Η χαμένη Ατλαντίδα, το Άγιο Δισκοπότηρο και η νέα θρησκεία του Γ’ Ράιχ
«Αυτός που ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.
Αυτός που ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν».
Τζορτζ Όργουελ, 1984
Τον Ιανουάριο του 1933, το ναζιστικό κόμμα κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία. Για τον Χίτλερ όμως, η εξουσία ήταν μόνο η αρχή. Τον ίδιο μήνα, σε μια «οικογενειακή» συνάντηση, θα εξουσιοδοτούσε τον αρχηγό των Ες Ες, Χάινριχ Χίμλερ, να συγκροτήσει «μια επιλεγμένη ομάδα που θα απαρτίζεται από πραγματικούς γνώστες, ένα Τάγμα, μια αδελφότητα Ιπποτών γύρω από το Άγιο Δισκοπότηρο του αγνού αίματος. Η αιώνια ζωή που προσφέρει το Δισκοπότηρο προορίζεται αποκλειστικά για τους πραγματικά αγνούς και ευγενείς». Τα λόγια του Χίτλερ καταγράφηκαν στο προσωπικό ημερολόγιο του Χίμλερ με το χαρακτηριστικό στυλό με την πράσινη μελάνη και η επιθυμία του Φύρερ άρχισε να υλοποιείται την επομένη κιόλας. Ο Χίμλερ θα έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο στην απαίτηση του αρχηγού του και θα στρατολογούσε στην αποστολή από ιστορικούς, εθνολόγους και αρχαιολόγους, μέχρι γλωσσολόγους, γιατρούς και ειδικούς στην ευγονική.
Ουσιαστικά, όλοι αυτοί θα προσπαθούσαν, με το αζημίωτο φυσικά, να προσαρμόσουν την επίσημη κρατική εκδοχή για την καταγωγή του γερμανικού έθνους στο αφηρημένο αφήγημα των ναζί και να αντικαταστήσουν τον «ιουδαϊκό» χριστιανισμό με μια νέα θρησκεία χρησιμοποιώντας θολούς μύθους, ξεχασμένους θρύλους, προφορικές παραδόσεις, αλλά και απίθανες φαντασιώσεις και ξεκάθαρες προκαταλήψεις. Για τον σκοπό αυτό θα συγκροτούνταν το 1935 ένα ερευνητικό ίδρυμα-ομπρέλα με το απατηλό όνομα Άνενερμπε (Προγονική Κληρονομιά), το οποίο θα άγγιζε εκατοντάδες επιστήμονες και εκπαιδευτικά ιδρύματα και στο οποίο θα έρρεαν άφθονα κρατικά κονδύλια μέχρι το 1945 και το τέλος του Ράιχ.
Το 1933, όμως, φαινόταν ότι είχε έρθει η ώρα για την πραγμάτωση της μοίρας του «εκλεκτού γερμανικού λαού». Η κυρίαρχη φυλή είχε ξανά την ευκαιρία να αξιώσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία μετά από χιλιετίες και οι ναζί δεν θα την άφηναν να πάει χαμένη. Το ίδρυμα Άνενερμπε θα επένδυε επιστημονικά αυτό που το ναζιστικό κόμμα προπαγάνδιζε ιδεολογικά και οι απόστολοι-ερευνητές δεν έχασαν καιρό. Έτσι κι αλλιώς, το παραμύθι των ναζί είχε ξεφύγει: «Οι Γερμανοί δεν ήταν απλώς ο εκλεκτός λαός, η καταγωγή τους ήταν θεϊκή», κι άντε να βρεις τώρα αρχαιολογικά ευρήματα για να στηρίξεις αυτόν τον ισχυρισμό.
Τη λύση στο πρόβλημα θα έδινε τελικά ο Ολλανδογερμανός ιστορικός, ειδικός στις αρχαίες θρησκείες, αλλά και μέλος του ναζιστικού κόμματος και των Ες Ες, Χέρμαν Βιρθ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, ο Βιρθ είχε γράψει μια διατριβή με τίτλο, «Προϊστορία της Ατλαντικής Βορείου Φυλής». Σύμφωνα με τον Βιρθ: «Το φεγγάρι που βλέπουμε τώρα δεν είναι το πρώτο φεγγάρι. Την εποχή πριν αρχίσει ο χρόνος υπήρξαν τρία διαδοχικά φεγγάρια και τρεις φορές τα φεγγάρια αυτά κατέπεσαν στη Γη, καταστρέφοντας κάθε ζωή και πολιτισμό που είχε φτιαχτεί πάνω της. Ανάμεσα στην καταστροφή από το τρίτο φεγγάρι και την ανάδυση του τέταρτου φεγγαριού, που είναι το σημερινό φεγγάρι, ένα ψηλό, ξανθό γένος με γαλάζια μάτια ζούσε στο νησί της Ατλαντίδας. Ήταν φορείς ενός υψηλού πολιτισμού, μορφωμένοι καλλιτέχνες και ασύγκριτοι πολεμιστές και ήταν γενναίοι, διότι μόνο οι γενναίοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από την πλημμύρα και την εποχή των παγετώνων που προκάλεσε η συντριβή του τρίτου φεγγαριού. Οι άνθρωποι της Ατλαντίδας ήταν οι δημιουργοί όλων των επιστημών και των τεχνών και αυτοί ήταν οι πρόγονοι των Γερμανών».
Κατά τον εμφανώς φαντασιόπληκτο Βιρθ, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας, οι επιβιώσαντες Άρειοι κατάφεραν να φτάσουν σε διάφορα σημεία της υδρογείου, να φτιάξουν αποικίες στις οποίες οι επιστήμες και οι τέχνες έφτασαν στο απόγειό τους και σε αυτούς αποκλειστικά οφείλεται κάθε πρόοδος της ανθρωπότητας, σε κάθε ήπειρο. Τα «συμπεράσματα» του Βιρθ πρέπει να ήταν μουσική στ’ αυτιά των ναζί και ο Χίμλερ τον διόρισε διευθυντή του Άνενερμπε με το που διάβασε το πόνημά του. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι και την έναρξη του Β’ ΠΠ, το ίδρυμα έστειλε αποστολές ερευνητών στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και συγκεκριμένα σε Φινλανδία (1935), Σουηδία (1936), Ιταλία (1937), Ελλάδα (1938), Συρία, Ιράκ, Σαουδική Αραβία (1938), Θιβέτ (1939), ψάχνοντας για ευρήματα ύπαρξης αποικιών Αρείων. Με την κατάκτηση εδαφών από τη Βέρμαχτ μετά το 1939, έγιναν επιτόπιες έρευνες σε κατεχόμενες ζώνες που συνήθως συνοδεύονταν από μαζικές λεηλασίες κρατικών μουσείων. Τα ευρήματα αρείας προελεύσεως μπορεί να ήταν μηδαμινά, αλλά καλύτερα τουρίστας-ψευτοαρχαιολόγος, παρά κατεψυγμένο κρέας στο ανατολικό μέτωπο.
Ταυτόχρονα, ο Χίμλερ είχε βρει τη βάση των Ιπποτών του Δισκοπότηρου αγοράζοντας το κάστρο του Βέβελσμπουργκ σύμφωνα με τις προφορικές εντολές του Χίτλερ. Κατασκευάστηκε μέχρι και η αίθουσα του Δισκοπότηρου, αλλά το ίδιο το Δισκοπότηρο αγνοούνταν για αιώνες, άσε που κανείς δεν ήξερε αν είχε υπάρξει ποτέ. Παρά ταύτα, ο Χίμλερ πίστευε πως είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να το εντοπίσει. Επρόκειτο για τον Όττο Ραν, μια φιγούρα που θα μπορούσε να είχε βγει από ταινία τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εμμονικός μέχρι παραφροσύνης με το Δισκοπότηρο, ο Ραν είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως το ποθητό αντικείμενο βρισκόταν θαμμένο κάπου κοντά στο κατεστραμμένο φρούριο της σέχτας των Καθαρών, στο Μονσεγκύρ των Πυρηναίων. Η σύνδεση στο μυαλό του Χίμλερ είχε ήδη γίνει. Οι Καθαροί, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από την Καθολική Εκκλησία τον 13ο αιώνα, ήταν Άρειοι, άρα το Δισκοπότηρο αποτελούσε κτήμα των απογόνων τους και έπρεπε να μεταφερθεί στον φυσικό του χώρο, τη Γερμανία, όπου «θα ενώσει το αίμα του παρελθόντος με το αίμα του μέλλοντος». Χρόνια αλώνιζε ο Ραν τα Πυρηναία, αλλά το Δισκοπότηρο δεν βρέθηκε ποτέ και η αίθουσα στο Βέβελσμπουργκ παρέμεινε άδεια. Στο τέλος, ο ομοφυλόφιλος και κατά το ήμισυ Εβραίος, Ραν, θα αυτοκτονούσε απελπισμένος στις Άλπεις, μετά από μια δυσμενή μετάθεση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Όσο για τον Χίμλερ, είναι αποδεκτό από όλους τους ιστορικούς πως, όντως, κατέβαλε κάθε προσπάθεια να θεμελιώσει με το στανιό μια νέα θρησκεία και, εν μέρει, το πέτυχε στα πλαίσια των Ες Ες. Οι τελετές γάμου, ονομασίας των παιδιών και εισδοχής στην υπηρεσία ήταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες χριστιανικές και επανήλθε το παγανιστικό τυπικό του εορτασμού των ισημεριών, των ηλιοστασίων και των εορτών της γης. Πολλές από τις τελετές αυτές ήταν σχεδιασμένες από τον ίδιο, με την ακραία σχολαστικότητα που τον διέκρινε.
Με το τέλος του Ράιχ, ήρθε και το τέλος της νέας θρησκείας, της πραιτωριανής φρουράς των Ες Ες που θα την επέβαλλε στην υπόλοιπη γερμανική κοινωνία, αλλά και των ψευδο-ϊστορικών θεωριών της θεϊκής καταγωγής του γερμανικού έθνους από τους ξανθούς γίγαντες της χαμένης Ατλαντίδας. Το εκπληκτικό είναι πως, εκτός από τον γραμματέα του Άνενερμπε, Βόλφραμ Σίβερς, ο οποίος εκτελέστηκε από συμμαχικό δικαστήριο για τη σκοτεινή υπόθεση της συλλογής των σκελετών Εβραίων κρατουμένων από το στρατόπεδο του Άουσβιτς, οι υπόλοιποι ερευνητές και επιστήμονες συνέχισαν ανεμπόδιστα τις ακαδημαϊκές τους καριέρες μετά τον πόλεμο. Πολλοί μάλιστα θα χρησιμοποιούσαν τις θέσεις τους για να εμποδίσουν κάθε έρευνα ή και επιστημονική διατριβή σχετική με το ίδρυμα Άνενερμπε και τις δραστηριότητές του στα χρόνια του Γ΄ Ράιχ και θα ζούσαν σχετικά άνετη ζωή στη μεταπολεμική Γερμανία. Ευτυχώς γι’ αυτούς, αλλά και για μας, το τέταρτο φεγγάρι είναι ακόμη στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου