Δεν είναι μόνο ο αμερικανικός καπιταλισμός που ζορίζεται απ’ την θεαματική ανάπτυξη του κινεζικού. Είναι και ο ευρωπαϊκός. Η ε.ε. ωστόσο (αυτή είναι το «οικονομικό υποκείμενο») δεν θέλει αυτή τη στιγμή να κηρύξει «γενικό πόλεμο» στο Πεκίνο. Προτιμάει μια τακτική επιμερισμού· εφόσον έχει ήδη ανοίξει ένα μέτωπο εναντίον της απ’ την Ουάσιγκτον.
Τι σημασία όμως θα έχουν αυτά στο βαθμό που προχωρά (και θα προχωρά) το κινεζικό σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού»; Πολλά κράτη (πολλά αφεντικά) της νότιας και της νοτιοανατολικής ασίας αλλά και της αφρικής ενδιαφέρονται για τα επενδυτικά προγράμματα και τους σχεδιασμούς του Πεκίνου κάτω απ’ αυτήν την φιλόδοξη μεταξένια ταμπέλα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο περιέρχονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό στη σφαίρα επιρροής του Πεκίνου. Οικονομικά και όχι μόνο.
Συνεπώς τα τείχη των δασμών (που απαντιούνται ανάλογα) δεν έχουν μεσομακρόθεσμα νόημα εκτός από μία περίπτωση: ό,τι απ’ την σφαίρα επιρροής του Πεκίνου δεν αποσπάται «ειρηνικά» θα καταστρέφεται. Η λογική του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι αμείλικτη. «Δρόμους του μεταξιού» εσείς; «Δρόμους του μολυβιού» εμείς!
Η εμπορική πολιτική του ψόφιου κουναβιού είναι, λοιπόν, το απαραίτητο συμπλήρωμα της παγκόσμιας στρατιωτικής δράσης του αμερικανικού πενταγώνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου