοντράστ των συναισθημάτων μου…«Ο πιλότος του Mirage 2000-5, Σμηναγός (Ι) Γιώργος Μπαλταδώρος κατέπεσε ανοιχτά της Σκύρου, καθώς επέστρεφε από αναχαίτιση τουρκικών αεροσκαφών».
Ένας ακόμη λαμπρός Έλληνας μαχητής των αιθέρων, στο άνθος της νιότης του, απώλεσε τη ζωή του και ήδη καταχωρίσθηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των ηρώων.
«Έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος, μαχόμενος για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Η πατρίδα θρηνούσα υποκλίνεται. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και σε όλα τα στελέχη της ΠΑ», έγραψε στην ιστοσελίδα του ο Υπουργός ΕΔ και κήρυξε τριήμερο πένθος στο Στράτευμα.«ΑΘΑΝΑΤΟΣ!»,είναι το μήνυμα του αρμόδιου τομεάρχη της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ Μιχαήλ Κωσταράκος τόνισε εμφαντικά ότι: ο Γεώργιος Μπαλταδώρος θα παραμένει «Φρουρός του Αιγαίου για πάντα!»……Η Ανάσταση θα καθυστερήσει να έλθει ακόμη για τον δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω το γράψιμο τις επόμενες ώρες. Ήμουν συντετριμμένος από το αναπάντεχο γεγονός της απώλειας του πιλότου μας. Ένας εξαίρετος νέος επιστήμων με πληθώρα ικανοτήτων και μέλλον λαμπρό, οικογενειάρχης και πατέρας δύο παιδιών… Τι να πω και τι να ομολογήσω;
Τηλεφώνησαν -λέει- και οι υπαίτιοι αυτής της τραγωδίας (ο πρόεδρος Ερντογάν και ο πρωθυπουργός του Γιλντιρίμ) στον Έλληνα πρωθυπουργό, για να εκφράσουν τα … ειλικρινή τους συλλυπητήρια. Τι υποκρισία Θεέ μου, τι ανθρώπινη ευτέλεια, τι διπλωματική παράκρουση! Οι υπό των Τούρκων πολλαπλές καθ’ ημέραν παραβιάσεις του Ελληνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου, αποβλέπουν στην τρώση της υπερηφάνειας και στην πτώση του ηθικού των Ελλήνων μαχητών. Όταν αντιλαμβάνονται ότι το ημιπολεμικό αυτό παίγνιο δεν τελεσφορεί (δεν αποδίδει, αν θέλετε), οι μεμέτηδες αντί να μειώσουν τις εκτροπές τους, τις πολλαπλασίασαν. Η αντίδρασή μας ήταν ακαριαία και σύμφωνα με τους κανόνες της εμπλοκής. Τα παλικάρια μας ρίχνονταν (νται) στη φωτιά για να διατρανώσουν με τη γενναιοψυχία και την τόλμη τους το «μέχρις εδώ και μη παρέκει!». Τότε, οι ένοπλες δυνάμεις του εχθρού λουφάζουν και κάνουν κλεφτοπόλεμο υπολογίζοντας σοβαρά την οργή του Άρη. Τα δικά μας παιδιά όμως συνεχίζουν να συμμετέχουν στις αψιμαχίες ως σε πόλεμο, με το θάρρος και τη λεβεντιά των προγόνων τους. Και θυσιάζονται στέλνοντας το μήνυμα της αρετής και της τόλμης στα πέρατα της οικουμένης. Εμείς, οι κατά πολύ μεγαλύτεροι, τρομάζουμε από την ορμή και την αποκοτιά τους και τους συνιστούμε να προσέχουν, εκείνοι απαγγέλουν: «Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά…». Θρηνούμε τους δικούς μας σαν χριστιανοί που είμαστε, οικτίρουμε όμως και τους Τούρκους. Έρμαια των παθών τους και θύματα των ηγετών τους, θα πληρώσουν κάποτε και πάλιν ακριβά, όπως πλήρωσαν και παλαιότερα τα πολεμικά τους “γιούργια”. Δεν είναι δυνατόν να μην θυμούνται, πόσο γρήγορα τα 20.000.000Km2 της αυτοκρατορίας τους μειώθηκαν σε 800.000 Km2.. Δεν είναι δυνατόν να μην θυμούνται την απελευθέρωση των Ελλήνων το 1821.
Δεν μας ανησυχούν οι φοβέρες των Τούρκων, ούτε μας προβληματίζουν οι δι’ υπευθύνων τουρκικών χειλέων απειλές κατά της πατρίδα μας. Ποτέ δεν απειλείς κάποιον που δεν φοβάσαι. Αυτό όμως θα αποτελέσει θέμα άλλης μελέτης. Με τις παρακάτω σκέψεις θα ήθελα να κλείσω το παρόν πόνημα: Σε τέτοιες στιγμές άφατης οδύνης ημών των Ελλήνων, όταν ένας ολόκληρος λαός θρηνεί έναν διακεκριμένο πιλότο του, έναν νέο εύτολμο άνδρα, σύζυγο και πατέρα, θα περίμενα να δω τον Τούρκο πρόεδρο να φανερώνει το μεγαλείο, την ευαισθησία και τις αγαθές προθέσεις του υψηλού του αξιώματος, σε μια προσπάθεια να μοιάσει έστω και κατ’ επίφαση τους (δυνητικά κατ’ όνομα) μεγαλοπρεπείς προγόνους του. Να σταματήσει κάθε προάγγελο εχθροπραξιών στο Αιγαίο και να τείνει χείρα φιλίας προς τους Έλληνες, ζητώντας τους συγγνώμη γιατί ένα μεγάλο μέρος των δεινών τους οφείλετο στους Τούρκους προγόνους του. Δεν το έπραξε, τι κρίμα! Η Τουρκία χρωστάει τα πάντα στην Ελλάδα. Δεν θα παρέλθει πολύς καιρός από σήμερα που η γνώση αυτή θα γίνει ευρέως γνωστή στην Οικουμένη.
Παντελής Γιαννακόπουλος
ΠΗΓΗ: https://greek1.blogspot.com/2018/05/blog-post_63.html#ixzz5ESXXgEjC
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου