ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΒΙΣΥ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Δραματική δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ! Συναντήθηκε ο σ. Τσίπραςμε τον ΣΕΒ και οι βιομήχανοι του ξέφυγαν όλοι, δεν συνέλαβε κανέναν! Κι όχι μόνον αυτό, αλλά σε ένα κρεσέντο ταξικής συνεργασίας ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 Ευρώ, τη ρύθμιση των κόκκινων (να ’τοι πάλι οι «κόκκινοι») δανείων νοικοκυριών κι επιχειρήσεων κι άλλα τέτοια κρυπτοκομμουνιστικά, συγγνώμη κρυπτοδεξιά, που απειλούν τη «σταθερότητα», επαπειλούν να προκαλέσουν «ατύχημα» και σκορπίζουν «αυταπάτες» στον λαό. Επίσης, αν αίφνης ακούσετε

κάπου κοντά σας γόον τινά και κοπετόν ασίγαστο, μην πάθετε πανικό, για τον κ. Μιχελάκη θα πρόκειται, ο οποίος έχει πάρει σβάρνα κανάλια, ραδιόφωνα κι εφημερίδες ολοφυρόμενος για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει 27% και όχι 30% - τι θα κάνουν τώρα

οι αριστεροί; τι θα γίνουν πρώτοι μέσα στην ερημία του πλήθους; πού θα βρουν συμμάχους; Σκίζει τα ιμάτιά του ο μέραρχος της Δεξιάς, «έπιασε οροφή ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τι θα κάνει;» - πω πω πόόόνος! Αβάσταχτος! Ούτε όταν έκοβε τα επιδόματα απ’ τους ανάπηρους ο κ. Μιχελάκης, δεν πόνεσε τόσον πολύ η κυρία Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου.

Βεβαίως, πρέπει να παραδεχθούμε, κυρίες και κύριοι, πως όταν πονά η κυρία Αννα Μισέλ με τον πόνο που προκαλεί στον λαό η Νουδοπασόκ, πονά με αριστερό πρόσημο. Ενώ όταν πονά για τους ίδιους λόγους ο κ. Βορίδης πονά με ένα πρόσημο κάπως πιο βαρβατερό, δεξιό να το πεις, ακροδεξιό; - θα σας γελάσω.

Πρόσημο, κυρίες και κύριοι. Η λέξη της εποχής. Συχνά στη δημοσιογραφία και την πολιτική σκάει κάποιος μια λέξη (διακύβευμα, αφήγηση, φαντασιακό) και ξεσπά επιδημία στη χρήση της. Τώρα μας έλαχε το πρόσημο. Δεν υπάρχει πολιτικός, δημοσιογράφος ή πανελίστας που να μην επαναλαμβάνει εδώ και λίγες βδομάδες αυτήν τη λέξη κάθε τρία λεπτά - γενικώς γίνεται

του προσήμου. Αλλοτε με αριστερό πρόσημο, άλλοτε με προοδευτικό πρόσημο (το δεξιό πρόσημοαποφεύγεται κάπως), γενικώς όλοι ομιλούν για πρόσημο λες και θα φάνε πρόστιμο αν το παραλείψουν.

ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟΝ ΣΕΒ

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», υποστηρίζουν οι συγγραφείς του«Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».

«Μπούρδες», απαντούν οι ανειρήνευτοι πολέμιοι του ξύλινου, του δογματικού λόγου και των κομμουνιστικών ιδεοληψιών. Αυτά τελειώσανε, διαβεβαιώνουν. Το είχε πει και ο κ.Γιώργος Παπανδρέου (28/8/2009) ως πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», στην εκδήλωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος: «Δεν είναι πλέον ο εργάτης εναντίον του εργοδότη», είχε τονίσει…

Χρόνια πριν, ήδη από το 1976, την έλευση αυτής της νέας εποχής – εποχή γενικής συναδέλφωσης, «κοινωνικής ειρήνης» και «κατάργησης της πάλης των τάξεων» -  την είχε εγκαινιάσει στην Ελλάδα ο αείμνηστος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης: Δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και «δεν θα επιτρέψωμεν την πάλην των τάξεων», δήλωνε με πάθος…

Στην πορεία προστέθηκαν ακόμα πιο ισχυρές αποδείξεις ότι οι ταξικές αντιθέσεις «ξεπεράστηκαν» και «καταργήθηκαν». Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του τότε πρωθυπουργού κ.Σημίτη, ο οποίος τον Ιούνιο του 2000, από το Βερολίνο (τι σύμπτωση!)  είχε κατσαδιάσει όσους διαμαρτύρονταν για (ταξική) πολιτική του, και τους καλούσε - και ως πολιτικός και ως επιστήμων καθηγητής - να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «ερμηνευτικό κανόνα την πάλη των τάξεων»…

Πρώτος λόγος

Ο πρώτος λόγος που υπενθυμίζουμε τα παραπάνω είναι γιατί, παρ’ όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις, συνεχίζουν να υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν να αμφισβητούν την «κατάργηση της πάλης των τάξεων». Κάτι μυστήριοι, που δεν είναι και τόσο πεισμένοι με το αφήγημα που θέλει τον κόσμο να πορεύεται με πυξίδα την «ταξική ειρήνευση» και την «κοινωνική συνεργασία».

Ελληνοφρένεια - Επ.59

AlphaTVGreece

Σταύρος Λυγερός: Μετά το φθινόπωρο οι αλλαγές

984radio

Οι εκλογές και τα αποτελέσματά τους, οι πολιτικοί συσχετισμοί παράλληλα με τις δυσκολίες των πολιτών , την επανεμφάνιση της τρόικα και το δυσβάσταχτο φορολογικό τοπίο , αντικείμενο της ανάλυσης του δημοσιογράφου -- συγγραφέα Σταύρου Λυγερού μιλώντας στο Ράδιο 9,84 και στο Γιώργο Σαχίνη.

Εκτίμησε ότι οι όποιες αλλαγές θα επέλθουν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας από το Σεπτέμβριο και μετά. 

Ιδιαίτερη αναφορά για τα τεκταινόμενα στη Θράκη με την πολιτική της Άγκυρας και τη στάση των κομματικών επιτελείων προεκλογικά.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο Κόκκινο

koutipandoras

ΣΩΡΗΔΟΝ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΕ

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ηταν 10.30 το πρωί της Δευτέρας όταν ο Αμόν Γκίλμορ, οηγέτης του Εργατικού Κόμματος της Ιρλανδίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κατάλαβε ότι ήταν υποχρεωμένοςνα παραιτηθεί από την ηγεσία των Εργατικών λόγω τωνκαταστροφικών αποτελεσμάτων στις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές της Ιρλανδίας. Καμία πρόθεση δεν είχε ο ίδιος να προχωρήσει σε τέτοια κίνηση. Επτά βουλευτές και ένας γερουσιαστής των Εργατικών όμως είχαν ήδη υπογράψει πρόταση δυσπιστίας και από λεπτό σε λεπτό θα την κατέθεταν στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος για να γίνει ψηφοφορία καθαίρεσης του Γκίλμορ.

«Οι υπογράφοντες κάνουμε την πρόταση η κοινοβουλευτική ομάδα των Εργατικών να μην διατηρήσει την εμπιστοσύνη της στον αρχηγό του κόμματος» ανέφερε ξερά το κείμενο των Εργατικών βουλευτών. Πρόταση καθαίρεσής του από την ηγεσία του κόμματος υποβλήθηκε και από μέλη οργανώσεων των Εργατικών του βόρειου Δουβλίνου. Ο Αμόν Γκίλμορ υπέβαλε την παραίτησή του από την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, όχι όμως και από την κυβέρνηση! «Η απόφαση για το αν θα παραμείνω υπουργός Εξωτερικών θα ληφθεί από τον πρωθυπουργό και τον αντικαταστάτη του στην ηγεσία των Εργατικών» δήλωσε, ελπίζοντας να τον διασώσει η Δεξιά, στην κυβέρνηση της οποίας έβαλε εδώ και τρία χρόνια τους Εργατικούς με αποτέλεσμα την εκλογική συντριβή τους. Εσπευσε μάλιστα ο Γκίλμορ να δηλώσει ότι... θα παραμείνει σε δημόσιο αξίωμα!

Λίγες ώρες αργότερα, ο ηγέτης των Ισπανών σοσιαλιστών Αλφρέδο Πέρεθ Ρουβαλκάβα συμπεριφέρθηκε με πολύ μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από τον Ιρλανδό ομοϊδεάτη του. Καθώς το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα κατέγραψε το χειρότερο αποτέλεσμα της ιστορίας του χάνοντας τις 9 από τις 23 έδρες που είχε στο ευρωκοινοβούλιο μένοντας με 14, ο Ρουβαλκάβα ανέλαβε την ευθύνη και παραιτήθηκε. «Δεν ξανακερδίσαμε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Πρέπει να αναλάβει νέα ηγεσία» δήλωσε, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα διεκδικήσει την επανεκλογή του και ανακοινώνοντας τη σύγκληση έκτακτου συνεδρίου του κόμματος για την εκλογή νέου γενικού γραμματέα. Το 2009, στις προηγούμενες ευρωεκλογές, το Λαϊκό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας είχαν πάρει μαζί σχεδόν 80% των ψήφων, τώρα έπεσαν αθροιστικά στο 49%. «Δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμη για το τέλος του δικομματισμού, αλλά για την αρχή του τέλους» σχολίασε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο ηγέτης του αριστερού ισπανικού κινήματος των «Αγανακτισμένων» που κατέβηκε αυτόνομο στις ευρωεκλογές, πήρε 8% και 5 έδρες.

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΕΧΘΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Βυζαντινό Μουσείο. Eνας θησαυρός στη μέση (της Μέσης Οδού) των Αθηνών. Επισκεφθείτε το! (ευκτική)

Η άλλη, η άγνωστη πλευρά (σε εκατομμύρια Ελλήνων) του Βυζαντίου, ενός λαϊκού και κοσμικού κράτους με ξεχωριστή και πολυποίκιλτη ιδιοπροσωπία, η θρησκευτικότητα ως στοιχείο του καθημερινούπολιτισμού (κατά το αρχαιοελληνικό προηγούμενο). Και ύστερα (από την επίσκεψη) δυο-τρεις στιγμές ψυχής. Ανάπαυσης κι ανάτασης, ναι μπορούν να συμβούν κι αυτά στη μέση των Αθηνών. (Μου έλεγε κάποτε άγιος τις εκ των παλαιών, «η γαλήνη και η αρμονία μέσα σου είναι επαναστατική ύλη».)

Και, επιτρέψτε μου, κάτι ακόμα απ’ το ωραίον που εξακολουθεί να μάχεται  γύρω μας: η συλλογή διηγημάτων «Νοέμβριος» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. (Εκδ. Πατάκη). Χιούμορ αλλά και σκώμμα, γλώσσα λαλέουσα, μαγική φαντασία, τρυφερότητα και μελαγχολία με τρόπονεύθυμο, πέρα από την απομαγευμένη ξηρότητα της εποχής μας. Ιστορίες που τις διαβάζεις σαν κάποιος να σου τις αφηγείται. Οπως έκαναν οι άνθρωποι παλιά μιλώντας κι όπως συνεχίζουν να κάνουν όσοι έχουννόστο του μέλλοντος, ενός μέλλοντος που, βρ’ αδερφέ, μπορεί και να μας μοιάζει...

Καλημέρα σας! Παράξενα πράγματα συνέβησαν χθες στην πόλη. Λέγεται ότι μόλις πήρε να νυχτώνει, ο κ.Σαμαράς έπαψε να κομπάζει για τη νίκη του να χάσει επτά μονάδες απ’ το ποσοστό του κόμματός του, κι αποσύρθηκε στα ενδότερα των ενδιαιτημάτων του σκεφτικός. Λέγεται, αφήνει το περιβάλλον του να διαρρεύσει, ότι ο κ. πρωθυπουργός άναψε 40 κεράκια στη μνήμη των 4.000 που έχουν αυτοκτονήσει - ο αριθμός των κεριών είναι συμβολικός, διότι μπορεί και να έχουν αυτοκτονήσει 5.000 ή 6.000, ουδείς γνωρίζει επακριβώς, οι αυτοκτονίες δεν δηλώνονται όλες, ούτε ακόμα ο κ. πρωθυπουργός έχει κάνει απολογισμότου έργου του.

Τα μόνα σίγουρα είναι το 1,5 - 1,7 εκατομμύριο άνεργοι, τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι, τα χιλιάδεςκλειστά μαγαζιά, η φτώχεια, η απελπισία και η ανημποριά που καλύπτουν την επικράτεια πλην τουΚαπιτωλίνου Λόφου, εκεί συνεχίζουν να το γλεντάνε οι Δυνατοί και οι φερτοί Αφέντες τους. Πλην όμως μη σας παραμυθιάζω, μάλιστα σε μια φθηνή απομίμηση λόγου τάχα εν παραβολαίς, τρίχες κεράκια άναβε ο κ. Σαμαράς, σενάρια έγραφε πώς να κάνει τον ανασχηματισμό,πώς να τα φορτώσει όλα στον κ. Στουρνάρα, κι αν θα τον αφήσει ο κ. Σόιμπλε να κάμει κάτι τέτοιο,πώς θα ρυθμίζει τη σύνθεση των θερινών τμημάτων στη Βουλή (και τις αντικαταστάσεις)  ώστε να περνάει λούφα  ζούλα εφαρμοστικούς νόμους του μεσοπρόθεσμου,πώς θα φάνε μαζί με τον συνέταιρό του, τον κ. Βενιζέλο, τις 50 έδρες μπόνους απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μετά την ήττα του να βγει πρώτο κόμμα έχει τρελάνει το μαύρο άσπρο προσπαθώντας να προκαλέσει «ατύχημα» και να διασαλεύσει τη «σταθερότητα». Και την τάξη.

Ω, ΤΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η στήλη σήμερα πλέει σε πελάγη ευτυχίας! Κάτι είχε πάρει το αυτί μας από μέρες, αλλά περιμέναμε πρώτα να διασταυρώσουμε την είδηση. Ε, λοιπόν, ναι! Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας το ανακοινώσουμε και να το επιβεβαιώσουμε: Η «κεντροαριστερά»ανασυγκροτείται! Οι αναδιατάξεις άρχισαν! Οι διεργασίες ξεκίνησαν! Οι μετεγγραφές κλείνουν! Οι μετονομασίες έρχονται! Οι συγχωνεύσεις ετοιμάζονται!

Φίλες και φίλοι, πατριώτες και συνάνθρωποι, ένας νέος άνεμος αρχίζει να πνέει πλέον στη χώρα. Όχι τόσο ισχυρός όπως η θύελλα που ξεσήκωναν τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ όταν απογειώνονταν για να χτυπήσουν τη Γιουγκοσλαβία από τη βάση Αβιάνο του «κεντροαριστερού» Ντ’ Αλέμα, αλλά πάντως ένα πρώτο αεράκι μας πήρε…

Νέο τοπίο, πιο ζεστό, μοιάζει να ανατέλλει μέσα στην κακοτυχία μας. Όχι τόσο «ζεστό» όσο η πρόσληψη του «κεντροαριστερού» καγκελάριου Σρέντερ από την πολυεθνική «Γκαζπρομ», αλλά από το τίποτα…

Μια μυρωδιά κάθαρσης διαχέεται από τους αρμούς του θολού πολιτικού μας τοπίου. Όχι τόσο έντονη όπως όταν επί «κεντροαριστερού» Πρόντι, προέδρου της Κοµισιόν, πρωθυπουργού της  Ιταλίας, επικεφαλής του ιταλικού κρατικού οµίλου για τη βιοµηχανική ανασυγκρότηση,  συνέβη το σκάνδαλο της συγχώνευσης µεταξύ της γερµανικής Siemens και της ιταλικής STET µε τη µεσολάβηση της Goldman Sachs, αλλά…

Κυρίες και κύριοι αυτό που έλειπε από την χώρα μας, κάτι εντελώς… καινούργιο, αποκτά σάρκα και οστά!  Ένα λαμπρό μέλλον μας χτυπάει την πόρτα, που μόνο μια «κεντροαριστερά», βγαλμένη από τις καλύτερες παραδόσεις των Μπλερ και των Φίσερ, μπορεί να εγγυηθεί!

Λάβετε, δε, υπόψη ότι μιλάμε για «νέο» φρούτο, έτσι; Γιατί, τούτη τη φορά, η «νέα κεντροαριστερά», δεν θα είναι σκέτη. Θα έχει «Ελιές». Θα έχει και «Ποτάμια». Δεν θα έχει εκείνα τα παλιομοδίτικα «μπλοκάκια» του Σημίτη. Τώρα θα έχουμε σακίδια!

Γεννιέται πράμα που σαλεύει! Και μέσα στη «φρεσκαδούρα», ε; Μετρήστε κομμάτια:

«ΩΣ ΕΔΩ!» ΕΙΠΑΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΕ

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι από πολιτική σκοπιά,για τη Γερμανία αξίζει περισσότερο η Γαλλία μόνη της από τις υπόλοιπες 26 χώρες-μέλη της ΕΕ, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό. Ο λόγος είναι απλούστατος: ούτε Ευρωζώνη ούτε ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη Γαλλία! Οταν λοιπόν η Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπό της έρχονται στις ευρωεκλογές της Κυριακής πρώτο κόμμα με 25% από... 7% που είχε στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009, πριν δηλαδή από την κρίση, αυξάνοντας τις έδρες της στο Ευρωκοινοβούλιο από 3 σε... 24 (!), λογικό είναι να αντηχήσουνοι σειρήνες συναγερμού στο Βερολίνο. Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν οι Γάλλοι ψηφοφόροι έγιναν ξαφνικά ακροδεξιοί και φασίστες. Είναι προφανές ότι δεν συνέβη αυτό. Το πραγματικό ζήτημα που θέλει απάντηση είναι γιατί το ένα τέταρτο των Γάλλων ψηφοφόρων ψήφισε το Εθνικό Μέτωπο, μόλις αυτό έκανε σημαία του το σύνθημα «Εξω η Γαλλία από το ευρώ!» και υποσχέθηκε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το θέμα αυτό.

Οταν ένα κόμμα με αυτό το σύνθημα βγαίνει πρώτο κόμμα, είναι αυτονόητο ότι συσπειρώνει γύρω του κοινωνικά στρώματα που ασπάζονται το σύνθημα αυτό. Αν το κόμμα αυτό ήταν αριστερό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συσπείρωσε γύρω του πληττόμενα από το ευρώ εργατικά, αγροτικά, φτωχότερα μικροαστικά στρώματα που το βιοτικό τους επίπεδο έχει υποβαθμιστεί λόγω του ευρώ. Επειδή όμως το Εθνικό Μέτωπο είναι δεξιό και μάλιστα ακροδεξιό κόμμα, τα πράγματα αλλάζουν. Είναι φανερό ότι η γραμμή της Λεπέν βρίσκει απήχηση όχι μόνο στα λαϊκά στρώματα που έχουν πληγεί, αλλά και στα μεσαία στρώματα και σε εκείνα τα τμήματα της γαλλικής αστικής τάξης, εκείνους δηλαδή τους επιχειρηματίες και τα κόμματα της οικονομικής ελίτ, που είτε έχουν ήδη καταστραφεί λόγω ευρώ είτε έχουν δεχθεί ισχυρότατα πλήγματα.

Αυτοί οι κατεστραμμένοι ή βαρύτατα απειλούμενοι αστοί βρίσκονται αντικειμενικά στην ηγεσία της μετατόπισης προς τη Λεπέν, ακολουθούμενοι από εκατομμύρια θιγόμενους ψηφοφόρους που προέρχονται από τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα. Αυτό είναι εμφανέστερο στην Ιταλία. Τα λαϊκά και μέρος των μεσαίων στρωμάτων που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να υποβαθμίζεται εξαιτίας του ευρώ εκφράστηκαν εκλογικά υπερψηφίζοντας τον Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος πήρε πάνω από 21%. Αντιθέτως, εκείνο το τμήμα των Ιταλών επιχειρηματιών που υποφέρει λόγω του ευρώ, εκείνοι οι εκπρόσωποι των βιομηχανικών και βιοτεχνικών μεσαίων στρωμάτων υψηλής ειδίκευσης, εκείνοι οι Ιταλοί μεγαλοαγρότες και αγροτοβιομήχανοι που δεινοπαθούν με το ενιαίο νόμισμα, όπως φυσικά και δεξιά λαϊκά στρώματα, συμπεριφέρθηκαν με διαφορετικό τρόπο στις ευρωεκλογές.

National Geographic | 1453, η Άλωση της Πόλης

ΝΕΤ Η μήχανη του Χρόνου Η Άλωση της ΠΟΛΗΣ

(ΔΕΝ) ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Δεν δουλεύει το μαγαζί: Γερμανία 52,1%! Δανία 43,6%! Ολλανδία, κρατηθείτε: 63%!! Τι είναι αυτά; Ποσοστά αποχής στις ευρωεκλογές! Αυστρία, 54,3%!

Πάμε στο «Νησί». Βρετανία: 64% αποχή! Πάμε στους «χορτασμένους», Σουηδία: 54,3% αποχή! Φινλανδία: 59,1%! Γαλλία, η «ψυχή» της Ευρώπης. Εκτός απ’ την άνοδο των Λεπενικών του Εθνικού Μετώπου, ταβάνι βάρεσε και η αποχή: 56,5%! Στη διπλανή και βασανισμένη Ισπανία (με τον εκεί δικομματισμό να καταρρέει) η αποχή έφθασε το 54,1%! Ενώ στην εξαθλιωμένη Πορτογαλία, που «βγήκε» προσφάτως απ’ τα Μνημόνια (παρ’ ότι δεν την κυβερνά οΣαμαρομπαλτάκος), η αποχή βάρεσε 65,5%!! Δεν δουλεύει το μαγαζί στη δύση της Δύσης, αλλά δεν δουλεύει και στην ανατολήτης. Στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, που τώρα συναπαρτίζουν ένα ψηφιδωτό προτεκτοράτων, αποικιών, ειδικών οικονομικών ζωνών, σαντζακίων, και ζωτικών χώρων αλλωνών η αποχή έσπασε λέβητες: Λετονία 70%! Τσεχία 80%! Σλοβακία 87%!! - πάρτε ανάσα! Ουγγαρία 71,1%! Σλοβενία 79%! Ρουμανία67,8%! Κροατία 74,9! Βουλγαρία 64,5% και στην Πολωνία (που διατηρεί ακόμα κάποιες φιλοδοξίες κρατικής υπόστασης) 77,3%!

Στην πολυβασανισμένη -για να γυρίσουμε στη δύση της Δύσης- Ιρλανδία (που γνωρίζει το τέταρτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης στη νεότερη ιστορία της) απ’ τις ευρωεκλογές απείχε το 48%! Το 40% στην Ιταλία και το 56% στην Κύπρο. Δεν δουλεύει το μαγαζί,ή μάλλον δουλεύει με έναν τρόπο που στους πιο πολλούς προκαλεί αποξένωση και σε σημαντικό μέρος σκεπτικισμό ή αποστροφή. Οι Ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν την Ενωση σαν μια γραφειοκρατία των τραπεζών και των τραστ, σαν ένα στράτευμα μισθοφόρων που έχει μπουκάρει στα κράτη τους, στις πόλεις τους, στα χωριά τους και κάνεικουμάντο με τον πιο άκαρδο αλλά και άξεστο τρόπο στους νόμους, τους κανόνες και τα ήθη με τα οποία ήταν συνηθισμένοι να ζουν. Η Ενωση χτυπάει κατακέφαλα συντηρητικές και προοδευτικές αντιλήψεις με έναν υπερταξικό και υπερεθνικό κομφορμισμό (αλλά και επικοινωνιακό βερμπαλισμό) που θυμίζει -ω, ναι- τις συντεχνιακές αντιλήψεις των φασιστών για τα κράτη, όπου κάθε τάξη πρέπει να παίζει ήσυχα και ωραία τον ρόλο της, αν δεν θέλουν οι ανήσυχοι να καταλήγουν στο περιθώριο ή στα ψυχιατρεία - ή σε κάθε άλλη σύγχρονη εκδοχή ενός στρατοπέδου καταναγκαστικής εργασίας.

Στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ενωση ο «τρόμος και η αθλιότητα του Γ’ Ράιχ» είναι οικονομικός, συμβαίνει σε πολλές χώρες -και στις χορτασμένες- κι απλώνεται παντού.

Αυτή η παρακμή και η εξαθλίωση, αν παγιωθεί, αν βαθύνει κι άλλο, ο μόνος τρόπος για να διαιωνίζεται θα είναι τα πραξικοπήματα (πολιτικά στην αρχή, στρατιωτικά στη συνέχεια) και η εγκαθίδρυση τυραννιών.Ηδη στην Ελλάδα πολιτικά πραξικοπήματα έχουν συμβεί, ενώ «η οικονομία της φρίκης» έχει πάρει πλέον μορφές οικονομικού ναζισμού. Κι επειδή η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, έχει γίνει η Ελλάδα του Μπαγκλαντές ή η Ελλάδα Καμπότζη - διότι σε αυτό το επίπεδο, στα έσχατα, στον πάτο, κατατάσσεται πλέον η χώρα μας εις ό,τι αφορά τη δυστυχία της εργασίας.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η κάλπη και τα εκλογικά ποσοστά δεν αποτελούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον φασισμό, για τον ναζισμό, για την ακροδεξιά. Αν ήταν έτσι, ο Χίτλερ με το 44% και το 33% που είχε πάρει στις εκλογές του 1933 στη Γερμανία θα ήταν «Άγιος». Αν ήταν έτσι η Λεπέν με το 25% στη Γαλλία θα ήταν «οσία». Ο Φάρατζ με το 29% στη Βρετανία και οι ακροδεξιοί με τα διψήφια ποσοστά από την Δανία και την Ουγγαρία μέχρι την Αυστρία και την Ολλανδία θα ήταν «ιεραπόστολοι».

Εκείνο που επιβεβαιώνουν αυτά τα ποσοστά είναι ότι το φίδι του φασισμού εκτρέφεται και μεγαλώνει μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, η οποία ενώ είναι η ίδια που το επωάζει και το ταΐζει σε πανευρωενωσιακό επίπεδο, είναι και η ίδια που παριστάνει την «σοκαρισμένη» από την ανάπτυξή του.

Η γέννηση του φασισμού, ή άνοδός του και η σημερινή του αναβίωση αποτελεί έκφραση της επιβεβαιωμένης ιστορικά αλήθειας ότι µια κοινωνία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να οδηγείται κάποιες φορές σε παράκρουση. Το φαινόμενο δεν είναι απίθανο. Άλλωστε, με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα µπορεί κάποιος να µάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αµερικαναράδες», οι ιδεολογικοί αντίστοιχοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους Έλληνες, τότε, µετανάστες. Συνέβη στη Γερµανία του Μεσοπολέµου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιούνταν το «διαφορετικό» και σταµπαριζόταν µε ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς. Τέτοιου είδους «µνήμες» φρεσκάρονται χρόνια τώρα στην ΕΕ. Ήταν ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας (εκεί που οι ακροδεξιοί πήραν την πρώτη θέση στις εκλογές) από κοινού με την καγκελάριο Μέρκελ της Γερμανίας (εκεί που για πρώτη φορά οι ναζί εξέλεξαν ευρωβουλευτή) που συνομολογούσαν τον Φλεβάρη του 2011 ότι στην Ευρώπη επήλθε το «τέλος» του πολυπολιτιστικού μοντέλου» το οποίο «απέτυχε»…

Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Σε συνθήκες κρίσης, δε, αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ (σσ: θα δούμε σε επόμενο σημείωμα πως συγκεκριμένα γίνεται αυτό στην Ελλάδα) ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

ΕΠΕΛΑΣΗ ΑΝΤΙ-ΕΕ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΕ ΓΑΛΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Μονολεκτικός και με τεράστια γράμματα ο τίτλος της δεξιάς γαλλικής εφημερίδας «Λε Φιγκαρό» προχτές: «Σεισμός»! Τεράστια η φωτογραφία της νικήτριας των ευρωεκλογών Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδος του Εθνικού Μετώπου με το ιστορικά υψηλό ποσοστό του κόμματος στο 24,7%, εκτινασσόμενο κατά... 18 (!) εκατοστιαίες μονάδες από τις προηγούμενες ευρωεκλογές. Είχε μόνο 3 έδρες στην Ευρωβουλή η Λεπέν το 2009 και τώρα τις έκανε... 24! Το σύνθημα «έξω η Γαλλία από το ευρώ»έδωσε εκλογικά φτερά στη Λεπέν, όπως απέδειξε η κάλπη. Με το ποσοστό των Γάλλων σοσιαλιστών που κυβερνούν τη χώρα να πέφτει στο ιστορικά χαμηλό... πασοκικού τύπου επίπεδο του 14,3%, δύσκολα μπορεί κανείς να ρίξει άδικο στη «Φιγκαρό» που κηρύσσει το «τέλος του δικομματισμού». Πανικόβλητοι ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, οπρωθυπουργός Μανουέλ Βαλ (ο οποίος προέρχεται από την πιο δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος) και οι σημαντικότεροι υπουργοί της κυβέρνησης πραγματοποιούν αλλεπάλληλες συσκέψεις για να δουν πώς μπορούν να αποτρέψουν την εκδήλωση κρίσης κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης.

Η «Φιγκαρό» επισημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αποκάλυψε «ένα αίσθημα πολιτιστικής και ηθικής στέρησης των εθνών που φοβούνται μήπως συνθλιβούν κάτω από την πίεση της παγκοσμιοποίησης». Ακόμη και η ακραία φιλοευρωπαϊκή «Λε Μοντ» παραδέχεται ότι «είναι αναγκαία μια συζήτηση για τη δημοκρατία και την αναζήτηση του ρόλου του κράτους και του έθνους εντός της Ευρώπης». Οσο για την Κεντροαριστερά, είναι εξόφθαλμη η έλλειψη σοβαρής επαφής της με τις συντελούμενες πολιτικές διεργασίες. «Η νίκη του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία: Η αποτυχία μιας ολόκληρης χώρας» ήταν ο τίτλος της κεντροαριστερής γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν», ο οποίος προδίδει κραυγαλέα αμηχανία.

Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στην απέναντι πλευρά της Μάγχης, τη Βρετανία. Το Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ που κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με κεντρικό σύνθημα «Εξω η Βρετανία από την ΕΕ» σάρωσε εκλογικά. Βγήκε πρώτο (!) με ποσοστόκοντά στο 28% και αύξησε τις έδρες του από 13 που είχε πάρει στις ευρωεκλογές του 2009 σε 24, διπλασιάζοντας σχεδόν τους ευρωβουλευτές του. Είναι η πρώτη φορά που δεν νίκησαν οι Συντηρητικοί ή οι Εργατικοί στην Αγγλία εδώ και... πάνω από 100 χρόνια! Δικαίως ο Νάιτζελ Φάρατζ χαρακτήρισε το αποτέλεσμα αυτό «το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα στη βρετανική πολιτική εδώ και 100 χρόνια». Οπως φαίνεται, η πρώτη συνέπεια αυτής της νίκης θα είναι η πολιτική καρατόμηση του αρχηγού των Φιλελευθέρων, Νικ Κλεγκ, που συγκυβερνά με τους Συντηρητικούς του Ντέιβιντ Κάμερον. Οι Φιλελεύθεροι έχασαν τις... 11 από τις 12 έδρες που είχαν στο Ευρωκοινοβούλιο! Αυτό όμως είναι ασήμαντο. Το σημαντικό είναι ότι είναι βέβαιη πλέον το 2017 η έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ, αν πραγματικά πραγματοποιηθεί το υπεσχημένο δημοψήφισμα που έχει τάξει ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στους Βρετανούς! Εν ολίγοις, αποκλείεται να λάβει χώρα το δημοψήφισμα αυτό με τη μορφή του καθαρού ερωτήματος «Μέσα ή έξω από την ΕΕ η Βρετανία».

Στην Ιταλία, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από τον τρόπο που παρουσιάζεται. Βεβαίως και ήρθε πρώτο το κεντροαριστερό κόμμα του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι με 40%, το οποίο φυσικά τάσσεται υπέρ του ευρώ και της ΕΕ.

Ελληνοφρένεια - Επ. 58

AlphaTVGreece

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΙΛΗΣΕ…

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η Δημοκρατία μίλησε… Ας δούμε πως: Η αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών ανήλθε στην Σλοβακία στο 87%. Στην Τσεχία 80,5%. Στην Πορτογαλία 65,5%. Στην Βρετανία 64%. Στην Ολλανδία 63%. Στην Ισπανία 55,3%. Στην Γερμανία 52%. Στην Αυστρία 55%. Στην Πολωνία 77%. Στην Ουγγαρία 71%.  Στην Κροατία 76%. Στην Σλοβενία 79%. Στην Ρουμανία 65%. Στην Λετονία 70%. Στην Σουηδία και στην Ιρλανδία 49%.  Στην Κύπρο 58%. Από το σύνολο των 28 κρατών – μελών της ΕΕ η αποχή ξεπέρασε το 50% στις 20 από αυτές. Η αποχή ξεπέρασε το 40% στις 24 από τις 28 χώρες…

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Στις ευρωεκλογές του 2009, σε όλες τις χώρες της ΕΕ το «κόμμα» που και τότε είχε κερδίσει ήταν η αποχή. Στο σύνολο των χωρών της ΕΕ το ποσοστό των Ευρωπαίων ψηφοφόρων που δεν είχαν προσέλθει να ψηφίσουν είχε ανέλθει και τότε στο 57%. Όπως την Κυριακή έτσι και στις προηγούμενες ευρωεκλογές, η αποχή σχημάτισε πανευρωπαϊκή «κυβέρνηση» και μάλιστα... αυτοδύναμη.

Αυτή είναι η πραγματική σχέση των λαών με την «Ευρώπη των λαών». Το κλαμπ των Μπαρόζο, των Ρομπάι, των Ολι Ρεν, το κονκλάβιο των επιτροπάτων και των διευθυντηρίων, είναι προφανές ότι δεν διαθέτει επί της ουσίας καμία «νομιμοποιητική» βάση. Το «δικαίωμά τους» να ορίζουν πρωθυπουργούς (βλέπε: Κάννες), να συντάσσουν Μνημόνια, να χρηματοδοτούν τράπεζες και να επιβάλουν λιτότητα, δεν απορρέει από καμία λαϊκή έγκριση.

Η απάντηση της… Δημοκρατίας σε όλα αυτά είναι απλή στην διατύπωσή της και σαφέστατη στην κυνικότητά της: «Ε, και;». Τουτέστιν, όπως η αποχή στις ευρωεκλογές του 2009 σε τίποτα δεν εμπόδισε την ΕΕ να κηρύξει  μνημονικές πολιτικές διαρκείας για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς της ΕΕ, έτσι και η αποχή της Κυριακής δεν πρόκειται να εμποδίσει το ιερατείο των Βρυξελλών να εγκαθιστά τρόικες, μηχανισμούς επιτήρησης και πολιτικές που ισοδυναμούν με «δάκρυα και αίμα».

Η αποχή, επομένως, έχει πάψει από καιρό να αποτελεί εκείνο το «εύγευστο φρούτο», όπως κατά καιρούς ισχυρίζονταν διάφοροι τάχα μου «αντισυστημικοί» και «αντικομφορμιστές» της πλάκας. Ισα ίσα, με αυτό το (αμερικάνικο) φρούτο είναι που οι πολυεθνικές κυβερνούν την Αμερική εδώ και δεκαετίες. Στις ΗΠΑ, που οι Πρόεδροί τους εκλέγονται μόλις από τους μισούς των... μισών που προσέρχονται στις κάλπες, τα 100 εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, των ανασφάλιστων που συρρέουν στις ουρές των συσσιτίων, διαρκώς αυξάνονται.

ΗΤΤΕΣ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΟΜΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Επτά ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες έχασε η ΝΔ στις προχθεσινές ευρωεκλογές συγκριτικά με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 - από το 29,7% έπεσε στο 22,7%.Εχασε δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο του ποσοστού της! Ούτε λόγος φυσικά περί σύγκρισης του ποσοστού της με τις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009, πριν ξεσπάσει στην Ελλάδα η οικονομική κρίση. Από το 32,3% που είχε πάρει τότε έχασε σχεδόν δέκα εκατοστιαίες μονάδες, παρόλο που και το2009 είχε χάσει πάνω από άλλες δέκα (!) εκατοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2004 που είχε πάρει 43%. Δεν έχασε όμως μόνο η ΝΔ. Εχασε και ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ. Αυτό μάλιστα έχασε πάνω από το ένα τρίτο (!) του ποσοστού που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του 2012: από το 12,3% τον Ιούνιο του 2012 έπεσε στο 8% προχτές. Καλά, εδώ μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί η σύγκριση με το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2009.

Το ΠΑΣΟΚ από τότε έχει καταβαραθρωθεί στα πολιτικά Τάρταρα, χάνοντας πάνω από... 28 (ναι, 28!!!) εκατοστιαίες μονάδες. Εχασε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ από τον Ιούνιο του 2012 τέσσερις εκατοστιαίες μονάδες. Με τα δύο κυβερνητικά κόμματα να χάνουν συνολικά κάπου 11 εκατοστιαίες μονάδες από το αθροιστικό ποσοστό τους πέφτοντας από το 42% στο 31%, εύλογο είναι το ερώτημα: γιατί δεν καταρρέει αυτή η κυβέρνηση, αφού δεν εκφράζει πλέον ούτε το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος;

Η απάντηση είναι σαφής: γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να προσελκύσει ούτε καν τη μία από αυτές τις 11 μονάδες των ψηφοφόρων ώστε να αυξήσει το ποσοστό του! Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως και έχει κάθε δικαίωμα νακαυχιέται ότι όχι μόνο είναι πλέον το πρώτο κόμμα, αλλά και αντέστρεψε πλήρως την κατάσταση. Ενώ δηλαδή στις εκλογές του Ιουνίου 2012 η ΝΔ βγήκε χοντρικά με 3 εκατοστιαίες μονάδες διαφορά πρώτη, στις προχτεσινές ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ την πέρασε 4 μονάδες. Πρόκειται όντως για πλήρη αντιστροφή.

Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε αυτή την αντιστροφή μέσω της... στασιμότητας, παραμένοντας απλώς στο ποσοστό του: το 2012 είχε πάρει 26,9% και προχθές πήρε 26,6%. Με το 26,9% του 2012 ήταν 3 μονάδες πίσω από τη ΝΔ, με το οριακά μικρότερο 26,6% που πήρε προχτές πέρασε 4 μονάδες μπροστά από τη ΝΔ! Αλλο πράγμα όμως τα μαθηματικά, άλλο η πολιτική. Με τη διατήρηση του ποσοστού ενός κόμματος βεβαίως και μπορεί να περάσει αντίπαλα κόμματα, δεν μπορεί όμως να δημιουργήσει κλίμα νίκης, κλίμα εφόδου, ανατροπής της υφιστάμενης κυβέρνησης. Μάλιστα βαρύτατο τίμημα για τη συμμετοχή της στημνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου επί έναν χρόνο κατέβαλε και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Αυτή από το 6,3% του Ιουνίου 2012 καταποντίστηκε στις προχτεσινές εκλογές στο... 1,2% χάνοντας πάνω από τα τέσσερα πέμπτα του ποσοστού της - δηλαδή πέντε εκατοστιαίες μονάδες. Από τις 11 μονάδες που έχασαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συν τις 5 που έχασε η ΔΗΜΑΡ, σύνολο 16, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε τίποτα τελικά!

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ – Απόρριψη και δυσπιστία

ardin-rixi

Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη από τη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας.

Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές.

Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών,  αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία.

Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευση η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή.

Δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων με «συνταγή» από τον ΟΟΣΑ

taxheaven

Μπροστά στο δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων θα βρεθεί η κυβέρνηση αμέσως μετά τις κάλπες. Η υλοποίηση των προαπαιτούμενων δράσεων (όπως οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό και τις επικουρικές συντάξεις) που συνδέονται με τις εκταμιεύσεις δόσεων ύψους 2 δισ. ευρώ θα πρέπει να ολοκληρωθεί τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, δεδομένου ότι έμειναν πίσω λόγω των εκλογών. 

Η ανηφόρα του φθινοπώρου για την κυβέρνηση έχει ως βασικό σταθμό το δεύτερο κύμα των μεταρρυθμίσεων του ΟΟΣΑ που περιλαμβάνονται στη μελέτη που ήδη παρουσιάστηκε από τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. 


Εν μέσω προεκλογικής εβδομάδας, η τριμερής δεν έπαψε να πιέζει την κυβέρνηση για να προχωρήσουν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν εντός προγράμματος και να «ενοχλεί» με τηλεφωνήματα και e-mail τον υπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα για την πορεία υλοποίησης των 12 προαπαιτούμενων δράσεων του διμήνου Μαΐου - Ιουνίου. 

Η Αριστερά πρώτη δύναμη στη χώρα, η Δούρου περιφερειάρχης Αττικής

Το Κουτί της Πανδώρας

Η Ρένα Δούρου είναι η βέβαιη νικήτρια της Περιφέρειας Αττικής. Μιλώντας στα Προπύλαια, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για ιστορική νίκη στην Περιφέρεια Αττικής που συνδυάζεται με το ιστορικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές: "Για πρώτη φορά η Αριστερά κερδίζει εκλογική αναμέτρηση σε εθνικό επίπεδο. Ένα ισχυρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Αυτός ο λαός δεν βολεύεται με λιγότερο ήλιο, με λιγότερη αξιοπρέπεια, δεν βολεύεται παρά μονάχα με δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, προκοπή. Έχουμε ιστρική ευθύνη να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας. Όλη η Ευρώπη μας κοιτά γιατί καταδικάσαμε τη λιτοτητα. Υπάρχει μόνο ένα μικρό κομμάτι στο Μέγαρο Μαξίμου και στους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν κατάλαβαν πως νικήσαμε. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να φυγουν μόνοι τους. Εμείς θα τους ρίξουμε με τους αγώνες μας. Συγχαίρω τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη γιατί έφτασε πάρα πολύ κοντά σε μια πολύ μεγάλη έκπληξηστην Αθήνα. Είναι σα να κέρδισε ο Γαβριήλ. Συγχαίρουμε όλους τους νέους δημάρχους στης ριζοσπαστικής Αριστερας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διάττων αστέρας. Έχε βαθιές ρίζες στο λαό μας. Πάντα στους μεγάλους αγώνες δίπλα στο λαό ήταν η Αριστερά. Συγκροτούμε μια πλατιά πλειοψηφία. Πολύ σύντομα η μεγάλη ανατροπή. Σημερα κερδίσαμε μια πολύ μεγάλη μάχη, αύριο θα κερδίσουμε και τον πόλεμο".

Σε δηλώσεις της στα Προπύλαια η κα Δούρου τόνισε:

"Δώσαμε έναν σπουδαίο αγώνα. Δώσατε έναν σπουδαίο αγώνα. Και η πλειονότητα των συμπολιτών μας το κατανόησε.

To νέο «χρώμα» της Ελλάδος μετά τις εκλογές….

crashonline

Δείτε πως διαμορφώνεται το εκλογικό αποτέλεσμα σε όλες τις περιφέρειες τηςΕλλάδας, με την ενσωμάτωση να ξεπερνά το 90% για τις Ευρωεκλογές.

EU IN CRISIS: High anti votes and low turnouts spell beginning of the end for the Sprouts

The Slog

by John Ward

The Euroelection results coming in during the last hour (8 pm BST) suggest that, unlike in the British local elections, this time there really has been an earthquake. But beware: the turnouts are, on the whole, risibly low.

Five days ago, I posted as follows:

‘ My suspicion is that a lot of Americans will be shocked at just what a caning the euro-Establishment is going to get, but the ramifications go much wider than that. Last time out (2009) Britain’s anti-EU Party UKip got 16.6% of the British vote. This year they’ll get at least 28%, and be the largest UK Party in the European Assembly. In France, the same goes for the Far Right FN of Marine Le Pen. In Holland, Geert Wilder’s anti-EU PVV will be joint winner on around 17% of the vote. 22% will vote for Jobbik in Hungary, 24% for 5-Star in Italy, and around 1 in 5 Greeks will vote for Parties with one level or another of anti-Brussels sentiment.’

12η ΕΚΠΟΜΠΗ "MHTSI SHOW" 22/05/2014

Mitsi Show

Τι θα σήμαινε «αλλαγή γηπέδου»

Του Χρήστου Γιανναρά

Πληθαίνουν τα βιβλία δημόσιων προσώπων με μαρτυρίες ουτοπικές, αφηγήσεις, πιστοποιήσεις, αξιολογήσεις γεγονότων και πρωταγωνιστών της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» – των όσων συνέβησαν στον τόπο μας τα τελευταία σαράντα χρόνια (1974 – 2014). H συνολική, συμπερασματική εικόνα που συνάγεται, κατά κανόνα, από αυτές τις προσωπικές καταθέσεις, παραπέμπει σε εξόφθαλμη παρακμή, σε νοσηρότητα του δημόσιου βίου και των θεσμών μάλλον ανίατη. Mοιάζει να έχουν χαθεί τα αντανακλαστικά ζωντανού οργανισμού, οι δυνατότητες συλλογικής αυτοάμυνας, οι αντιδράσεις και λειτουργίες ανάσχεσης κινδύνων ή απειλών.

Στις προσωπικές μαρτυρίες καταδείχνεται ψηλαφητή και ακαταγώνιστη η δυναμική της ελεύθερης πτώσης: H αποσύνθεση της δημόσιας διοίκησης με την καθολική επιβολή του πελατειακού κράτους, το αλαλούμ πειραματισμών, ιδεοληψίας και «προοδευτικής» στενοκεφαλιάς που διέλυσε την παιδεία, η αχαλίνωτη αυθαιρεσία του συνδικαλισμού: αμόκ αυτοκαταστροφής. Mικρότητες απίστευτης ευτέλειας των διαχειριστών της εξουσίας, βουλιμική απληστία κάθε κομματικής κουζίνας (κατά κυριολεξία παρακράτους της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης), χαμένη κάθε αίσθηση δημόσιου συμφέροντος, αυτονόητη η λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

H φυγοπονία κανόνας, η αναξιοκρατία καθεστώς, η απαιδευσία και η εξηλιθίωση ενδημικές. Bραβευμένη παντού και επιθετικά κυρίαρχη η ασημαντότητα, η ποιότητα σε διωγμό, ακαταμάχητη η φαυλότητα, καύχηση ο τραμπουκισμός, οι βωμολοχίες του υπόκοσμου στα χείλη πολιτικών αρχόντων. Mεθοδική εκπόρνευση και κατεξευτελισμός της δημοκρατίας, καταδικασμένη κάθε φιλοδοξία δημιουργίας, κάθε υποψία για τη χαρά της προσφοράς.

Το μεγάλο 'Οχι μιας μικρής χώρας

Δέκα χρόνια από το ιστορικό δημοψήφισμα της Κύπρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ήταν Απρίλιος του 2004. Διακινδυνεύοντας τη δουλειά της, η αεροσυνοδός των Κυπριακών Αερογραμμών πλησίασε την αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ (Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος, Διαμαντοπούλου συν οι δύο νομικοί σύμβουλοι Σημίτη και Γιωργάκη) που πήγαιναν στη Λευκωσία να πιέσουν τους Κύπριους να ψηφίσουν το σχέδιο Ανάν. «Γιατί θέλετε να διαλύσετε το κράτος μας;», ρώτησε τους τρεις η κοπέλα. Κι αυτοί έκπληκτοι, περιορίστηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να κυττάξουνε αλλού. ‘Ηταν από τότε σαφές που πήγαινε το κόμμα που ξεκίνησε με το σύνθημα «Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες» και νωπές τις μνήμες της κυπριακής τραγωδίας για να καταλήξει στο «ότι πούνε Ευρωπαίοι και Αμερικανοί», έστω κι αν αυτό το «ότι πούνε» σήμανε την καταστροφή της Ελλάδας.

Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες δέκα χρόνια από το κυπριακό δημοψήφισμα του 2004, ένα δημοψήφισμα που απετέλεσε, για λόγους που θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, μείζονα σταθμό της κυπριακής, ελληνικής, αλλά και ευρωπαϊκής ιστορίας.

Με δεδομένες την τεράστια πίεση που άσκησαν ΗΠΑ, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ΕΕ στο λαό μιας υς Κυπρίους, την τεράστια γεωπολιτική σημασία του νησιού, αλλά και τη σημασία του ίδιου του σχεδίου Ανάν στην καθόλου ευρωπαϊκή πολιτειακή εξέλιξη, το ‘Όχι των Κυπρίων έχει μια διεθνή σημασία αντιστρόφως ανάλογη προς το μέγεθος του νησιού. Μπορούμε να το συγκρίνουμε με το ‘Όχι  της Γαλλίας, Γερμανίας και Ρωσίας στην εισβολή στο Ιράκ (2003), με το ‘Όχι Γάλλων και Ολλανδών, αργότερα και των Ιρλανδών, στον «αγοραίο», νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό του Μάαστριχτ (απόρριψη της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης, 2005), με την αντίσταση των Αράβων στη στρατιωτική, των Λατινοαμερικάνων στην οικονομική βαρβαρότητα της «Νέας Τάξης Πραγμάτων». ‘Όλα αυτά συνδέονται γιατί συνιστούν πράξεις αντίστασης στην παγκόσμια δικτατορία μιας συμμαχίας αγορών και αμερικανικών όπλων, που επιχειρείται να επιβληθεί παντού μετά τη σοβιετική κατάρρευση, καταργώντας τελικά και την ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία!

Η εικονική εγγύτητα.

του Κώστα Μελά

Στις ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν «οι σχέσεις συμπαρουσίας  προϋποθέτουν πάντα την εγγύτητα όσο και την απόσταση, την προσέγγιση όσο και την απομάκρυνση, τη σταθερότητα, όσο και τη φαντασία»[1].

Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε με την παραπάνω θέση. Όμως στις μέρες που διάγουμε το βίο μας (τα τελευταία 25 έτη) υπάρχει μια τρίτη παρουσία , η «εικονική εγγύτητα» που είναι καθολικά και μόνιμα διαθέσιμη χάρη στο ηλεκτρονικό δίκτυο και η οποία διαταράσσει οριστικά την ισορροπία μετατρέποντάς την  σε μονόπλευρη ισορροπία υπέρ της απόστασης , της απομάκρυνσης και της φαντασίας και εις βάρος της προσέγγισης και της σταθερότητας.

Αναδύεται ένα ερώτημα:

Η κατάσταση αυτή φαίνεται ότι προετοιμάζει τον τελικό διχασμό μεταξύ «φυσικής» και «πνευματικής» απομάκρυνσης. Μπορούμε να συνηγορήσουμε σε αυτό. Νομίζω  ότι με τα υπάρχοντα δεδομένα βλέπουμε ότι η πρώτη δεν αποτελεί προϋπόθεση της δεύτερης.

Η «εικονική εγγύτητα» έχει σήμερα τη δική της «υλική» βάση υψηλής τεχνολογίας , η οποία είναι απείρως ευρύτερη, πιο ευέλικτη, πιο ποικιλότροπη, ελκυστική και περιπετειώδης από κάθε διάταξη υλικών σωμάτων.

Άμα βγει ο Σύριζας…

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

…θα γίνουμε επιτέλους η πρώτη σταλινική κομμουνιστική δικτατορία στην Ευρώπη. Θα κλείσουμε τα σύνορα με τους καπιταλιστάς, οι τουρίστες θα ψάχνουν ομπρέλα και δεν θα βρίσκουν, όλες οι παραλίες θα γίνουν κρατικές και θα πρέπει να πληρώνεις εισιτήριο για να κάνεις μπάνιο.

Ο Αλέξης, σαν νέος Πούτιν, θα κλείνει φυλακή τραγουδιστές και καλλιτέχνες μεγάλης φήμης όπως ο Νότης, η Στικούδη και η Πάολα, καταδικάζοντάς τους σε ισόβια αφωνία για προσβολή της αισθητικής. Όλα τα σκυλάδικα θα σφραγιστούν και θα ανοίγουν μόνο μαγαζιά με ρεμπέτικα, αντάρτικα, εντεχνάδικα και τζαζοκουλτουριάρικα. Δεν θα μπορείς να πάρεις ψωμί το πρωί αν δεν τραγουδήσεις δυο Θεοδωράκηδες στα καπάκια.

Σαν μια άλλη Βόρεια Κορέα, θα μας κόψει το ίντερνετ και το facebook, θα κόψει το youtubeκαι ειδικά το youporn γιατί το Κόμμα θα έχει συμπεράνει πως η πολλή μαλακία φταίει που τόσα χρόνια ψήφιζε ο κόσμος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μπορεί να απαγορεύσει και γενικότερα τη μαλακία και να κάνει υποχρεωτικό το γαμήσι με άπλυτες αναρχοαριστερές και μουσάτους γυμνιστές της Δονούσας, ως ύστατο μέσο για να επιβληθεί οργονοθεραπεία [Βλέπε Βίλχελμ Ράιχ άμα δεν ξέρεις τι είναι η οργόνη – στην συριζαϊκή κοινωνία όλοι θα έχουν διαβάσει 2-3 βιβλία του] στους ανέραστους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Θα πάρει όλες τις εκκλησίες και θα τις κάνει μουσεία ομαδικών φαντασιώσεων με χιλιάδες πρώην πιστούς να βλέπουν βίντεο με το Χριστόδουλο και τους καραγκιόζηδες Θεσσαλονίκης και Αιγίου μητροπολίτες και να αναρωτιούνται γιατί τόσον καιρό τους άκουγαν.

Θα υποχρεώσει τους πλούσιους σε δια βίου φτώχεια και τους χρυσαυγίτες θα τους κάνει καθαρίστριες και υπηρετικό προσωπικό σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων για τους εγκληματίες μετανάστες που θα μπαίνουν κατά εκατομμύρια κάθε μέρα στη χώρα.

Να τελειώνουμε με τον καρκίνο

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Αυτό που έχουμε να χειριστούμε ως πολίτες, ως κοινωνία, ως λαός δεν είναι απλά η διαδικασία ανάθεσης της διακυβέρνησης ή η αλλαγή μιας εξουσιαστικής αρχής.

Αλλά πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε απ’ τον καρκίνο. 

Αυτό που καλούμαστε να διαχειριστούμε υπερβαίνει την ατομικότητά μας, ξεπερνά τον περιφραγμένο φαντασιακό μας προσωπικό χώρο, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από την απλή αναστροφή της συλλογικής μας ξεφτίλας από τη χρόνια μικροδιαφθορά με τους πολιτικάντηδες εξουσιαστές μας.

Αλλά πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε απ’ τον καρκίνο.

Η πτώση της κυβέρνησης μαριονέτας της τρόικας δεν αποτελεί τη λύση των προβλημάτων μας. Η πρώτη ημέρα μετά την πτώση θα είναι απλά μια επόμενη ημέρα.

Αλλά πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε απ’ τον καρκίνο. 

Τα σοβαρά προβλήματά μας ως χώρα θα συνεχίσουν και θα διαρκέσουν, ακόμα και με μια θαυματουργά ικανή και αποτελεσματική νέα κυβέρνηση.

Πριν ψηφίσεις μάθε, η ιδιωτικοποίηση δεν είναι μόνο… ιδεολογία, είναι κερδοφόρα απόλαυση!

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Λίγες ώρες πριν τις Ευρωεκλογές, στις οποίες ο ευρωσκεπτικισμός καλπάζει, το ρεπορτάζ του pressproject για τις παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες ενός εκ των υποψηφίων για την προεδρία της Ε.Ε., δίνει ένα ακόμη δυνατό παράδειγμα του γιατί η Ευρώπη των λόμπι και της ολιγαρχίας έχει διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση για τη «δημοκρατική» λειτουργία της.

Ο συγκεκριμένος  κύριος δεν είναι άγνωστος στην ελληνική κοινή γνώμη και  έχει κάνει και δηλώσεις περί ύπαρξης διαφθοράς, για την ανάγκη νέων κανόνων, καλώντας τους ψηφοφόρους να δουν ποιοι είναι εκείνοι που ζητάνε την ψήφο τους.

Ποιος είναι λοιπόν εκείνος που ζητάει την ψήφο των Ευρωπαίων;

Πέραν του ότι είναι μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, ο υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, κ. Verhofstadt κατέχει έδρα στο διοικητικό συμβούλιο της Sofina (Société de Financière de Transports et d’Entreprises Industrial), μια βελγική εταιρεία συμμετοχών με έδρα τις Βρυξέλλες.

Η Sofina, σύμφωνα με τη Wikipedia, επενδύει σε πολλούς τομείς της οικονομίας: στις τηλεπικοινωνίες (7%), τις εταιρείες χαρτοφυλακίου, στον τραπεζικό και ασφαλιστικό τομέα (6%), σε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια (6%), σε εταιρικές υπηρεσίες (18%), καταναλωτικά αγαθά (31%) , ενέργεια (6%), διανομή (8%) και διάφορους άλλους τομείς (10%). Ο κ. Verhofstadt είναι, επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Exmar, ενός ναυτιλιακού ομίλου που εξυπηρετεί τη διεθνή μεταφορά αερίου και πετρελαίου

Ο Guy Verhofstadt , η GDF Suez και η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών υδάτων

Τρία κόμματα, μία επιλογή;

Του Γιώργου Καραμπελιά

Τρία κόμματα, δύο κατευθύνσεις, ερίζουν για τη μελλοντική συμμετοχή τους σε κάποια νέα πιθανή πολιτική συμμαχία, σε περίπτωση που οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό την επόμενη περίοδο: Οι ΑΝΕΛ, από την αρχή της δημιουργίας τους, τοποθετήθηκαν ενάντια στις μνημονιακές δυνάμεις και εμφανίζονταν ως ένας πιθανός πολιτικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση ανατροπής. Από πέρυσι τον Ιούνιο, όταν αποχώρησε από την τρικομματική κυβέρνηση, εμφανίζεται ως αντιμνημονιακή και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, της Ρεπούση, του Παπαδόπουλου κ.ά. Τέλος, πρόσφατα αναδείχτηκε σε ρόλο μπαλαντέρ το «Ποτάμι».

Αυτές οι δυνάμεις, η πρώτη πατριωτική, έστω και αν είναι συχνά αρκετά χαώδης, και οι άλλες στον ιδεολογικό, πολιτικό και «αισθητικό» πυρήνα του εθνομηδενιστικού στρατοπέδου, σηματοδοτούν δύο διαμετρικά αντίθετες δυνατότητες και πιθανότητες συμμαχιών για την ηγεμονική δύναμη του αντιμνημονιακού στρατοπέδου, τον ΣΥΡΙΖΑ.