του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Εκείνο που χρειάζεται ένας ηγέτης όχι για να λάμψει, ούτε για να μπει στην Ιστορία αλλά για να συνεχίσει πάντως να προχωράει δεν είναι κάποιες εντελώς ιδιαίτερες ικανότητες: ισχυρή προσωπικότητα,βαθιά αναλυτικότητα, μεγάλη ευφυΐα, αίσθηση της ψυχικής επαφής με τον κόσμο του. Χρήσιμα όλα αυτά, ιδίως όταν θα γράφονται οι αγιογραφίες εκ των υστέρων. Ο Μέγας Ναπολέων, για τους στρατηγούς του τόλεγε αυτό, προσέθετε και την τύχη: η τύχη φτιάχνει πολλές φορές τους ηγέτες. Όπως όμως απέδειξε και η πικρή υπόθεση της νομοθέτησης του δικαιώματος στην αλλαγή φύλου – νομοθέτηση που πήγε «απέναντι» σε ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης, δε – εκείνο για το οποίο θα μπορούσε να προσεύχεται ένας ηγέτης βρισκόμενος (εκ των πραγμάτων) «στα στενά», είναι να του δίνονται… οι κατάλληλοι αντίπαλοι.
Να εξηγηθούμε, για να μην παρεξηγούμαστε: η ανακίνηση αυτού του δύσκολου θέματος είχε για τον ΣΥΡΙΖΑ και πολλές παγίδες – αν μη τι άλλο την ανάδειξη της χαώδους απόστασής του από τον κόσμο των ΑνΕλλήνων – αλλά και πρόδηλα τακτικίστικο περιεχόμενο: ανάκτηση μιας προοδευτικής /ριζοσπαστικής εικόνας, αίσθηση ότι «οδηγεί τα πράγματα», ανάδειξη διαφορών με τους «απέναντι», μετακίνηση της ατζέντας από τα δύσβατα της οικονομίας και της καθημερινότητας. Όπως τέλειωσε όμως η υπόθεση, κοινοβουλευτικά τουλάχιστον, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να χαίρεται για τους αντιπάλους που και αυτή η στροφή των πραγμάτων του έχει χαρίσει.
Στην Νέα Δημοκρατία, δημοσκοπικά ακόμη προηγούμενη, μην το ξεχνούμε αυτό, βγήκε στο προσκήνιο όχι απλώς ο αντίστροφος τακτικισμός (το «έχουμε την δική μας πρόταση νόμου, θα την ψηφίσουμε όταν θάρθουμε στην εξουσία») που ευθέως παραπέμπει στο Αισώπειο όμφακες εισίν αλλά και η ανάδειξη του διχασμού στις τάξεις της μεταξύ βαθύτερου, de profundis συντηρητισμού και μισοχωνεμένου φιλελευθερισμού. Κυρίως ήρθε η αδιανόητη – και, ως φαίνεται, απολύτως εκ προσωπικής επιλογής χωρίς την «βοήθεια» επικοινωνιατζήδων και λογογράφων – αναφορά Κυριάκου Μητσοτάκη στην Βουλή στο αφήγημα/ανέκδοτο (ο Θεός να το κάνει…) για το δυστυχισμένο παιδί που αποφάσιζε την αλλαγή φύλου επειδή του το υπέδειξε εξωγήϊνος στον Υμηττό, και το τερμάτισε.
Από την άλλη, η πρακτική της αποχής αλλά και των «παρών» που λέρωσε πολλούς – προσοχή! για θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων (υποτίθεται), για ζήτημα αρχής που το «ανέβασαν» σε θεμελιώδες και μετά προσπέρασαν – χάρισε στο φιλοθεάμον κοινό μιαν Φώφη Γεννηματά η οποία φρόντιζε και να απουσιάσει (για καμπάνια στην Κρήτη) αλλά και να στείλει την πλέον τυπολατρική επιστολή στήριξης του «Ναι», πλην όμως μόνον στην επί της αρχής ψηφοφορία, στοχευμένη στην ουσία πίσω από την δυσνόητη συλλογική απόφαση των ΔηΣυμπιτών. Και έναν Γιώργο Καμίνη, εκ Βρυξελλών (βέβαια ο άνθρωπος δεν έχει βουλευτική ιδιότητα…), να την καταγγέλλει για προσχηματικότητα και φυγομαχία. Σχεδόν να προσπερνάς τον Πάνο Καμμένο, που την έκανε για υπερεβδομαδιαίο ταξίδι (επίσημη αποστολή, άρα θα μπορούσε να είχε ψηφίσει, αυτός, εγκύρως με επιστολή) στην Βραζιλια κι ύστερα στις ΗΠΑ και μάλιστα με το Gulfstream, όχι με παρακατιανό Embraer.
Την πολιτική του τιμή έσωσε μόνον το – κινούμενο προς την δύση του κατά τα άλλα - Ποτάμι. Με ένα σαφές, ανεπιφύλακτο και χωρίς τσακίσματα της μέσης «Ναι». Μόνον που κι απ’ εδώ είχαμε την – από βήματος Βουλής – αποκάλυψη Μαυρωτά ότι τους ασκούνταν πιέσεις να καταψηφίσουν «για να πέσει η Κυβέρνηση». Ονόματα;
… Αν δεν είχε αστοχήσει η πρόθεση επίσκεψης Τσίπρα στο Αγιονόρος, θαρρούμε θα είχε ευχαριστήσει μπροστά στην Αξιον Εστι. Και θάχε αναφωνήσει: «Θεέ μου, δίνε μου πάντα τους σωστούς αντιπάλους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου