Δυσάρεστα πράγματα…

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Δεν χρειάζεται φαντασία, για να συμπεράνει κανείς ότι νέος κύκλος αντιπαράθεσης ετοιμάζεται να ανοίξει ανάμεσα στην Ελλάδα – πάντως στην Κυβέρνηση: η Αντιπολίτευση και μεγάλη μερίδα του Τύπου επωφελούνται ήδη προκειμένου να πετροβολήσουν με «εύκολο» υλικό – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το οποίο, με διαδοχικές εκθέσεις του  επ’ αφορμή της φθινοπωρινής συνόδου του (μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα) , στο περιθώριο μάλιστα της οποίας «ψήθηκε» συνάντηση Ευκλείδη Τσακαλώτου/Κριστίν Λαγκάρντ, μας τραβάει αρκετά το χαλί κάτω από τα πόδια. Πώς αυτό;

Το Ταμείο (στην ετήσια έκθεσή του/World Economic Outlook) μας φιλοδώρησε με ένα κλικ καλύτερη προοπτική ανάπτυξης για το 2018 απ’ ό,τι και ο ίδιος ο δικός μας προϋπολογισμός ανέφερε στο προσχέδιό του – ένα 2,6% έναντι 2,4%. Bέβαια για φέτος μας αφήνει στο 1,8% (για το μακρότερο, δε, μέλλον θεωρεί ότι πέφτουμε σ’ ένα καταθλιπτικό  όσο και επικίνδυνο 1% ετησίως). Τώρα, στο άλλο βασικό κείμενο του Ταμείου – το Fiscal Monitor/το Δημοσιονομικό Παρατηρητήριο – αναφέρεται ότι αντί για το στοχευόμενο 3,5% του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα για το 2018, «πιάνουμε» με τα έως τώρα μέτρα μόλις 2,2% . (Για φέτος μας δέχεται το Ταμείο μια ανάσα κάτω από τον στόχο του 1,75%). Αυτό σημαίνει ότι μας λείπουν κοντά 2,5 δις ευρώ για το 2018 – άρα το ΔΝΤ επανέρχεται στην ανάγκη να έρθουν νωρίτερα νέα μέτρα. (Μαντεύουμε ότι θα ζητηθεί, στα πλαίσια της τρίτης αξιολόγησης, να έρθει στο 2018 η αύξηση της φορολογίας/η μείωση του αφορολόγητου που έχει συμφωνηθεί για το 2020).

Εκείνο που έχει χάζι – δυσάρεστα – είναι ότι το ΔΝΤ, ενώ αμφισβητεί τον στόχο για το 2018, δέχεται τα  ψιλο-παρανοϊκά πλην υπεσχημένα/δεσμευτικά πρωτογενή πλεόνασματα του 3,5% του ΑΕΠ για τα χρόνια μέχρι το 2022 όπως τα θέλουν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» (που λειτουργούν όμως ως «πατητή» για μετά το 2022). Διόλου δύσκολο να προβλέψει κανείς αντιπαράθεση των δικών μας. Δεν είναι δε μόνον ο Ευκλείδης , είναι και ο Τσίπρας που υποτίθεται ότι θα συναντήσει την Λαγκάρντ. Για να μην πούμε ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε από νωρίς εναντιωθεί στα άπιαστα πρωτογενή πλεονάσματα.

Αλλά και στην τρίτη αξιολόγηση του Μνημονίου-3 που ξεκινάει, η ανακίνηση αυτών των προοπτικών λειτουργεί σαν να βάζεις ραβδί στην ρόδα του ποδηλάτου που πάει να κινηθεί. Θα δούμε λοιπόν εκκλήσεις για απομάκρυνση του Ταμείου από το Ελληνικό Πρόγραμμα – πάλι; Και ποιος/πώς θα επαναφέρει, τότε, το θέμα του (πασίδηλα μη-βιώσιμου) Ελληνικού χρέους, τώρα που ναι μεν μπήκε στην ναφθαλίνη ο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε όμως κινδυνεύσαμε νάχουμε το Γερμανικό ΥΠΟΙΚ όχι απλώς Φιλελεύθερο/FDP που ονειρεύεται Grexit αλλά… τριανδρία προέγκρισης (!) κάθε Γερμανικής θέσης σε μια Κυβέρνηση πολύχρωμου Συνασπισμού;

Θα μπορούσαμε να κλείσουμε/να το αφήσουμε εδώ αν στην εκτίμηση του ΔΝΤ που είδαμε παραπάνω δεν περιλαμβάνονταν δύο πολύ πιο ζόρικα διαγράμματα. Θα μπορούσε να τα περιγράψει κανείς ως «Διαγράμματα της Χαμένης ευκαιρίας». Αυτά βάζουν την Ελλάδα σε σύγκριση με δυο ντουζίνες χώρες σε αναφορά με το output gap/το παραγωγικό κενό που εμφανίζει η οικονομία, την απόσταση δηλαδή εκείνου που πετυχαίνει σε σχέση με εκείνο που θα μπορούσε. Μοναχική η Ελλάδα στην γωνία για το 2017. Μοναχική και η οριακά καλύτερη προοπτική για το 2018…

Εκεί, λοιπόν, στηρίζει το Ταμείο και την δυσοίωνη προβολή για τον μακρότερο ορίζοντα – το καταδικαστικό 1% σε ρυθμό ανάπτυξης για το παραπέρα. Που , αυτό και όχι οι τρικλοποδιές για το πρωτογενές πλεόνασμα είναι που δημιουργεί τις αληθινά ζοφερές προοπτικές!

Δυσάρεστα πράγματα…

kontranews