του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ετσι όπως όλοι ετοιμάζονται να αναλύσουν και να σχολιάσουν τα αποτελέσματα του υπερατλαντικού ταξιδιού του Αλέξη Τσίπρα (μαζί με Νίκο Κοτζιά και Πάνο Καμμένο, αλλά και Δήμο Παπαδημητρίου και Νίκο Παππά που, με διαφορετικό φόντο, τον είχαν συνοδεύσει στις πρώτες φάσεις «ανακάλυψης της Αμερικής»), στις συναντήσεις με Κριστίν Λαγκάρντ και με Ντόναλντ Τραμπ και με Μάικ Πενς (με χρονολογική σειρά το πάμε), όπως όλοι ξύνουν τα μολύβια και χαϊδεύουν τα πληκτρολόγια, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να απευθύνουμε μιαν (απλοϊκή) έκκληση ειλικρίνειας.
Ήδη ακούμε, προκαταβολικά, και την δυσφορία μιας αγκαλιασμένης με τον εαυτό της και με τις μνήμες της Αριστεράς. και μιας ευρύτατης Αντιπολίτευσης – της Ν.Δ., της Κέντρο(αντι)Αριστεράς και σαφώς μεγάλου μέρους του μηντιακού κήπου – τις καταγγελίες.
Η αλήθεια είναι ότι η συνάντηση Τσίπρα στον Λευκό Οίκο με τον πορτοκαλή Πρόεδρο-πλανητάρχη σε κάνει να ανακαθίσεις – όχι; Το να συναντιέσαι με την Ιστορία και αυτό να συμβολοποιείται από την φιγούρα ενός Ντόναλντ Τραμπ – χωρίς καν παρουσία της Μελάνιας, διάβολε! – δεν είναι ευθύγραμμη υπόθεση. Όμως… μια έκκληση προς όλους εκείνους που ξαναθυμούνται το «Φονιάδες των λαών, Αμε-ρι-κάνοι!», τις παραδοσιακές πορείες προς την Αμερικανική Πρεσβεία κοκ. Η ίδια έκκληση και προς τους απέναντι, εκείνους που π.χ. μιλώντας για Σούδα λένε «για να δούμε τι άλλο θα δώσουν, ετούτοι!» ή «να δείτε που θα δεχθούν υποχωρήσεις στο όνομα των Σκοπίων» και άλλα συναφή.
Η προσπάθεια να αξιοποιηθεί, κατά τον παραδοσιακό τρόπο ΕλληνοΕλληνικής υπόσκαψης και βγαλσίματος των ματιών, η επίσκεψη Τσίπρα και οι συνεννοήσεις που θα γίνουν και οι συμφωνίες/διαβεβαιώσεις που θα προχωρήσουν (προσοχή: ΑΝ προχωρήσουν σοβαρά, το αληθινό περιεχόμενο θα το μάθουμε μετά από χρόνια και χρόνια και χρόνια!), για άσκηση αντιπολίτευσης δεν απαλλάσσει από την ευθύνη να συμφωνήσουμε. Ο καθένας μέσα του αλλά και συνολικά – αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι. Να συμφωνήσουμε τι θέλουμε. Να συμφωνήσουμε και τι δεν θέλουμε. Γιατί… τα πράγματα είναι πλέον σοβαρά.
Θέλουμε εμβάθυνση και επέκταση της αμυντικής συνεργασίας με ΗΠΑ – σε ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο και ξεχωριστά; Όπως, π.χ., θέλαμε την στενότερη συνεργασία με Ισραήλ; Ή τις κοινές ασκήσεις Ελληνικών-Ισραηλινών-Αμερικανικών αεροσκαφών και πλοίων στο ίδιο Αιγαίο, όπου συμβολικά περιπολούσε προ 24ωρου ο Αλέξης Τσίπρας; Επίσης: θέλουμε να «βαρύνει» η χρήση της Σούδας, όσον αφορά τους εξοπλισμούς που θα φιλοξενεί και τις λειτουργίες που θα επιτρέπει – γιατί αυτή είναι η ουσία, όχι η διάρκεια της σχετικής συμφωνίας – ή η οποιαδήποτε αναβάθμιση π.χ. του Ακτίου; Θέλουμε (και το εννοούμε) να προχωρήσει αληθινά η Ελλάδα σε υποκατάσταση μέρους του ρόλου της Τουρκίας στην μεταβαλλόμενη ισορροπία της περιοχής; Εδώ χρειάζεται μια προσοχή: αν αυτά τα θέλουμε, θα πρέπει να εννοούμε ότι τα θέλουμε σε βάθος χρόνου, σε μεγάλο βάθος χρόνου, δε. Με μια σταθερότητα δέσμευσης. Οι Αμερικάνοι όταν χτίζουν την παρουσία τους σε μια περιοχή του κόσμου – ακόμη περισσότεροι οι Ισραηλινοί όταν τοποθετούνται στρατηγικά σε συμμαχίες – το εννοούν. Δεν κάνουν προεκλογική εκστρατεία για την επόμενη χρονιά.
Το ίδιο ισχύει, με άλλη βάση αυτό, στην γεωοικονομική σκακιέρα. Όπως και με τους αγωγούς του φυσικού αερίου, που άμα τους περάσεις από το έδαφος του αύριο-μεθαύριο δεν λες «άσε καλύτερα!», έτσι και με τις εξαιρετικά πολυδάπανες (και δεσμευτικές ως προς την αμυντική τους διάσταση: δείτε τις Κυπριακές εμπειρίες με Τουρκία και τους λεονταρισμούς της που κατέληξαν νιαρ-νιαρ) γεωτρήσεις για αναζήτηση υδρογονανθράκων. Δεν φέρνεις σήμερα την Total, αύριο την Exxon Mobil για να πεις σε κάποιον καιρό: «Α, αυτό, δεν τα συμφωνήσαμε εγώ, αλλά ο προηγούμενος». Έτσι πάει.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου