Ο τραπεζικός Αρμαγεδδών

analyst

Δεν έχει επιστρέψει μόνο ο κίνδυνος χρεοκοπίας των τραπεζών αλλά, επί πλέον, έχει αυξηθεί το ρίσκο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – το οποίο κατά την καναδική εταιρεία αξιολόγησης DBRS είναι υψηλό, παρά το ότι πολλά ελληνικά ΜΜΕ μεταφράζουν το «high» ως μεσαίο.

.

Επικαιρότητα

Όταν μία χώρα αναβαθμίζεται από τις εταιρείες αξιολόγησης, τότε θεωρείται πως έχουν βελτιωθεί οι μελλοντικές προοπτικές για την Οικονομία της – ενώ συνήθως μειώνονται τα επιτόκια των ομολόγων της, οπότε αυξάνονται τα κεφάλαια των τραπεζών που διαθέτουν ομόλογα στους Ισολογισμούς τους. Το αποτέλεσμα είναι να αναβαθμίζονται αμέσως μετά τα πιστωτικά της ιδρύματα – αφού επωφελούνται από τα παραπάνω (το αντίθετο ισχύει όταν υποβαθμίζονται).

Όταν όμως αναβαθμίζονται μόνο οι τράπεζες, κυριολεκτικά από το πουθενά όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, αφού αφενός μεν έχουν επιδεινωθεί οι προοπτικές της οικονομίας της (μείωση του ρυθμού ανάπτυξης του 2ου τριμήνου στο 0,2% από 0,9% το προηγούμενο, αύξηση των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων στο 4,58% τώρα), τότε κάτι δεν πάει καλά – οπότε λογικά η αναβάθμιση αντιμετωπίζεται με μεγάλες επιφυλάξεις.

Στην περίπτωση τώρα των ελληνικών τραπεζών, έχουμε αναφέρει ήδη πως είναι χρεοκοπημένες – αφού (α) τα κόκκινα δάνεια τους είναι στα ύψη ενώ προβλέπεται η περαιτέρω επιδείνωση τους, με κριτήριο τους τεράστιους μελλοντικούς κινδύνους της Ελλάδας (β) ο δείκτης κάλυψης της ρευστότητας τους είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη (γράφημα) (γ) ο τζίρος τους μειώνεται συνεχώς, αφού έχει περιορισθεί η ζήτηση για δάνεια, ενώ οι ίδιες εύλογα αποφεύγουν να δανείζουν μελλοντικούς ανέργους και επιχειρήσεις υπό χρεοκοπία και (δ) η όποια κεφαλαιακή τους επάρκεια στηρίζεται κυρίως στον αναβαλλόμενο φόρο, ο οποίος φυσικά δεν είναι κεφάλαιο παρά το ότι έχει γίνει αποδεκτό από την ΕΚΤ, αλλά προσδοκία μελλοντικής κερδοφορίας!

Με δεδομένο τώρα το ότι, θα χρειαστεί κάποια στιγμή να διασωθούν, σε συνδυασμό με τον κανονισμό της Ευρώπης που απαγορεύει τη διάσωση τους από το κράτος, αυτοί που θα πλήρωναν το λογαριασμό θα ήταν οι ομολογιούχοι, οι μέτοχοι και οι καταθέτες τους – οπότε εύλογα πουλούν τις μετοχές τους οι επενδυτές προτού υποστούν μία νέα «εν ψυχρώ κλοπή» ανάλογη με αυτήν του 2015 (άρθρο).

Ενδεχομένως θα ακολουθούσαν οι αποταμιευτές φοβούμενοι το κούρεμα των καταθέσεων τους, με αποτέλεσμα να τους δώσουν τη χαριστική βολή – υπενθυμίζοντας πως η αποχώρηση των επενδυτών ξεκίνησε από τις αρχές του 2018, αφού οι τράπεζες έχουν χάσει έκτοτε πάνω από 2 δις € χρηματιστηριακή αξία. Τον τελευταίο μήνα ο τραπεζικός δείκτης έχασε το 20% της αξίας του και το τελευταίο τρίμηνο το 40% – ενώ η Τράπεζα Πειραιώς διαπραγματεύεται γύρω στο 1,25 € όταν η τελευταία αύξηση των κεφαλαίων της ήταν στα 6 € και η ΕΤΕ στο 50% της τιμής της τελευταίας αύξησης κεφαλαίων της.

Ως εκ τούτου δεν μπορεί να καταλάβει κανείς την αιτία της αναβάθμισης τους από την Fitch, όσο και αν προσπαθήσει – πόσο μάλλον όταν έρχεται στην επιφάνεια μία ακόμη αρνητική είδηση, όπως το ρίσκο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (πηγή: DBRS), ενώ είναι επί πλέον η χώρα που εμπιστεύεται λιγότερο από όλες τις άλλες το κοινό νόμισμα (γράφημα).

Εν τούτοις, διαβάζοντας προσεκτικά το κείμενο της Fitch, πληροφορούμαστε πως η βασική αιτία της αναβάθμισης είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού προστασίας του ενεργητικού των τραπεζών (Asset Protection Scheme), ο οποίος σχεδιάζεται από το κράτος – με αποτέλεσμα να μεταφερθεί ο τραπεζικός κίνδυνος στο δημόσιο, άρα στους φορολογουμένους Πολίτες του, όπως τα 40 δις € της αύξησης κεφαλαίου τους που χάθηκαν αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Έτσι, σύμφωνα με την Fitch, δεν θα υπάρχει κίνδυνος για τους επενδυτές – συμπληρώνοντας όμως ότι, η Ελλάδα ίσως δεν καταφέρει να πετύχει τους στόχους της για το πρωτογενές πλεόνασμα, εάν το κράτος διασώσει πράγματι τις τράπεζες.

Λέγεται δε πως το κράτος (λεφτά υπάρχουν;) θα χρησιμοποιήσει ένα ποσόν της τάξης των 15 δις € ως εγγύηση για τις τράπεζες, δεσμεύοντας το «μαξιλάρι» που έχει δημιουργήσει με δανεικά – οπότε θα θέσει σε κίνδυνο την όποια έξοδο στις αγορές, καθώς επίσης τη χρηματοδότηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του. Συμπεραίνεται λοιπόν πολύ εύκολα πως πρόκειται για αλχημείες ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με την Οικονομία – πολύ χειρότερα πως είναι κυριολεκτικά αδίστακτοι, αφού όχι μόνο ληστεύουν τους Έλληνες με τους υπερβολικούς φόρους, με τη μείωση του κοινωνικού κράτους, με τις αυξήσεις κεφαλαίων των τραπεζών κοκ. αλλά, επί πλέον, με σχεδιαζόμενες εγγυήσεις για τις τράπεζες, παρά το ότι έχουν πλέον αφελληνισθεί.

Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι γιατί θα το επιτρέψει η Ευρώπη, αφού έχει απαγορεύσει τη στήριξη των τραπεζών από τα κράτη – με στόχο την προστασία των Πολιτών από τη μεταφορά των τραπεζικών χρεών στους ίδιους. Φυσικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την κακή οικονομική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, αφού κατά τις ίδιες τα κόκκινα δάνεια τους είναι της τάξης των 90 δις € ή στο 45% των συνολικών –  οπότε τα συνολικά δάνεια τους με αναγωγή ανέρχονται στα 200 δις €, έναντι καταθέσεων μόλις περί τα 125 δις € (που ασφαλώς δεν υπάρχουν στα ταμεία τους).